7

EP7 - เล่ห์รัก กลร้าย เจ้านายมาเฟีย (มาเฟีย)

สองสาวที่อยู่ในคอนโดใหญ่ท่ามกลางความมืด โดยที่มารีนเจ้าของคอนโด เธอกลัวความมืดอยู่ไม่น้อย ได้แต่เดินเกาะชายเสื้อของดานีน ที่กำลังพยายามหาทางซ่อมไฟดวงที่เสีย จนทำให้ไฟทั้งห้องตัดอยู่ในความมืด

“ ดา เรารอเฮียมาก่อนดีกว่าไหม” มาลีนเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นดานีน ยกเก้าอี้ตัวสูงจากบาร์มายังพื้นที่เพดานมีไฟเสีย

“ ดาเปลี่ยนได้ ปกติอยู่บ้านดาก็ทำเองนะ”

“ ทำไมดาเก่งจัง เรานี่ทำอะไรไม่เป็นซักอย่างเลย”

“ ดาอยู่กับแม่แค่สองคน ถ้าดาไม่ทำแล้วใครจะทำล่ะจริงไหม รีนอยู่กับครอบครัว มีพี่ชายทั้งสองคน รีน ไม่จำเป็นต้องทำเองสักหน่อยถูกไหม”

“ มีพี่ชายสองคนก็จริงนะ แต่พี่คนที่สองนี่ชอบแหย่เราอยู่เรื่อย”

“ เดี๋ยวรีน จับเก้าอี้ไว้นะ ดาจะปีนขึ้นไปเปลี่ยนหลอดไฟ”

“ โอเค”

ดานีน ที่เป็นหญิงสาวตัวเล็กเหมือนกับมารีน เธอค่อยๆปีนขึ้นไปบนเก้าอี้บาร์ที่ไม่มีพนักพิงตัวสูง พร้อมถือหลอดไฟขึ้นไปด้วยอีกหนึ่งดวง มารีนที่ก็กลัวว่าเพื่อนจะตกลงมา เธอพยายามจับเก้าอี้ไว้แน่นท่ามกลางความมืด ซึ่งมีแต่แสงจากแฟลชมือถือของทั้งคู่ที่เปิดทิ้งไว้เท่านั้น

“ เพดานตรงนี้สูงจังเลย ด่าเกือบเอื้อมถึงแล้ว”

ดานีน ที่พยายามเขย่งเท้าจนสุดตัวเพื่อเอื้อมไปถอดไฟดวงเดิม กว่าจะถอดออกมาได้ก็ทุลักทุเลอยู่ไม่น้อย ตอนดึงออกว่ายากแล้ว แต่ตอนใส่ดวงใหม่กลับเข้าไปยากกว่า

“ ถ้าดาเกิดมาสูงกว่านี้อีกซักห้าเซนต์นะ มันคงจะดีกว่านี้นะ”

“ ระวังนะดา เดี๋ยวตกลงมา”

“ ไม่หล่นหรอก ดาเกือบจะใส่ได้แล้ว กรี๊ดดดดดด”

จังหวะที่ดารินเขย่งเท้าขึ้นไปจนสุด จู่ๆข้อเท้าเธอกลับพลิก และเซหล่นลงมา มันเป็นจังหวะเดียวกับที่มาเฟียมาถึงที่คอนโดนี้พอดิบพอดี

“เฮ้ย!!”

มาเฟียหนุ่มเอื้อมจนสุดมือเพื่อรับหญิงสาวที่หล่นลงมาจากเก้าอี้ แต่วันนี้ยังเป็นวันโชคดีของเธอที่มาเฟียหนุ่มเข้ามารับเธอไว้ได้ทัน

“ บอกว่าไม่ให้ทำอะไร ทำไมไม่ฟังเลย!” เสียงมาเฟียเอ่ยขึ้นทำเอามารีนที่ปกติร่าเริงกับพี่ชายยังแอบกลัวน้ำเสียงแบบนั้นของเขา

