ตอนที่ 6 สิงหราช

 และเราก็พาเด็กๆไปทำกิจกรรม ที่ไร่ดอกไม้ พวกเด็กๆได้ความรู้กันหลายอย่างเลยหละ เรียกได้ว่า ทั้งสนุกแล้วก็เหนื่อยไปตามๆกัน จนมาถึงช่วงเวลาหาเย็นที่ก็ยังเน้นเป็นบุฟเฟ่ เราเลยเลือกอาหารและเดินถือมาทางสวนดอกไม้หลากสีที่มันส่องแสงสวยงาม สวยขนาดนี้คนรวยเขาเห็นกันทุกวันมั้ยนะ เขาจะตื่นเต้นและรู้สึกว่ามันสุดยอดเหมือนอย่างคนที่ไม่ได้มีมากมายรู้สึกรึเปล่า

“คิดอะไรอยู่เหรอครับคุณครูมน”เราตกใจสะดุ้งเลยเมื่อมีเสียงของใครบางคนดังมาจากด้านหลัง ว่าเขาคือใครทำไมเราคุ้นหน้าเขาจัง

“เอ่อ  ขอโทษนะคะ เรารู้จักกันด้วยเหรอคะ”

“ผมสิงหราชครับ เจ้าของไร่นี้”

เจ้าของไร่ ก็เท่ากับว่าเจ้าของรีสอร์ทนี้ด้วยดิ ตายละหว่า เจ้าของไร่เลยเหรอ เราจึงรีบวางถ้วยอาหารที่ถือไว้เต็ม 2 ไม้ 2 มือลงไปที่พื้นและ เราก็รีบยกมือไหว้เขา

“สวัสดีค่ะ คุณสิงหราช เดี๋ยวนะ คุณสิงหราชเหรอ งั้นคุณก็คือ อาของจีมนี่ ใช่มั้ยคะ”

เราจำเขาได้แล้ว เขาคือผู้ปกครองของจีมนี่เอง นี่เขารวยขนาดนี้เลยเหรอ เพราะเท่าที่เราลองอ่านดูในโบรชัวร์ที่อยู่หน้างาน มูลค่าของที่นี่ มันมีมากกว่า 500 ล้านเลยนะ ก็เท่ากับว่าจีมคือทายาทของมหาเศรษฐีเลยอะดิ รวยแต่เด็กเลยอ่ะ

“จำได้แล้วเหรอครับ”เราพูดได้หน้านิ่งมาก มากจริงๆ จะนิ่งไปไหน

“ค่ะ ขอโทษนะคะที่ครูจำคุณสิงหราชไม่ได้ พอดี ช่วงนี้งานยุ่งมากนะคะ มีเรื่องให้คิดเยอะเลย ต้องขอโทษจริงๆค่ะ”

“ไม่เป็นไรครับ”

เขาตอบเราก่อนที่เขาจะมองไปยังฟ้าที่เราคิดว่าสวย แล้วเขาจะคิดว่ามันสุดยอดเหมือนเรารึเปล่านะ  อืม แต่เอาจริงนะ คนครบเครื่องขนาดนี้มีอยู่บนโลกได้ยังไง ทั้งหน้าตาและฐานะ เฮ้อ พูดไปก็นะ คนอย่างเรากับคนอย่างเขานี่เทียบกันไม่ติดเลยจริงๆ ไม่ควรมานั่งคุยกันอย่างนี้ได้ด้วยซ้ำ 

“ว่าแต่คืนนี้ คุณครูว่างมั้ยครับ”

“อะไรนะคะ”

เราที่กำลังใช้ตะเกียบคีบแซลม่อนขึ้นมากินหันไปถามเค้า แต่ขอบอกเลยนะ แซลม่อนเนี้ยสดมาก อร่อยสุดๆ อยากให้วัษได้มากินด้วยกันเลย

“ผมถามว่าคุณครูว่างมั้ยครับคืนนี้”

“อืม ก็ว่างค่ะ ทำไมคะ คุณสิงห์จะชวนครูเดทเหรอคะ”

พูดไปแบบไม่ได้คิดหรอก แต่อ้าวเงียบ ไม่มีเสียงตอบอะไรกลับมาเลยอ่ะ เล่นอะไรไปเนี้ยยายมน มุกแป้กแถมเงียบอย่างกับป่าช้า

“เอ่ออ คือว่า ครูขอโทษค่ะ”เรารีบผงกหัวขอโทษ เพราะไอ้ที่เล่นไปเมื่อกี้มันไม่สร้างสรรค์รู้ตัวแหละ

