ตอนที่ 2 [อาบน้ำให้ข้า]

เล่ห์รักพยัคฆ์โลหิต

ตอนที่ 2

[อาบน้ำให้ข้า]

ระหว่างทางซ่งเสวี่ยอิงเห็นสายตาของเหล่าสาวใช้ที่เดินผ่านไปมาในเรือน มองมาที่นางแล้วยกยิ้มหยัน บางคนขยับปากสื่อความหมายว่า 'สมน้ำหน้า' ให้นาง แต่เสวี่ยอิงหาได้สนใจไม่

เรือนบงกชของคุณชายลู่หลิงซีอยู่ท้ายสุดของพื้นที่เรือนสกุลลู่ ปลูกสร้างอยู่ท่ามกลางสระบงกชตระการตา ซ่งเสวี่ยอิงมองบานประตูที่ปิดสนิท ก่อนนางกุ้ยเหนียงจะค่อย ๆ แง้มเปิดบานประตูออก

เพล้ง!

กาน้ำชาที่ลอยมากระทบบานประตูอย่างแรงจนแตกกระจาย ทำเสวี่ยอิงสะดุ้งโหยงรีบถอยกายออกห่าง สาวน้อยมองเศษกระเบื้องบนพื้นเล็กน้อย และเห็นว่านางกุ้ยเหนียงยังคงมีสีหน้าเรียบเฉยมิเปลี่ยน ราวกับว่าหาใช่เรื่องแปลกใหม่สำหรับนางไม่

"คุณชาย! บ่าวผิดไปแล้วเจ้าค่ะ โอ๊ย!"

"ออกไป!" น้ำเสียงดุดันตวาดลั่นเรือน พร้อมกับร่างสาวใช้ที่เสื้อผ้าหลุดลุ่ยถูกโยนออกมาหน้าประตู จนไถลไปกับกองเศษกระเบื้องกาที่แตกอย่างไร้ปรานี ทำให้เนื้อตัวนางถูกคมกระเบื้องบาดจนเลือดซึม

สาวใช้นางนั้นเงยมองนางกุ้ยเหนียงและเสวี่ยอิงด้วยสีหน้าหวาดหวั่น น้ำตาใสไหลนองอย่างน่าเวทนา นางรีบยันเนื้อตัวสั่นเทาลุกขึ้น ก่อนจะวิ่งออกไปโดยมิพูดจาหรือหันมามองแม้แต่น้อย

เสวี่ยอิงมองเห็นบุรุษหนุ่มร่างสูงกำยำภายใต้อาภรณ์ขาวพิสุทธิ์สะอาดตาสะบัดชายแขนเสื้อเดินหายกลับไปในตัวเรือน ด้วยท่าทางหงุดหงิดไร้ซึ่งสุ้มเสียงใด

"คนที่สิบเอ็ด" นางกุ้ยเหนียงพึมพำ หาได้เข้าใจว่าสาวใช้ผิดอะไรนักหนา คุณชายจึงได้สาดโทสะร้ายใส่พวกนางถึงเพียงนี้

เมื่อเห็นสาวใช้ที่เพิ่งดิ้นรนหนีไปสุดชีวิต บัดนี้ซ่งเสวี่ยอิงก็ตระหนักได้แล้วว่า สิ่งที่นางต้องเผชิญอาจจะเลวร้ายกว่านางหลี่ฮุ่ยและบุตรสาวก็เป็นได้

"คุณชายอยู่ที่นี่ลำพังหรือเจ้าคะ" เสวี่ยอิงเอ่ยถาม

"อืม คุณชายอารมณ์ร้ายนัก เจ้าจำได้ใช่หรือไม่ ว่าหากเจ้าไม่อาจอยู่ที่นี่ได้ ฮูหยินจะส่งเจ้าไปที่ใดแทน" นางกุ้ยเหนียงกำชับเรื่องที่ฮูหยินลู่ข่มขู่สาวน้อยนางนี้ไว้ ทำให้เสวี่ยอิงพยักหน้ารับ

เมื่อพิจารณาดูแล้วนางกุ้ยเหนียงอาจจะมิได้ดุร้ายอย่างที่เสวี่ยอิงคิด อย่างน้อยนางก็ยังแสดงสีหน้าสงสารจับจิต เมื่อเห็นสาวใช้นางนั้นถูกคุณชายทำร้าย

"ข้าจำได้เจ้าค่ะ" สาวน้อยรับคำ

"หากอยู่ได้ ในทุกเช้าเจ้าต้องไปพบฮูหยินที่ห้องโถงเข้าใจหรือไม่" นางกุ้ยเหนียงเอ่ยกำชับอีกประโยค

"เข้าใจเจ้าค่ะ" เสวี่ยอิงรับคำ ทำให้นางกุ้ยเหนียงถอนหายใจออกมาเบา ๆ และเดินกลับไป

