เล่ห์รักเริงราคะ

เชียงใหม่

ตอนเช้าตรู่ ที่โต๊ะอาหารภายในคฤหาสน์หลังใหญ่

“คิม… มากินข้าวด้วยกัน ช่วงนี้งานที่กรุงเทพฯ เป็นยังไงบ้าง พ่อกำลังอยากคุยด้วยพอดี”

นายประทีปผู้เป็นนายใหญ่ของบ้าน รูปร่างสูงโปร่ง ผิวเนื้อดำแดง เส้นผมบนศีรษะและแพหนวดดกหนาเหนือริมฝีปากเป็นสีดอกเลา เอ่ยกับ ‘คิมหันต์’ ลูกชายคนเดียวที่นานๆ จะมีโอกาสได้ร่วมโต๊ะกินข้าวด้วยกันสักครั้ง เพราะว่าทุกวันนี้คิมหันต์ต้องไปดูแลธุรกิจของครอบครัวที่กรุงเทพฯ พักอาศัยอยู่ในคอนโดสุดหรูริมแม่น้ำเจ้าพระยา ราคาหลายสิบล้าน นานๆ จะกลับมาเยี่ยมบิดาที่เชียงใหม่

“สวัสดีครับพ่อ… ”

รูปร่างสูงสง่าเกินกว่าร้อยแปดสิบเซนติเมตรของคิมหันต์ เดินเข้ามาทรุดกายลงนั่งตรงข้ามบิดา

ชายหนุ่มมาถึงตั้งแต่เมื่อคืนแล้วก็จริง แต่ตอนที่มาถึงก็ดึกมากแล้ว เพิ่งมีโอกาสเจอหน้าผู้เป็นบิดาก็เช้านี้เอง

“งานไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงครับป๋า… ผมกำลังจะผุดโครงการใหม่อีกสองสามแห่ง”

คิมหันต์บริหารงานประสบความสำเร็จจนวงการธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ยกย่องว่าเป็นหนุ่มนักธุรกิจไฟแรงที่สุดในยุคนี้ เคยมีรายการทีวีมาขอสัมภาษณ์ถึงความสำเร็จของเขาบ่อยๆ

“นมช้อย…”

ชายสูงวัยเหลียวซ้ายแลขวา มองหาหญิงชาวเหนือวัยกลางคนซึ่งเป็นทั้งแม่นมของลูกชาย และพ่วงตำแหน่งหัวหน้าคนรับใช้ประจำบ้านไปในตัว

“คะ… คุณท่าน”

คนถูกเรียกละมือจากไม้กวาดขนไก่ที่กำลังปัดฝุ่นโซฟาภายในห้องรับแขก อยู่ถัดออกไปไม่ไกล รีบเดินตรงรี่มาหาชายสูงวัยผู้เป็นนาย

“มีอะไรคะคุณท่าน”

นมช้อยเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงสุภาพ แม้อายุจะมากแล้วก็จริง แต่หน้าตาของหล่อนก็ยังสะสวย ทุกคนภายในบ้านหลังนี้ต่างรู้กันดีว่าลึกลงไปในความสัมพันธ์ระหว่างนมช้อยกับคุณท่านนั้นไม่ได้เป็นเพียงแค่ ‘นาย’ กับ ‘คนใช้’ อย่างที่เห็น แต่นมช้อยยังเป็นเมียลับๆ ของคุณท่านอีกด้วย เพราะว่าหลังจากมารดาของคิมหันต์เสียชีวิตลง ก็ได้นมช้อยคนนี้นี่แหละ ที่คอยปรนนิบัติพัดวีนายประทีปและเลี้ยงดูคิมหันต์อย่างใกล้ชิดมาโดยตลอด

“ช่วยตามหนูแพรวให้ที”

“ได้ค่ะท่าน… สักครู่นะคะ”

รับคำแล้วนมช้อยก็เดินจากไป

คิมหันต์ขมวดคิ้วมุ่น เมื่อได้ยินบิดาเอ่ยถึง ‘หนูแพรว’ ใครกันคือหนูแพรว เพราะอยู่บ้านหลังนี้มาตั้งแต่เกิด แต่เขากลับไม่เคยได้ยินชื่อนี้มาก่อน

“หนูแพรวนี่ใครครับพ่อ?”

