ขอกินนม

มินตรา....

"ใครบอกว่าพี่จะมาอยูกับวินที่นี่ทุกวันกัน"

"ก็ลองไม่มาอยู่สิฉันจะไปบอกพ่อกับแม่ว่าเธอเป็นเมียฉันแล้ว"

"บ้าพี่ไม่ได้เป็นเมียวินซะหน่อยอย่ามาขี้ตู่" ฉันหน้าร้อนขึ้นมาทันทีตอนที่เขาพูดว่าฉันเป็นเมีย

"หรือจะให้รื้อฟื้นความทรงจำว่าเป็นหรือไม่เป็น" พูดจบประโยคเขาก็อุ้มฉันเข้าไปในห้องนอนวางฉันลงบนเตียงก่อนที่เขาจะทาบทับลงมาจากนั้นก็ใช้สายตามองฉันไปทั่วทั้งร่างกาย

"วะ วินจะทำอะไร" ฉันถามเขาเสียงสั่นเพราะตอนนี้เขาไม่น่าไว้ใจเลย

"แล้วคิดว่าผัวจะทำอะไรล่ะหื้มมม" มาวินซุกใบหน้าลงมาที่ซอกคอ

"อ๊ะ เจ็บ" ฉันร้องด้วยความตกใจเพราะเขาดูดคอฉันแรงมากและมันน่าจะเป็นรอย

"เมียจ๋า" เสียงสั่นสยิวของเขาทำเอาฉันขนลุกซู่ มือของเขาเริ่มไม่อยู่นิ่งเขาใช้มือเพียงข้างเดียวค่อยๆใช้นิ้วปลดกระดุมเสื้อฉันทีละเม็ดจนหมด และก่อนที่เขาจะถอดมันออกฉันรีบจับมือเขา

"อื้อออ วินอย่านะไม่เอา" 

"เธอไม่เอาแต่ฉันอยากเอานี่นา ผัวอยากกินนมเมียใจจะขาดแล้วรู้มั้ย"

"วินทำไมเป็นคนแบบนี้"

"แบบไหนครับหื้มมม"

"ก็หื่นแบบนี้ไง"

"ผัวก็หื่นแค่กับเมียคนเดียวไหมครับ หรืออยากให้ผัวไปหื่นกับคนอื่น" เขาพูดพร้อมกับยิ้มทะเล้นยั่วโมโหจนฉันเริ่มโมโหเขาจริงๆแล้วแม้จะรู้ว่าที่เขาพูดเขาแค่แกล้งให้ฉันหึงเฉยๆ

"ก็ลองดูสิ"

"ไม่อ่ะไม่อยากลอง กลัวเมียโกรธ เมียก็รู้ว่าผัวรักเมียคนเดียว^^" พอเขาพูดแบบนี้ฉันก็ไม่รู้จะพูดอะไรต่อ ถามว่าฉันกับเขาเรามีอะไรกันแล้วเหรอเขาถึงพูดว่าฉันเป็นเมียเขา ยังหรอกค่ะแค่เกือบเฉยๆถ้าคืนนั้นฉันไม่รีบดึงสติกลับมาฉันคงได้เป็นเมียเขาจริงๆคนอะไรหลอกล่อเก่งจนทำให้ฉันเคลิ้มไปกับการกระทำของเขา

ย้อนกลับไปเมื่อหลายคืนก่อนที่โรงพยาบาล  ตอนแรกฉันคิดว่าไม่ต้องนอนโรงพยาบาลเพราะอาหมอบอกว่าฉันไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงแล้วกลับไปก็ให้ดูแลตัวเองกินยาและห้ามเครียดแค่นั้นเอง แต่ไปๆมาๆฉันกลับต้องนอนโรงพยาบาลถึงหนึ่งอาทิตย์ สาเหตุไม่ต้องเดาเลยค่ะว่าเพราะใคร

"วินพี่ไม่ได้เป็นอะไรแล้วพี่อยากกลับบ้าน"

"ไม่ได้เธอต้องนอนดูอาการที่นี่ก่อนอาหมอก็อนุญาตแล้วด้วย"

