บทที่ 5 ตกที่นั่งลำบากเสียแล้ว

"เจ้าดูดีๆ ว่าเจ้างดงามเพียงใด"

เจ้าแม่กวนอิมปรากฎกายด้วยใบหน้าแย้มยิ้ม จิ้งจอกน้อยดีใจเป็นอย่างยิ่ง นางวิ่งวนรอบร่างของเจ้าแม่

"อาจารย์ ข้ากลายเป็นเซียนแล้ว ข้ากลายเป็นเซียนแล้วเจ้าค่ะ"

"ใช่และเจ้าก็งดงามอย่างที่ข้าคิด ใบหน้านี้เห็นทีว่าทั้งแดนสวรรค์คงหาเทพที่มาเปรียบได้ยากยิ่ง"

เจ้าแม่เอ่ยต่อ

"หมายความว่าอย่างไรเจ้าคะ"

เจ้าแม่กวนอิมวาดมือ เสกกระจ่องเต็มบานให้นางใบหนึ่ง จิ้งจอกน้อยจ้องมองกระจกบานนั้นด้วยสายตาที่ไม่อยากจะเชื่อ สตรีในกระจกคือเทพเซียนผู้งดงามอย่างที่สุด

นางสำรวจร่างตนเองด้วยนิ้วมือสั่นระริก เมื่อมองจนเต็มตาก็รู้สึกยินดีปนหวาดหวั่นด้วยตกตะลึงในรูปโฉมที่งดงามของตนเอง นางก้าวถอยหลังไปหลายก้าวทั้งหยิกทั้งข่วนตนเองให้ตื่นจากฝันอันงดงามนี้

นางเจ็บจริง ไม่ใช่ฝันหรอกหรือ

"เป็นตัวศิษย์หรือเจ้าคะ" แม้แต่เสียงของตนเองยังไพเราะเพราะพริ้งราวกับจิ้งหรีดกินน้ำค้างทิพย์จนจิ้งจอกน้อยตกใจ

"ข้าผู้เป็นอาจารย์ยินดีกับเจ้าด้วยในที่สุดความพยายามของเจ้าก็บรรลุผล"

เจ้าแม่เอ่ยจบแล้วตวัดแส้ในมือพาร่างของเจ้าสุนัขจิ้งจอกเก้าหางที่กลายเป็นเซียนผู้งดงามขึ้นสู่เบื้องบนของทะเลทักษิณ เหนือพื้นน้ำยามนี้ภายใต้แสงจันทร์กระจ่างจึงปรากฏร่างกายสตรีผู้งดงามสองคนลอยเด่นภายใต้วงกลมสีทองสุกสกาว

เจ้าจิ้งจอกเก้าหางยังไม่ทันได้หายตกตะลึง ก็ได้รับความปรีดายิ่งขึ้นเมื่อเจ้าแม่เอ่ยกับนางว่า

"เพราะเจ้าหมั่นภาวนาจิตใจแน่วแน่จึงบรรลุเป็นเซียนได้อย่างตั้งใจข้าขอชื่นชมนัก บัดนี้ได้เวลาทำพิธีต้องรับเจ้าอย่างเซียนผู้อื่น ภายใต้แสงจันทร์สุกสกาวของเทพจันทราข้าขอมอบชื่อให้เจ้าว่าฮวาเย่ห์หยวนหมายถึงดวงจันทร์อันงดงาม แต่เพื่อเป็นการตอบแทนสวรรค์เจ้าต้องทำภารกิจบางสิ่งให้สำเร็จ ในวันพรุ่งนี้ข้าจะนำพระราชสานจากองค์เง็กเซียนมาให้เจ้าจงรอคอยให้ดี"

"ขอบคุณท่านอาจารย์เจ้าค่ะ"

เจ้าสุนัขจิ้งจอกเก้าหางได้รับนามใหม่ว่า ฮวาเย่ห์หยวน

มีชื่อแซ่เป็นของตนเองเปรียบประดุจคำให้พรของเจ้าแม่กวนอิมทำให้นางอิ่มเอมและมีความสุขยิ่งนัก นางสาบานต่อหน้าเจ้าแม่ภายใต้แสงจันทร์ไม่ว่าต้องเอาวิญญาณเข้าแลกนางก็จะทำภารกิจเพื่อตอบแทนสวรรค์ให้สำเร็จ

หลังกลับจากการเข้าพิธีรายงานตัวเซียนใหม่ คิ้วงามของฮวาเย่ห์หยวนก็ขมวดเข้าหากันไม่หยุด นางจะทำเช่นไรถึงจะแก้ไขเรื่องยุ่งยากนี้ได้ กว่านางจะเป็นเซียนได้ใช้เวลานับหมื่นปีแสนลำบากยากเข็ญยังไม่มีโอกาสเสวยสุขเลยด้วยซ้ำ นี่นางจะต้องวิญญาณแตกสลายตั้งแต่ยังไม่พ้นหนึ่งเดือนเลยหรือ ฮวาเย่ห์หยวนนั่งคอตกไหล่ลู่อยู่ท่ามกลางสายน้ำไหลรินรอบกายในตำหนักทักษิณ

