ชอบหรือไม่ชอบ

มินตรา....

"งั้นพี่ย้ายไปนั่งข้างหลังก็ได้" พูดจบฉันก็หอบกระเป๋าแล้วเปิดประตูลงไปนั่งด้านหลังโดยที่มาวินเองก็ไม่ได้ห้าม กระแตมองฉันแล้วยิ้มเยาะก่อนจะเชิดหน้าใส่แล้วขึ้นไปนั่งแทนที่ฉัน

"พี่จำเอาไว้ด้วยนะว่าที่ตรงนั้นอ่ะของใครคราวหลังพี่ก็อย่าสะเออะมานั่งหน้าอีก" ฉันไม่ตอบโต้อะไรเพราะมันไม่มีประโยชน์

ระหว่างทางฉันก็ทำเป็นไม่สนใจคนด้านหน้าหยิบเอาชีทขึ้นมาอ่านเพื่อฆ่าเวลาจนกระทั่ง...

"วินเรื่องที่วินบอกจะย้ายมาอยู่คอนโดใกล้มหาลัยวินบอกที่บ้านหรือยัง" ฉันที่พยายามจะไม่สนใจอะไรแต่พอได้ยินว่ามาวินจะย้ายมาอยู่คอนโดฉันก็รีบเงยหน้าขึ้นมาทันทีก่อนจะหลบสายตาเมื่อเห็นว่าเขาเองก็มองฉันผ่านทางกระจกหลังพอดี

"ยัง"

"อ้าว แล้วแบบนี้เมื่อไหร่เราจะได้มีเวลาอยู่ด้วยกันตามลำพังล่ะ"

"ฉันยังหาคอนโดถูกใจไม่ได้"

"ให้แตช่วยหามั้ย"

"ไม่ต้องฉันจะหาเอง"

"ก็ได้ ว่าแต่เย็นนี้วินจะมารับแตที่มหาลัยมั้ย"

"ดูก่อนฉันไม่รู้ว่าวันนี้เลิกเรียนกี่โมง"

"แต่แตก็อยากให้วินมารับนะ วินมารับแตนะ นะคะคนดี"

"ฉันยังไม่รับปากยังไงเย็นนี้ฉันจะโทรบอกอีกที"

"โอเคค่ะคุณแฟน^^" จุ๊บ จุ๊บ ฉันไม่อยากมองหรอกนะแต่ก็อดไม่ได้ที่จะเงยหน้าขึ้นไปมองตอนที่กระแตหอมแก้มมาวิน ใจฉันมันหน่วงอีกแล้วหน่วงจนฉันต้องรีบก้มหน้าหลบไม่อยากให้เขารู้ว่าฉันแอบมอง

"ฉันไม่ใช่คนขับรถเธอย้ายมานั่งหน้าได้ละ" หลังจากส่งกระแตที่มหาลัยเสร็จเขาก็สั่งให้ฉันกลับมานั่งด้านหน้าเหมือนเดิมซึ่งฉันก็ทำตามเพราะไม่อยากมีปัญหา

ครื๊ดดดดดด ครื๊ดดดดดดด เสียงมือถือของฉันสั่นฉันหยิบมันออกมาปรากฏว่าเป็นน้องติณณ์โทรหา

"ครับน้องติณณ์"

("พี่มุ่ยถึงมหาลัยหรือยัง")

"ยังเลยน้องติณณ์มีอะไรหรือเปล่า"

("วันนี้ผมมีสอบแต่ผมไม่ค่อยเข้าใจผมก็เลยจะมาถามพี่น่ะ")

"ได้ๆ งั้นน้องติณณ์ก็รอพี่ใต้ตึกคณะนะ"

("ครับ เอ้อพี่มุ่ยเย็นนี้ว่างมั้ย")

"เย็นนี้เหรอพี่ว่างจ๊ะว่าแต่น้องติณณ์มีอะไรหรือเปล่า"

("ผมอยากชวนพี่ไปเลือกของขวัญให้ยัยต้นรักหน่อยน่ะจะถึงวันเกิดแล้วผมยังไม่ได้ซื้ออะไรให้น้องเลย")

"อื้มได้สิ"

("ขอบคุณครับ")

มาวิน....

