บทที่ 6 เข้าสำนักศึกษาซังเต๋อ

บทที่ 6 เข้าสำนักศึกษาซังเต๋อ

หลายวันต่อมาบรรยากาศในจวนเวยมีหิมะตกเล็กน้อยทำให้อากาศหนาว เวยซินจำต้องสวมเสื้อคลุมสุนัขจิ้งจอกสีดำ เวยฮูหยินอาการดีขึ้นหลังจากนางเปลี่ยนเทียบยาให้มารดาของนางเป็นที่เรียบร้อยแต่ก็ต้องแกล้งป่วยเพื่อตบตาผู้คน

ในยามนี้ เวยซินป้อนยามารดาด้วยตัวเอง เวยฮูหยินไม่คิดว่าบุตรสาวจะฉลาดเพียงนี้

"ซินเอ๋อร์ เพราะเจ้าเเม่จึงพ้นเคราะห์กรรมนี้" เวยฮูหยินเอ่ยชมบุตรสาวทั้งน้ำตา ถ้าไม่มีบุตรสาวคนนี้ ป่านนี้นางตายไปแล้ว

"ท่านแม่มิต้องห่วง ข้าจะสืบความว่าผู้ใดจ้องจะทำร้ายท่าน"

"ยังจะต้องสืบอีกรึ จะมีใครนอกจากอนุซิว"

เวยซินคิดว่าจะต้องเป็นอนุซิว แต่ทุกอย่างต้องมีหลักฐาน

"ท่านเเม่เรื่องนี้ปล่อยให้เป็นหน้าที่ข้า" หลังจากที่คุยกับมารดาเสร็จเเล้ว

ยามนี้ก็เป็นยามบ่ายคล้อย เวยซินออกมาเดินตลาดพร้อมสาวใช้ นางจึงมองสองข้างทางที่เต็มไปด้วยของกินที่ส่งกลิ่นหอมเข้าจมูก ในระหว่างที่นางรอหมั่นโถว

สตรีนางหนึ่งนางเดินมาเเล้วล้มลง เวยซินรีบไปประคองสตรีนางนั้น โชคดีที่ศีรษะไม่ถึงพื้น

สตรีนางนั้นมองแม่นางน้อยช่วยนางไว้ ใบหน้างามตราตรึงใจนัก

"ท่านไม่เป็นไรนะเจ้าคะ" เวยซินเอ่ยขึ้นอย่างนุ่มนวล เพราะดูจากการแต่งกายต้องเป็นฮูหยินบ้านใดแน่นอน

"หลานฮูหยิน" ข้ารับใช้สองคนตามมาพอดี

"ข้ารีบเดินเกือบหกล้ม โชคดีแม่นางน้อยประคองข้าไว้" หลานฮูหยินเอ่ยด้วยน้ำเสียงไพเราะ ทั้งถูกชะตากับเเม่นางน้อยตรงหน้า

เวยซินเห็นหญิงวัยกลางคนมีสาวใช้คอยประคองนางก็วางใจเเล้วจึงขอตัวลา แต่ทว่า หลานฮูหยินนั้นถามชื่อเเซ่ฝ่ายตรงข้าม เวยซินบอกไปแล้วขอตัวกลับ

เช้าวันต่อมาหิมะยังคงปอย ๆ ในระหว่างที่เวยซินดูแลเวยฮูหยิน ข้ารับใช้เข้ามารายงานว่า มีหลานฮูหยินมาขอพบเวยฮูหยิน

สองแม่ลูกต่างสบตากัน

ในห้องโถงเรือนใหญ่ หลานฮูหยินมองสองแม่ลูก เวยซินคล้ายกับเวยฮูหยินถึงเจ็ดส่วน

"ข้าหลานฮูหยินเป็นฮูหยินของท่านอาจารย์หลานเย่ แห่งสำนักศึกษาซังเต๋อ เป็นสำนักศึกษาอันดับหนึ่งแห่งแคว้นหนาน เมื่อวานถ้าไม่ได้คุณหนูใหญ่เวย ช่วยประคองข้าไว้ ข้าคงล้มไปนานเเล้ว วันนี้ที่มาอยากจะมาขอบคุณ เวยฮูหยินที่อบรมบุตรสาวได้ดี"

ชาติก่อนที่เวยเซียงได้เข้าสำนักศึกษาซังเต๋ออันดับหนึ่ง เพราะว่า นางได้ช่วยหลานฮูหยินไว้ มาชาตินี้ เวยซินจะดักเวยเซียงทุกทาง นางรู้อนาคต นางจะต้องเปลี่ยนเเปลงโชคชะตาทุกอย่างเอง

"หลานฮูหยินชมเกินไปแล้ว" เวยฮูหยินเอ่ยขึ้นเเล้วไอโขรก ๆ

"คุณหนูใหญ่เวย จะเข้าสำนักศึกษาซังเต๋อรึไม่" หลานฮูหยินคิดว่า ให้เวยซินเข้าไปศึกษาที่สำนักศึกษาซังเต๋อถือว่าเป็นการตอบแทนนาง หลานฮูหยินคิดว่าดีเเล้ว

