บทที่ 6

“ใช้กรรมยังไงคะ” พริมาถามพลางโกยฟองสบู่ที่เหลืออยู่มาปิดบังทรวดทรงให้มากที่สุด ทราบดีว่ากำลังตกอยู่ในสถานการณ์อันตราย เธอไม่ได้เด็กจนไม่เข้าใจความต้องการของผู้ชาย โดยเฉพาะคนเจ้าชู้อย่างคุณปุณณ์

จะรอดไหมนะ…

“ก็ใช้กรรมที่หักอกสาวๆ มาเกือบยี่สิบปี แต่พอเจอคนที่ชอบขึ้นมาจริงๆ เธอกลับคิดว่าพี่ล้อเล่น แต่ไม่เป็นไรหรอกนะคะ อีกไม่นานพี่จะพิสูจน์ให้เห็นเองว่าพี่จริงจังแค่ไหน แต่ตอนนี้คงหยุดพิสูจน์ก่อน เพราะน้องชายของพี่มันแข็งจนปวดไปหมดแล้ว เว้นเสียแต่ว่าพริมจะเมตตา”

“พี่ปุณณ์!” พริมาโกรธจนน้ำตาคลอเลยทีเดียว

“ล้อเล่นนิดเดียวเอง อย่าดุนักเลย พริมใช้ห้องน้ำต่อตามสบายเลยนะคะ พี่ไม่กวนใจละ” ปุณณ์หัวเราะเบาๆ ก่อนยกแก้วไวน์ดื่มรวดเดียวหมดเพราะร่างกายเริ่มทนกับความหวามใจไม่ไหว เขาไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมต้องทน ทั้งๆ ที่แค่ถอดกางเกงแล้วพาตัวเองลงไปอยู่ในอ่าง จัดการยกบั้นท้ายของคู่หมั้นสาวนิดหน่อย ความปวดร้าวก็จะถูกความอ่อนนุ่มบรรเทาอย่างลงตัว แต่สุดท้ายกลับยอมเดินออกจากห้องน้ำ ปล่อยให้เธอรอดไปได้อีกวัน

นานเลยทีเดียวกว่าพริมาจะกลับมาหายใจได้สะดวกอีกครั้ง เธอยังงงอยู่ว่าเมื่อครู่รอดปลอดภัยมาได้อย่างไร ทั้งยังไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงยอมปล่อยให้เธอหลุดมือไปง่ายๆ

ผู้ชายอย่างคุณปุณณ์ หากต้องการอะไรแล้วไม่มีทางพลาด ที่ยอมถอยชั่วคราวคงเพราะมีแผนการซ่อนอยู่ในใจแน่ๆ แต่เขาคิดจะทำอะไรนั้น เธอไม่กล้าเดาเลยจริงๆ

หลังจากเขาออกจากห้องน้ำไปได้แค่ห้านาที พริมาก็ตามออกไปติดๆ ไม่ลืมด่าตัวเองด้วยว่าโง่ ที่เชื่อว่าเขาหวังดียอมให้เธอใช้อ่างอาบน้ำหรูหราในห้องนอน พร้อมกับเตือนตัวเองว่าห้ามหลงกลผู้ชายปากหวานอย่างคุณปุณณ์อีก

“พริมมาพอดีเลย เย็นนี้อยากทานอะไรเป็นพิเศษหรือเปล่าคะ ไหนๆ วันนี้ก็ไม่คิดจะออกไปไหนแล้ว”

“ออกค่ะ พริมจะออกไปนวด”

“แสดงว่าเมื่อกี้พี่พูดไม่ชัดมากพอ พริมครับ พี่ไม่ชอบให้ใครมาถูกเนื้อต้องตัวผู้หญิงของพี่ ไม่ว่าจะเป็นผู้ชายหรือผู้หญิงพี่ก็ไม่ชอบ และถ้าพริมยังเมื่อย พี่ยินดีนวดให้จนกว่าจะพอใจ…”

หากเขาใช้คำว่า ‘ครับ’ เวลาที่อยู่ด้วยกันสองต่อสอง นั่นก็หมายความว่ากำลังไม่พอใจอย่างมาก และพริมาไม่ควรเสี่ยงทำอะไรก็ตามที่ทำให้เขาไม่พอใจ

“พริมไม่ไปแล้วก็ได้ คุณปุณณ์… พี่ปุณณ์อยากทานอะไรก็สั่งเถอะนะคะ พริมทานได้ทุกอย่างค่ะ” พริมาไม่อยากเถียงเพราะคนประเภทนี้เถียงไปก็ไร้ประโยชน์ ไม่ว่าอย่างไรเขาก็หาเหตุผลมาเอาชนะเธอได้อยู่ดี

“แต่พริมไม่ชอบทานอาหารรสเผ็ด”