ถามว่าที่พี่สาวผมกับไอ้ติณณ์คุยกันเมื่อกี้ผมได้ยินมั้ย....ได้ยินสิทำไมจะไม่ได้ยินแม้เสียงจะไม่ได้ดังหรือชัดมากแต่ก็พอฟังรู้เรื่องอาจจะเป็นเพราะภายในรถมันเงียบมากมั้งก็เลยบังเอิญไปได้ยิน ผมไม่ได้ตั้งใจฟังหรอกนะแต่กุบังเอิญมันไปได้ยินเข้าพอดีน่ะ

"เย็นนี้ฉันจะมารับ" พอขับมาถึงหน้าคณะผมก็บอกกับมุ่ยก่อนที่เธอจะลงจากรถ

"ห๊ะ"

"บอกว่าจะมารับเย็นนี้ ในเมื่อเธอมากับฉันเธอก็ต้องกลับกับฉัน"

"แต่พี่..."

"ลงไปได้ละ"

"เอ่อคือว่าเย็นนี้พี่มีนัดกับติณณ์"

"ฉันไม่สน"

"ทำไมเอาแต่ใจแบบนี้ไหนวินบอกจะไม่ยุ่งเกี่ยวกันอีกไง ทำไมต้องให้พี่กลับด้วยวินควรจะเอาเวลาไปรับแฟนของวินมากกว่านะ"

"เรื่องนั้นเธอไม่ต้องยุ่งหรอกแฟนฉันฉันจัดการเองได้"

หลังจากมุ่ยลงจากรถผมก็หยิบแล็ปท็อปที่เบาะหลังออกมาเปิดแล้วค้นหาคอนโดที่ใกล้มหาลัย ถ้ากระแตไม่พูดถึงผมก็ลืมไปแล้ว

ตอนเย็น....

ผมขับรถมาจอดหน้าตึกคณะของมุ่ย เคาะพวงมาลัยรอเวลาว่าเมื่อไหร่เธอจะลงมาสักทีเพราะก่อนหน้านี้ผมไลน์ไปถามเธอว่าเรียนเสร็จกี่โมงเธอบอกให้มารับตอนสี่โมงเย็นผมก็เลยมารอจนกระทั่งมีรถสปอร์ตสีขาวคันหนึ่งขับมาจอดหน้าคณะมันเป็นรถของไอ้ติณณ์เพราะผมเห็นมันเดินลงมาก่อนที่มันจะอ้อมไปเปิดประตูอีกฝั่งแล้วคนที่ลงมาจากรถมันก็คือพี่สาวของผมเอง

"ไปไหนมา" ผมถามหลังจากที่ยัยพี่สาวตัวดีขึ้นรถมาแล้ว 

"ไปซื้อของกับน้องติณณ์มา"

"แล้วมันไปเองไม่ได้??"

"น้องติณณ์ขอพี่ไปเลือกของขวัญวันเกิดให้น้องต้นรักน่ะ"

"วันเกิดน้องมันแท้ๆทำไมมันไม่ไปเลือกเอง" 

"น้องติณณ์เลือกของไม่เก่งน่ะ" ว่ามันไปมุ่ยก็หาข้อแก้ตัวแทนมันตลอดผมขี้เกียจหาเรื่องทะเลาะกับมุ่ยก็เลยขับรถไปคอนโดที่ผมโทรคุยเมื่อเช้าว่าจะเข้าไปดูเย็นนี้ ผมขับรถมาถึงคอนโดซึ่งคอนโดแห่งนี้อยู่ไม่ไกลมหาลัยเท่าไหร่ผมถึงตัดสินใจมาดุที่นี่ที่แรกพอผมก็เดินจากรถมุ่ยก็เดินตามลงมา

"เรามาทำไมที่นี่เหรอ" 

"มาดูคอนโด" ผมตอบไปสั้นๆ

"ดูคอนโด??วินจะซื้อจริงๆเหรอ"

"อืม" พอผมเข้ามาในล็อบบี้ก็มีพนักงานผู้หญิงพาผมขึ้นไปดูห้องที่เราคุยกันไว้ก่อนหน้านี้ ผมเดินดูรอบๆห้องซึ่งถามว่าผมพอใจมั้ยผมพอใจมากแต่ผมไม่อยากตัดสินใจคนเดียว

มินตรา....

