4

EP4 - เล่ห์รัก กลร้าย เจ้านายมาเฟีย (มาเฟีย)

หลังจากที่เริ่มทานอาหารมื้อเย็น มาเฟียที่เป็นพี่ชายคนโต ด้วยความที่วุฒิภาวะเขามีมากกว่าน้องและเป็นคนนิ่งๆ ถึงไม่เลือกจะเปิดก่อนในคำถามที่พ่อของเขานัดทานมื้อเย็นในวันนี้ แต่กลับเป็นมาเวล ที่เอ่ยถามผู้เป็นพ่อตรงๆ มาเวลหมอหนุ่มฝีปากกล้า และตรงไปตรงมา เอ่ยขึ้น

“ พ่อครับ แม่บอกว่าวันนี้พ่อมีเรื่องจะคุยกับพวกผม มีอะไรหรือเปล่าครับพ่อ”

“ มึงนี่ก็อยากรู้จนไม่รอให้กินข้าวเสร็จก่อนหรือไง” กะตัญเอ่ย

“ มันคาใจแล้วกินข้าวไม่อร่อยหรอกครับพ่อ” มาเวลเอ่ย

“ ที่วันนี้พ่อนัดคุย เพราะมีเรื่องที่อยากจะบอกกับทุกคน อย่างแรกเลย พอจะเริ่มวางมือจากงานทั้งหมดมากขึ้น แน่นอนว่ามาเฟียแกเป็นพี่คนโต ต้องรับบทบาทมากขึ้น”

“ ไม่มีปัญหาครับพ่อ” มาเฟียเอ่ย

“ อย่างที่ทุกคนเห็นมาตั้งแต่เด็ก ธุรกิจบ้านเราค่อนข้างจะใหญ่มาก แน่นอนว่ามาเฟียแกไม่สามารถคุมคนเดียวได้หมด มาเวล พอรู้ว่าแกรักในอาชีพหมอที่แกกำลังทำ แต่ธุรกิจบ้านเรา ก็ยังต้องพึ่งพาลูกๆทุกคนในบ้าน แกเข้าใจที่พ่อพูดไหม”

“ ผมเข้าใจ ครับพ่อ แต่สำหรับผม อาชีพหมอมือผมมีไว้ช่วยชีวิตคน แล้วผมจะใช้มือที่ช่วยชีวิตคน ฆ่าคนอื่นได้เหรอครับ“

” ทำอย่างกับไม่เคย“กะตัญเอ่ย

” โหพ่อ ผมอุตส่าห์พูดเป็นหลักการ ผมเข้าใจครับผมแค่พูดไปอย่างนั้นแหละ ไอ้พวกเวรตะไลนั่นมันสมควรตาย มือผมมีไว้ช่วยคนไข้ที่โรงพยาบาลกับคนดีครับพ่อ“ มาร์เวลเอ่ย

” งั้นมึงรักษาตัวเองไม่ได้นะ“

” โหพ่อหลอกด่าผมอีกแล้ว เมื่อกี้เพิ่งถูกน้องด่า“

เสียงหัวเราะของครอบครัวก็ดังขึ้นอีกครั้ง มาเฟียผู้เคร่งขรึม ก็อมยิ้มอยู่ไม่น้อย

“ มาเฟีย มึงเป็นพี่คนโตอายุไม่ใช่น้อยๆแล้ว มึงไม่คิดจะมีเมียไง”

“ ยังครับพ่อ แค่ทำงานกับดูแลน้องผมก็ไม่มีเวลาให้ตัวเองหรอกครับ” มาเฟียเอ่ย

“ เหมือนเฮียหลอกด่าหนูเลยค่ะพ่อ”

“ วันนี้ลูกเราหลอกด่ากันทั้งวันเลยนะแคล หนูว่ามั้ย”

หลังจากจบมื้อเย็นและเรื่องที่จะคุย แน่นอนว่าเป็นไปตามคาด กะตัญ กำลังวางแผนโยกย้ายเพื่อจะวางมือ ซึ่งลูกทุกคนเข้าใจเขาดี โดยเฉพาะมาเฟียลูกชายคนโตที่รับงานต่อจากผู้เป็นพ่อมายาวนานตั้งแต่ตอนเรียน

“ มารีน หนูจะออกไปไหน?”