"แต่พี่เกรงใจคนที่บ้านที่ต้องเปลี่ยนกันมาเฝ้าพี่" คือถ้าฉันไม่สบายต้องแอดมิทนอนโรงพยาบาลทุกคนที่บ้านก็คอยเปลี่ยนกันมานอนเฝ้าฉัน ฉันไม่อยากให้ทุกคนต้องมาเดือดร้อนเพราะฉันไม่ได้เป็นอะไรแล้ว

"ไม่ต้องเกรงใจคนอื่นหรอกเพราะฉันจะเป็นคนอาสาเฝ้าเธอเอง"

"อะไรนะ"

"ไม่ต้องถามมาก ตอนนี้เธอแค่นอนอยู่ที่นี่หนึ่งอาทิตย์"

"หนึ่งอาทิตย์เลยเหรอ"

"อื้ม"

"พี่ไม่เข้าใจว่าทำไมพี่ต้องนอนโรงพยาบาลต่อทั้งที่พี่ไม่ได้เป็นอะไรแล้ว"

"เพราะ..." เขาไม่พูดมัวแต่อ้ำๆอึ้งๆ

"เพราะอะไร"

"เพราะฉันอยากอยู่กับเธอตามลำพังไงเข้าใจยัง" ฉันถึงกับพูดอะไรไม่ออก

"ถ้าเธอกลับบ้านทุกคนก็จะเข้าๆออกๆห้องเธอเป็นว่าเล่นเพราะทุกคนเอาแต่ห่วงเธอ แล้วฉันที่อยากจะอยู่กับเธอสองต่อสองตามลำพังต้องทำยังไงอ่ะ ฉันจะบอกพ่อกับแม่แล้วก็ทุกคนว่าฉันรักเธอและเธอก็รักฉันเธอก็ไม่ยอมให้บอก เธอรู้ไหมว่าฉันรอวันนี้มานานแค่ไหนวันที่ฉันจะได้อยู่ใกล้ๆเธอแบบไม่ต้องปิดกั้นความรู้สึกตัวเอง"

"วิน"

"แค่ไม่กี่วันเองนะมุ่ย นะครับคนดี" เขาทำตาละห้อยขอความเห็นใจอย่าน่าสงสารแล้วฉันที่ชอบใจอ่อนให้กับเขาจะทำยังไงได้สุดท้ายก็ต้องยอมนอนที่โรงพยาบาลตามความต้องการของเขา แต่อยากจะบอกว่าเราก็ไม่ได้มีเวลาอยู่ด้วยกันตามลำพังหรอกค่ะเพราะตอนกลางวันทุกคนที่บ้านก็จะผลัดเปลี่ยนหมุนเวียนกันมาเยี่ยมฉันทั้งวัน จนมาวินต้องคอยบอกให้กลับเพราะเขาจะดูแลฉันเอง การกระทำของเขาทำให้ทุกคนสงสัยอยู่เหมือนกันว่าทำไมจู่ๆมาวินถึงมาเป็นห่วงฉันยอมมานอนเฝ้าไข้ฉันแทนทุกคนเพราะที่ผ่านมาในสายตาของคนในบ้านมาวินมักจะทำเหมือนฉันเป็นตัวน่ารำคาญอยู่ตลอดเวลา

"วินพ่อว่าเราแปลกๆนะ"

"แปลกยังไงพ่อ"

"ก็มาเฝ้าพี่ที่โรงพยาบาลนี่ไง"

"นั่นสิย่าก็แปลกใจด้วยเหมือนกันนะลูก ขนาดขอให้พี่ติดรถไปเรียนด้วยวินยังไม่ค่อยอยากให้พี่ไปด้วยเลย"

"เอ่ออ คือ ก็ คือ เอ่อออ" เขาไม่ตอบเอาแต่อึกอักอ้ำอึ้ง

"ทำไมถึงอ้ำๆอึ้งๆล่ะย่าถามแค่นี้เอง" ทุกคนจ้องหน้ามาวินเหมือนกำลังจับผิดทำเอาฉันเริ่มกลัวว่าทุกคนจะรู้

