4

“งานเรียบร้อยแล้วครับ” เสียงช่างภาพตะโกนดังก้องไปทั่วทั้งสตูดิโอ เมื่อการถ่ายภาพกินเวลานานถึงสิบสองชั่วโมง ก่อนที่ทีมงานคนอื่น จะตบมือกัน

“ขอบคุณมากนะคะ” เบลล่ายิ้มหวานพร้อมโค้งศีรษะเอ่ยออกไป ร่างกายที่ยืนโพสท่ามานานเหนื่อยล้าเต็มทน เท้าที่สวมใส่รองเท้าส้นสูงอยู่ตลอดทั้งวัน เริ่มปวดจนแทบไม่อยากลุกเดิน แต่ต้องฝืนฉีกยิ้มให้แก่ทุกคน ด้วยความเป็นมืออาชีพที่สะสมมานานหลายปี

“อีกสองชั่วโมงเครื่องจะออกพี่ว่าใช้ห้องน้ำของสตูดิโออาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าดีไหม ของทุกอย่างพี่เอามาหมดแล้ว”

“อืม แต่ขอรองเท้าไม่มีส้นนะ เดินไม่ไหวแล้ว” เบลล่าก้มมองเท้าของตัวเอง ต่อให้เก็บอาการเก่งแค่ไหน แคทก็มองออก

“เตรียมมาให้แล้ว เดินไหวไหม”

“ไหว ขออาบน้ำสิบนาที” เบลล่ากัดฟันทนความเจ็บที่เท้า เดินตรงไปยังห้องน้ำเพื่อทำกิจของตัวเอง

เวลาผ่านมาสองเดือนวันนี้เป็นงานถ่ายแบบสุดท้ายของปี และต่อไปอีกสองอาทิตย์ข้างหน้า จะเป็นวันพักผ่อน เบลล่าวางแผนการใช้ชีวิตในช่วงสองอาทิตย์เอาไว้เรียบร้อยเมื่อก้าวเท้าลงจากเครื่องบิน

เบลล่ายิ้มหวานเมื่อการเดินทางของเธอถึงจุดหมายปลายทางเรียบร้อยดีกว่าที่คิด นักข่าวที่เธอแอบกังวลใจเพราะการเดินทางมาที่เมืองไทยในครั้งนี้ไม่ได้เป็นความลับแต่อย่างใด

“พี่จองโรงแรมนี้ คิดว่ามันใกล้สถานีรถไฟฟ้าน่าจะเดินทางสะดวก” แคทถามขึ้น ซึ่งเธอเอกก็พึ่งเคยมาที่เมืองไทยเป็นครั้งแรก ทุกอย่างจึงดูแปลกตามากยิ่ง

“โอเค พี่ไปพักผ่อนเถอะ เจอกันตอนเย็น” เบลล่าตัดบทสนทนาเอาไว้เพียงเท่านี้ กระเป๋าใบใหญ่ถูกวางเอาไว้เสร็จเรียบร้อยที่กลางห้อง แต่เบลล่ากับไม่ได้ให้ความสนใจมันแม้แต่น้อย

เท้าเปลือยเปล่าเดินย้ำตรงไปที่กระจกใสบานใหญ่ ก่อนสายตาจะทอดมองออกไปยังด้านนอก ที่เป็นทิวทัศน์ของเมืองกรุง นานมากแล้วที่ไม่ได้มองเห็นภูมิทัศน์แบบนี้ จนแทบจะจำไม่ได้ด้วยซ้ำ

เบลล่าไม่เคยคิดว่าตัวเองจะกลับมาเหยียบประเทศไทยอีกครั้ง มันทำให้หวนนึกถึงเรื่องราวเก่าๆ แต่คนเราจะจมอยู่กับอดีตอยู่เสมอคงทำไม่ได้ คนอย่างเบลล่ากล้าเผชิญกับทุกอย่าง คงจะยกเว้นเรื่องอยู่เรื่องหนึ่งกระมัง ที่หัวใจของเธอไม่อยากเผชิญ