"คุณชาย...บ่าวซ่งเสวี่ยอิงเจ้าค่ะ" น้ำเสียงหวานทว่าราบเรียบเอ่ย สาวน้อยมิมีทางเลือกอื่นแล้ว

"..." ไร้การตอบรับ

เมื่อไร้ซึ่งเสียงตอบจากคุณชาย นางจึงถือวิสาสะดึงบานประตูเรือนปิดลง ก่อนจะมองหาไม้กวาดมาเก็บกวาดเศษกาที่แตกไปทิ้ง เสวี่ยอิงเดินสำรวจภายในเรือนเงียบ ๆ นางไม่เห็นแม้แต่เงาของคุณชายเจ้าของเรือน

"มาอาบน้ำให้ข้า" น้ำเสียงทุ้มต่ำสั่ง ซ่งเสวี่ยอิงมองไปตามต้นเสียง ก็เห็นร่างสูงภายใต้อาภรณ์สีขาวสะอาดตายืนรออยู่หลังฉากบังลม นางจึงรีบเข้าไปหาคุณชายทันที แต่ก็ไม่ลืมสัมผัสดูน้ำในอ่างว่าร้อนหรือเย็น

"น้ำนี้เย็นนัก ต้องการให้บ่าวผสมน้ำอุ่นเพิ่มหรือไม่เจ้าคะ" สาวน้อยเอ่ยถามทำเป็นใจสู้ไว้ก่อน

"..."

ทว่าคุณชายมิได้ตอบนาง แต่กลับกางแขนออกให้นางเปลื้องผ้า เสวี่ยอิงเข้าใจท่าทางของเขา จึงรีบเดินเข้าไปปลดสายคาดเอวออก ก่อนจะไล่ถอดอาภรณ์ให้ จนคุณชายเหลือเพียงเนื้อตัวกำยำเปล่าเปลือยสมกับเป็นบุรุษเพศวัยหนุ่ม

สาวน้อยเดินอ้อมมาแกะผ้าผูกผมสีขาวด้านหลังออก ทำให้เส้นผมยาวสลวยดำขลับถูกคลายออกมาปิดบังบั้นท้ายหนั่นแน่นของชายหนุ่ม

เสวี่ยอิงทำหน้าที่สาวใช้โดยซ่อนสีหน้าตื่นกลัวของนางได้อย่างมิดชิด แม้ในใจสาวน้อยจะกำลังเต้นมิเป็นส่ำยามเห็นเรือนร่างชวนมองของเขาก็ตาม

ลู่หลิงซีที่ปรายสายตาคมมองสาวใช้คนใหม่เป็นระยะ ก็มิเห็นปฏิกิริยาขัดเขินของสาวน้อยร่างเล็ก ทั้งที่เห็นว่าเขากำลังเปลือยกายต่อหน้านาง ก็นึกแปลกใจมิน้อย

เสวี่ยอิงมองคุณชายลงไปนั่งแช่ตัวอยู่ในน้ำ จึงหยิบผ้ามาขัดเนื้อตัวให้เขาโดยมิพูดอะไร ในขณะที่ลู่หลิงซีปรายตามองเสี้ยวหน้าอ่อนเยาว์กระจ่างใสไร้สิ่งประทินโฉม ซึ่งเอาแต่ก้มหน้าก้มตาปรนนิบัติตน โดยมิเอ่ยอะไรแม้แต่น้อย เมื่อครู่เขาแน่ใจว่านางอยู่ในเหตุการณ์ที่เขาไล่ตะเพิดสาวใช้ออกไปด้วยโทสะร้ายเช่นนั้น...นางมิหวาดกลัวเขาหรือ?

"ซ่งเสวี่ยอิง" เสียงทุ้มต่ำทว่าแสนลุ่มลึกเอ่ย ทำสาวน้อยสะดุ้งตัวเบา ๆ ในใจเต้นระรัวเพราะน้ำเสียงของเขา อย่างที่มิเคยเกิดขึ้นกับผู้ใดมาก่อน

"เจ้าคะ" สาวน้อยรับคำสั้น ๆ พยายามควบคุมน้ำเสียงมิให้สั่น อีกอย่างนางเกรงว่าถ้าพูดมาก จะทำให้คุณชายรำคาญใจเอาได้

เมื่อคุณชายมิเอ่ยอะไรต่อ นางจึงขยับตัวมาขัดแผ่นหลังให้เขา รวบเส้นผมยาวสลวยไว้ด้วยมือข้างหนึ่ง และบรรจงขัดถูแผ่นหลังเนียนมิหนักมิเบาจนเกินไป สายตาก็เผลอทอดมองเนื้อตัวเนียนขาวจัดของคุณชาย จนรู้สึกได้ว่าผิวแก้มนางกำลังร้อนฉ่าขึ้นมา

"คิดจะอยู่กี่วัน" คุณชายเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงโทนเดิม ทำให้มือน้อยชะงักไป

