ไม่เกี่ยวข้อง

มินตรา....

"นั่นยาอะไร"  มาวินถามฉันแต่สายตาเขามองยาในลิ้นชักซึ่งฉันไม่คิดว่าเขาจะมาสนใจหรือถามว่ามันคือยาอะไรฉันก็เลยโกหกเขาไป

"ก็..ก็ยาแก้ไข้แก้ปวดธรรมดาน่ะไม่มีอะไรหรอก" แต่ดูเหมือนเขาจะไม่เชื่อ

"งั้นขอฉันดูหน่อย" เขาเอื้อมมือมาจะหยิบยาฉันไปดู แต่มือถือเขาดังขึ้นมาเสียก่อนฉันได้ทีรีบปิดลิ้นชักทันที

"อะไรแต"

("วินพรุ่งนี้วินมารับแตได้มั้ยรถแตเสียอ่ะ")

"มหาลัยเธอกับมหาลัยฉันแม่งอยู่คนละทางเลยนะเว้ย"

("นะวินนะวินมารับแตทีนะ แตจะนั่งแท็กซี่รถไปเองก็กลัวอ่ะ")

"เออๆ ไว้พรุ่งนี้ฉันไปรับ แค่นี้ใช่ไหมที่โทรมา"

("ขอบใจนะวิน")

"อืม" 

หลังจากวางสายจากแฟนเขาฉันก็คิดว่าเขาคงจะลืมเรื่องยาของฉันไปแล้วแต่เปล่าเลยเขาเดินมาที่หัวเตียงและก้มลงจะเปิดลิ้นชักฉันตกใจรีบผลักมือเขาออก

"วินจะทำอะไร" ฉันเอามือจับลิ้นชักไว้ไม่ยอมให้เขาเปิด

"จะดูยาเอามือหนีไป" เขาพยายามดึงมือฉันออกแต่ฉันไม่ยอม

"ไม่!!" 

"ทำไมหรือมันไม่ใช่แค่ยาแก้ไข้ธรรมดา" เขาจ้องหน้าฉันอย่างเอาเรื่องราวกับจะให้ฉันสารภาพและยอมรับว่ามันไม่ใช่แค่ยาแก้ไข้อย่างที่ฉันบอกเขาไป ฉันที่ไม่รู้จะทำยังไงดีเพราะฉันไม่ต้องการให้เขารู้ 

"แล้ววินจะมายุ่งอะไรกับยาของพี่ล่ะ" ฉันพูดพร้อมกับมองหน้าเขาด้วยความไม่พอใจ 

"อ่อ..การที่ฉันถามเธอเพราะเป็นห่วงเธอๆหาว่าฉันยุ่งงั้นดิ"

"วินไม่ต้องมาสนใจเรื่องของพี่หรอกไปสนใจแฟนของวินเถอะ" 

"โอเคได้ฉันไม่ยุ่งเรื่องของเธอก็ได้ ต่อไปนี้เธอจะเป็นหรือจะตายมันก็ไม่เกี่ยวกับฉัน" ถามว่าฉันเสียใจไหมที่ได้ยินแบบนี้ ฉันเสียใจ แต่ฉันทำอะไรไม่ได้เพราะเรื่องนี้ฉันปกปิดเขามาตลอด

