ตอนที่ 3 คนใจร้าย

“อ๊ะ...อื้อ....เอามันออกไปเดี๋ยวนี้ ฮือๆ ๆ” ทานตะวันเบิกตาโพลง ดิ้นเร่าๆ ในอ้อมกอดเขา เมื่อถูกท่อนเอ็นยาวใหญ่รุกล้ำเข้ามา พรหมจรรย์ที่เธอเคยรักษามันเอาไว้ บัดนี้ได้ถูกทำลายลงเสียแล้ว

“ซี๊ดดด...ร้องดังๆ เลยสิแม่เธอจะได้มาเห็นภาพที่น่าประทับใจนี้หึๆ อ่าส์ แน่นเหลือเกินตะวันของพี่” ตอนนี้อารมณ์ชายหนุ่มแปรปรวนราวกับคนไร้สติ เมื่อได้ลิ้มลองรสชาติความสาวของหญิงผู้เป็นที่รัก ความสุขสมบังเกิดขึ้นอย่างท่วมท้น ความเกลียดเมื่อครู่หายกระเจิงเหลือเพียงความใคร่เท่านั้น

“อ๊ะๆ ๆ พะ....พี่อาทิตย์ตะวันเจ็บ” เจ้าหล่อนหลับตาพริ้ม กอดตัวเขาไว้แน่น นิ้วทั้งสิบจิกลงบนแผ่นหลังกว้างเพื่อระบายความเจ็บปวด

ปับ! ปับ! ปับ!

เมื่อเครื่องเริ่มติดอาทิตย์ก็กระแทกกระทั้นความใหญ่โตเข้าไปสุดแรง ไม่สนว่าอีกฝ่ายจะเจ็บปวดปานใด สนแค่ว่าตอนนี้เขาต้องการเธอมาก ความสุขสมที่เกิดขึ้นทำเอาชายหนุ่มหลงใหลอย่างถอนตัวไม่ขึ้น เริ่มออกแรงกระแทกเข้าไปถี่ๆ อย่างไม่ปรานี

“อ่าส์! ...เสียวสุดยอดเลยเมียพี่”

ทานตะวันทนฟังคำสบถเหล่านั้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า แม้ว่าความเจ็บปวดจะจางหายไปเหลือเพียงความเสียวซ่าน ทว่าในใจกลับรู้สึกแย่กับการกระทำของฝ่ายชายทุกวินาที เขาเป็นคนทำลายมันด้วยตัวเอง จากนี้คำว่ารักจะไม่หลงเหลือในใจดวงนี้อีกแล้ว

"อื้อ....มะ....ไม่ไหวแล้วววว อ๊ายยย” หลังจากโดนความเป็นชายกระแทกกระทั้นเข้ามาไม่ขาดช่วง ทำให้เจ้าหล่อนรู้สึกเสียวซ่านปานจะขาดใจ รู้สึกได้ว่าของเหลวในตัวกำลังจะไหลทะลักออกมารอมร่อ

“พะ....พี่ก็ไม่ไหวแล้ววววว ตะวันเมียรักของพี่”

ปับ! ปับ! ปับ!

ในช่วงท้ายอาทิตย์ก้มหน้าลงไปดูดเลียยอดอกอย่างหื่นกระหาย เพิ่มความเสียวให้ทานตะวันเป็นเท่าตัว แรงกระแทกถี่ระรัวทำให้ร่างทั้งสองกระตุกพร้อมกัน ตั้งแต่เกิดมาทานตะวันไม่เคยได้รับรสชาติความสุขแบบนี้มาก่อน หากมันเกิดจากความโหยหาของเธอเองคงจะดีกว่านี้

อาทิตย์ฟลุบตัวทับร่างบอบบางอยู่อย่างนั้น เสียงลมหายใจหอบเหนื่อยของชายหนุ่มดังระงมข้างใบหูสวย ก่อนที่เขาจะเอียงหน้ามาพรมจูบที่พวงแก้มขาวอย่างเสน่หา ในตอนนั้นหยาดน้ำใสๆ กลับไหลลงมาจากหางตาของฝ่ายหญิง ไม่นานเสียงสะอื้นก็ตามมาติดๆ

