เสน่หาคุณพ่อสามี

เสน่หา

(คุณพ่อสามี)

นวนิยายสำหรับผู้ใหญ่เท่านั้น

ผู้เขียนกาสะลอง

การตัดสินใจบางอย่างในเมื่ออดีตที่กลายมาเป็น

ความผิดพลาด ทำให้ ‘สิงขร’ พยายาม

จะชดใช้ให้กับ ‘พิรดา’ หญิงสาวผู้ซึ่งลิขิตสวาท

ได้นำพาให้หล่อนมาอยู่ตรงกลางระหว่าง

ความถูกต้อง กับ ความต้องการของหัวใจ

ไม่อนุญาตให้สแกนหนังสือ

หรือคัดลอกเนื้อหาส่วนใดส่วนหนึ่งของหนังสือ

เว้นแต่ได้รับอนุญาตจากเจ้าของหนังสือเท่านั้น

เสน่หา

(คุณพ่อสามี)

ประจวบคีรีขันธ์

ที่บ้านครึ่งอิฐครึ่งปูนสองชั้นหลังใหญ่ ด้านหน้าประตูทางเข้าเป็นซุ้มเฟื่องฟ้าสีชมพูสะพรั่ง ตระหง่านอยู่บนเนินดินติดชายทะเลของอำเภอปราณบุรี

“บางทีพี่อาจจะสละสิทธิ์ไม่รับทุน… ”

‘ปกรณ์’ กล่าวกับ ‘พิรดา’ ผู้เป็นภรรยา ภายหลังจากได้รับข่าวดีว่าเขาได้รับทุนวิจัยเอกจากมหาวิทยาลัยมีชื่อแห่งหนึ่งของนิวซีแลนด์

“อะไรนะคะ… พี่กรณ์พูดเล่นใช่ไหม”

พิรดามองหน้าสามีด้วยสายตาตั้งคำถาม ปกรณ์อยากได้ทุนวิจัยนี้ หลังจากยื่นขอทุนเอาไว้เมื่อสามเดือนก่อน

แต่เหตุใดวันนี้เขาจึงเปลี่ยนใจ หลังจากต้องแข่งขันกับคู่แข่งมากมายหลายคนซึ่งล้วนเก่งๆ ทั้งนั้น กระทั่งได้รับทุนสมกับความตั้งใจ

“พี่เป็นห่วงพ่อ… ”

ด้วยน้ำเสียงเป็นกังวล ปกรณ์บอกถึงเหตุผลที่ทำให้เขาลังเลใจที่จะไปนิวซีแลนด์ เพราะว่าตอนนี้ ‘สิงขร’ อดีตนายตำรวจผู้เป็นบิดาของเขาเพิ่งได้รับอุบัติเหตุทางรถยนต์เมื่อเดือนก่อน ทำให้ขาข้างซ้ายหัก ต้องผ่าตัดดามเหล็กเอาไว้ ตอนนี้จึงต้องนั่งรถเข็นไปพลางๆ ในระหว่างรักษาตัว และคงต้องใช้เวลานานเป็นปี กว่าจะกลับมาเดินได้ตามปกติ

“โถ… คิดว่าเรื่องอะไร เดือนหน้าก็ปิดเทอมแล้วค่ะ เดี๋ยวดาจะช่วยดูแลคุณพ่อให้เองนะคะ… พี่กรณ์ไม่ต้องห่วงค่ะ”

หญิงสาวกล่าวให้สามีสบายใจ พิรดามักจะแทนตัวเองสั้นๆ ด้วยคำว่า ‘ดา’ จนเคยชิน

ทุกวันนี้พิรดามีอาชีพเป็นครู สอนหนังสือเด็กๆ อยู่ในโรงเรียนประถมแห่งหนึ่งในจังหวัดประจวบคีรีขันธ์

“ได้ยินอย่างนี้พี่ก็สบายใจ”

ปกรณ์มองหน้าภรรยา พิรดาทั้งแสนดีและน่ารักจนเขารู้สึกว่าตัวเองโชคดีมาก ที่ได้ผู้หญิงคนนี้มาเป็นคู่ชีวิต

ตั้งแต่ใช้ชีวิตร่วมกันมาสองปีกว่า พิรดาทำหน้าที่ภรรยาได้อย่างไม่ขาดตกบกพร่อง หล่อนเป็นแม่ศรีเรือน เป็นเพื่อนคู่คิด เอาใจใส่ดูแลทั้งเขาและผู้เป็นบิดาจนพ่อผัวเอ่ยชมสะใภ้คนนี้ให้ฟังบ่อยๆ

“พี่กรณ์ไม่ต้องห่วงนะคะ ช่วงปิดเทอมดาจะดูแลพ่อสิงห์เองค่ะ แต่ในระหว่างนี้ต้องให้ป้านวลช่วยดูแลไปก่อน”

‘ป้านวล’ ที่หญิงสาวเอ่ยถึงก็คือผู้หญิงวัยกลางคนที่เมื่อก่อนเคยเป็นพยาบาล แต่ตัดสินใจลาออกจากงานเพื่อมาปรนนิบัติดูแลสามีสูงวัยที่ป่วยเป็นอัมพาต

ตอนนี้สามีของป้านวลเสียชีวิตไปแล้ว พอดีกับสิงขรเกิดอุบัติเหตุขาหัก ต้องการคนดูแล พิรดาเห็นว่าตอนนี้ป้านวลอยู่บ้านว่างๆ จึงจ้างให้มาดูแลสิงขรซึ่งก็เป็นพ่อม่าย ทุกวันนี้เขาใช้ชีวิตอยู่คนเดียวในบ้านไม้หลังน้อย อยู่ไม่ไกลจากบ้านของปกรณ์กับพิรดา

อีกหนึ่งเดือนต่อมา

ปิดเทอมแล้ว ตอนนี้ปกรณ์ไปทำวิจัยที่นิวซีแลนด์ และพิรดาก็ปิดเทอมพอดี หล่อนจึงเข้ามาดูแลพ่อสามีที่อาศัยอยู่คนเดียวในบ้านไม้หลังเล็กตั้งอยู่ริมหาด

“วันนี้ปวดแผลไหมคะคุณพ่อ”

พิรดามาถึงบ้านของพ่อสามีแต่เช้า โดยปกติหล่อนจะอยู่ดูแลเขาแค่กลางวัน ตอนค่ำพิรดาจะกลับมานอนที่บ้านของตัวเองซึ่งก็อยู่ไม่ไกล

“ดีขึ้นแล้วจ้ะหนูดา… ”

สิงขรตอบพลางลุกขึ้นจากรถเข็นด้วยไม้ค้ำยัน เดินมานั่งลงบนโซฟา ก้มลงถกชายกางเกงขาก๊วยให้สะใภ้ดูแผล

“แผลหายดีแล้วนี่คะ”

พิรดาจ้องมองรอยเย็บเป็นแนวยาวข้างหน้าแข้งซ้ายที่ผ่าตัดดามเหล็กเอาไว้

“ไม่ปวดแล้วครับ… จะมีเสียวแปลบๆ บ้างก็เวลาที่ต้องขยับ”

พ่อสามีตอบ แม่ว่าตอนนี้เขาจะเดินได้ด้วยไม้ค้ำยัน แต่สิงขรก็ยังไม่กล้าลงน้ำหนักที่ปลายเท้า ตามที่หมอผู้ทำการผ่าตัดกำชับไว้ว่าให้เดินด้วยไม้ค้ำไปก่อน

“ช่วงนี้พ่อสิงห์อย่าเพิ่งเดินเยอะนะคะ”