บทที่ 3.2 เว่ยซือหงถือกำเนิด

ณ ทิศอุดรของเมืองหลวงอันเป็นทิศตั้งของจวนตระกูลเว่ย ในขณะที่ผู้คนทั่วแคว้นกำลังหมอบกราบตื่นตะลึงกับปรากฏการณ์ที่เกิดขึ้น บรรยากาศหนักอึ้งที่เคยมีภายในจวนแม่ทัพพลันมลายหายไปสิ้นเมื่อทารกน้อยแผดร้องเสียงจ้าดังออกมา บ่งบอกว่าการรอคอยแสนทรมานของผู้เป็นสามีจบลงแล้ว จบลงพร้อมชีวิตน้อย ๆ ที่ลืมตาดูโลก

“ยินดีกับท่านแม่ทัพด้วยเจ้าค่ะ นี่เป็นคุณหนูน้อยบุตรีของท่านเจ้าค่ะ คุณหนูช่างน่าเอ็นดูยิ่งนัก ทั้งยังร่างกายแข็งแรงด้วยเจ้าค่ะ ท่านแม่ทัพหายห่วงได้” หมอตำแยชื่อดังที่มาทำคลอดให้ฮูหยินจวนแม่ทัพกล่าวแสดงความยินดีด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มก่อนส่งทารกน้อยให้ผู้เป็นบิดาอุ้ม

“ขอบคุณท่านหมอมาก แล้วฮูหยินของข้าเล่า”

“ฮูหยินปลอดภัยดีเจ้าค่ะ แต่ตอนนี้ยังอ่อนเพลียอยู่มาก อีกสักครู่ท่านแม่ทัพค่อยเข้าไปหาฮูหยินพร้อมคุณหนูน้อยนะเจ้าคะ”

“อืม เข้าใจแล้ว”

เมื่อได้รับคำยืนยันว่าภรรยารักของตนปลอดภัยสบายดี แม่ทัพใหญ่จึงโล่งอก ก้มหน้ามองบุตรีตัวน้อย พลันได้สบกับดวงตากลมโตใสกระจ่างคู่นั้น น้ำตาที่ไม่เคยคิดว่าจะไหลพลันไหลออกมา

“ลูกพ่อ นับจากนี้เจ้าชื่อซือหง ซือที่มาจากชื่อของพ่อ หงมาจากชื่อของแม่เจ้า นามซือหง แซ่เว่ย ดีใจหรือไม่ลูกรัก อาหงลูกพ่อ แก้วตาดวงใจของพ่อ” แม่ทัพใหญ่พูดพลางร้องไห้ไปพลาง มองบุตรสาวคนเดียวด้วยความสุขและรัก

“ท่านพ่อ ขอข้าดูน้องหน่อยขอรับ”

“ใช่ ๆ ขอรับ ขอข้าดูด้วยขอรับ”

เสียงขัดจังหวะจากบุตรชายทั้งสองทำเอาคนเป็นบิดาขัดใจเล็กน้อย กระนั้นยังใจดีให้สองบุตรชายได้ยลหน้าน้องสาวของพวกเขา

“โอ้โห หน้าน้องเล็กยับย่นน่าเกลียดยิ่งนัก” เว่ยซือเหลียง บุตรชายคนที่สองอายุ 7 หนาวพูดขึ้น พร้อมมองน้องเล็กของตัวเองด้วยสายตาแปลก ๆ

โป๊ก!

“โอ๊ย! พี่ใหญ่ ท่านตีหัวข้าทำไม”

“เจ้าว่าน้องเล็กทำไมเล่า ข้าจะบอกอะไรให้นะ ตอนเจ้าคลอดออกมาเจ้าน่าเกลียดยิ่งกว่าน้องเล็กเสียอีก ข้าจะบอกให้ ทั่วหล้านี้ไม่มีใครน่ารักน่าเอ็นดูตั้งแต่คลอดออกมาเท่าน้องสาวของพวกเราอีกแล้ว” เว่ยซือหลาง บุตรชายคนโต อายุ 10 หนาวพูดขึ้น พลางมองน้องรองด้วยสายตาต่อว่า

“จริงหรือพี่ใหญ่”

“จริงสิ น้องเล็กของพวกเราน่ารักน่าเอ็นดูที่สุด จริงหรือไม่น้องเล็ก”

“แอ๊”

“อ๊ะ ท่านพ่อ! น้องเล็กคุยกับข้าละ” เขาพูดอวดพ่อตัวเองก่อนได้สายตาเข้มจัดกลับมา

“คุยกับเจ้าที่ไหน อาหงเรียกพ่อต่างหากเล่า” เว่ยซือซานถลึงตาใส่บุตรชายคนโต ก่อนมองบุตรตัวเหม็นทั้งสองอย่างไม่ชอบใจ

“เจ้าพวกตัวเหม็น อย่ามาใกล้น้องสาวเจ้า อาหงเพิ่งคลอดผิวพรรณยังบอบบางยิ่งนัก”

