เล่ห์รักยอดเสน่หา

อดีตนางเอกสาวชื่อดัง ถังแตก! ไม่มีเงินจ่ายหนี้!!

นางเอกอักษรย่อ ธ. ขาวีน ไร้วินัย มาทำงานสาย ถูกปลดจากละครอย่างกะทันหัน

ข่าววงใน นางเองอักษร ธ. ถังแตก เพราะไม่มีใครจ้าง

ผู้จัดละครทนนิสัยนางเอกอักษร ธ. ไม่ไหว โบกมือลา เลิกป้อนงานให้ทุกเรื่อง

โครม!!!

หนังสือพิมพ์รายวันชื่อดัง ถูกมือเล็กเรียวประดุจลำเทียนขว้างทิ้งเต็มแรง ตามอารมณ์โกรธกริ้วของผู้เป็นเจ้าของชื่ออักษรย่อ ธ. ที่กำลังตกเป็นข่าวใหญ่ครึกโครมอยู่ในขณะนี้ ใบหน้างามรูปไข่ซึ่งตกแต่งงดงามด้วยเครื่องสำอางราคาแพงเต็มไปด้วยไฟโทสะที่แล่นเป็นริ้วๆ อีกทั้งยังบูดบึ้งเสียยิ่งกว่านางยักษ์ขมูขี ไม่เหลือเค้าความงดงามของนางเอกชื่อดังระดับแนวหน้าของประเทศไทยเลย

“ฮึ! จะเขียนทำไมว่านางเอกอักษรย่อ ธ. ทำไมไม่เขียนชื่อนามสกุลของฉันลงไปจะๆ เลยล่ะ คนทั่วทั้งประเทศจะได้ไม่ต้องเดาให้เมื่อยปาก ว่านางเองชื่ออักษรย่อ ธ.นั้นคือใครกัน”

ธัญพิชชา ศิรดา หรือ พีช อดีตนางเอกเบอร์หนึ่ง ที่เคยโด่งดังที่สุดในประเทศไทย ผู้เป็นเจ้าของชื่ออักษรย่อ ธ. ซึ่งถูกพาดหัวข้อข่าวโดยหนังสือพิมพ์รายวันชื่อดังใหญ่ยักษ์ และถูกพาดหน้าหนึ่งของหนังสือพิมพ์อีกหลายๆ ฉบับ กระแทกเสียงด่าด้วยความโกรธจัด พอเหลือบสายตาเห็นหนังสือพิมพ์อีกหลายๆ ฉบับ รวมทั้งนิตยสารเกี่ยวกับดาราล้วนๆ ที่วางเรียงรายอยู่บนโต๊ะกระจกซึ่งตั้งอยู่ตรงหน้าตนเอง ก็ยิ่งโมโหมากกว่าทุนเดิมที่มีอยู่ มือเล็กคว้าหนังสือที่มีภาพของตัวเองแปะหราอยู่แทบทุกปก ทำท่าว่าจะจับทุ้มลงกับพื้น แต่ก็ถูกผู้ที่เป็นเพื่อนรักและเป็นผู้จัดการส่วนตัว ซึ่งกำลังเปิดประตูห้องเข้ามาเห็นพอดี ได้ออกปากเอ่ยเตือนเสียก่อน

“จะจับหนังสือทุ้มแล้วเหยียบให้มันแหลกคาเท้า หรือจะฉีกหนังสือพิมพ์ให้กลายเป็นชิ้นเล็กๆ เท่ากับละอองดิน แต่มันก็ไม่ช่วยให้ความเป็นจริงจางหายไปจากวงการมายาได้หรอกนะพีช”

พิมพ์มาดา ผู้เป็นทั้งเพื่อนรักและเป็นผู้จัดการส่วนตัว เอ่ยต่อว่าอดีตนางเอกสาวพราวเสน่ห์ พอปรายตามองเห็นหนังสือพิมพ์ที่ตกกระจัดกระจายอยู่เกลื่อนไปทั่วพื้นห้อง ซึ่งยังไม่นับรวมถึงรองเท้า กระเป๋าสะพาย หรือข้าวของเครื่องใช้ส่วนตัวอีกหลายๆ อย่าง ที่ถูกทิ้งอย่างไม่เป็นระเบียบอยู่ทั่วห้องชุดสุดหรู ก็ถึงกับส่ายหน้าช้าๆ ด้วยความระอากับความไม่เป็นระเบียบ ไม่เอาไหนของนางเอกสาวที่ชื่อธัญพิชชา

