ยากที่จะลืม

ภายในห้องที่ถูกตกแต่งไว้อย่างหรูหรา ไฟที่เปิดเอาไว้สว่างจ้า ทำให้มองเห็นร่างของชายหญิงที่นอนเคียงคู่อยู่บนเตียงขนาดคิงไซซ์ได้อย่างชัดเจน เนื้อตัวของพวกเขาทั้งสองเปลือยเปล่าล่อนจ้อน ปราศจากเสื้อผ้าอาภรณ์ มีเพียงแค่ผ้าห่มผืนเล็กที่คลุมกายเขาและเธอเอาไว้

หญิงสาวค่อยๆ ขยับเปลือกตาขึ้นอย่างช้าๆ เธอมองไปที่เพดานของห้องแล้วนึกถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมา เนื้อตัวของเธอบอบช้ำไปหมด ฮันน่าค่อยๆ ลุกขึ้นนั่ง แล้วหย่อนเท้าลงไปที่พื้น เธอแทบจะไม่มีแรงหยัดยืน ขาของเธอทั้งสองข้างสั่นพับๆ ก่อนที่ร่างอรชรจะทรุดตัวลงไปกองกับพื้นอย่างน่าสมเพช น้ำตาใสๆ ค่อยๆ ไหลรินออกมาจากดวงตากลมโต มันไหลอาบแก้มสองข้าง ราวกับสายฝนพรำก็ไม่ปาน เธอมองไปที่ชายหนุ่มใบหน้าหล่อเหลาคมคาย เขาคงเป็นที่หมายตาของผู้หญิงหลายคน แต่สำหรับเธอแล้วเขาคืออสุรกายที่พรากพรหมจรรย์ไปจากเธอ

"ฮึก...ฮื้อ!! " ฮันน่านั่งร้องไห้สะอึกสะอื้นออกมา จนตัวสั่นเทา เธอพยายามเอามืออุดปากเอาไว้เพื่อไม่ให้เสียงเล็ดลอดออกมา เพราะกลัวว่าอีธานจะได้ยิน ก่อนจะค่อยๆ หยิบชุดที่พื้นมาสวมใส่อย่างทุลักทุเล ขณะที่เธอกำลังจะเดินออกไปจากห้อง หญิงสาวได้เหลือบไปเห็นเช็คที่วางอยู่บนโต๊ะเครื่องแป้ง

เธอหยิบขึ้นมาดูพร้อมกับน้ำตาที่ไหลทะลักออกมาจากดวงตาคู่สวยอีกครั้ง แต่ครานี้มันไหลราวกับเขื่อนแตกก็ไม่ปาน เมื่อเขาตีค่าตีราคาความสาวของเธอเป็นเพียงแค่ราคาค่างวด ที่ผู้ชายอย่างเขานั้นจะใช้เงินซื้อกินที่ไหนเมื่อไหร่ก็ได้

"ฉันขอแนะนำให้คุณเอาเงินจำนวนนี้ ไปบริจาคให้กับการกุศลบ้างนะคะ เผื่อจิตใจของคุณมันจะสูงขึ้นกว่านี้บ้าง" ฮันน่าพูดพร้อมกับหยิบเช็คขึ้นมาฉีกเป็นชิ้นเล็กๆ ก่อนจะเดินเข้าไปใกล้ชายร่างกำยำที่นอนหลับอยู่บนเตียงแล้วโปรยเช็คที่เธอฉีกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย ลงไปที่ชายร่างใหญ่อย่างไม่แยแสต่อจำนวนเงิน ที่เขาใส่ลงไปในเช็คใบนั้นแม้แต่น้อย

หญิงสาวค่อยๆ ก้าวเท้าเดินออกไปจากห้อง โดยที่ไม่หันหลังกลับไปมอง เมื่อความทรงจำ ระหว่างเขาและเธอนั้น นับจากวินาทีนี้ต่อไปมันจะกลายเป็นแค่เพียงคนแปลกหน้าสำหรับกันและกันตราบจนชั่วนิรันดร ฮันน่าได้ตั้งปฏิญาณเอาไว้อย่างแน่วแน่ เธอจะไม่มีวันเดินเข้ามาในชีวิตของผู้ชายคนนี้อีกเป็นเด็ดขาด

"อวดดี! " อีธานสบถออกมา เมื่อฮันน่าเดินออกไปจากห้อง โดยที่เธอนั้นไม่ยอมรับเช็คจากเขาชายหนุ่มไม่ได้หลับ เขาเห็นเหตุการณ์ทุกอย่างตลอดเวลา เพียงแค่อยากจะรู้ว่าเธอจะทำยังไงกับสิ่งที่สูญเสียไป โดยที่ชายหนุ่มนั้นไม่ได้สำนึกเลยสักนิด เมื่อเขาได้เป็นคนพรากเอาความสาวไปจากเธอ อีธานจะรู้หรือไม่นั่นมันคือสิ่งที่มีค่าสำหรับหญิงสาว ที่เงินทองของเขาไม่สามารถจะซื้อหามาได้ เธอจึงยอมเสียมันให้กับเขาไปฟรีๆ เพื่อแลกกับศักดิ์ศรีของอิสตรีคืนมา มันอาจจะไม่คุ้มค่าแต่เธอก็เชื่อว่ามันดีกว่าการขายศักดิ์ศรีให้กับเขาหลายเท่า