"เจ้ากลุ้มใจอันใด เชื่อมั่นใจตนเองหน่อยเจ้าเป็นสัตว์เวทเพียงตัวเดียวในห้าหมื่นปีที่สามารถบรรลุเป็นเซียนได้เชียวนะ ควรทำท่าทางดีใจกว่านี้หน่อยสิ" เสียงราบเรียบแต่เปี่ยมด้วยเมตตาของเจ้าแม่ดังขึ้น

"ศิษย์สงสัยว่าเหตุใดเป็นศิษย์เจ้าคะ"

"จอมมารมีนิสัยเย็นชา โหดเหี้ยมเย่อหยิ่งก็จริง แต่เท่าที่รู้คือเขาไม่มีนิสัยทำร้ายสตรีมาก่อน สตรีที่เข้าใกล้เขาล้วนหวาดกลัว หน้าที่นี้เจ้าจึงเหมาะสมที่สุด ด้วยประการแรกเจ้ามีนิสัยมุ่งมั่นกล้าหาญหาผู้ใดเปรียบ ประการที่สอง ในยามนี้บนสวรรค์ข้าบอกเจ้าได้เลยว่าหามีผู้ใดงดงามเทียบเคียงเจ้าได้ ดังนั้นหน้าที่นี่เง็กเซียนฮ่องเต้จึงได้มอบให้แก่เจ้าอย่างไรเล่า"

"แต่ข้าเพิ่งเป็นเซียนได้วันเดียวนะเจ้าคะ"

"เพราะเพิ่งเป็นจึงยังไม่มีความเย่อหยิ่ง เจ้าจึงเหมาะที่จะยั่วยวนเขาที่สุดตั้งใจทำงานของเจ้าให้ดีเถิดข้ามีกิจธุระมากเจ้าก็ไม่สามารถช่วยเจ้าได้แล้วดังนั้นดูแลตนเองให้ดี หากเกิดเรื่องจำเป็นเจ้ารู้ว่าต้องเรียกข้าอย่างไรไม่ใช่หรือ"

"แต่ข้ากลัวเจ้าค่ะ ให้ผู้อื่นไปแทนได้หรือไม่เจ้าคะ"

"ดูเถิดเจ้า เจ้ามีใบหน้างดงามเช่นนี้จะมีผู้ใดกล้าหักหาญน้ำใจเจ้าเล่า ไม่ว่าผู้ใดหากเป็นบุรุษไม่มีทางที่จะต้านทานเสน่ห์ยั่วยวนของเจ้าได้อีก อีกทั้งสิ่งที่เจ้าพิเศษกว่าผู้อื่นคือเจ้ามีกำเนิดเป็นสุนัขจิ้งจอกเก้าหางพอบรรลุกลายเป็นเซียนเจ้าถึงได้มีพลังแห่งการดึงดูดบุรุษเพศได้ถึงเพียงนี้"

"พวกท่านส่งให้ข้าไปยั่วยวนเขาเท่ากับให้ข้าไปตายชัดๆ หากสวรรค์ไม่ต้องการให้ข้าบรรลุเซียนเพียงบอกกล่าวดีๆ เหตุใดต้องทำร้ายข้าด้วยวิธีนี้กันเล่า" แม้จะเอ่ยเช่นนั้นนางก็จำก้มหน้ายอมรับ อย่างน้อยหากตายก็ยังมีหน้ามีตาว่าตนเองเคยเป็นเซียนมาแล้ว

"เรื่องนี้เป็นชะตาลิขิตของเจ้าตั้งแต่แรกเจ้าจะพร่ำบ่นอย่างไรก็ไม่สามารถเปลี่ยนสิ่งใดได้ข้าไม่มีเวลาคุยกับเจ้าแล้วเตรียมตัวไว้เถิดอีกไม่กี่วันต้องเดินทางแล้ว"

"ท่านอาจารย์เจ้าคะหากข้าตายจะเกิดสิ่งใดขึ้นเจ้าคะ"

"ข้าไม่คิดทอดทิ้งเจ้าหากเจ้าตายจริงข้าจะรวบรวมดวงจิตของเจ้าให้ไปเกิดที่โลกมนุษย์ดีหรือไม่"

"แต่มนุษย์น่าหวาดกลัวจิตใจไม่แน่นอนข้าไม่อยากเกิดเป็นมนุษย์"

"เกิดเป็นมนุษย์ยังมีโอกาสบำเพ็ญตบะขึ้นมาเป็นเซียนตอนนั้นข้าจะช่วยเจ้าอีกครั้ง"

เจ้าแม่กวนอิมเอ่ยอ่อนโยน ฮวาเย่ห์หยวนจำต้องยอมพยักหน้ารับชะตากรรมแต่โดยดี

“ท่านอาจารย์เจ้าคะ จอมมารผู้นั้นมีนามว่าอย่างไร”

“นามของเขานั้นคือ ลี่เซี่ยนจ้าน เจ้าจงจำไว้ให้มั่น”

“ลี่เซี่ยนจ้าน” ฮวาเย่ห์หยวนทวนคำ พร้อมกับท่องชื่อนี้เอาไว้ในใจให้มั่น