ธัญพิชชาถลึงตามองผู้จัดการส่วนตัว ที่กำลังก้าวเท้าเดินหลบโน่นหลบนี้ ที่เธอทำตกหรือวางเกลื่อนไปทั่วห้อง เข้ามาทรุดกายลงนั่งบนโซฟาอยู่ฝั่งตรงข้ามกับเธอ พร้อมกันนั้นก็ตวาดต่อว่าอีกฝ่ายด้วยน้ำเสียงค่อนข้างดัง เพราะอารมณ์ขุ่นเคืองอันเกิดจากข้อความพาดหัวข้อข่าวหน้าหนึ่งของหนังสือพิมพ์ทุกฉบับ ทำให้เธอหงุดหงิดอารมณ์เสียเป็นที่สุด

“พีชจะไม่ทำแค่จับหนังสือพวกนี้ทุ้ม! หรือฉีกเป็นริ้วๆ ให้มันแหลกเป็นจุณเหมือนที่พิมพูดมา แต่พีชจะบุกไปถึงสำนักพิมพ์ของหนังสือพิมพ์พวกนี้ แล้วเล่นงานพวกมันเอาให้กระเจิง เอาให้แหลกกันไปข้าง ที่พวกมันลงข่าวด่าพีชเสียๆ หายๆ ว่าพีชขี้วีนบ้างแหละ มาทำงานสายบ้างแหละ เรื่องมากจู้จี้จุกจิก หรือเบี้ยวงานเสียดื้อๆ พวกมันนั่งเทียนเขียนกันทั้งนั้น พีชไม่ได้เป็นเหมือนที่พวกมันใส่ร้ายเลยนะ”

พิมพ์มาดาถอนหายใจยาว ทั้งเอือมระอา ทั้งหมั่นไส้อดีตนางเอกสาว ที่พูดเข้าข้างตัวเองเสียฉอดๆ เพราะสิ่งที่หนังสือพิมพ์รายวันหรือนิตยสารดาราทุกเล่มทุกฉบับ ต่างก็พากันประโคมข่าวออกมาเช่นนี้ ก็เพราะว่าธัญพิชชามีนิสัยตามที่เป็นข่าวจริงๆ

“พีช...ถ้ามันไม่มีมูล นักข่าวเขาก็ไม่เขียนกันหรอกนะ อีกอย่างข่าวที่พวกเขาเขียนมา มันก็เป็นจริงดั่งที่พวกเขาพูดกันทั้งนั้น พีชขี้วีนเป็นที่หนึ่ง ไปทำงานก็สาย บทละครก็ไม่ยอมท่อง...”

“พอเลยพิม ไม่ต้องพูดแล้ว”

ธัญพิชชายกมือห้ามพร้อมกับสั่งผู้จัดการส่วนตัวด้วยน้ำเสียงขุ่นๆ ก่อนที่อีกฝ่ายจะทันพูดจบ จากนั้นก็ทำหน้าที่เป็นทนายหน้าหอ เอ่ยแก้ต่างให้กับตัวเองแบบไม่ค่อยเต็มเสียงนัก ด้วยรู้ทั้งรู้ว่าสิ่งที่พิมพ์มาดา และที่นักข่าวได้เขียนข่าวว่าเธอนั้น มันเป็นเรื่องจริงทั้งสิ้น

“พีชไม่ได้เลวร้ายขนาดนั้นนะพิม แค่วีนนิดวีนหน่อย ลืมท่องบทนิดๆ หน่อยๆ และก็ไปกองถ่ายสายแค่ชั่วโมงสองชั่วโมง ก็เท่านั้นเอง”

“จ้ะ เท่านั้นเอง” พิมพ์มาดาประชดด้วยความโมโห ก่อนจะต่อว่าอดีตนางเอกสาวขาวีนต่อ “อันนี้มันแค่บางเสี้ยวบางตอนของพีชเท่านั้น ถ้าจะเรียกว่าออเดิร์ฟก็คงไม่ผิด เพราะอาหารชุดใหญ่ที่พีชเล่นงานทั้งผู้จัดละคร ทั้งดารา นางแบบเพื่อนร่วมงานด้วยกัน มันมีเยอะกว่านี้อีกตั้งมากมายหลายเท่า เรียกว่าสาธยายวันนี้ทั้งวันก็คงไม่หมดหรอก”

“พิม! นี่ตกลงจะมาซ้ำเติมพีชใช่ไหม ถ้าใช่ก็เชิญพิมกลับไปได้เลย ประตูอยู่โน้น!”

