ความสัมพันธ์ขาดสะบั้น

ตอนที่ 3

ความสัมพันธ์ขาดสะบั้น

เย็นมากแล้วแต่วรดาไม่อยากกลับไปที่คอนโด เธอกลัวว่าตัวเองจะควบคุมอารมณ์ไม่ได้ เมื่อเห็น มิลินลอยหน้าลอยตาอยู่ในพื้นที่ส่วนตัวของเธอและนาวิน

หญิงสาวนั่งอยู่ที่ป้ายรถเมล์ พระอาทิตย์ตกดินมานานมากแล้ว ฝนก็เริ่มโปรยปรายลงมา หลังจากที่อากาศร้อนทั้งวัน ช่วงบ่ายเมฆสีดำก็ปกคลุมท้องฟ้า ก่อนจะเทกระหน่ำลงมาช่วงเย็น หยุดไปสักพักก็เริ่มโปรยปรายอีกครั้ง

วรดานั่งมองรถที่ผ่านไปมา แต่เมื่อเธอไม่อยากกลับไปที่คอนโดคืนนี้จึงตั้งใจจะกลับไปนอนที่บ้านของตัวเอง หญิงสาวเดินกลับเข้าไปในห้างสรรพสินค้า เดินไปที่ลานจอดรถมุ่งตรงกลับบ้าน

หมู่บ้านโครงการใหญ่ติดริมถนน ด้านในเต็มไปด้วยบ้านจัดสรรราคาหลักหลายล้าน หญิงสาวอยู่ที่นี่มาตั้งแต่เด็ก น่าแปลกที่มันไม่ทรุดโทรมเลย เพราะทางโครงการยังคงดูแลใส่ใจและปรับปรุงหมู่บ้านแห่งนี้ให้สะอาดและดูใหม่อยู่เสมอ

วรดาสูดลมหายใจลึก มองเข้าไปในบ้านที่ยังคงเปิดไฟอยู่ก่อนลงจากรถกดออดหน้าประตู

“คุณดา มาหาคุณหมอใช่ไหมคะ”

หญิงสาวพยักหน้า แม่บ้านวัยกลางคนอยู่ที่นี่มานาน คอยรองรับอารมณ์แม่ของเธอมานานนับ 10 ปีและก็ไม่คิดจะจากไปไหน ยังคงทำงานส่งเงินกลับไปที่บ้านซึ่งอยู่ประเทศลาว

“สบายดีใช่ไหมคะป้าจันทร์”

หญิงสาวเอ่ยถาม ส่งถุงขนมให้อีกฝ่าย

“สบายดีค่ะคุณดา คุณหมออยู่ข้างใน แต่ถ้าคุณดาไม่อยากเจอเข้าทางหลังบ้านก็ได้นะคะ”

หญิงสาวมองลอดเข้าไปด้านใน ไฟเปิดจนสว่างไสว ลานจอดรถ มีรถยุโรปที่ไม่คุ้นตาจอดอยู่

“รถใครหรือคะ”

แม่บ้านชาวลาวอึกอัก ไม่กล้าพูด เพราะเป็นเรื่องส่วนตัวของเจ้านาย เธอเข้าไปยุ่งคงไม่พ้นโดนตำหนิเหมือนที่ผ่านๆมา

“คุณดาเข้าไปดูเองดีกว่าค่ะ จันทร์ไม่กล้ายุ่ง”

หญิงสาวพยักหน้า บอกให้แม่บ้านไปพักผ่อน เธอก้าวเข้ามาด้านใน ก่อนกระเเอมเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าแม่กำลังนั่งตักหนุ่มใหญ่วัยใกล้กัน

“อ้าว เสด็จกลับมาได้แล้วหรือ นึกว่าลืมทางกลับบ้านไปแล้ว”

คนเป็นแม่เหน็บแนมลูกสาวทันทีที่เจอหน้า เธอยังสวมชุดเครื่องแบบเเพทย์ แต่กลับมานั่งนัวเนียผู้ชาย แม้ว่าจะอยู่ในบ้าน แต่ด้านนอกก็มองเข้ามาเห็น

“ปิดม่านก่อนดีไหมแม่ คนเขามองเขามามันจะดูไม่ดี”

หญิงสาวเอ่ยด้วยความเหนื่อยหน่ายใจ แม่เป็นแบบนี้มานานมากแล้ว ไม่เคยสนว่าพ่อจะรู้สึกยังไง จนกระทั่งพ่อทนไม่ไหวเลยขอเลิกและไปแต่งงานใหม่ นับตั้งแต่วันนั้นแม่ของเธอก็เริ่มมีพฤติกรรมแย่ลงเรื่อยๆ และไม่ว่าจะโกรธหรือหัวเสียเรื่องอะไรมา คนที่ต้องรับกรรมก็คือเธอ

ด้วยเหตุผลนี้วรดาจึงไม่อยากอยู่บ้านของตัวเอง หลังจากที่ขึ้นมัธยมปลายเธอก็ออกไปอยู่หอพักใกล้โรงเรียน แม่ไม่เคยส่งเสียเธอแม้แต่บาทเดียว มีแต่พ่อที่คอยส่งเงินมาให้ทุกเดือน น่าเสียดายที่ท่านเสียไปแล้ว จึงไม่มีโอกาสได้ตอบแทน