“ฮึก....ออกไปจากตัวตะวันเดี๋ยวนี้” น้ำเสียงเย็นยะเยือกดังขึ้นอย่างแผ่วเบา มือน้อยๆ ดันร่างกำยำออกแม้รู้ว่าไม่มีทางสำเร็จแต่กลับไม่ยอมหยุด

“ทำไมไล่ผัวตัวเองอย่างนี้ล่ะครับตะวันเมียพี่” เสียงเข้มเอ่ยอย่างน่าหมั่นไส้ มือหนาสอดไปที่แผ่นหลังสวย เพื่อกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น

“พอใจพี่แล้วก็ปล่อย ตะวันจะออกไปร่วมงานแต่งแม่” คนพูดเอียงหน้าหนีเพราะไม่อยากมองหน้าคนใจร้ายให้เจ็บช้ำ

“พี่สบายตัวแล้วจะไปไหนก็ไป แล้วอย่าปากมากบอกว่าพี่กลับมาแล้วล่ะ ตอนนี้ไม่อยากเจอหน้าใครทั้งนั้น” พูดจบเขาก็โน้มใบหน้าลงไปหมายจะหอมแก้มสาวเจ้า แต่ทว่าทานตะวันกลับเอียงหน้าหนี

“พอได้แล้ว! แค่นี้ตะวันก็ขยะแขยงพี่เต็มทนแล้ว”

“ขยะแขยงงั้นเหรอ ใครกันที่บอกรักพี่มาตั้งแต่เด็กจนโต ใครกันที่คอยเอาอกเอาใจพี่มาตลอด โดนแค่นี้ทำเป็นเล่นตัวงั้นเหรอ อย่าหวังว่าจากนี้ไปจะมีความสุข ไม่ว่าจะเป็นตัวเธอเองหรือแม้แต่น้าแก้ว” อาทิตย์ใช้มือล็อกดวงหน้าสวยให้มาเผชิญหน้า จากนั้นก้มหน้าลงไปบดจูบอย่างหนักหน่วง เพื่อตอบแทนความเมินเฉยของเจ้าหล่อนให้สาสม

เมื่อโดนหยามศักดิ์ศรี น้ำตาของทานตะวันก็ไหลพรากลงมาไม่หยุดหย่อน เมื่อเขาพอใจแล้วก็ผละใบหน้าออกมา ลุกขึ้นจากตัวเธอแล้วเดินเข้าห้องน้ำไปอย่างอารมณ์เสีย

“ฮึก...ฮือ ๆ ตะวันจะไม่มีวันอภัยให้คนอย่างพี่แน่นอน” เจ้าหล่อนมองตามหลังเขาไปที่ประตูห้องน้ำ ดวงตาสวยแดงก่ำเพราะผ่านการร้องไห้มาอย่างหนักหน่วง จากนั้นก็รีบเก็บอาภรณ์ขึ้นมาสวมใส่โดยเร็ว แล้วรีบออกไปจากห้องนรกแห่งนี้

ทางด้านอาทิตย์ที่อยู่ในห้องอาบน้ำ เขาเปิดน้ำจากฝักบัวให้ไหลลงมาเป็นสาย ลงมากระทบร่างที่กำลังนั่งอยู่บนพื้นอย่างหมดอาลัยตายอยาก น้ำตาลูกผู้ชายไหลลงมาแต่ทว่ากลับถูกชะล้างไปพร้อมกับน้ำจากฝักบัว มือหนาทั้งสองข้างสางผมสีดำขลับราวกับกลัดกลุ้มเป็นที่สุด เมื่อความเคียดแค้นลดระดับดีดรีลง สติก็บังเกิดและทำให้ความรู้สึกผิดผุดขึ้นในหัวทันที

“โธ่โว้ยยย! ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วยวะ ทำไม!”

อาทิตย์ตะโกนร้องสุดเสียงด้วยความเจ็บปวดในหัวใจ เขาไม่อยากจะทำอย่างนี้เลยสักนิด แต่เมื่อนึกถึงสิ่งที่มารดาของทานตะวันทำเอาไว้ มันก็เกินที่จะอภัยให้ได้ จะไม่มีผู้หญิงคนไหนมาแทนที่มารดาของเขาได้...ไม่มีวัน