**บทที่ 3**

“ลุงใจ มาพอดีเลยค่ะ” ฉันเอ่ยขึ้นเมื่อร่างของชายสูงวัยเดินเข้ามาในห้องรับแขกของบ้าน

“มีอะไรหรือเปล่าครับ”

“มีค่ะ มายด์ไม่ต้องการให้ผู้ชายคนนี้เข้ามาอยู่ในบ้านค่ะ”

“ได้สิครับ บ้านหลังนี้เป็นของคุณมายด์ มันเป็นสิทธิ์โดยชอบธรรม ที่จะให้ใครอยู่หรือไป ได้ทั้งนั้นครับ” ลุงใจพูดขึ้น

“ดีค่ะ งั้นมายด์ขอออกคำสั่ง ให้คุณประภาพร และลูกสาว ออกจากบ้านหลังนี้ ภายใน สองวัน” ฉันพูดขึ้นอย่างไม่ลังเลแม้แต่น้อย ฉันรู้ว่าตอนนี้ฉันกำลังเอาความโกรธจากหนูดี มาลงที่แม่ของเธอ แต่ฉันไม่อยากเห็นหน้าแม่เลี้ยงคนนี้ เพราะเธอคือแม่พิมพ์ของหนูดี มันทำให้ฉันนึกถึงใบหน้าของน้องต่างแม่

“มายด์!! ทำไมมายด์พูดแบบนี้กับน้า เราเป็นคนในครอบครัวกันแล้วไม่ใช่หรอ จะให้น้าออกไปอยู่ข้างนอกได้ยังไงกัน น้าไม่ยอม”

“คุณภา คุณก็รู้นะครับ บ้านหลังนี้เป็นสินสมรสของคุณท่านทั้งสองคน ถ้าคุณมายด์จะตัดสินใจแบบนี้ คุณภาก็ทำอะไรไม่ได้หรอกครับ”

“แต่ฉันก็ยังคงมีสิทธิ์ ในบริษัทฯ อยู่ใช่ไหม”

“แน่นอนครับ ที่บริษัทฯ คุณภาก็ยังคงนั่งแท่นประธานบริหารเช่นเดิม เว้นแต่ คุณมายด์อยากเข้าไปทำงานแทนครับ”

“ค่ะ มายด์จะเข้าไปทำงาน ต่อไปนี้ก็ไม่ต้องรบกวนคุณน้า มานั่งทำงานหลังขดหลังแข็งแทนมายด์อีกแล้วนะคะ” อะไรดลใจทำให้ฉันปากไว ก็ไม่ทราบ ตอนนี้ฉันต้องการเอาชนะ สีหน้าของแม่เลี้ยงดูไม่ดีนัก เธอถอนหายใจออกมา

“มายด์จะไม่คิดดูอีกหน่อยหรอจ้ะ น้าก็ไม่ได้ลำบากอะไร ถ้าน้าลงจากตำแหน่งแล้ว น้าจะไปทำงานอะไรได้ อายุก็ปูนนี้แล้ว” เธอทำเสียงอ่อนหวานขึ้นมาถนัดหู จนฉันต้องกลอกตาไปมา

ทำไมกัน ตอนนี้ฉันถึงมองกิริยาแบบนี้ เป็นการเสแสร้งของผู้หญิงคนนี้กันนะ แต่ก่อนฉันไม่เคยมีความคิดความรู้สึกแบบนี้มาก่อน

“ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ ยังไงหุ้นที่หนูดีกับคุณน้ามีในบริษัท มันก็มากพอกับค่าใช้จ่ายในแต่ละเดือน ไม่ดีหรอค่ะ นั่งใช้เงิน งานก็ไม่ต้องทำ มายด์ว่าดีออก ตอนนี้ก็เรียนจบมาหนึ่งปีแล้ว มายด์ยังไม่ได้เข้าบริษัทฯ จริงจังสักที”

“ดีเลยครับ เดี๋ยวผมจัดการทุกอย่างให้ แล้วคุณมายด์จะเริ่มงานวันไหนครับ”

“พรุ่งนี้เลยค่ะ”

“อะไรนะ!!” น้าภาเผลอตะโกนออกมาก่อนจะเก็บอาการตื่นตกใจเอาไว้ “ไวไปไหมจ๊ะ น้าว่าเอาไว้อาทิตย์หน้าค่อยเข้าไปดีไหม ให้น้าเตรียมงานเอาไว้ให้ก่อน มีเอกสารอีกมากที่มายด์ต้องเรียนรู้ น้าว่า..”

“ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมจัดการเอง คุณภาไม่ต้องห่วง คุณมายด์เป็นคนหัวดี แต่ก่อนก็เคยเข้าไปช่วยงานคุณท่านอยู่บ่อยครั้ง เรียนรู้อีกหน่อย คงไม่ยากใช่ไหมครับ”

“ค่ะ ยังไงมายด์ฝากลุงใจด้วยนะคะ ถ้าไม่มีอะไรแล้วมายด์ของตัวขึ้นไปพักผ่อนก่อนค่ะ”

เดี๋ยวก่อนมายด์ เรื่องที่จะย้ายออกคือน้า..”

“ไม่ต้องพูดหรอกค่ะ มายด์ตัดสินใจแล้ว จะไม่มีใครอยู่ที่นี่ ลุงใจค่ะ ประกาศขายบ้านหลังนี้ให้มายด์ด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ” ฉันตัดสินใจด้วยความเร็วแสง ถึงจะเสียดายอยู่มากแต่ บ้านหลังนี้ก็พึ่งซื้อมาไม่นาน ฉันยังมีบ้านที่พ่อแม่สร้างเอาไว้อีกหลัง บ้านหลังนั้นมันมีความทรงจำมากกว่าบ้านหลังนี้หลายเท่า ฉันเดินขึ้นบันไดที่โอ่อ่า เอามือวางบนราวจับ แล้วมองไปรอบบ้าน

มันใหญ่โตเกินกว่าฉันจะอยู่คนเดียวไหว ตอนนี้ชีวิตของฉัน มีแค่ตัวคนเดียวแล้ว ไม่มีครอบครัวที่เคยรัก แต่ท่านทั้งสองก็ยังคงอยู่ในหัวใจ ส่วนคนที่ฉันรัก เขาก็หักหลัง ชีวิตนี้ ฉันจะไม่คาดหวังความรักจากใครอีก

ไม่คาดหวัง ก็ไม่ต้องเจ็บปวด!!

ติ้ง ติ้ง (เสียงข้อความ)

ข้าวสวย : คืนนี้ไปดื่มกัน รอที่เดิม เตยไม่ไป แต่มึงต้องมาโทษฐานกลับเร็ววันนี้

สมายด์ : OK