"เธอชอบห้องนี้ไหม" มาวินหันมาถามฉันทำเอาฉันงงด้วยความไม่เข้าใจ เขาจะถามฉันทำไมฉันไม่เข้าใจ

"วินว่าไงนะ"

"ฉันถามว่าเธอชอบห้องนี้ไหม"

"เอ่อแล้ววินจะมาถามพี่ทำไมวินซื้อไม่ใช่พี่ซื้อซะหน่อย"

"ฉันถามเธอก็แค่ตอบมันยากตรงไหน ทีตอนไปเลือกของขวัญให้น้องไอ้ติณณ์เธอยังไปได้ยังไปเลือกช่วยมันได้" เขาจะเอามาเปรียบเทียบกันได้ยังไงอันนั้นแค่ของขวัญวันเกิดราคาไม่กี่หมื่นแต่นี่คอนโดราคาหลายสิบล้านฉันไม่กล้าออกความเห็นหรอก

"ว่าไงชอบหรือไม่ชอบตอบ" 

"แล้วทำไมวินไม่ชวนกระแตมาดูเองล่ะพี่ไม่ได้จะมาอยู่กับวินซะหน่อย"

"แล้วมันเกี่ยวอะไรกับกระแตฉันไมไ่ด้จะซื้อให้กระแตมาอยู่ซะหน่อย ถ้าเธอไม่ชอบฉันก็ไม่ซื้อ ว่าไงตกลงชอบหรือไม่ชอบ" ฉันไม่รู้จะทำยังไงก็เลยต้องเดินดูเพื่อหาข้อบกพร่อง ฉันรู้ว่ามาวินชอบห้องแบบไหนเพราะอยู่กับเขามาทั้งชีวิต อะไรที่เขาชอบหรือไม่ชอบฉันรู้ดีที่สุด ฉันเดินออกห้องนั้นดูห้องนี้จนพอใจซึ่งฉันคิดว่ามันเหมาะกับเขามากๆ

"ก็ดีนะ" นั่นคือคำตอบของฉัน

"สรุปชอบหรือไม่ชอบไม่ได้ถามว่าดีหรือไม่ดี"

"เอ่อ..ชอบก็ได้" สุดท้ายฉันก็ตอบไปตามความรู้สึกเพราะเอาจริงๆฉันชอบห้องนี้มากหน้าต่างมันเป็นแบบพาโนราม่าภายในห้องก็ตกแต่งทันสมัยไม่มากไม่น้อยเกินไป

"ก็แค่นั้น พี่สาวผมชอบห้องนี้งั้นตกลงผมเอาห้องนี้ครับ"

"ค่ะ งั้นเดี๋ยวดิฉันจะไปเตรียมเอกสารเพิ่มเติมก่อนนะคะเชิญคุณมาวินเดินดูห้องได้ตามสบายเลยนะคะ"

หลังจากพี่พนักงานออกไปจากห้องแล้วก็เหลือแค่ฉันกับมาวินแค่สองคน บอกตามตรงเลยว่าฉันทำตัวไม่ถูกก็เลยทำทีเป็นเดินไปมาไม่อยู่ใกล้เขาคือฉันรู้สึกแปลกๆอย่างบอกไม่ถูก

"เอ่อแล้ววินบอกพ่อกับแม่หรือยังเรื่องนี้" ฉันตัดสินใจถามมาวินเพราะฉันไม่รู้ว่าเขาบอกเรื่องนี้กับพ่อแม่แล้วหรือยัง

"อืมฉันขอแล้วแต่มีข้อแม้ว่าเธอต้องมาอยู่ที่นี่กับฉันด้วย"

"ห๊ะ??"