พิมพ์มาดาถอนหายใจเฮือกใหญ่ ระอากับนิสัยเอาแต่ใจ ขี้โมโหของธัญพิชชาเหลือเกิน นางเอกสาวเป็นเช่นนี้มาแต่ไหนแต่ไรแล้ว

ก่อนจะเข้าวงการ ธัญพิชชาเป็นคุณหนูไฮโซ เป็นลูกสาวคนเดียวของตระกูลศิรดา ซึ่งเป็นที่รู้จักทั่วสังคมไฮโซ และด้วยความที่เป็นลูกสาวเพียงคนเดียว มีคนคอยประคบประหงมดูแลไม่ต่างจากไข่ในหิน อีกทั้งผู้เป็นบิดามารดาก็เอาใจคุณหนูพีชของบ้านเหลือเกิน ไม่ว่าอยากได้อะไรก็ได้ทุกอย่าง ไม่ว่าสิ่งของที่คุณหนูพีชต้องการจะมีราคาค่างวดมากสักเพียงใด ผู้เป็นบุพการีทั้งสองก็จัดหามาให้ลูกสาวในทันทีทันใด และในยามที่คุณหนูพีชทำผิดอย่างไม่น่าให้อภัย ก็ไม่เคยมีใครว่ากล่าวตักเตือนสั่งสอนให้คุณหนูพีชรู้ว่าอะไรผิดอะไรถูก ซึ่งการถูกเลี้ยงอย่างตามใจ กลับส่งผลร้ายให้กับธัญพิชชาเป็นอย่างมาก เพราะหญิงสาวพกพานิสัยเอาแต่ใจมาใช้ในขณะที่ทำงานร่วมกับผู้อื่นด้วย

และด้วยความที่เป็นลูกคุณหนู ผิวพรรณผุดผ่องยองใยเนียนลออไม่ต่างจากกระเบื้องเนื้อดี อีกทั้งเรือนร่างก็โปร่งบางอ้อนแอ้นไม่ต่างจากหุ่นของบรรดานางแบบชั้นนำ ธัญพิชชาจึงถูกชักชวนจากนักปั้นดารามือทอง ให้เดินเข้าสู่วงการมายาในที่สุด

ทันทีที่ละครเรื่องแรกซึ่งธัญพิชชาลงเล่นเป็นนางเอก ได้ฉายออกอากาศก็ดังเปรี้ยงในชั่วข้ามคืน ไม่มีใครไม่รู้จักธัญพิชชานางเอกสาวที่เล่นละครได้เก่ง และเข้าถึงอารมณ์ของตัวละครเป็นที่สุด และความดังความมีเชื่อเสียงนี่เอง ที่ทำให้ธัญพิชชาหลงระเริงอยู่ในโลกของมายา จากที่มีนิสัยเอาแต่ใจตัวเองเป็นใหญ่ เอะอะโวยวายเอ็ดตะโรลั่นบ้าน เป็นทุน

เดิมอยู่แล้ว พอมาเจอคำป้อยอของบรรดาผู้จัดละครจากหลายๆ ค่าย ที่ต่างก็อยากได้นางเอกเบอร์หนึ่งไปอยู่ในสังกัดของตน ก็ยิ่งทำให้ธัญพิชชาทะนงตัวนิสัยเสียหนักกว่าเดิม หากใครทำให้ไม่พอใจ หรือทีมงานจัดเสื้อผ้าเข้าฉากไม่ถูกใจ หรืออาหารที่นำมาให้รับประทานไม่ได้เริดหรูอย่างที่ควรเป็น นางเอกสาวอย่างธัญพิชชาซึ่งกำลังหลงระเริง หลงอยู่ในหน้ากากฉากหน้าคิดว่าตัวเองเป็นที่ต้องการของผู้จัดในทุกๆ ค่าย จึงวีนและอาละวาดแหลกลาญ จากนั้นก็จบลงด้วยการเดินหนีออกจากกองถ่ายละครเอาดื้อๆ ไม่ว่าใครมาง้อ ใครจะมาขอร้อง นางเอกสาวผู้ทะนงตนว่าเป็นเบอร์หนึ่งของวงการมายา ก็ไม่ยอมกลับไปถ่ายละครต่อ สุดท้ายก็ต้องเลิกกองถ่ายละครไปโดยปริยาย สร้างความเสียหายให้กับผู้จัดเป็นอย่างมาก อีกทั้งยังทำให้เพื่อนดาราคนอื่นๆ ที่ต้องเข้าฉากร่วมกับเธอ ต้องพลอยเสียการเสียงานไปด้วย