ชายหนุ่มย่นหน้าผาก ความอยากรู้เร่งเร้าให้ถาม

“หนูแพรวเป็นลูกสาวเพื่อนรักของพ่อ ลุงมงคลยังไงล่ะ จำได้ไหม เค้าฝากฝังให้ช่วยดูแลลูกสาว ตอนนี้ครอบครัวหนูแพรวกำลังเจอมรสุมชีวิตลูกใหญ่… ”

พูดแล้วก็หยุด น้ำเสียงสลดลงด้วยความสงสารเพื่อนรัก

“เกิดอะไรขึ้นกับลุงมงคลครับพ่อ”

คิมหันต์แทรกขึ้นเมื่อบิดาเอ่ยค้างเอาไว้ให้อยากรู้

“ทำธุรกิจแล้วล้มละลาย หนี้สินล้นพ้นตัว บ้านช่องถูกยึดจนไม่มีที่อยู่อาศัย ตอนนี้มีแต่ตัว ลุงมงคลพ่อของหนูแพรวเครียดจัดจนเกือบฆ่าตัวตาย พอทำใจได้ก็หันหลังให้ทางโลกไปแล้ว ถูกศาลสั่งให้เป็นบุคคลล้มละลาย เลยแอบไปถือศีล สงบจิตใจอยู่ในวัดป่าแถวเชียงราย ส่วนแม่ของหนูแพรวก็เสียไปนานแล้ว พ่อสงสารเลยช่วยอุปการะเอาไว้ อีกทั้งหนี้สินที่มงคลเคยติดค้างเอาไว้ พ่อก็ยกให้จนหมด ไม่ติดใจจะเอาคืนสักแดงเดียว”

คิมหันต์ทำหน้าประหลาดใจ ครั้นแล้วก็เอ่ยถามไม่อ้อม ด้วยเขากับบิดานั้นสนิทสนมจนพูดคุยกันได้ทุกเรื่อง

“อ๋อ… ผมนึกว่าพ่อแอบให้ทุนการศึกษาเด็ก”

คิมหันต์เอ่ยยิ้มๆ ด้วยรู้ดีว่าเมื่อในอดีตนั้นบิดาของตนเจ้าชู้มาก หลังจากมารดาเสียชีวิต เขาก็คบหากับผู้หญิงหลายรายเรื่อยมา เพิ่งห่างๆ ออกไปก็ตอนแก่นี่เอง

“แหม.. ถ้าเป็นหนุ่มๆ เหมือนเมื่อก่อนก็ไม่แน่… แต่ตอนนี้พ่อถอดเขี้ยวเล็บหมดแล้วว่ะ”

นายประทีปยอมรับตามตรงกับลูกชาย จากที่เคยเป็นเสือผู้หญิง ตอนนี้เขาไม่ต่างอะไรกับแมวเชื่องๆ ตัวหนึ่งที่อยู่ในอุ้งมือของนมช้อย

“ลุงมงคลทำแบบนี้ก็ไม่ต่างอะไรกับการยกลูกสาวให้เราเพื่อใช้หนี้… จริงไหมครับพ่อ”

คิมหันต์กล่าวไม่อ้อม

“จะคิดอย่างนั้นก็ได้ แต่อย่าพูดเสียงดังไป ถ้าหนูแพรวได้ยินเข้าจะเสียใจ พ่ออยากให้เราเอ็นดูหนูแพรวเหมือนน้องสาวคนหนึ่ง”

“ไม่มีปัญหาครับพ่อ”

แม้ว่าชายหนุ่มไม่เคยคิดอยากจะมีน้องสาว หากเขาก็พยักหน้ารับ ครอบครัวของเขาร่ำรวยขั้นมหาเศรษฐี อุปการะเด็กสาวตกยากอีกสักคนจะเป็นไรไป

คิมหันต์รู้ว่าอันที่จริงบิดาของเขานั่นแหละที่อยากได้ลูกอีกคน ด้วยเคยได้รู้มาจากปากของนมช้อยว่าตอนที่ยังหนุ่มแน่นนายประทีปเคยบ่นอยู่บ่อยๆ ว่าอยากมีลูกสาวอีกสักคน ทว่าภรรยาเกิดล้มป่วยจนเสียชีวิตไปเสียก่อน ทุกวันนี้คิมหันต์จึงเป็นลูกชายคนเดียวของตระกูล