“พี่ปุณณ์ทราบได้ยังไงคะ”

“คุณแม่เคยท้วงตอนอยู่บนโต๊ะอาหารว่าพริมไม่ชอบ…” ปุณณ์หน้าเปลี่ยนสีเพียงเสี้ยววินาทีเดียวก็กลับมายิ้มแย้มน่ามองดังเดิม มารดาของเขาเพิ่งจากไปได้ไม่นาน ความเสียใจจึงยังเกาะกินจนเก็บซ่อนอารมณ์ลำบาก แต่กระนั้นเขาก็ยังพยายามอย่างที่สุด เพื่อเป็นเสาหลักให้กับครอบครัว

โชคดีที่ปราชญ์มีลูกสาว คุณพ่ออยากได้หลานสาวมาโดยตลอดจึงเปลี่ยนเรื่องคิดไปได้บ้าง และน้องชายคนรองอย่างปริญญ์ก็ยุ่งอยู่กับการดูแลงานที่สิงคโปร์และภรรยาที่เพิ่งจะมีลูกชายคนที่สาม

ส่วนตัวเขานั้น… ไม่มีใคร

“ความจำดีจังเลยนะคะ พริมอยู่ที่นั่นไม่กี่เดือนเอง”

“สี่เดือนค่ะ พริมอยู่ที่บ้านพี่ตั้งสี่เดือน พออายุครบสิบแปดได้แค่สองอาทิตย์ก็หนีไปเรียนต่อ หายตัวไปตั้งหกปี กลับมาเจอกันอีกทีก็เป็นสาวเต็มตัวแล้ว”

เขาตบพื้นที่ว่างข้างโซฟา ซึ่งพริมาที่สัมผัสได้ว่าคนตัวใหญ่กำลังอารมณ์ไม่ปกติก็รีบทำตามอย่างว่าง่าย เขายื่นโทรศัพท์ให้เธอเลือกหาเมนูที่ต้องการ แต่เลือกยังไม่ทันเสร็จก็มีข้อความจากสาวๆ เด้งเข้ามาเสียก่อน

พริมาเกลียดที่ตัวเองมือไวเพราะตอนนี้เธอกำลังนั่งมองสาวสวยจัดสวมชุดชั้นในวาบหวิวยั่วสวาทจนตาแทบถลนออกจากเบ้าเลยทีเดียว

ลืมไปได้อย่างไรว่าคุณปุณณ์เสน่ห์แรง…

“หึ! พริมเลือกเรียบร้อยแล้วค่ะ ขอบคุณนะคะ” เกลียดเหลือเกินคนเจ้าชู้ ยิ่งเขาเป็นคู่หมั้น เธอก็ยิ่งเกลียดจนไม่รู้ว่าจะพูดอะไรอีก

“พริมไม่งอนสิคะ เด็กๆ ของพี่เขารู้ขอบเขต ไม่มายุ่งกับพริมหรอกน่า ทำหน้าบึ้งเป็นเด็กไปได้”

“พี่ปุณณ์อยากทำอะไรก็ตามสบายเลยค่ะ ยังไงพริมก็ไม่คิดว่าเราจะไปกันรอดอยู่แล้ว ที่ตกลงว่าจะลองคบหากันหกเดือนนั่นก็เพราะว่าพริมไม่กล้าขัดคุณลุงกับคุณปราชญ์ ครบเวลาเมื่อไหร่พี่ปุณณ์ก็ไม่ต้องเหนื่อยคุยกับเด็กๆ ให้ไม่มายุ่งกับพริมแล้ว”

ช่วงแรกที่เธอคบหากับเขานั้นวุ่นวายแทบบ้า บรรดาเด็กในสังกัดของปุณณ์ตามมาอาละวาดเธอถึงที่ทำงาน หากวันไหนอยู่คนเดียวก็แย่หน่อย ต้องหาทางปฏิเสธพัลวันว่าข่าวการหมั้นหมายนั้นไม่ใช่เรื่องจริง แต่หากวันไหนเขาอยู่ด้วย ปัญหาทุกอย่างจะคลี่คลายได้รวดเร็วจนน่ากลัว

‘ลืมหรือเปล่าครับว่าไม่มีใครเป็นเจ้าของผมได้ ยิ่งทำแบบนี้ด้วยแล้ว ลืมไปได้เลยนะครับว่าเราเคยรู้จักกัน’

ประโยคบอกลาของเขาเด็ดขาดและดุดัน เจ็บแสบราวกับแผลถูกเกลือทา แต่พริมาไม่ใส่ใจเพราะส่วนมากคนที่เขาพูดจาร้ายๆ ด้วยนั้นไม่น่ารัก ส่วนคนที่น่ารักก็คงจะอธิบายหรือให้เหตุผลอย่างใจเย็น