“ไม่ขึ้นห้องไปพักผ่อนหน่อยเหรอ” แคทถามขึ้น หลังจากทานอาหารมื้อค่ำเสร็จ เบลล่าก็ลากเธอขึ้นรถแท็กซี่มายังสถานที่รื่นเริงแห่งหนึ่งที่อยู่ไม่ไกลจากโรงแรมมากนัก ถ้าหากอยากดื่ม แค่ลงไปนั่งที่ผับด้านล่างของโรงแรมก็ได้ แต่เบลล่ากลับให้เหตุผลต่างๆ นานา ซึ่งแคทก็ทำได้เพียงเป็นผู้ติดตามมาด้วยอย่างเช่นเคย

“มาทั้งที สองอาทิตย์นะ ฉันหยุดงานสองอาทิตย์” คำพูดเน้นย้ำทำให้แคทส่ายหน้า กับคำพูดที่ทำเหมือนไม่อยากให้เธอพูดมาก

“ระวังเป็นข่าวอีกรอบนะ”

“แค่มาดื่ม จะมีข่าวอะไร นางแบบไม่มีสิทธิ์มาเที่ยวหรือไง”

“มี แต่ระวังตัวหน่อย ที่นี่ประเทศไทยนะ”

“แค่นี้เอง ฉันเคยอยู่ตั้งหลายปี อาจจะเปลี่ยนไปบ้าง แต่ก็ไม่ถือว่าไม่เปลี่ยนไปมากเท่าไหร่ ดูห้างตรงนี้สิ ก็ยังเหมือนเดิม แค่ต่อเติมทาสีใหม่เอง”

“แล้วนี่จะไปไหน”

“ไปที่นี่” เบลล่ายื่นโทรศัพท์ไปตรงหน้าของแคท หน้าจอฉายภาพด้านในของผับหรูกึ่งกาสิโน ใครจะไปรู้ว่านางแบบชื่อดังอย่างเธอจะชื่นชอบการเสี่ยงโชคแบบนี้

“รอบที่แล้วไม่เข็ด..”

“น่า..หาเงินมาทั้งปีใช้บ้างจะเป็นไร รอบที่แล้วก็ถือว่าได้มาเยอะพอควรนะ”

ทั้งสองยืนมองป้ายไฟขนาดใหญ่ ที่มีผู้คนเดินเข้าออกกันมากมาย เบลล่าเดินตรงไปที่การ์ดยื่นบัตรสีดำที่มีตัวหนังสือสีทองเขียนเอาไว้ ชายร่างสูงใหญ่เดินนำทาง ที่ถูกสร้างแยกเอาไว้จากผับที่เป็นธุรกิจบังหน้า

ด้านในห้องโถงใหญ่มีลูกค้าไม่มากนัก ทุกคนต่างให้ความสนใจหญิงสาวทั้งสอง ต่างจากเบลล่าที่เอาแต่มองไปโดยรอบหาสิ่งที่ตัวเองสนใจ การแต่งกายของเธอดูโดดเด่นเป็นพิเศษ เพราะเบลล่าได้แปลงโฉมตัวเองด้วยวิกผมสั้นเสื้อผ้ารัดรูปอวดทรวดทรง เหมือนหญิงสาวกร้านโลกมาโชกโชน

“ยินดีต้อนรับครับ”

“ขอแบบส่วนตัวได้ไหม”

“ขออภัยด้วยครับ ห้องวีไอพีเต็มทุกห้องแล้วครับ ถ้าหากคุณลูกค้าต้องการรบกวนเป็นครั้งหน้านะครับ ต้องมีการจองมาก่อนครับ”

กาสิโนที่นี่ไม่ได้ถูกกฎหมายเหมือนที่ต่างประเทศ เบลล่าจึงพยักหน้าตอบรับ ก่อนที่จะเดินไปตามโต๊ะต่างๆ ยืนมองบ้าง และนั่งลงเล่นบ้างเป็นบางโต๊ะ ก่อนที่เธอจะเดินกลับมาที่บาร์เหล้า ที่แคทนั่งรออยู่