“แต่ท่านพ่อก็อุ้มน้องเล็กนี่นา” เว่ยซือเหลียงแย้งตาใส

“มันไม่เหมือนกัน ฮึ่ม! หนี ๆ ข้าจะพาอาหงไปหาแม่เจ้า พ่อบ้านมอบสินน้ำใจและตกรางวัลให้ท่านหมอด้วยเล่า”

“ขอรับนายท่าน” พ่อบ้านอวิ๋นรับปากพลางมองเจ้านายด้วยรอยยิ้ม

“ลี่เอ๋อร์ เจ้าเป็นเช่นไรบ้าง” เว่ยซือซานเอ่ยถามคู่ชีวิตพลางมองนางด้วยสายตาห่วงใยระคนรักใคร่ ยิ่งเห็นสีหน้าอ่อนเพลียของภรรยาสายตาของเขายิ่งอ่อนลง

หลิวลี่หงคลี่ยิ้มบางพลางส่ายหน้าน้อย ๆ “ข้าไม่เป็นไรเจ้าค่ะท่านพี่ แล้วบุตรของเราเล่าเจ้าคะ”

“นี่เช่นไรเล่า อาหงของเราน่ารักน่าเอ็นดูยิ่งนัก”

“อาหงหรือเจ้าคะ”

“ใช่ อาหง เว่ยซือหง เป็นเช่นไรเพราะมากใช่หรือไม่”

หลิวลี่หงชะงักไปครู่ก่อนพยักหน้ารับคำสามียิ้ม ๆ “เพราะมากเจ้าค่ะ ว่าไงอาหงลูกแม่ หิวแล้วใช่หรือไม่” นางกล่าวเมื่อเห็นบุตรสาวตัวน้อยเริ่มส่งเสียงประท้วง

“แอ๊ แอ๊”

“ตายแล้ว อาหงพูดกับแม่หรือลูก น่ารักจริง ๆ เลย ท่านพี่ส่งลูกมาให้ข้าเถิดเจ้าค่ะ ข้าจะให้นมลูก”

เว่ยซือซานส่งบุตรสาวให้ภรรยาอย่างไม่เต็มใจนัก จะไม่ให้ก็ไม่ได้เพราะเจ้าก้อนแป้งน้อยเริ่มถีบแข้งถีบขาประท้วงเขาเสียแล้ว

เว่ยซือเหลียงมองบิดาตนเองก่อนพูดออกมาด้วยแววตาใสซื่อ “ท่านแม่ เมื่อครู่น้องเล็กก็ร้องออกมาแบบนี้ตอนพี่ใหญ่ถาม แต่ท่านพ่อหาว่าน้องเล็กเรียกท่านพ่อ”

สิ้นคำบุตรชายคนรองหลิวลี่หงก็หัวเราะออกมาพร้อมมองสามีด้วยสายตารู้ทัน ส่วนผู้เป็นสามีนะหรือนอกจากปั้นหน้าถมึงทึงแล้วยังมองบุตรชายคนรองด้วยสายตาตักเตือนอีกด้วย

เจ้าลูกหมา สงสัยข้าเลี้ยงดูเจ้าสุขสบายเกินไป เห็นทีว่าต้องส่งไปอยู่ในค่ายทหารแล้ว

“ท่านพี่เจ้าคะ” นางปรามออกมาเมื่อเห็นสายตาไม่น่าไว้วางใจของสามี

“ลี่เอ๋อร์” แม่ทัพคู่เเคว้นหน้าม่อยคอตก ช้อนสายตามองภรรยาอย่างน่าสงสาร

เขาจะพูดอันใดได้เล่า ตั้งแต่แต่งงานกันมาเขาก็ยอมและเชื่อฟังนางที่สุดอยู่แล้ว หากนางบอกซ้ายย่อมไม่มีวันที่เขาจะไปขวา ดูก็รู้ว่าเขารักนางมากเพียงใด ใต้หล้านี้ไม่มีใครรักภรรยาได้เท่าเขาอีกแล้ว อ้อ ยกเว้นท่านพ่อของเขาไว้คนหนึ่ง เพราะท่านพ่อก็รักท่านแม่ของเขามากเช่นเดียวกัน

ซึ่งสองผู้เฒ่าที่เว่ยซือซานกล่าวถึงบุตรชายไล่กลับไปพักแล้ว ด้วยเห็นว่ามันดึกเกินไป สุขภาพทั้งสองยิ่งไม่ค่อยดี ควรพักผ่อนให้มากกว่านี้ เว่ยซือซานจึงให้กลับไปพัก ค่อยมาเยี่ยมหลานสาวในวันพรุ่งนี้ ทั้งนี้รวมถึงบิดามารดาของหลิวลี่หงเองด้วยเช่นกัน แน่นอนว่าสองคนหลังได้เก็บเสื้อผ้ามานอนที่จวนตระกูลเว่ยเรียบร้อยแล้ว รอจนถึงรุ่งสางพวกเขาจะพากันมาเยี่ยมหลานน้อยโดยไว