"ต่อไปนี้เธอกับฉันเราไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีกแม้แต่ความเป็นพี่น้อง" พูดจบเขาก็เดินหันหลังออกไปจากห้อง เขาพูดแบบนี้มันก็ดีเหมือนกันเพราะถ้าวันนึงฉันไม่อยู่แล้วเขาจะได้ไม่รู้สึกอะไร เพราะอีกไม่นานฉันก็จะจากที่นี่ไปอยู่กับแม่พิมพ์ดาวแม่แท้ๆของฉันที่ต่างประเทศและอาจจะไม่ได้กลับมาที่นี่อีก ซึ่งเรื่องที่ฉันจะย้ายไปอยู่กับแม่พิมพ์ดาวฉันได้บอกกับทุกคนในบ้านหลังจากวันที่มาวินจูบและบอกถึงความรู้สึกของเขาที่มีต่อฉัน ฉันให้เหตุผลกับทุกคนไปว่าฉันอยากกลับไปอยู่กับแม่ ฉันรู้ว่าท่านรอให้ฉันกลับไปอยู่กับท่านมาตลอด อยากจะบอกว่าตลอดเวลาหลายปีที่ผ่านมาแม่จะเดินทางมาเยี่ยมฉันบ่อยและคอยถามฉันเสมอว่าเมื่อไหร่จะไปอยู่ด้วยกันท่านอยากดูแลฉันบ้างเพราะตั้งแต่ฉันเกิดท่านไม่เคยได้ดูแลฉันเลยซึ่งฉันก็เพิ่งเข้าใจความจำเป็นของท่านตอนที่โตแล้วเพราะแม่มลเล่าให้ฉันฟังพอฉันได้รับฟังฉันรู้สึกสงสารแม่มากที่ต้องเจออะไรแบบนั้น แต่ด้วยตอนนั้นตอนที่ฉันรู้ความจริงเรื่องแม่ฉันยังเป็นเด็กฉันไม่รู้อะไรมากฉันจึงปฏิเสธที่จะไปอยู่กับท่านเพราะฉันมีความรู้สึกรักและผูกพันกับทุกคนในบ้านหลังนี้แม้ว่าทุกคนจะไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับฉันทางสายเลือดเลยก็ตาม  แต่มาถึงตอนนี้คนที่ทำให้ฉันตัดสินใจไปจากที่นี่ก็คือ...มาวิน  ถามว่าฉันรักเขาไหมฉันรักเขาซึ่งฉันก็ไม่รู้ว่าฉันมีความรู้สึกแบบนี้กับเขาตั้งแต่ตอนไหนเมื่อไหร่มารู้ตัวอีกทีก็รู้สึกหวงเขาไม่อยากให้เขาอยู่ใกล้ผู้หญิงคนไหน ฉันรู้ว่ามันผิดที่ไปรู้สึกแบบนั้นกับน้องชายตัวเองถ้าคนในบ้านรู้ว่าฉันรู้สึกกับมาวินทุกคนจะรู้สึกยังไงเพราะตลอดเวลาที่ผ่านมาเราถูกเลี้ยงมาแบบพี่น้อง ฉันกลัวทุกคนจะผิดหวังถ้ารู้ว่าฉันรู้สึกยังไงกับน้องชายตัวเอง แม้ว่าตอนนี้ฉันจะรู้แล้วว่ามาวินเองก็รู้สึกไม่ต่างกับฉันก็ตาม แต่ฉันก็ยังไม่เข้าใจว่าในเมื่อเขาบอกว่ารู้สึกกับฉันแต่เขาเองก็มีแฟน นั่นคือเหตุผลหนึ่งที่ฉันอยากไปจากที่นี่

วันต่อมา....

ตอนนี้ฉันอาการดีขึ้นแล้วและกำลังจะไปเรียนซึ่งปกติฉันจะขับรถไปเองสลับกับให้คุณลุงคนขับรถที่บ้านไปส่งแต่ถ้าช่วงไหนฉันเริ่มมีอาการเหนื่อยง่ายฉันก็จะให้ที่บ้านไปส่งแทนซึ่งวันนี้ก็เช่นกัน 

"มุ่ยจะไปเรียนแล้วเหรอลูก" 

"ค่ะคุณย่า"

"แล้วหนูหายดีแล้วเหรอถ้ายังไม่หายก็นอนพักนะลูก" คุณย่าถามฉันด้วยความเป็นห่วง ซึ่งไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานกี่ปีท่านก็ยังรักและคอยเป็นห่วงฉันตลอดไม่เคยเปลี่ยนแม้ว่าฉันจะไม่ได้เป็นหลานแท้ๆของท่านก็ตาม

"หายดีแล้วค่ะคุณย่า"

"ไม่ต้องขับรถไปเองนะลูกให้คนขับรถไปส่งนะลูก"

"ค่ะ"

"งั้นก็ทานข้าวต้มก่อนนะลูกจะได้มีแรงไปเรียน มาเดี๋ยวย่าตักข้าวต้มให้นะ"

