9 ภรรยาของภูมิภพ

“ฝน เธอเป็นอะไร ทำไมถึงถอนใจดังเฮือกๆ”

นิกกำลังจับตามองฝนทิพย์ที่นั่งตรงข้าม ซึ่งมีลักษณะเหมือนคนมีทุกข์หนักอกและถอนใจออกมาบ่อยๆ

“เปล่า ไม่มีอะไรหรอก”

“แน่ใจนะ”

“จ้ะ ไม่มีอะไรจริงๆ อุ๊ย เฮียพจน์เดินมาทางนี้แล้ว ทำงานเร็ว เดี๋ยวโดนดุ”

สองสาวตาลีตาเหลือกทำงานด้วยความขยันขันแข็ง เมื่อเห็นพจน์ชายวัยเลยกลางคนรูปร่างอุดมไปด้วยไขมันกำลังเดินผ่านหน้าห้องที่มีกระจกใสกั้นเอาไว้ พนักงานทุกคนต่างรู้ดีว่าเขาจริงจังกับงานมาก แม้ว่าจะดุแต่ใจดี ทุกสิ้นปีมีโบนัสให้อย่างงาม หากว่าใครมีเรื่องเดือดร้อนเขาให้ความช่วยเหลืออย่างทันท่วงที โดยไม่มีอิดออดแม้แต่น้อย

ความดีในส่วนตรงนี้ ทำให้ทุกคนทุ่มเทกับงานอย่างเต็มที่ แม้จะมีอู้บ้างแต่ไม่ถึงกับเละเทะ ด้วยเหตุนี้จึงมีคนอยากเสนอตัวเข้ามาทำงานมากกว่าลาออก

รถญี่ปุ่นป้ายแดงเข้าไปจอดภายในรั้วบ้านทาวน์เฮ้าส์สองชั้น ครู่หนึ่งประตูด้านหน้าเปิดออก หญิงสาววัยไล่เลี่ยกับภูมิภพเยี่ยมหน้าออกมาส่งยิ้มให้ แม้วันเวลาผ่านไปแต่โมลียังคงความสวยเอาไว้เหมือนเดิม ผมยาวที่รวบเอาไว้ด้านหลัง เผยเห็นใบหน้ารูปไข่เรียวงาม วันนี้เธอใส่ชุดอยู่กับบ้านแบบสบายๆ เสื้อยืดแขนสั้นสีเขียวกับกางเกงขาสามส่วนสีครีมจึงช่วยขับผิวให้กระจ่างตายิ่งขึ้น ภูมิภพเปิดประตูลงจากรถแล้วเข้ามาโอบเอวคอดของภรรยาและพากันเดินเข้าไปในตัวบ้าน

“วันนี้กลับแต่วันเลยนะคะ กับข้าวยังไม่เสร็จเลยค่ะ”

โมลีทำเสียงอ่อนอ่อย สีหน้าหม่นลง รู้สึกผิดที่ทำกับข้าวไม่เสร็จ เพราะอยู่ในช่วงกำลังจัดเตรียมวัตถุดิบ ต่างจากภูมิภพรั้งร่างภรรยาคนสวยนั่งลงบนตัก ฝ่ามือไล้ไปทั่วเรือนร่างด้วยความเสน่หา แล้วจรดปลายจมูกโด่งลงกับแก้มขาวเนียนกริบ สูดความหอมเข้าปอดไปเต็มๆ แม้ว่าใช้ชีวิตคู่อยู่ด้วยกันมานาน แต่ความรักที่มอบให้ไม่เคยเปลี่ยนแปลง ตรงกันข้ามกลับรู้สึกรักเพิ่มมากขึ้นทุกวัน

“ไม่ใช่ความผิดของโมหรอกนะ ผมมาเร็วเองแหละ พอดีผมมีนัดกับผู้จัดการเลานจ์แห่งหนึ่ง ต้องการให้ไปช่วยโปรโมตร้าน ผมก็เลยเข้าบ้านแต่วัน เอาไว้มืดๆ นั่นแหละถึงจะออกไป”

เขาพูดยังไม่ทันจบ แก้วน้ำที่บรรจุน้ำส้มคั้นสดๆ ส่งมาจ่อถึงปาก ใบหน้าหล่อคมเงยขึ้นมองแล้วส่งยิ้มให้ โมลีรู้ใจทุกอย่าง ทุกครั้งที่เข้าบ้าน เธอจะคอยดูแลปรนนิบัติไม่ยอมห่าง นับว่าโชคดีที่ได้ภรรยาเพียบพร้อมไปด้วยคุณสมบัติความเป็นกุลสตรี ความสุภาพเรียบร้อยที่ปรากฏให้เห็นยังแฝงไปด้วยความร้อนแรงเมื่อได้แนบชิดกัน

กระนั้นเขายังเกเรเฉออกนอกเส้น แอบไปมีความสัมพันธ์กับสาวสวยมากหน้าหลายตา โดยบอกกับตัวเองว่าเป็นการเปลี่ยนบรรยากาศ ไม่ให้ซ้ำซากจำเจจนเกินไป เขาชอบชีวิตที่เต็มไปด้วยสีสัน เพื่อให้มีแรงในการทำงาน

“ คุณจะไปกี่โมงคะ โมต้องรอเปิดประตูให้มั้ย”

ทุกครั้งที่ชายหนุ่มออกนอกบ้าน โมลีจะต้องสอบถามเพื่อความแน่ใจ เพราะบางคืนกลับเร็ว เธอยังไม่หลับจึงเป็นผู้ออกมาเปิดประตูรั้วให้ ทั้งที่เขามีกุญแจสำรองติดเอาไว้ในรถตลอดเวลา แต่เธอยินดีที่จะทำหน้าที่นี้ด้วยความเต็มใจ

“ไม่ต้องหรอก ผมเอากุญแจไป”

“งั้นก็กินข้าวก่อนนะคะ โมจะทำให้เดี๋ยวนี้ค่ะ”

ความน่ารักของโมลีที่มีอยู่ในตัว คือเกราะชั้นดีช่วยกระตุ้นให้เขาระลึกอยู่เสมอว่าอย่าทำอะไรล้ำเส้นจนเกินไป เอาแค่พอเหมาะพองาม แม้ว่าเป็นผู้ชายเจ้าชู้แต่ไม่เคยสร้างความวุ่นวายให้กับภรรยา ถ้าผู้หญิงคนไหนทำท่าจะเข้ามาก่อกวนกับชีวิตครอบครัว เขาจะตัดความสัมพันธ์ในทันที

ในระหว่างที่รอรับประทานอาหารจากรสมือภรรยาคนสวย ภูมิภพเปิดเครื่องคอมพิวเตอร์ทำงานที่คั่งค้างเอาไว้ รู้ว่าเหลือไม่กี่คอลัมน์ก็จะเสร็จสมบูรณ์ นิตยสารเยือนราตรีหนึ่งฉบับ เขาเขียนเกือบทั้งเล่ม จึงมีรายได้เพิ่มขึ้น และเงินพิเศษจากเปอร์เซ็นต์ที่ร้านต่าง ๆ มอบให้ในฐานะช่วยลงโฆษณา เขาจึงเป็นช่างภาพที่มีฐานะดีคนหนึ่ง สามารถเลี้ยงดูภรรยาโดยไม่ยอมให้ออกไปทำงานนอกบ้าน