“ผมไม่ได้จะชวนคุณครูเดทหรอกครับ แต่พอดี ผมต้องไปงานเปิดตัวคอนโดหรูนะครับ”

“แล้วไงคะ”เราก็ยังคงกินไม่หยุด กะว่าเดี๋ยวหมดนี่จะไปตักมาใหม่นะ ว่าจะไปเอา อย่างอื่นมากินด้วย เห็นมีกุ้งเผา ตัวใหญ่มาก

“ผมอยากให้คุณครูไปกับผมนะครับ”

“หะ อะไรนะ ครูเนี้ยเหรอคะ ทำไมคะ ทำไมเอ่ออ”ลิ้นพันกันไปหมดแล้ว เอาไงดี เราควรทำไงดี ตอบยังไงอ่ะ ตื่นเต้นไปอีก คนรวยชวนไปงาน

“คุณไม่ต้องคิดมากนะครับ ผมก็แค่ อยากตอบแทนคุณที่คุณทำให้หลานของผมมีเพื่อนก็เท่านั้น”

น้ำเสียงอันเย็นชาของเขาทำเอาเราหยุดคิดไปไกลเลย

“อ๋อเหรอคะ เห็นด้วยเหรอคะ ว่าแต่ชวนไปงานแบบนี้มันตอบแทนครูยังไงละเนี้ย”

“ก็ถือว่าผมจ้างก็ได้ครับ ช่วงนี้เงินเดือนคุณครูคงไม่พอค่าใช้จ่ายเท่าไหร่มั้ง เศรษฐกิจไม่ดีนี่ครับ”

เราหันไปมองเขา คนบ้าอะไรพึ่งเจอกันแท้ๆมาคุยเรื่องๆเงินๆทองๆ แถมยังมาหาว่าเราเงินไม่พอใช้อีก อีตาบ้า นี่ถ้าไม่ถือว่าเป็นเจ้าของรีสอร์ทนะ โดนตั้นหน้าไปละ

“2 หมื่นครับ”

เขาพูดออกมาทั้งๆที่เขาเบือนหน้ามองไปที่ฟ้าอันกว้างใหญ่ โดยไร้ซึ่งอารมณ์สุดๆ

“อะ...อะไรนะคะ 2 หมื่น2 หมื่นอะไรคะ”

“ก็ค่าจ้างคุณที่จะให้ไปเป็นเพื่อนผมงานนี้ไงครับ แล้วคุณจะตกลงมั้ย”

ค่าจ้าง 2หมื่นเลยเหรอ  เห้ย 2 หมื่นนี้ช่วยชีวิตเราได้เลยนะเดือนนี้ แถมเรายังไม่ต้องเอาเงินงานแต่งออกมาใช้ด้วย

“ตกลงค่ะ”

มนคนนี้ตอบแบบไม่ต้องคิดอะไรแล้ว บุญหล่นทับ สายมูช่วยไว้ ดีนะที่สวดมนต์ขอพรก่อนออกจากบ้านมา พ่อจ๋าช่วยมนไว้ใช่มั้ยเนี้ย

“งั้นไปขึ้นรถครับออกเดินทางกันเลย”

“หะ!!!!! อะไรนะคะ ออกเดินทางเลยเหรอ”

“ครับ พอดีผมรีบ”

แล้วคุณสิงหราชก็เดินออกไปโน่นเลย เอ้า แล้วรออะไรละ วิ่งดิ เรารีบวิ่งตามคุณสิงหราชไปซึ่งก่อนไปเราก็ไปบอกพี่ลินดา ว่าเราจะออกไปธุระ ฝากเด็กๆด้วยซึ่งพี่ลินดาก็โอเคมากๆเราเลยรีบออกไปขึ้นรถคุณสิงหราช แต่เขาขับรถออกมาได้หน่อยเดียว รถก็จอด เอ้า จอดไมอ่ะ ก็ไหนว่ารีบ

“จอดรถทำไมคะคุณสิงหราช” เราถามเขาอย่างสงสัยพร้อมกับมองซ้ายขวาด้วยนะ หรือว่า เขาจะเอาเรามาฆ่ากันแน่เนี้ย เขาคงไม่ใช่พวกโรคจิตชอบฆ่าผู้หญิงหรอกนะ

“คุณกลัวผมเหรอครับ”