เมื่อฮันน่าเดินออกมาพ้นจากโรงแรม เธอพอจะเดาได้ถึงรถสปอร์ตที่หายไป อีธานคงให้ลูกน้องจัดการ ทำสัญญาการซื้อขายเรียบร้อยแล้ว เธอเดินตรงมาที่ถนนใหญ่ด้วยความรู้สึกเคว้งคว้างในหัวใจ แต่ใครๆ มักจะมองเธอว่าเป็นสาวสวยเซ็กซี่ ที่คงจะชอบอ่อยผู้ชายไปวันๆ แต่ภายใต้ร่างกายที่ดูเย้ายวนชวนให้มองนั้น กลับซ่อนความรวดร้าวไว้ภายในใจ เพราะเธอไม่คิดที่จะรักใคร และไม่อยากเอาใจเข้าไปเกี่ยวข้องกับชายใดเลย เพราะเธอมีปมความหลังเกี่ยวกับบิดามารดา ชีวิตของเธอไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบ ต้องปากกัดตีนถีบกว่าจะเรียนจบมาได้มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย

ปื้น! ปื้น! ปื้น! เสียงแตรรถดังขึ้น พร้อมกับตีไฟเลี้ยวมาจอดข้างฟุตบาทที่เธอกำลังเดินเหม่อลอย หญิงสาวรู้สึกตกใจเล็กน้อยก่อนจะทำให้ใบหน้าเป็นปกติ เมื่อพบว่าชายที่นั่งมาในรถนั้นคือเควินเจ้านายอีกคนของเธอ

"คุณฮันน่า มาเดินในที่เปลี่ยวๆ แบบนี้ได้ยังไงคุณมากับใคร ขึ้นรถเร็วเข้าเดี๋ยวผมจะไปส่ง" เสียงทุ้มของชายหนุ่มเอ่ยถามหญิงสาวออกมาด้วยความห่วงใย แม้ว่าเขานั้นจะไม่สนิทกับเธอเท่าไหร่ แต่ก็พอจะรู้จักผู้จัดการสาวมือโปร ที่ทำรายได้ให้กับโชว์รูมของเขา ในแต่ละไตรมาสอย่างถล่มทลาย

"ขอบคุณนะคะคุณเควิน" เมื่อขึ้นมานั่งบนรถฮันน่ารีบกล่าวขอบคุณชายหนุ่มออกไป ด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวลและแผ่วเบา จนเควินนั้นสัมผัสได้ถึงความเศร้าหม่นในน้ำเสียงของเธอ

"บ้านของคุณอยู่ที่ไหนเดี๋ยวผมจะไปส่ง" เมื่อขับรถออกมาได้ไม่กี่เมตร ชายหนุ่มก็รีบถามฮันน่าออกไป เพราะคิดว่าบ้านของเธอคงอยู่ไม่ไกลจากที่นี่สักเท่าไหร่

"ตรงไปเลยค่ะ เจอแยกข้างหน้าก็เลี้ยวซ้าย ขับไปอีกไม่กี่กิโล ก็ถึงคอนโดที่พักของฮันน่าแล้วล่ะค่ะ" คำบอกเล่าของฮันน่าทำให้เควินรู้สึกสงสัยขึ้นมา เพราะที่เธอพูดถึงน่าจะเป็นคอนโดที่เขาเคยเทียวไปเทียวมาเป็นประจำ เพราะที่นั่นอัครเดชเคยใช้เป็นที่พัก ก่อนจะย้ายเข้าไปอยู่ในบ้านที่เพิ่งซื้อไว้ไม่กี่ปี

"ใช่คอนโดนี้ไหมครับ" เควินถามฮันน่าออกมาพร้อมกับเตรียมตีไฟเลี้ยวเข้าไปข้างใน

"ใช่แล้วค่ะ ส่งฮันน่าแค่นี้ก็พอ คุณเควินไม่ต้องเลี้ยวเข้าไปหรอกค่ะ เสียเวลาเปล่าๆ แค่นี้ฮันน่าก็รบกวนมากแล้ว" หญิงสาวพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่เกรงใจ โดยไม่ได้เสแสร้งใดๆ ออกมาทั้งสิ้น

"ไม่เป็นไรหรอกครับ เสียเวลาที่ไหนกัน เมื่อมาส่งแล้วก็ต้องส่งให้ถึงที่ ผมเคยมาที่นี่บ่อยๆ แต่ก่อนบอสของคุณเคยอยู่คอนโดนี้" ชายหนุ่มพูดออกมา เมื่อเขาขับรถไปถึงลานหน้าคอนโด

"ฮันน่ากับพี่เรย่า พักอยู่ที่ห้องเก่าของบอสค่ะพอดีว่าเราสองพี่น้อง ประสบชะตากรรมไม่ค่อยดีเท่าไหร่นัก บอสสงสารก็เลยให้เราสองคนพักอยู่ที่นี่ แต่ต้องจ่ายค่าน้ำค่าไฟเอง คุณอัครเดชมีบุญคุณกับฮันน่าและพี่สาวมาก ทุกวันนี้จึงทำให้เราสองคนพี่น้องทำงานถวายหัว ไม่ว่าบอสจะสั่งให้ทำอะไรถ้าสิ่งไหนที่ฮันน่าทำให้ได้ ก็จะทำให้ โดยไร้เงื่อนไขใดๆ ทั้งสิ้น แม้แต่..."