“ หนูมีนัดค่ะเฮีย หนูขอคุณพ่อคุณแม่แล้วค่ะ”

“ จะไปไหนครับนี่มันสองทุ่มกว่าแล้วนะ”

“ วันนี้หนูจะนอนค้างบ้านเพื่อนค่ะเฮีย”

“ บ้านเพื่อน? เพื่อนคนไหนครับ เดี๋ยวเฮียไปส่ง”

“ ดานีนค่ะ”

คุยกันจบมาเฟียขับรถตรงมายังทางทางที่น้องสาวบอกเพื่อไปบ้านของเพื่อนเธอ ซึ่งจริงๆเพื่อนของมารีนทุกคนเค้าเจอผ่านๆมาแล้วแทบทุกคน แต่ก็ไม่เคยคุยกับใครมากนัก และมารีนไม่เคยพาเพื่อนมาที่บ้าน เธอกลัวว่าเพื่อนของเธอจะกลัวครอบครัวของเธอ ตั้งแต่สมัยมัธยมจึงมักนัดเพื่อนที่คอนโดอยู่บ่อยๆ

“ ถึงแล้วค่ะเฮีย”

หลังจากกดกริ่งหน้าบ้านอยู่สองสามครั้ง หญิงสาวตัวเล็กที่มาเฟียจำได้ลางๆ ว่าคือเพื่อนของน้องสาวเดินออกมา

“ สวัสดีค่ะพี่มาเฟีย” ดานีน ยกมือขึ้นสวัสดีมาเฟียผู้เป็นพี่ชายของหญิงสาว เขาพยักหน้ารับเล็กน้อยแต่ไม่ได้พูดอะไร

“ เฮียกลับเลยก็ได้ค่ะ”

“ แล้วพรุ่งนี้มีเรียนมั้ยครับ เดี๋ยวเฮียมารับ”

“ มีเรียนค่ะ นี่ไงคะหนูพกเสื้อผ้ามาด้วย” มารีนยกให้ผู้เป็นพี่ชายดู

“ เราขอเข้าห้องน้ำก่อนนะ นั่งอั้นมาตั้งแต่บนรถแล้ว” มาริีนรีบเดินเข้าไปในบ้านของดานีนเพื่อไปเข้าห้องน้ำ เหลือทิ้งไว้แต่เพื่อนสนิทและพี่ชายของเธอ

“ ที่บ้านมีใครอยู่หรือเปล่า” มาเฟียเอ่ยถาม

“ ไม่มีค่ะ คุณแม่ไปทำงานเข้าเวรคืนนี้ ดาอยู่กับมารีนสองคนค่ะ“

” ฉันขอเข้าไปในบ้านหน่อยได้ไหม“

” ได้ค่ะ“

ดานีน เดินนำหน้ามาเฟียเข้าไปในบ้าน ก่อนที่เขาจะนั่งลงที่ห้องรับแขก สายตามองไปรอบๆบ้าน โดยที่ไปสะดุดตาเข้ากับ ดานีน ที่กำลังเดินเข้าไปหยิบน้ำจากในตู้เย็น และพยายามเอื้อมหยิบแก้วที่อยู่สูงขึ้นไปบนชั้น

มาเฟียเดินเข้าไปด้านหลังก่อนหยิบแก้วใบนั้นที่ดานีนพยายามจะหยิบ แต่อกแกร่งกลับชนเข้ากับหลังของหญิงสาว ทำให้เธอสะดุ้งเล็กน้อย และรู้สึกแปลกๆ

” ระวังหน่อย สูงขนาดนี้แก้วมันจะหล่นใส่เอา“

มาเฟียยื่นแก้วที่เพิ่งหยิบให้ดานีน ที่หันกลับมาเผชิญหน้ากับอกแกร่งของเขาในระยะกระชั้นชิด

” ขอบคุณค่ะพี่มาเฟีย....“

กลิ่นน้ำหอมที่ทำเอาดานีน ใบหน้าเห่อร้อน เพราะนี่เป็นครั้งแรก ที่เขาเห็นพี่ชายของมารีนใกล้ๆแบบนี้