“ใครไม่กลัวบ้างละคะ ที่นี่ออกจะมืดตึ้บขนาดนี้ อีกอย่างเราก็ไม่ได้รู้จักกันดีขนาดนั้นปะ” เรารีบเอาเสื้อคลุมขึ้นมาบังตัวเองเอาไว้ รู้นะว่าไม่ได้สวย แต่คนไม่สวยก็มีสิทธิ์กลัวโดนข่มขืนปะวะ

“ไม่ต้องกลัวหรอกครับ ผมก็แค่ อยากให้คุณเปลี่ยนชุดก็เท่านั้น หรือว่าคุณจะไปชุดนี้”

เรามองไปยังชุดที่ตัวเองใส่ เออ นั่นดิ เราใส่ชุดนี้ไปงานไม่ได้ ไม่เหมาะอย่างแรงเลยนนะ เพราะเขาเป็นคนรวยคนในงานแม่งก็ต้องรวยมากแหละ

“แล้วไหนละคะชุดของครู”

“อยู่บนรถนั่นครับ ครูมนขึ้นไปแล้วเปลี่ยนได้เลย”

เรามองไปยังรถบ้านที่จอดอยู่ อืม มีทางเลือกอื่นมั้ยละ เราเลยจำใจต้องลงจากรถและไปขึ้นรถบ้าน แต่พอเราขึ้นมา เรากลับถูกพวกคนที่อยู่ด้านในจับแต่งตัวและจับแต่งหน้าทำผม เล่นเอาเรางงไปหมดเลย นี่เขาเตรียมคนไว้แล้วเหรอ แล้วเขารู้ได้ยังไงว่าเราจะตกลงไปกับเขาละ และพอเราถูกเนรมิตรจนพวกเขาพอใจ  เราก็ลงมาจากรถโดยมีคุณสิงหราชยืนรออยู่ เขาก็แต่งตัวแล้วเหมือนกันและเขาก็หล่อมากๆด้วยหล่อว่าตะกี้อีกนะ

“เชิญครับคุณมนเพตรา”เขายื่นมือมาให้เรา เออ เราควรจับมือเขาซินะ เขินเลยนะ เพราะเราไม่เคยโดนทำอะไรแบบนี้ แต่ก็นะ เขาแค่จะชวนเราไปงาน มันไม่มีอะไรซักหน่อย เราเลยยิ้มให้เขาและยื่นมือไปจับมือเขาและค่อยๆก้าวเดินลงมาจากรถบ้าน แต่ว่ารถที่พวกเรานั่งมา มันกลับหายไปแล้ว มีเพียงเฮลิคอปเตอร์ ลำโตเท่านั้นที่จอดอยู่ ให้ตายเหอะ นี่อย่าบอกนะว่าต้องนั่งไอ้นี่ไปอ่ะ

“นะ..นะนี่ นั่งนี่ไปเหรอคะคุณสิงหราช”เราชี้ไปที่เฮลิคอเตอร์ด้วยมือที่สั่นอย่างกับเจ้าเข้า

“ครับ ก็เราจะไปภูเก็ตกันนี่”

“หะ! ภูเก็ต คุณไม่เห็นบอกเลยอ่ะ”

“ก็ครูมนไม่ได้ถามนี่ครับ ไปได้แล้วครับ”

คุณสิงหราชเขาจับมือเราไปที่เฮลิคอปเตอร์ทันที ซึ่งเราเป็นคนกลัวความสูงไง เล่นเอาขาสั่นไปเลย เราสั่นอย่างเห็นได้ชัดมากๆ

“กลัวความสูงเหรอครับ”

“คะ…..กะ... กลัวค่ะ”

“งั้นผมจะอุ้มคุณนะครับ”พูดจบเขาก็อุ้มเราและคนข้างบนก็รับเราไปอีกที โนี่แทบจะไม่ได้เดินกันแล้วนะ อะไรจะชีวิตดี๊ดีขนาดนี้

และเขาก็ค่อยๆคาดเข็มขัดให้เรา เรียกว่าคาดเข็มขัดรึเปล่าไม่รู้ แต่มันดูเหมือนเข็มขัดแหละ 

“ไปครับ ออกเดินทางกัน”

แล้วไอ้เฮลิคอปเตอร์นี่มันก็ค่อยๆขึ้นสูงและสูงขึ้นเรื่อยๆ เราไม่มองไหนเลย หลับตาอย่างเดียว คือมันน่ากลัวมากจริงๆ ถ้าเครื่องบินตกนี่ตายหยังเขียดเลยนะ งานก็ไม่ได้แต่งเรียกว่า เจ้าสาวที่อาภัพได้เลย เพราะตกเครื่องบินตายก่อน

