1. นิยายอิงประวัติศาสตร์

เสียงกดคีบอร์ดดังขึ้นภายในห้องนอนของสาวสวยวัยยี่สิบเจ็ด ช่วงเวลาว่างจากงานหลัก เธอก็จะปั้นแต่งเรื่องราวเพื่อสร้างรายได้ ขายจินตนาการของตัวเอง โดยเฉพาะแนวดราม่าพระเอกร้าย อย่างเช่นเรื่องนี้เป็นต้น

“แต่งแบบนี้คนอ่านคงสะใจน่าดู” พึมพำอยู่หน้าจอ เมื่อมาถึงตอนที่ตัวร้ายต้องถูกเอาคืน

***************ในนิยาย***************

ถงอวี้หรูนั่งร้องไห้อยู่ภายในห้องนอนเล็ก ๆ ทางเรือนหลังของจวนสกุลถง หลังจากสร้างความอับอายให้กับครอบครัว จนบิดาสั่งลงโทษกักบริเวณนางไว้

“ข้าถูกวางยา ไยไม่มีใครเชื่อ” ตัดพ้อเสียงเครือ เมื่อเอ่ยอันใดไปก็ไม่มีใครฟัง นางไม่เคยคิดถึงการกระทำของตนเลยสักนิด ก่อนนั้นก็วางยาบุรุษที่ตนหมายปอง จนได้หมั้นหมายกันขึ้น และมีกำหนดจัดงานมงคลในอีกไม่กี่วัน

“ฮึก เหตุใดไม่มีใครฟังข้าเลย” เสียงคร่ำครวญร่ำไห้ยังคงดังมาให้ได้ยิน ร่างกายก็พึ่งจะฟื้นจากเรื่องเมื่อคืนก่อน นึกถึงคราใดก็พาให้ใจเป็นทุกข์

ยามนี้สตรีตัวน้อยนั่งกอดเข่าก้มหน้าตัดพ้อโชคชะตา หวนนึกถึงเหตุที่เกิดขึ้นเมื่อหนึ่งวันก่อน นางได้รับเชิญไปร่วมงานเลี้ยงที่จวนสกุลเผย ซึ่งเป็นจวนของคู่หมาย ที่นางจะเกี่ยวดองด้วยในอีกห้าวันข้างหน้า

ทว่า! มีสาวใช้ทำชาหกใส่ชุด ถงอวี้หรูจึงต้องเข้าไปเปลี่ยนอาภรณ์ในห้อง ซึ่งเป็นห้องรับรองในจวนสกุลเผย ที่จัดเตรียมไว้ให้แขกเป็นปกติอยู่แล้ว เพียงแต่นางยังไม่ทันได้ปลดเสื้อคลุมออกจากตัว

บุรุษร่างโตไม่รู่โผล่มาจากที่ใด เขาเข้ามากอดรัดนางเอาไว้ จู่โจมรวดเร็วจนอวี้หรูไม่อาจตั้งตัวได้ ทุบตีเขาอย่างไรก็มิอาจผลักไสอีกฝ่ายออกไปได้

“ปล่อยข้า อย่าทำข้าเลย” ร้องบอกเขาหวังให้อีกฝ่ายเมตตา ทว่ายามนี้ภายในร่างกายร้อนรุ่มยิ่งนัก เพียงแค่ได้กลิ่นกำยานในห้อง ซึ่งมันส่งกลิ่นตลบอบอวลทั่วไปหมด นางเริ่มควบคุมตนเองไม่ได้ แทนที่จะร้องให้คนช่วย ก็ปล่อยให้บุรุษแปลกหน้าจับต้องเนื้อกายง่าย ๆ

ยิ่งถูกสัมผัสตามเรือนร่าง อวี้หรูก็อ่อนละทวยตามแรงปรารถนาที่ก่อตัว ปล่อยให้อีกฝ่ายล่วงล้ำจนสอดใส่ได้สำเร็จ เสียงของเนื้อกระทบกันเริ่มดังขึ้น

นางไม่สนด้วยซ้ำว่ากลางหว่างขาตนยามนี้ มีเลือดออกมาจนเปรอะเปื้อนเต็มที่นอน ทว่าทั้งคู่ไม่ได้สนใจมันเลย ทุกอย่างยังคงดูเร่าร้อนคละเคล้ากับเสียงครางของคนบนเตียง ที่ยังคงกอดก่ายนัวเนียกันไม่เลิก

ผ่านไปนานเพียงใดแล้วไม่รู้ เสียงร้องที่เปี่ยมสุขก็ยังคงดังลั่นห้อง แม้ในใจจะร้องไห้ ทว่าร่างกายไม่อาจควบคุมได้เลย ในบางครานางปีนป่ายขึ้นมาบนตัวของชายหนุ่มผู้นี้ ขยับกายโยกอย่างเร่าร้อนด้วยซ้ำ