แรกๆ ผู้จัดละครและทีมงานทุกคนก็พอทนไหว ทั้งตามงอน ทั้งโทรหาขอร้องให้ธัญพิชชาได้กลับมาถ่ายละครให้จบเรื่อง และคิดว่าคงไม่มีเหตุการณ์เช่นนี้เกิดขึ้นอีก ทว่าแทนที่ธัญพิชชาจะปรับปรุงตัว ทำตามคำขอร้องของผู้จัดละครและพิมพ์มาดาผู้เป็นจัดการส่วนตัว นางเอกสาวกลับบอกปัดโดยไม่สนใจ พร้อมทั้งประกาศลั่นว่า

ใครไม่จ้าง พีชก็ไม่ง้อ

ความอดทนของบรรดาผู้จัดละคร ซึ่งล้วนแต่เป็นปุถุชนคนธรรมดาคนหนึ่ง พอถึงจุดอิ่มตัวแล้ว ก็ย่อมมีคำว่าสิ้นสุด เมื่อให้โอกาสนางเอกสาวหลายครั้งต่อหลายครั้ง ทว่าอีกฝ่ายไม่ยอมปรับปรุงตัว เคยวีนเช่นไรก็วีนเช่นนั้น เคยมาทำงานสายก็ยังคงมาสายเป็นครึ่งค่อนวันเช่นเดิม ไม่เคยท่องบทละครอย่างไร ก็ยังคงเป็นเช่นนั้นไม่มีเปลี่ยน สุดท้ายผู้จัดละครที่เคยรุมตอม ไม่ต่างจากแมลงผึ้งโผบินเข้าไปดอมดมดอกไม้สีสวย ต่างก็พากันส่ายหน้าถอยหนีทีละคนสองคน จนแทบไม่เหลือผู้จัดละคร หรือเอเจนซี่ต่างๆ ที่จะติดต่อให้ธัญพิชชาไปเล่นละคร หรือไปเดินแบบ

เมื่อถึงคราว เคราะห์ซ้ำกรรมซัด ผู้จัดละครไม่ป้อนงานให้ งานเดินแบบหรืองานโฆษณาก็เริ่มหดหายไปทีละเล็กทีน้อย บุพการีทั้งสองที่เคยเป็นร่มโพธิ์ร่มไทร ก็มาด่วนจากไปอย่างกะทันหันด้วยอุบัติเหตุทางรถยนต์

โลกใบใหญ่อันสวยหรูของธัญพิชชา ที่เคยอยากได้อะไรก็ได้ อยากสวมรองเท้าคู่ละหลายหมื่น อยากสะพายกระเป๋าใบละแสน อยากซื้อรถคันละหลายล้าน ก็มีอันมลายไปพร้อมๆ กับการสูญเสียบุพการีที่รัก ทว่าธัญพิชชาไม่ได้เคราะห์ร้ายเพียงเท่านั้น เมื่อยามตกอับ ผีซ้ำด้ามพลอยเข้ามาอีกระลอก เมื่อความจริงถูกเผยว่าครอบครัวของเธอนั้นซวนเซมาหลายปีแล้ว บิดาของเธอเล่นหุ้น และเก็งกำไรผิดพลาด ทำให้สูญเสียเงินนับสิบๆ ล้าน จนต้องนำคฤหาสน์หรูหรามูลค่าหลายล้านไปจำนองกับธนาคาร ซึ่งแน่นอนว่าบิดามารดาของหญิงสาวไม่มีเงินจ่ายดอกเบี้ย จ่ายเงินต้น จวบจน

