10 ครั้งแรกของเรา

เช้าวันเสาร์หมอเอกอาทิตย์พาอัญชิสาออกจากบ้านตั้งแต่เช้าทั้งสองมุ่งหน้าสู่ถนนพระราม 2 โดยมีจุดหมายปลายทางอยู่ที่หัวหิน

เขาพาแวะทานอาหารที่ปั๊มน้ำมันแห่งหนึ่งเพราะสะดวกกับการขึ้นลงรถของอัญชิสา หลังทานอาหารเสร็จก็แวะซื้อขนมในร้านสะดวกซื้อก่อนจะกลับขึ้นมาบนรถอีกครั้ง

“นี่เป็นครั้งแรกที่เราได้ไปเที่ยวต่างจังหวัดด้วยกันใช่ไหมคะหมอซัน” หญิงสาวหันมาถามเพราะเธอจำอะไรเกี่ยวกับเขาไม่ได้เลยแม้จะพยายามนึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออก และเท่าที่ได้ถามจากอังคณาก็คือเธอกับหมอเอกอาทิตย์ยังไม่เคยไปเที่ยวต่างจังหวัดหรือไปค้างคืนที่ไหนด้วยกันเลย

“ก็ประมาณนั้นครับ”

“แล้วปกติถ้าวันหยุดเราจะทำอะไรกันคะ”

“เราหยุดไม่ค่อยตรงกันเท่าไหร่ครับ แต่ถ้าได้หยุดตรงกันก็จะไปดูหนังหรือไม่ก็ไปกินกาแฟตามคาแฟ่ครับ” เขาตอบไปตามที่ได้คุยกับอังคณาจนรู้มาว่าปกติแล้ววันหยุดอัญชิสาจะทำอะไรบ้าง

“ทำไมหมอซันตอบเหมือนอุ๋มเลยล่ะคะ นัดกันตอบหรือเปล่า” อัญชิสาถามออกไปด้วยความสงสัย

“ทำไมอัญคิดแบบนั้นล่ะ ที่ผมกับคุณอุ๋มตอบเหมือนกันก็เพราะเราสองคนตอบไปตามความจริงนี่ครับ ผมจะนัดกับคุณอุ๋มตอบแบบนี้ทำไมล่ะ” หมอเอกอาทิตย์รีบอธิบายอย่างรวดเร็ว

“ขอโทษนะคะหมอซันที่แอนพูดแบบนั้นออกไป อัญคงคิดมากไปหน่อย หมอคงไม่โกรธนะคะ” หญิงสาวรู้สึกผิดที่พูดกับคุณหมอหนุ่มออกไปแบบนั้น

“ผมเข้าใจครับและไม่โกรธเลย ถ้าผมเป็นอัญผมก็คงคิดมากเหมือนกันครับ แต่ผมอยากให้อัญรู้ว่าผมกับคุณอุ๋มจริงใจและจะอยู่ข้างคุณแบบนี้ไปตลอดไม่ว่าคุณจะจำได้หรือไม่ได้ก็ตาม” คุณหมอหนุ่มพูดกับเธอด้วยน้ำเสียงที่จริงจังมันทำให้เธอรู้สึกอบอุ่นและเชื่อทุกอย่างที่เขาพูด

“ขอบคุณนะคะหมอซันถ้าไม่มีหมอซันกับอุ๋มอัญก็คงแย่เหมือนกัน อัญไม่รู้จะตอบแทนหมอกับอุ๋มยังไง”

“ผมไม่เคยหวังสิ่งตอบแทนจากคุณเลยนะครับอัญและผมก็คิดว่าคุณอุ๋มก็คงคิดเหมือนกับผม”