*******************************************

หวนนึกถึงเรื่องนี้คราใด เสียงสะอื้นก็ดังขึ้นมาอีก ยิ่งไปกว่านั้นประโยคที่เวรยามด้านนอกพูดคุยกัน มันยิ่งทำให้ใจดวงน้อยตรอมตรมหนักกว่าเดิม เมื่อได้รู้ว่าผู้ที่จะเข้าพิธีมงคลแทนนางในอีกสามวันข้างหน้าคือพี่สาวคนละแม่

“พี่หย่งหาน เหตุใดท่านตบปากรับคำแต่งกับพี่สาวข้าง่ายดายเพียงนี้” ถ้อยคำตัดพ้อเปล่งออกมา โดยลืมนึกไปว่าแท้ที่จริงแล้วสองคนนี้รักกันมาก่อน เป็นอวี้หรูต่างหากที่วางยาเผยหย่งหาน ให้ชายหนุ่มหลับอยู่ในห้องของตน แล้วให้สาวใช้ไปตามบิดาและพี่สาวมาพบในรุ่งเช้า แสร้งทำเป็นร้องไห้คร่ำครวญ จนได้หมั้นหมายกันในที่สุด

ทว่า! ใครจะคิดว่ากรรมจะสนองเร็วเพียงนี้ และมันหนักหนายิ่งกว่ายามที่นางวางยาหย่งหานเสียอีก ผู้คนมากมายรับรู้การกระทำในคืนนั้นของนาง จนเป็นที่โจษจันไปทั่วเมืองภายในเวลาอันรวดเร็ว

**************สามวันผ่านไป***************

เสียงคึกคักในจวนเริ่มดังขึ้น เป็นที่ปวดใจของผู้ที่อยู่ยังเรือนหลังยิ่งนัก อวี้หรูยังคงปาดน้ำตาที่มันไหลออกมา ไม่คิดว่าตนจะเจอเรื่องอับอายมากมายเพียงนี้ บิดาก็ทอดทิ้งไม่ไยดีเลยสักนิด หรือนี่จะเป็นผลกรรมที่ทำมา

“คุณหนู เราหนีกันดีกว่านะเจ้าคะ นายท่านคงไม่ปล่อยท่านไว้เป็นแน่” มู่เหนียง สาวใช้คนสนิทรีบเตือน

“หนีหรือ เราจะหนีไปที่ใดได้ ข้ามิเคยออกจากจวนเลยสักครั้ง อีกอย่างข้าไม่มีทางยอมให้พี่หย่งหานแต่งกับพี่หญิงแน่ นางไม่คู่ควรเลยสักนิด” ยังคงยึดติดในความคิดของตน แม้ว่าเรื่องราวจะกลายเป็นเช่นนี้แล้ว

“คุณหนูเรื่องนี้มันร้ายแรงยิ่งนัก อย่าได้ปักใจกับคนผู้นั้นเลยนะเจ้าคะ” มู่เหนียงเอ่ยอย่างมีเลศนัย

“หมายความว่าอย่างไร เหตุใดเจ้าเอ่ยเช่นนี้” รีบถามถึงถ้อยคำของสาวใช้ ซึ่งฟังแล้วแปลกประหลาดยิ่งนัก

“ระ เรื่องนี้” ท่าทีอึกอักของนางยิ่งทำให้อวี้หรูอยากรู้

“มู่เหนียงบอกมานะ เจ้าไปรู้เรื่องใดมา” รีบถามในสิ่งที่ตนอยากรู้ เสียงถอนหายใจดังมาจากสาวใช้คู่กาย คงหลีกเลี่ยงที่จะเอ่ยเรื่องนี้ไม่ได้แล้ว

“คุณหนูฟังนะเจ้าคะ เรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้น เป็นแผนของ..” ยังไม่ทันได้เอ่ยถึงตัวผู้บงการ เสียงประตูก็เปิดออก พร้อมกับร่างสูงของประมุขจวน ซึ่งมาพร้อมกับคนงานอีกห้าคน ทำเอาผู้ที่อยู่ในห้องตื่นตระหนกเป็นอย่างมาก

“เอาตัวมันไป” เสียงสั่งการดังขึ้น ก่อนที่มู่เหนียงจะถูกหิ้วปีกออกจากห้อง มีเสียงของอวี้หรูร้องเรียก ทว่ามันเหมือนเสียงกระซิบเสียมากกว่า

