อนุภรรยา

เสียงไม้กระทบผิวกายดังสนั่นหวั่นไหวไปทั่วลาน ไป๋หลิงกัดฟันแน่น สองมือจิกเล็บลงบนพื้นดินเพื่อระงับความเจ็บปวดที่แล่นริ้วไปทั่วร่าง แต่ละทีที่ไม้ยาวฟาดลงมา รู้สึกเหมือนผิวหนังถูกฉีกออก ทิ้งรอยแผลเป็นทางยาวไว้บนแผ่นหลัง

หลังจากที่โบยจนครบตามที่เจ้านายสั่ง ทหารสองนายเข้ามาประคองร่างบางของไป๋หลิงกลับห้องของนาง ไป๋หลิงหลับตาลง พยายามสะกดกลั้นความเจ็บปวดเอาไว้ นางจะต้องมีชีวิตอยู่ต่อไป ตามที่เคยสัญญาไว้กับมารดาของนาง

บนเตียงไม้เนื้อแข็ง ไป๋หลิงกำลังนอนคว่ำหน้า ใบหน้าซีดเผือดเหงื่อไหลโทรมกาย แผ่นหลังเปลือยเปล่าเผยให้เห็นรอยแผลเป็นทางยาวจากการถูกเฆี่ยนตี

แม้จะลืมตาได้เพียงรำไร แต่ไป๋หลิงก็รู้สึกได้ถึงเสียงสนทนาที่ดังอยู่ข้างเตียง

“เบา ๆ มือหน่อยสิ ซูจิน” เสียงหวานของหญิงสาวผู้หนึ่งเอ่ยขึ้น ซึ่งหญิงสาวอีกคนค่อย ๆ บรรจงชุบผ้าสะอาดลงในน้ำยาสมุนไพร ก่อนจะบิดพอหมาดแล้วนำมาประคบบนหลังของไป๋หลิงอย่างแผ่วเบา

“ข้าพยายามอยู่เจ้าค่ะ พี่เหม่ยหลิน” ซูจินตอบรับ ขณะที่มืออีกข้างค่อย ๆ ทายาสมุนไพรสีเขียวเข้มลงบนบาดแผลของไป๋หลิง

“โอ๊ย!” ไป๋หลิงร้องออกมาพร้อมกับขบกรามแน่นด้วยความเจ็บปวด

“เจ็บไหม ข้าไม่ได้ตั้งใจจะทำรุนแรงกับเจ้า” เหม่ยหลินเอ่ยด้วยน้ำเสียงรู้สึกผิด

“พวกท่านเป็นใครกัน?” ไป๋หลิงถามอย่างสงสัย

หญิงสาวในอาภรณ์สีชมพูอ่อนตอบคำถามของไป๋หลิงด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

“ข้ามีนามว่าเหม่ยหลิน ส่วนคนข้าง ๆ มีนามว่าซูจิน พวกเราเป็นอนุภรรยาของท่านแม่ทัพ เหมือนกับเจ้า”

ไป๋หลิงที่ได้ยินคำว่าอนุภรรยา จึงพยายามจะถอยกรูดออกมาด้วยความหวาดกลัวว่าอาจจะถูกกลั่นแกล้งเหมือนในจวนหลังอื่น ๆ

“เจ้าไม่ต้องกลัวพวกเรา เราไม่ได้มีเจตนาร้าย ท่านแม่ทัพสั่งให้พวกข้ามาดูแลเจ้าเท่านั้นเอง” ซูจินรีบพูดเพื่อคลายความกังวล

“ขอบคุณพี่สาวทั้งสองมาก แต่พวกท่านกลับไปพักผ่อนเถอะ” ไป๋หลิงเอ่ย “ข้าไม่เป็นไรแล้ว”

“แต่ว่า...” เหม่ยหลินทำท่าจะคัดค้าน

“ไม่ต้องห่วงข้า” ไป๋หลิงยืนยัน “ข้าแค่อยากพักผ่อน”

เหม่ยหลินและซูจินมองหน้ากัน ก่อนจะพยักหน้ารับ พวกนางเก็บข้าวของเตรียมตัวออกจากห้อง

“ไป๋หลิง หากเจ้าต้องการอะไร เรียกข้าได้นะ” ซูจินเอ่ย

ไป๋หลิงพยักหน้ารับ เหม่ยหลินและซูจินโค้งคำนับก่อนจะเดินออกจากห้องไป ทิ้งให้ไป๋หลิงอยู่ตามลำพังในห้องอันเงียบสงัด

ไป๋หลิงลืมตาขึ้นมองเพดานห้อง ความเจ็บปวดจากบาดแผลยังคงรุมเร้า แต่สิ่งที่เจ็บปวดยิ่งกว่าคือความอัปยศอดสูที่นางได้รับในวันนี้

ไม่เคยมีใครทำเช่นนี้กับนางนอกจากเขา หลีเหว่ย

หญิงสาวคิดถึงเรื่องราวต่าง ๆ ที่เขาทำด้วยความโกรธจนเผลอหลับไป

คืนนั้น เหม่ยหลินและซูจินต่างผลัดเวรกันเฝ้าดูแลไป๋หลิงอย่างใกล้ชิด ขณะที่นางหลับสนิท พวกนางคอยเช็ดตัวและประคบหน้าผากไป๋หลิงเป็นระยะด้วยความห่วงใย เกรงว่าพิษไข้จะถามหาหลังจากที่ถูกโบยอย่างหนัก

สาเหตุที่ทั้งสองคนมาดูแลไป๋หลิงเช่นนี้ เป็นเพราะก่อนที่หลี่เหว่ยจะเข้าวังไปเข้าเฝ้าฮ่องเต้ ท่านได้กำชับเหม่ยหลินและซูจินให้อย่างหนักแน่นว่าให้ดูแลอนุภรรยาคนใหม่ผู้นี้เป็นอย่างดี

หากหญิงสาวขาดเหลืออะไรก็ช่วยจัดหาให้นางด้วย เช่นนั้นแล้วทั้งสองจึงมาคอยดูแลหญิงสาวด้วยความเต็มใจ