"เพียงคุณชายอนุญาต จะกี่วันบ่าวก็อยู่เจ้าค่ะ" น้ำเสียงหวาน ทว่ามิได้แฝงความรู้สึกใดให้คนฟังเข้าใจความหมายแม้แต่น้อย

'จะอยู่กี่วันก็ได้รึ ข้ามิเชื่อ!' คุณชายหนุ่มคัดค้านในใจ

ลู่หลิงซีสัมผัสได้ถึงฝ่ามือนุ่มยามนางสัมผัสเนื้อตัวของเขา ทั้งยามนางขยับตัวไปมา เขายังได้กลิ่นกายหอมอ่อน ๆ ลอยมาเตะปลายจมูก กลิ่นหอมนี้ช่างรบกวนจิตใจเขายิ่งนัก

"ซ่งเสวี่ยอิง! ลงมาอาบให้ข้า" คุณชายส่งเสียงสั่ง ทำให้กายเสวี่ยอิงสะท้านเยือกกับน้ำเสียงนั้น สาวน้อยเม้มริมฝีปากแน่นก่อนขยับตัวลุกขึ้น ทำท่าจะก้าวเท้าเปลือยเปล่าลงไปในอ่างอาบน้ำ

"ที่นี่มิมีเสื้อผ้าให้เจ้า" ลู่หลิงซีว่า ช้อนสายตาคมคร้ามล้ำลึกช้อนขึ้นมองดวงหน้าของสาวน้อยที่เอาแต่นิ่งเงียบ

"เจ้าค่ะ" เสวี่ยอิงรับคำน้ำเสียงสั่น ก่อนเริ่มปลดเปลื้องอาภรณ์ของตนออกจนเหลือเพียงเสื้อบังทรงสีชมพูอ่อน และชั้นในตัวน้อยผืนบาง

ยามเมื่อคิดว่าร่างกายที่หวงแหนมาทั้งชีวิตกำลังถูกจับจ้องโดยคุณชายที่เพิ่งพบกันมิถึงหนึ่งก้านธูป อาการร้อนผ่าวก็ไล่ริ้วไปทั่วทั้งร่างเล็กจนยากจะห้ามปราม

อับอาย...คำเดียวที่ผุดขึ้นมาในใจ

นัยน์ตาคมของลู่หลิงซีมองร่างอรชรผุดผาดซึ่งตัดกับเสื้อบังทรงสีหวานอย่างตะลึงตะลานกับผิวพรรณขาวนวลเนียนราวเนื้อหยกของนาง เขาเพิ่งสังเกตว่าภายใต้สีหน้าเรียบนิ่งแดงระเรื่อนั้น สาวน้อยกำลังขบกรามแน่นอย่างอดทน นัยน์ตากลมโตไหวระริกอย่างหวาดหวั่น

ดวงหน้างามอ่อนใสวัยแรกแย้มที่เอาแต่ทำสีหน้านิ่ง กลับมีเสน่ห์สมส่วนไปทั้งใบหน้า เรือนร่างเล็กบอบบาง ทว่ากลับมีส่วนโค้งนูนชัดเจน ช่างเป็นสาวน้อยที่มีเสน่ห์ยิ่งนัก มิน่ามารดาของเขาถึงส่งนางมา

"ชักช้าอยู่ไย" เสียงเรียบเอ่ย ทำให้สาวน้อยก้าวขาลงไปในอ่างอาบน้ำ

แม้น้ำที่สัมผัสจะเย็นจัดจนสาวน้อยสะท้านไปทั้งร่าง แต่ผิวกายของนางกลับยิ่งร้อนผ่าว ยามต้องมาอยู่ต่อหน้าคุณชาย

'มิคิดเลยว่าการเป็นสาวใช้จะต้องทำถึงเพียงนี้' สาวน้อยได้แต่อดสูในใจ

"คะ...คุณชาย" นางเอ่ยเรียกตะกุกตะกักโดยมิรู้จะถามอะไร และยังคงมิคิดมองหน้าคุณชายอยู่ดี

"เหตุใดยังใส่อะไรลงมา" ทว่าคำพูดของเขา ทำให้นางเงยหน้าขึ้น มองเขาด้วยนัยน์ตากลมโตไหวระริกและเริ่มมีน้ำตาคลอหน่วย นี่เป็นครั้งแรกที่ซ่งเสวี่ยอิงเห็นโฉมหน้าของคุณชายลู่หลิงซีชัด ๆ นางนิ่งอึ้งไปกว่าอึดใจ ด้วยมิคิดว่าคุณชายอารมณ์ร้าย จะรูปงามราวเทพบุตรมาจุติถึงเพียงนี้

"แต่ว่า..." สาวน้อยพึมพำร่างกายสั่นเทิ้ม ขณะยกมือขึ้นคลายปมเชือกเสื้อบังทรง และชั้นในตัวบางออก จนเหลือเพียงเรือนร่างเปลือยเปล่าต่อหน้าเขา