"ว่าไงวิน" พ่อถามมาวินอีกรอบแต่คราวนี้มองมาทางฉันด้วยจนฉันต้องรีบก้มหน้าหลบตาพ่อ

"ก็ช่วงนี้ผมไม่ค่อยยุ่งเรื่องเรียนเท่าไหร่ก็เลยว่างพอดีไงก็เลยมานอนเฝ้าได้ ผมไม่อยากให้ทุกคนคิดว่าผมใจดำเป็นน้องชายที่ไม่เอาไหน พี่นอนโรงพยาบาลทั้งคนก็ยังไม่สนใจก็แค่นั้นเอง" ฉันถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อเขาหาข้ออ้างมาตอบคำถามทุกคนได้

"หึ" 

"หึไรครับพ่อ"

"เปล๊าไม่มีอะไร ตกลงเราจะมานอนเฝ้าพี่จนกว่าพี่จะออกจากโรงพยาบาลทุกคืนเลยใช่ไหม"

"ครับ"

"อืมมงันพ่อก็ฝากวินช่วยดูแลพี่ด้วยนะ ห้ามแกล้งห้ามพูดหรือทำอะไรให้พี่ร้องไห้เข้าใจไหม"

"เข้าใจค๊าบบบคุณพ่อ"

"ดีมาก"

จากนั้นทุกคนก็พากันกลับบ้านไปเหลือแค่ฉันกับมาวินสองคน  แกร๊ก เสียงล็อคประตูทำให้ฉันหันไปหน้าประตูอีกรอบ

"วินล็อคประตูเหรอ" ฉันถามคนที่กำลังเดินมาหาฉันที่เตียง

"อืมม"

"ล็อคทำไมเกิดพี่พยาบาลเข้ามาวัดไข้มาตรวจพี่ล่ะ"

"เธอไม่ได้เป็นอะไรพยาบาลไม่เข้ามาตรวจหรอก ฉันบอกอาหมอแล้วว่าฉันจะเป็นคนวัดไข้ให้เธอเอง" ฉันไม่คิดว่ามาวินจะทำอะไรขนาดนี้เพียงเพื่อจะได้อยู่กับฉันตามลำพังสองต่อสอง

"นี่ก็ดึกแล้วเธอจะอาบน้ำมั้ย"

"อื้ม" ตั้งแต่ตื่นมาฉันยังไม่ได้อาบน้ำเลยถ้าไม่ได้อาบนอนไม่ได้แน่ พอฉันตอบเสร็จเขาก็เดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวมาให้ฉันก่อนจะอุ้มฉันไปที่ห้องน้ำ

"พี่เดินเองได้วินไม่ต้องอุ้มหรอก" ฉันบอกพร้อมกับรีบกอดคอเขาเพราะกลัวตก

"อยากอุ้มอ่ะ ไม่อยากให้เธอเหนื่อย" พอมาถึงห้องน้ำเขาก็วางฉันตรงเคาท์เตอร์อ่างล้างหน้าที่ฉันสามารถนั่งได้ ทำไมเขาน่ารักขนาดนี้นะ ถ้ารู้ว่าเขาจะแสนดีขนาดนี้ฉันคงบอกความรู้สึกของตัวเองไปนานแล้ว ฉันลืมบอกไปว่าเขาบอกกับฉันว่าเขากับกระแตเลิกกันแล้ว ตอนแรกฉันก็ไม่เชื่อเพราะมันเร็วเกินไปเพราะเราเพิ่งพูดกันถึงเรื่องนี้ไปอีกวันมาเขาก็มาบอกว่าเขาบอกเลิกกับกระแตแล้ว และฉันก็รู้ว่าที่เขาคบกับกระแตก็เพื่อให้ฉันหึงแค่นั้นเองเขาไม่ได้รู้สึกอะไรกับกระแตซึ่งเรื่องนี้กระแตรู้มาตลอดว่ามาวินชอบฉัน มิน่าล่ะเวลาที่เจอหน้าฉันทีไรกระแตถึงชอบกระแนะกระแหนประชดประชันฉันตลอดเวลา

"มาเดี๋ยวช่วยถอดเสื้อผ้า" พูดจบเขาก็ใช้นิ้วปลดเชือกที่ผูกตรงเสื้อ ฉันคิดว่าฉันคิดผิดที่ชมเขาว่าน่ารักเมื่อครู่นี้