“ไม่สนุกเลยกลับกันเถอะ”

“อืม ก็ดี”

“แต่ขอไปเข้าห้องน้ำก่อน พี่ดื่มที่เหลือในแก้วให้หมดเถอะ”

เบลล่าเดินตามป้ายบอกทางมายังห้องน้ำที่อยู่ด้านบน ความเงียบทำให้บรรยากาศรู้สึกโหวงเหวง เธอรู้สึกมีสายตาจับจ้องอยู่ตลอดเวลาเหมือนมีใครบางคนเดินตามหลังมาอยู่ห่างๆ มืออีกข้างจึงล้วงหาโทรศัพท์ในกระเป๋าถือใบเล็ก แต่แล้วมันกลับเทกระจายลงไปที่พื้น

ร่างของเบลล่าเซไปด้านข้างเล็กน้อยไปทางด้านหลังไม่ทันได้ตั้งตัว แต่กลับถูกมือใครบางคนพยุงเอาไว้ไม่ให้ก้นงอนงามกระแทกพื้น เสียงหายใจหอบถี่พร้อมด้วยความตกใจกลัว ทำให้เบลล่ารีบก้มลงเก็บของที่เกลื่อนอยู่บนพื้น

ขุนพลมองผิวขาวเนียนจนเห็นเส้นเลือด ก่อนที่เขาจะก้มลงช่วยเก็บโทรศัพท์มือที่กระเด็นมาที่เท้าของเขา หน้าจอสว่างจ้าขึ้นทันที เมื่อมีการเคลื่อนไหวโทรศัพท์ ภาพพักหน้าจอทำให้ขุนพลนิ่งไปชั่วครู่ ก่อนที่เขาจะส่งมันคืนเจ้าของ

“นายครับ ลูกค้ามารอแล้วครับ”

เสียงเรียกจากปราณชัยทำให้ขุนพลหันไปมอง พอหันกลับมาหาหญิงสาวอีกคนเธอกลับหายไปแล้ว ความสงสัยกำลังทำให้เขาคิดไปต่างๆ นานา จะเป็นเธอได้ยังไง อยู่ห่างกันคนละซีกโลก ผู้หญิงบนหน้าจอเมื่อครู่ ก็คงเป็นแค่คนหน้าเหมือนเพียงเท่านั้น

“ไปเร็วพี่..” เบลล่าวิ่งเข้ามาดึงแขนของแคทให้เดินเร็วออกจากที่แห่งนี้โดยเร็ว ไม่ผิดแน่…ใช่เขาแน่นอน มือทั้งสองข้างของเธอยังสั่นอยู่ไม่หาย

“เป็นอะไร รีบขนาดนี้ มีเรื่องอะไรหรือเปล่า” คนช่างสังเกตอย่างแคทถามขึ้น เมื่อมองเห็นอาการลุกลี้ลุกลนของเบลล่าเหมือนว่าเธอกำลังหนีจากอะไรมาสักอย่าง

“ไม่มีหรอก แค่รู้สึกปวดหัว จะอาเจียน..ดื่มไปนิดเดียวเองนะ แต่ทำไมถึงเป็นแบบนี้ก็ไม่รู้” คำพูดโกหกเพื่อหลบหลีกความจริงที่เกิดขึ้น ไม่รู้ว่าแคทจะเชื่อที่เธอพูดหรือเปล่า แต่คงไม่เกินความสามารถในการแสดงละครหลอกผู้จัดการส่วนตัวของเธอ ให้มันรู้ซะบ้างว่าเบลล่าไม่ได้เรียนการแสดงมาเสียเปล่า

“บอกแล้ว ว่าให้พักผ่อน อีกอย่าง…อย่าลืมควบคุมอาหาร ถ้าน้ำหนักขึ้นมาแม้แต่ขีดเดียว…พี่จะไม่ให้เธอออกไปเที่ยวที่ไหน” แคทขู่ขึ้น และเบลล่าเอกก็รู้ว่าเธอทำจริงอย่างที่ลั่นวาจาเอาไว้