“ เฮียอย่าพึ่งว่าดาเลยค่ะ หนูว่าพาเพื่อนหนูไปนั่งที่โซฟาก่อนดีกว่า เหมือนว่าดาขาจะพลิกด้วยค่ะ”

หลังจากที่มาเฟียอุ้มดานีน มานั่งลงที่โซฟา เขาหยิบหลอดไฟจากมือของเธอด้วยใบหน้าที่เรียบนิ่งน่ากลัวก่อนเดินไปเหยียบบนเก้าอี้และเปลี่ยนมันด้วยตัวเอง เพราะความสูงของมาเฟียหนุ่มทำให้การเปลี่ยนไฟไม่ได้ยากนักสำหรับเขา

“พี่มาเฟียของรีนดุมากเลยเนอะ”

“ ปกติเฮียจะดุเฉพาะกับลูกน้อง กับรีน เฮียไม่เคยดุเลย” มารีนเอ่ย

“ เมื่อกี้ก็คงไม่ได้ดุรีนหรอก แต่น่าจะดุดามากกว่า” ดานีนเอ่ย

“ รู้ตัวนิ เป็นผู้หญิงปีนขึ้นไปบนเก้าอี้ทำไฟเองแบบนั้นได้ยังไง เธอทำเป็นหรือไง”

“ เป็นค่ะ ปกติดาก็ทำแบบนี้ที่บ้าน แต่บ้านดาเพดานมันไม่ได้สูงแบบนี้นี่คะ”

“ พรุ่งนี้ท่าทางจะเดินไม่ได้นะ ข้อเท้าบวมขนาดนั้น” มาเฟียเอ่ย

“ ไฟติดแล้ว งั้นเดี๋ยวรีนไปเอาน้ำแข็งมาประคบให้นะ“

หลังจากที่มารีนเดินออกไป บรรยากาศกระอักกระอ่วน ของหญิงสาวและมาเฟียก็เกิดขึ้น เธอไม่รู้จะทำตัวยังไง เพราะเพิ่งถูกเขาดุไปเมื่อไม่กี่นาทีนี้

“ ทำไมทำหน้าแบบนั้น?”

“ เปล่าค่ะ”

หญิงสาวที่ลอบมองใบหน้าหล่อเหลาของชายหนุ่มที่มันแฝงความน่ากลัวอยู่ในตัวตลอดเวลา ทำไมผู้ชายคนนี้ดูเหมือน มีเกาะกำบังอยู่ตลอดเวลากันนะ

“ น้ำแข็งได้แล้วค่ะ”

“ ข้อเท้าพลิกขนาดนี้ ถ้าไม่จับให้มันเข้าที่อีกสองอาทิตย์ก็ไม่หาย”

“ เฮียเป็นหมอเหมือนเฮียมาเวลเลยนะเนี่ย”

“ หนูไปนั่งข้างเพื่อนสิมารีน เดี๋ยวเฮียจะจับข้อเท้าพลิกกลับให้”

“ ไม่เป็นไรค่ะพี่มาเฟีย ดา....”

“ นั่งเฉยๆ แล้วอย่าชักขาหนีล่ะ”

มาเฟียถลกแขนเสื้อของตัวเองขึ้น ก่อนนั่งคุกเข่าลงตรงหน้าเพื่อนสนิทของน้องสาว มือหนาค่อยๆจับข้อเท้าของเธอขึ้น ทำเอาหญิงสาวตัวสั่นเทาเล็กน้อยและเธอเริ่มรู้สึกเขินอายแปลกๆ

ใบหน้าเรียบนิ่งของมาเฟีย ที่ไม่บ่งบอกหรือสื่ออารมณ์ใดๆ แถมยังไม่ให้จังหวะหรือบอกกล่าวแม้แต่น้อยว่าเขากำลังบิดข้อเท้าเธอ

” ผู้หญิงคนแรกเลยนะเนี่ยนอกจากรีน ที่เฮียยอมจับเท้าหรือขาให้”

“ หนูนั่งเฉยๆเลยครับ”

“ อุ๊ย!”

แกร๊ก!!!!

“กรี๊ดดดดดดดดด“