กระทั่งถูกธนาคารยึดไปขายทอดตลาดในเวลาต่อมา

นอกจากจะสูญเสียบุพการีที่รักไปอย่างพร้อมๆ กัน สูญเสียคฤหาสน์หรูที่เคยอาศัยมาตั้งแต่แรกเกิด รวมทั้งทรัพย์สินต่างๆ ไม่ว่าจะเป็นรถยนต์หรู เครื่องประดับเพชรพลอยต่างๆ ที่เคยใส่โอ่อ่าเต็มตัว ธัญพิชชายังต้องสูญสียบรรดาเพื่อนฝูงที่เห็นแก่กินทั้งหลาย ซึ่งพอหญิงสาวสิ้นเนื้อประดาตัว บรรดาเพื่อนฝูงที่เคยประจบประแจง ประจบสอพลอก็พลอยหายหัวไปตามระเบียบ

แม้บรรดาเพื่อนกินทั้งหลาย จะเลิกคบกับธัญพิชชาทันทีที่รู้ว่าอดีตนางเอกสาวสิ้นเนื้อประดาตัว แต่ก็คงเหลือเพื่อนแท้อย่างพิมพ์มาดา ซึ่งไม่เคยทิ้งธัญพิชชาในยามที่นางเอกสาวกำลังลำบาก และไม่ว่าจะถูกธัญพิชชาตะโกนด่าทอ ไล่ออกจากห้องชุดสุดหรูสักกี่ครั้งต่อกี่ครั้ง แต่พิมพ์มาดาก็ไม่เคยเดินหนี ไม่เคยทิ้งอดีตนางเอกสาวเบอร์หนึ่งของประเทศไทยแม้แต่ครั้งเดียว

พิมพ์มาดาลุกขึ้นมาทรุดกายลงนั่งอยู่บนโซฟาตัวเดียวกันที่ธัญพิชชานั่งอยู่ ก่อนจะจับมือผู้ที่เป็นทั้งเพื่อนรักและเป็นทั้งเจ้านายของตนเองมากุมไว้ พร้อมกับเอ่ยบอกเสียงเข้ม

“พีช...อย่าไล่พิมให้เมื่อยปากเลย พีชก็รู้ว่าต่อให้ไล่ยังไง พิมก็ไม่มีทางทิ้งพีชไปในยามนี้”

“แล้วจะอยู่ทำไม พีชเบื่อหน้าพิมแล้ว เบื่อวงการมายา เบื่อทุกๆ คนที่ใส่หน้ากากเข้าหาพีช พอพีชไม่มีเงิน ไม่มีชื่อเสียง พวกมันก็พากันหนีพีชไปหมด พิมก็เหมือนกัน ทำไมไม่หนีพีชเหมือนเพื่อนพวกนั้นแหละ ทำไมไม่ไปเป็นผู้จัดการให้กับดาราคนใหม่ ที่กำลังโด่งดังเป็นพลุแตก พิมจะมาจมปลักอยู่กับพีชทำไมกัน”

ธัญพิชชาร่ายยาวต่อว่าทุกคนที่เคยเข้ามาพัวพันอยู่ในชีวิตของเธอ เพียงเพื่อเกาะเธอกิน เพียงเพื่ออาศัยชื่อเสียงของเธอเป็นบันไดไต่เต้าไปสู่ความสำเร็จของตัวเอง พอเธอตกอับหมดผลประโยชน์ให้พวกเขากอบโกย ก็ถูกถีบหัวส่งไม่ต่างจากหมาหัวเน่า!

แทนที่จะโกรธที่ถูกธัญพิชชาด่าทอไม่มีดี พิมพ์มาดากลับคลี่ยิ้มให้กับเพื่อนรัก ก่อนจะโอบแขนไปรอบบ่าเล็ก พลางเอ่ยตอบในสิ่งที่ธัญพิชชาได้ตัดพ้อต่อว่าออกมา

“ใครจะเป็นยังไง พิมไม่สนใจหรอกนะ ใครจะทิ้งพีช จะเกลียดพีช ก็ช่างหัวเขา แต่พิมไม่มีทางเป็นเช่นนั้น ไม่มีทางทิ้งพีชไปหรอก พิมจะอยู่เป็นเพื่อนของพีชตลอดไป แม้พีชจะไม่ต้องการพิมก็ตามทีเถอะ แต่พิมอยากบอกให้พีชรู้ว่า ไม่ว่าพีชจะร่ำรวยมหาศาลเหมือนเมื่อหลายปีก่อน หรือพีชจะอับจนไม่มีเงินแม้แต่สลึงเดียว พิมก็จะไม่หนีพีชไปไหน จะอยู่ให้พีชด่า จะอยู่ให้พีชจิกหัวใช้แบบนี้ตลอดไป”