“ท่านพ่อ จับตัวมู่เหนียงไปด้วยเหตุใดกัน” ร้องถามบิดาเสียงสั่น ทว่าสิ่งที่ได้รับกลับมาคือสายตาว่างเปล่า ทำเอาใจดวงน้อยที่เจ็บอยู่แล้วเคว้งคว้างมากกว่าเดิม

“ทำตัวชั่วช้าเพียงนี้ เจ้าควรตายไปเสียดีกว่า” กล่าวจบถงเสิ่นหลางก็เดินออกไปจากห้องพักแห่งนี้ ไม่ไถ่ถามถึงอาการของบุตรสาวแม้เพียงนิด นับตั้งแต่เกิดเรื่อง

เพราะเขาอับอายเป็นที่สุด ยิ่งไปกว่านั้นเจ้าหนุ่มที่อยู่ในห้องกับบุตรสาวตนในคืนนั้น ก็หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย ถามผู้ใดก็ไม่มีใครตอบได้ จะให้มารับผิดชอบกับการกระทำเขาก็หายหัวไปเสียแล้ว

ถ้อยคำของบิดายิ่งสร้างบาดแผลให้ใจดวงน้อย อาการน้อยเนื้อต่ำใจเกิดขึ้นเช่นทุกครั้งยามถูกตำหนิ และสิ่งที่นางจะทำต่อมาก็คือ การประชดประชันทำทีจะเอาชีวิตตนเอง ข้อนี้คนในจวนต่างก็รู้ดี และนางก็กำลังจะทำเช่นนั้น เมื่อเห็นประตูกำลังจะปิดลง

ร่างเล็กของอวี้หรูก็ลุกจากเตียงวิ่งสวนออกไป ทว่า! มันน่าแปลกที่ไม่มีใครห้ามนางเหมือนทุกครั้ง แม้แต่บิดายังยืนมองด้วยสายตาว่างเปล่าก็ยังไม่ส่งเสียงเรียก

ถงเสิ่นหลางยังคงยืนมองบุตรสาว ตรงไปยังสะพานข้ามบึงสู่ศาลากลางน้ำ นางหยุดอยู่ตรงนั้น มองเขาด้วยสายตาตัดพ้อ ก่อนจะกระโดดลงไปท่ามกลางสายตาของทุกคน ซึ่งไม่คิดว่านางจะทำเช่นนี้จริง

************************************************

“โอ๊ย! ไม่ไหวแล้ว ไปหาอะไรกินก่อนดีกว่า ทั้งเมื่อย ทั้งหิวเลย” เสียงหวานของนักเขียนตัวน้อยดังขึ้น ก่อนจะลุกบิดขี้เกียดสองสามที แต่จู่ ๆ เธอก็หน้ามืด เลยต้องทรุดนั่งลงตามเดิม พร้อมกับควานหายาดมมาอุดจมูก

“แย่จัง ทำไมหมู่นี้ถึงได้เป็นบ่อยนักนะ” พึมพำกับตัวเอง เมื่อรู้สึกอาการดีขึ้นก็ลุกไปหาอะไรกินอย่างที่พูด ก่อนจะอ่านข้อความที่ผู้กำกับส่งมาให้

“มีถ่ายคืนนี้เหรอ ฉากกระโดดผาด้วย จะไหวไหมเรา” วันนี้หมิงซูซูรู้สึกไม่โอเคนัก เพราะเธอหน้ามืดไปสามครั้งแล้ว เพราะหักโหมปิดต้นฉบับเรื่องที่กำลังเขียนอยู่

จะไม่ไปก็ไม่ได้ เรื่องนี้เธอเล่นแทนนางเอกอยู่ จะให้พูดง่าย ๆ อาชีพหลักของเธอก็คือนักแสดงแทน โดยเฉพาะฉากเสี่ยงตายต่าง ๆ ไม่ว่าจะต่อสู้หรือซีรี่ย์กำลังภายในใช้ดาบ กระบี่ ผู้กำกับทุกกองก็ล้วนแต่เรียกใช้เธอ

งานเขียนเป็นงานอดิเรกที่ซูซูทำ เพื่อสนองความต้องการของตัวเอง วันหยุดหรือเวลาว่างก็มักจะขลุกอยู่หน้าจอ บรรยายเนื้อหาตามจินตนาการของตัวเองแบบนี้

“เอาว่ะ จบเรื่องนี้ก็งดรับงานสักเดือนแล้วกัน จะได้พักผ่อนจริง ๆ ซะที” บอกกับตัวเองหลังกินเสร็จ ก่อนจะเก็บอุปกรณ์ใส่กระเป๋า แล้วออกจากอพาร์ทเม้นท์ มุ่งหน้าไปยังกองถ่ายที่ต่างเมืองทันที