“อัญโชคดีมากนะคะที่มีเพื่อนดีๆ อย่างอุ๋มและมีแฟนดีๆ อย่างหมอซัน” อัญชิสารู้สึกอย่างที่พูดออกไปจริงๆ ในเวลาที่เธอจำอะไรไม่ได้ เดินก็ลำบากแต่ยังมีเพื่อนและชายหนุ่มคอยอยู่เคียงข้างตลอด หญิงสาวนึกภาพไม่ออกเลยว่าถ้าไม่มีสองคนนี้ชีวิตของตนเองจะเป็นยังไง เพราะเท่าที่ได้คุยกับอังคณาเธอก็รู้ว่าตนเองไม่เหลือญาติพี่น้องที่ไหนแล้ว

“ผมว่าอัญอย่าคิดมากเลยครับ เรามาเที่ยวทั้งทีทำใจให้สบายดีกว่า นี่ก็เหลืออีกเกือบชั่วโมงกว่าจะถึงหัวหินอัญง่วงไหมจะหลับก่อนก็ได้”

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะอัญนั่งคุยกับหมอไปแบบนี้ก็ได้ หมอหิวไหมอัญเห็นว่าหมอซื้อขนมมาหลายอย่างจะกินอะไรมั้ยคะ เดี๋ยวอัญแกะให้”

“ขอเป็นมันฝรั่งก็ได้ครับ แต่ผมขับรถอัญป้อนได้ไหมล่ะ” เขาหันมามองหน้าเธอแล้วยิ้มอย่างประจบ

“ก็ได้ค่ะ” เพราะเห็นว่าเขาต้องขับรถแล้วเธอก็กลัวอุบัติเหตุจะเกิดขึ้นหญิงสาวเลยแกะถุงมันฝรั่งและส่งเข้าปากเขาหนึ่งชิ้น เข้าปากตัวเองหนึ่งชิ้นสลับไปมาไม่นานนักมันฝรั่งถุงใหญ่ก็หมดอย่างรวดเร็ว

“วันนี้เป็นวันที่ผมกินขนมพวกนี้เยอะกว่าปกติเลยนะครับ”

“ปกติหมอไม่กินเหรอคะ”

“ไม่ค่อยกินหรอกครับ แต่วันนี้เพราะอัญป้อนก็เลยกินเพลินแต่รู้สึกว่าโซเดียมมันจะเยอะไปหน่อย”

“แบบนี้เราต้องดื่มน้ำตามมากๆ ใช่ไหมคะ” หญิงสาวหันมาถามคุณหมอหนุ่ม อัญชิสาเปิดขวดน้ำส่งให้เขาดื่มอีกหนึ่งขวดของตัวเองอีกหนึ่งขวด

จากนั้นก็ขับรถต่อไม่นานนักรถคันหรูของหมอเอกอาทิตย์ก็มาจอดหน้ารีสอร์ตแห่งหนึ่งบริเวณชายหาดหัวหิน

รีสอร์ตที่หมอเอกอาทิตย์ขจองไว้นั้นเป็นบ้านพักหลังเล็กมีสองห้องนอน ด้านหน้าติดกับชายหาด ด้านข้างของบ้านติดกับถนนทำให้อัญชิสาไม่ต้องเดินไกล

“เป็นไงครับถูกใจไหม”

“ถูกใจมากๆ เลยค่ะหมอซันรถจอดใกล้แบบนี้อัญก็ไม่ต้องเดินไกล”

“แต่ถ้าอัญไม่อยากเดินก็บอกผมด้วยนะเดี๋ยวผมอุ้มเข้าไปในบ้านเอง”

“ไม่ต้องถึงขนาดนั้นหรอกค่ะหมอซันตอนนี้อัญว่าอัญเดินด้วยไม้เท้าคล่องแล้วล่ะค่ะ”

“ถ้าอย่างนั้นอัญเข้าไปรอผมในบ้านเลยเดี๋ยวผมถือกระเป๋าเดินทางไปเอง”