“ลืมตาเถอะครับครูมน ไม่น่ากลัวหรอกนะครับ”

“ไม่ๆ คุณลืมไปเลย ครูอยากหลับค่ะ”

“ไม่ต้องกลัวนะครับ ผมอยู่ด้วยทั้งคน ผมไม่ทำให้คุณเป็นอันตรายหรอก”

เขาจับมือเราแน่น  แล้วเอาไงละทีเนี้ย จะเชื่อเขาหรือเชื่อตัวเองละ  

“ค่อยๆลืมตาขึ้นมานะครับ”

เขายังคงพูดไม่หยุด เอาก็เอาวะครั้งหนึ่งในชีวิตแหละ เราจึงค่อยๆลืมตา แล้วคือพอลืมตามาได้ เราก็ค้างไปเลย เพราะภาพข้างหน้ามันสวยมาก ไอ้แสงไฟข้างล่างนี่มันสวยจริงๆนะ นี่ถ้ามากลางวันคงสวยกว่านี้แน่ๆ

“สวยจัง”

“ครับ สวย ผมจึงอยากให้ครูมนเห็นไง”

เขาหันมามพูดกับเราก่อนจะหันไปนั่งจิ้มอะไรไอแพดก็ไม่รู้ซึ่ง เอาจริงๆคนที่อยู่บนนี้ก็มีคนของคุณสิงหราชที่เจอตอนมารับจีมวันนั้นด้วยนะ  เราลืมยิ้มให้เขาเลย มัวแต่กลัว

และไม่นานเราก็มาถึงงาน โดยเฮลิคอปเตอร์จอดที่ยอดตึกสูง ส่วนเรากับคุณสิงหราชก็มีการ์ดมารับและพาเดินไปด้านในที่ตอนนี้มีแต่คนแต่งตัวดีๆเต็มงานไปหมด แต่พอเรากับคุณสิงหราชเข้ามาทุกคนกลับมองมาที่พวกเราเป็นตาเดียว

“สวัสดีครับ คุณสิงหราช ยินดีมากเลยนะครับที่คุณมา”มีคนเข้ามาจับมือกับเขาแต่ก็ไม่วายมองมาที่เราด้วย

“ยินดีครับ”

“งั้นเชิญที่โต๊ะเลยครับ ผมจัดที่วีไอพีไว้ให้คุณเรียบร้อยแล้ว”

“ครับ ไปครับ ครูมน”

“ค่ะ”

เขาให้เราคล้องแขนเขาและเดินไปที่โต๊ะ แต่เอาจริงอาหารบนโต๊ะนี่ยั่วน้ำลายจัดเลย น่ากินมากดูหรูหราหมาเห่ากว่าที่รีสอร์ทซะอีก

“จะกินอะไรก็ตามสบายนะครับ ครูกินได้หมดเลย”

เหมือนรู้ใจไปอีก เราจึงพยักหน้าก่อนจะหยิบอีกุ้งมังกรจตรงหน้ามาจัดการ รวมไปถึงไวน์นั่นด้วย หวานเจี๊ยบเลย และหลังจากที่เรากินเสร็จ เราก็เดินออกมายืดเส้นยืดสาย เพราะว่าอิ่มจนจุก ขอมาเรอซะหน่อยเพื่อไล่แก๊สในลำไส้ที่มันเต็มท้องแน่นไปหมดบ้าง

“อ้าว นี่เธอ คือ มนเพตราไม่ใช่เหรอ”เสียงใครบางคนเรียกชื่อเรา ใครวะ มีคนชนชั้นพวกนี้รู้จักเราด้วยเหรอ เราจึงรีบหันไปมอง พระเจ้า เจอคนที่ไม่อยากเจอจนได้

“อลิส”

“ใช่ ฉันเอง ว่าแต่เธอมาทำอะไรที่นี่เนี้ย หรือว่า มาเสิร์ฟอาหาร”

ยายอลิสปากเสีย พอเจอก็เห่าใส่เราเลย ที่จริงยายเนี้ย เป็นคู่ปรับเราตั้งแต่เข้ามหาลัย แถมนางยังเป็นคนที่คิดจะแย่งวัษไปจากเราอีกด้วย เรียกได้ว่านางเกลียดเราที่แย่งแฟนเราไม่ได้ว่างั้นเหอะ