"ขอบคุณค่ะคุณย่า" ระหว่างที่ฉันกับคุณย่านั่งทานข้าวเช้ากันอยู่ สักพักมาวินก็เดินลงมาจากชั้นบนในชุดนักศึกษา พอเขาในชุดนักศึกษาวเขาดูโตเป็นผู้ใหญ่ขึ้นมากเราสบตากันแวบนึงก่อนที่ฉันจะเป็นหลบสายตา

"อ้าววินลงมาพอดีเลยมาทานข้าวต้มก่อนลูก"

"ไม่ครับผมไม่หิว"

"แล้วนี่วินจะไปเรียนแล้วเหรอลูก"

"ครับ"

"งั้นดีเลยวินให้พี่ติดรถไปด้วยนะลูก"

"เอ่อมุ่ยว่าให้คุณลุงคนขับรถไปส่งก็ได้ค่ะรบกวนวินเปล่าๆ"

"จะรบกวนอะไรกันลูกหนูลืมไปแล้วเหรอตอนนี้วินก็เรียนมหาลัยเดียวกันกับมุ่ยนะ วินให้พี่ไป...."

"ผมไม่สะดวกครับเพราะผมจะต้องไปรับกระแตที่บ้านอีก"

"แล้วทำไมต้องไปรับ แฟนเราเค้าไปเรียนเองไม่ได้หรือไงอีกอย่างก็เรียนกันคนละมหาลัย" พ่อเดินเข้ามาในห้องทานข้าวพอดีและคงได้ยินที่มาวินพูดก็เลยถามมาวินด้วยน้ำเสียงดุๆค่อนไปทางพอใจจนฉันรู้สึกได้ทั้งที่ปกติแล้วพ่อจะไม่ค่อยดุมาวินเท่าไหร่

"ผมกับกระแตเป็นแฟนกันแล้วหารที่ผมจะไปรับแฟนตัวเองมันแปลกตรงไหนครับพ่อ"

"ไม่แปลกหรอกแต่การที่ย่าขอให้วินพาพี่เค้าติดรถไปเรียนด้วยแล้ววินบอกไม่สะดวกมันใช่เหรอ"

"โอเคในเมื่อทุกคนอยากให้ผมเป็นคนขับรถให้พี่ก็ได้ครับ" 

บนรถ...

ตอนนี้ฉันนั่งอยู่บนรถคันหรูของมาวินที่เขาเพิ่งได้เป็นของขวัญวันเกิด แม้ว่ารถจะมีราคาแพงหลายสิบล้านแต่ฉันกลับนั่งแล้วรู้สึกอึดอัดอย่างบอกไม่ถูก เขาคงไม่พอใจที่ต้องพาฉันมาด้วยเขาคงอยากนั่งกับแฟนตามลำพังสองต่อสอง

"วินจอดให้พี่ลงตรงข้างทางก็ได้นะเดี๋ยวพี่เรียกแท็กซี่ไปมหาลัยเองได้วินจะได้ไปรับแฟนวิน" ฉันบอกเขาแต่สิ่งที่ได้กลับมาคือความเงียบเขาไม่จอดและไม่พูดอะไรจนกระทั่งขับมาถึงบ้านหลังใหญ่หลังหนึ่งซึ่งน่าจะเป็นบ้านของกระแต สักพักกระแตก็เดินออกมาในชุดนักศึกษาตอนที่เธอเห็นรถมาวินจอดหน้าบ้านเธอก็ยิ้มแต่พอมาวินเลื่อนกระจกรถลงแล้วเจอหน้าฉันกระแตก็ทำหน้าไม่พอใจอย่างไม่ปิดบัง

"วันนี้วินอุตส่าห์เอารถคันใหม่มารับแตแต่วินจะให้แตนั่งข้างหลังจริงๆเหรอ"

"อือ ให้ทำไงได้อ่ะข้างหน้ามันไม่ว่างหนิ" เขาพูดประชดฉันฉันรู้ดี ทำให้ฉันรู้ตัวว่าตัวเองนั่งผิดที่