หญิงสาวเดินเข้ามาในบ้านและนั่งรอบริเวณห้องรับแขกส่วนหมอเอกอาทิตย์ก็นำกระเป๋าเดินทางสองใบไปเก็บไว้คนละห้องก่อนจะกลับออกมานั่งข้างเธออีกครั้ง

“อัญนอนห้องขวามือนะครับห้องจะใหญ่หน่อยจะได้สะดวก ผมนอนห้องทางซ้ายมือถ้ามีอะไรตอนกลางคืนก็เรียกผมได้ตลอดเวลา”

“ค่ะหมอซัน หมอขับรถมาเหนื่อยๆ จะนอนพักก่อนไหมไม่ล่ะคะ”

“แล้วอัญล่ะเหนื่อยหรือเปล่า”

“ไม่หรอกค่ะอัญแค่นั่งรถมาไม่เหนื่อยเลยสักนิด”

“ระหว่างนี้เราจะทำอะไรกันดีล่ะ อีกนานเลยกว่าจะถึงอาหารเย็น"

“ปกติแล้วว่างๆ หมอซันชอบทำอะไรคะ”

“ผมก็อ่านหนังสือบ้างเล่นมือถือบ้างแล้วอัญล่ะ”

“อุ๋มบอกว่าถ้าไม่ดูซีรีส์อัญก็อ่านนังสือค่ะ ไปที่ห้องวันก่อนอัญเลยเอาหนังสือนิยายมาด้วย”

“อัญเอาหนังสือมาที่นี่ด้วยหรือเปล่า อยู่ตรงไหนเดี๋ยวผมไปหยิบให้นะครับ”

“ไม่เป็นไรค่ะ อัญไปเอาเองดีกว่า” เพราะหนังสือนั้นอยู่ในกระเป๋าเดินทางเธอกลัวว่าถ้าเขาเปิดออกมาจะเห็นของใช้ส่วนตัวซึ่งเธอรู้สึกอายมากถ้าหากเขาจะเห็นของพวกนั้น

อัญชิสาหายเข้าไปในห้องไม่นานนักก็เดินกลับออกมาพร้อมกับหนังสือนิยายในมือเล่มโต

“ชอบอ่านหนังสือสืบสวนเหรอครับ” เขาถามเพราะเรื่องนี้ไม่เคยคุยกับอังคณามาก่อนจึงไม่รู้

“ค่ะ หมอซันล่ะะคะชอบอ่านหนังสือแบบไหน”

“ผมชอบอ่านหนังสือท่องเที่ยวครับเอาไว้ถ้าขาอัญหายดีเราไปเที่ยวต่างประเทศกันไหม”

“หมอจะมีเวลาว่างเยอะขนาดนั้นเหรอคะ ไปต่างประเทศก็ต้องหยุดงานหลายวันเลย”

“ผมก็เหมือนอาชีพอื่นนะอัญมีวันหยุดวันลาพักร้อน ปีนี้ผมยังใช้วันลาพักร้อนไม่หมดเลยเราไปเที่ยวกันนะ”

“เรื่องนี้อัญยังตอบหมอซันไม่ได้หรอกค่ะ เพราะไม่รู้ว่าอนาคตข้างหน้าความทรงจำของอัญจะเป็นยังไงและถ้าข้อเท้าหายดีแล้วอัญก็คงจะต้องรีบกลับไปทำงาน”

“ผมว่าเรื่องกลับไปทำงานเราค่อยคุยกันตอนที่ข้อเท้าของอัญหายแล้วดีกว่านะครับ ส่วนเรื่องเที่ยวเราก็คุยกันไว้ก่อน แต่ยังไม่กำหนดวันดีไหมอัญจะได้ไม่กดดันมากเท่าไหร่”

“ก็ได้ค่ะ” หญิงสาวยิ้มให้กับเขาจากนั้นก็เปิดหนังสืออ่านขณะที่หมอเอกอาทิตย์ก็นั่งเล่นมือถืออยู่ใกล้ๆ จนกระทั่งถึงเวลาทานอาหารเย็น