“แกไม่ต้องมาแส่เรื่องของฉัน แล้วนี่กลับมาทำไม ฉันนึกว่าแกตายไปแล้ว เพิ่งนึกได้หรือว่ามีบ้านให้กลับ”

“หนูไม่ได้อยากทะเลาะกับแม่นะ หนูแค่กลับมานอนค้างที่นี่คืนเดียว เดี๋ยวพรุ่งนี้หนูก็ไป”

“ทะเลาะกับผัวแกมาล่ะสิ ฉันว่าแล้วว่าคนอย่างแกสุดท้ายก็ไปไม่รอด”

คนเป็นแม่จี้ใจดำ แต่หญิงสาวก็ไม่ได้ใส่ใจเพราะเธอโดนแบบนี้มาตั้งแต่เล็กจนโต

“หนูจะไปรอดหรือไม่รอด แม่ก็ไม่น่าจะเดือดร้อน เพราะที่ผ่านมาแม่ก็ไม่ได้สนใจอยู่แล้วว่าหนูจะอยู่หรือตาย”หญิงสาวตัดพ้อด้วยความน้อยใจ

“แกนี่มันปากคอเราะร้ายไม่เปลี่ยนเลยนะ ได้สันดานพ่อมาเยอะ ฉันบอกแล้วใช่ไหมไม่ให้แกไปยุ่งกับมันมาก”

“แม่เลิกด่าพ่อสักที พ่อไม่ได้เป็นแบบที่แม่พูดสักนิด ถ้าพ่อไม่ดีจริงป่านนี้ชีวิตหนูจะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้ แม่อย่าลืมนะที่ผ่านมาแม่ไม่เคยส่งเสียหนูเลยสักบาทเดียว ถ้าไม่ได้พ่อหนูก็คงเรียนไม่จบ”

ทุกครั้งที่ใครพูดถึงพ่อในทางที่ไม่ดี วรดาจะรู้สึกโมโหเสมอ เพราะพ่อไม่เคยเป็นแบบนั้น ถึงแม้ว่าจะเลิกกับแม่ไปแล้วก็ตาม แต่พ่อก็ไม่เคยปัดความรับผิดชอบ ยังคงดูแลเธอจนถึงวันสุดท้ายของชีวิต

“นี่ถ้าแกรักมันมาก เชิดชูมันมาก แกก็ตายตามมันไปเลยสิ อยากจะไปตายที่ไหนก็ไป ในเมื่อฉันมันเป็นแม่ที่ชั่วเป็นแม่ที่เลว แกไม่ต้องมีแม่แบบฉันก็ได้ ไปสิ!”

วรดาสูดลมหายใจลึก ตัดสินใจหันหลังเดินออกไป สภาพจิตใจของเธอย่ำเเย่ คนรักก็ไม่เข้าใจ แม่ก็ไม่เคยเป็นที่พึ่งให้ได้เลยสักครั้ง

หญิงสาวตัดสินใจขับรถกลับมาที่คอนโด เธอนั่งอยู่ในรถนานหลายนาที ก่อนเดินขึ้นมาบนห้องด้วยท่าทางเนือยๆ

วรดาก้าวเข้ามาในห้อง กวาดตามองเป็นรอบๆไม่เห็นใครจึงเปิดประตูห้องเข้าไป ภาพที่เห็นทำให้หญิงสาวตัวชา นาวินนอนอยู่บนเตียง กำลังนัวเนียอยู่กับอดีตคนรักของเขา เมื่อกระเป๋าหล่นกระแทกพื้นทำให้ทั้งสองผละออกจากกัน

“ดา!”

ชายหนุ่มรีบลุกขึ้นจากเตียง เขาดันหญิงสาวที่นอนอยู่บนอกออก เห็นน้ำตาที่ไหลอาบแก้มคนรัก นาวินก็ร้อนใจพยายามอธิบายให้เธอฟัง แต่หญิงสาวไม่อยากฟังคำโกหก เพราะเชื่อสิ่งที่เห็นตรงหน้ามากกว่า

“ดา ฟังผมก่อน!”

วรดาถอดแหวนหมั้นออก ปาใส่หน้านาวินเต็มแรงจนกระเด็นไปกระแทกหน้าผากมิลินที่นั่งอยู่บนเตียง

“ฉันเข้าใจแล้ว ฉันรู้แล้วว่าทำไมคุณถึงได้ยอมให้ผู้หญิงคนนี้มาอยู่ที่นี่ง่ายๆ ฉันเข้าใจทุกอย่างแล้ว ต่อไปนี้ไม่ต้องหาข้ออ้างอะไรแล้ว เราสองคนเลิกกันเถอะค่ะ ฉันทนเห็นหน้าคุณต่อไปไม่ไหวอีกต่อไป!”

นาวินพยายามรั้งหญิงสาวทุกวิถีทาง แต่เธอก็ไม่สนใจ ยัดเสื้อผ้าใส่กระเป๋าเดินทางใบใหญ่ เดินออกจากห้องไปโดยไม่สนเสียงเรียกของเขา