เวยซินมิคิดว่า ขนมเปี๊ยะจะหล่นลงมาจากฟากฟ้า เหตุใดนางจะไม่รับเล่า สำนักศึกษาซังเต๋อ เป็นสำนักศึกษาอันดับหนึ่ง ที่มีชื่อเสียงเรียงนามในแคว้นหนาน มีแต่เหล่าราชวงศ์กับคุณหนูสกุลดังเท่านั้นที่ศึกษาได้ บุตรพ่อค้าปลายแถวหาได้มีโอกาสไม่

นางสบตากับมารดา มารดาพยักหน้าเป็นคำตอบ เวยซินจึงตอบตกลงที่จะเข้าสำนักศึกษาซังเต๋อ ก่อนจะจากไปหลานฮูหยินได้บอกอีกว่า สามารถหาเพื่อนไปเรียนที่สำนักศึกษาได้ด้วย

ข่าวนี้ทราบไปถึงเรือนของอนุซิว การที่เวยซินได้ไปสำนักศึกษาซังเต๋อยิ่งเหนือกว่าเวยเซียงอยู่เเล้วทำให้นางรับมิได้

"อี๋เหนียงข้ามิยอม ข้ามิยอม ข้าอยากไปเรียนกับนาง" เวยเซียงงอแงราวกับเด็กไม่รู้จักโต ทั้งที่นางอายุ 14 ปีเเล้ว

อนุซิวมองหน้าบุตรสาว

"จะอยากจะอะไร เจ้าก็ขอร้องให้นางพาเจ้าไปเรียนด้วยสิ"

เวยเซียงมองหน้าอนุซิว แล้วฉุกคิดเรื่องหนึ่งขึ้นมาได้

"อี๋เหนียง เมื่อหลายวันก่อนข้าขอภาพวาดนาง นางมิให้ข้าเลย ช่วงนี้นางเป็นอะไรก็มิรู้" หลายวันมานี้เวยเซียงนึกถึงท่าทีที่เหินห่างที่เวยซินปฏิบัติต่อนาง ทำให้เวยเซียงนั่งไม่สนิทใจ แต่ก่อนพี่ใหญ่ของนางโง่จะตาย เหตุใดจึงฉลาดมาได้เล่า

วันต่อมาเวยเซียงมาหาเวยซินที่เรือนเล็กพร้อมนำแป้งทอดที่เวยซินชอบประจำมาให้นางด้วย

เวยซินอ่านความคิดของเวยเซียงออก น้องสาวตัวดีหากอยากได้อะไร มักจะประจบเอาใจ

เวยซินรู้การมาครั้งนี้ คือการขอเข้าไปเรียนในสำนักศึกษาซังเต๋อด้วย

คิดว่ามันง่ายขนาดนั้นเชียวรึ

"พี่หญิงใหญ่ ท่านลองกินแป้งทอดสิ ของโปรดท่านะเจ้านะเจ้าคะ ข้าสั่งเสี่ยวจือไปซื้อให้ท่านแต่เช้าเลยเจ้าค่ะ"

เวยเซียงพูดราวกับว่า ใส่ใจเวยซินเป็นพิเศษ ตอแหลสิ้นดี เวยซินยิ้มเเล้วหยิบแป้งทอดเข้าปาก เมื่อเวยเซียงเห็นเวยซินพอใจกัลแป้งทอด ในใจก็กระหยิ่มยิ้มย่อง คิดว่าพี่สาวคนดีต้องอนุญาตให้นางเข้าสำนักศึกษาซังเต๋อด้วยแน่แท้

"พี่หญิงใหญ่ เป็นอย่างไรบ้างเจ้าคะ"

"อร่อยดี"

เวยเซียงรินน้ำชาให้พี่สาวกับมือ เวยซินรับขึ้นมาดื่ม

เวยซินวางจอกชาลง ปรายตามองน้องสาวคนงาม ทำหน้าราวกับมีเรื่องต้องการขอความช่วยเหลือ

"เจ้ามีอะไรก็ว่ามาเถอะ"

เวยเซียงยิ้มอ่อน ๆ ให้พี่สาว

"ข้าอยากจะไปสำนักซังเต๋อกับพี่สาวเจ้าค่ะ" ในที่สุดเวยเซียงก็เอ่ยจุดประสงค์ เวยซินคิดไว้ไม่มีผิด

"เรื่องนี้"

"เรื่องนี้ทำไมเจ้าคะ พี่หญิงใหญ่"

"เรียนคุณหนูใหญ่ คุณหนูสาม คุณหนูสี่ และคุณหนูห้า มาขอพบเจ้าค่ะ" เสี่ยวจูรายงานเจ้านาย

จุดประสงต์ของทั้งสามคนไม่ต่างจากเวยเซียงแน่นอน