"พี่ถอดเอง" ฉันรีบเอามือตะครุบมือของเขาทันทีเพราะอีกนิดเดียวเสื้อฉันจะหลุดแล้ว

"อย่าดื้อ บอกว่าจะถอดให้นั่งเฉยๆ" เขาใช้สายตาดุฉัน

"แต่พี่อยากถอดเองวินออกไปรอข้างนอกเถอะนะ" ฉันขอร้องเขาเพราะฉันอายที่จู่ๆเขาจะมาถอดเสื้อฉันแบบนี้ เกิดมาไม่เคยถอดเสื้อผ้าต่อหน้าใครเลย

"ไม่" เขาไม่สนใจคำพูดของฉันเลยยังคงตั้งหน้าตั้งตาถอดเสื้อของฉันออกจนสำเร็จทำให้ช่วงบนของฉันมีเพียงชั้นในตัวบางปกปิดร่างกายไว้ เขาเอื้อมมือมาทางด้านหลังแล้วดึงตะขอเสื้อชั้นในจนมันหลุด เขาทำได้ในเวลาไม่ถึงสิบวิเลยด้วยซ้ำ

"วินอย่าแกล้งพี่" ฉันคิดว่าเขาคงแค่อยากจะแกล้งฉันเท่านั้นเพราะยิ่งฉันห้ามเขาก็ยิ่งทำ แต่แกล้งแบบนี้มันไม่ดีเท่าไหร่เพราะฉันอาย

"แกล้งที่ไหนก็แค่อยากช่วย"

"แต่พี่อาย"

"อายทำไม ถึงเธอไม่อยากให้เห็นแต่ฉันก็จะเห็นอยู่ดี"

หลังจากนั้น

เขาจ้องหน้าอกของฉันด้วยสายตาหื่นกระหายหลังจากที่เขาปล้ำถอดชุดชั้นในของฉันได้

"นมใหญ่ว่ะมุ่ย ขอกินหน่อยนะ" ที่เขาเอ่ยปากขอเขาไม่ได้ขอคำตอบเขาแค่บอกให้ฉันรับรู้เท่านั้นเองว่าเขากำลังจะทำอะไร ฉันที่กำลังจะเอ่ยปากห้ามแต่ก็ไม่ทันได้ห้ามเพราะพูดจบปุ๊บเขาก็ก้มใบหน้าลงมาดูดหน้าอกของฉันอย่างรุนแรงโดยที่ฉันไม่ทันได้ตั้งตัวเพราะไม่คิดว่าเขาจะทำแบบนี้

จ๊วบ จ๊วบ จ๊วบ

"อื้อออ วะ วิน พะ พอแล้ว ฮือออ" ฉันบอกเขาเสียงกระท่อนกระแท่นฟังไม่เป็นคำเพราะตอนนี้ฉันกำลังถูกเขาเล่นงาน

จ๊วบ จ๊วบ จ๊วบ

"หวานมากเลยครับที่รัก อ่าาา มุ่ยจ๋า" แผล่บ แผล่บ จ๊วบ จ๊วบ จ๊วบ  เขายังคงละเลงลิ้นบนหน้าอกทั้งสองข้างสลับกันไปมา ฉันทำได้แค่กลั้นหายใจไม่กล้าเปล่งเสียงบางอย่างออกมายิ่งตอนที่เขาใช้ปลายลิ้นตวัดเลียจุกเล็กๆบนยอดอกของฉันฉันที่เกิดมาก็ไม่เคยเจออะไรแบบนี้ถึงกับทำอะไรไม่ถูก

"อื้อออ วินพอแล้วพี่ไม่ไหว อื้ออออ " ฉันร้องขอบอกเขาก่อนจะเงยหน้าขึ้นเพื่อสูดอากาศหายใจเพราะตอนนี้ฉันใจจะขาดแล้ว อาการที่เป็นมันไม่ได้เกิดจากอาการป่วยแต่อย่างใดแต่มันเกิดจากการกระทำของเขาที่ทำให้ฉันรู้สึกเหมือนไม่เป็นตัวเอง