2. เดี๋ยวองค์จะลง【1】

ณ โรงแรมรัชโยกุล รีสอร์ท แอนด์ สปา

@แผนกต้อนรับ

มีอาเดินทางมาถึงจังหวัดภูเก็ตเป็นที่เรียบร้อย แต่สิ่งที่ทำให้เธอฉุนเฉียวอยู่ในตอนนี้ เป็นเพราะเธอไม่สามารถเข้าพักในห้องพักของพี่อีริคได้

“ว่าไงนะ เช็กอีกทีสิ คนทั้งคนมันจะหายไปได้ยังไง ทำไมฉันจะพักกับพี่ชายไม่ได้” มีอายืนเถียงหน้าดำหน้าแดงอยู่หน้าเคาท์เตอร์แผนกต้อนรับของโรงแรม

“ทางโรงแรมต้องขอโทษด้วยจริง ๆ นะคะมิส ถ้าไม่ได้รับอนุญาตจากเจ้าของห้อง ดิฉันไม่สามารถให้กุญแจห้องของลูกค้ากับมิสได้ค่ะ” พนักงานต้อนรับหญิงพยายามอธิบายอย่างใจเย็น

“เฮ้อ ช่างเถอะ ไม่ได้ก็ไม่เป็นไร เปิดห้องใหม่ก็แล้วกัน ขอเป็นห้องเพรสสิเด้นท์นะ” เมื่อเข้าพักกับพี่ชายไม่ได้ เธอจึงตัดสินใจเปิดห้องพักเอง

“มิสคะ ต้องขอโทษด้วยจริง ๆ ค่ะ ช่วงนี้ห้องพักเต็มหมดเลย ทางเราต้องเก็บห้องไว้ให้กับแขกที่ทำการจองก่อนนะคะ ทางเรายังไม่เปิดวอล์คอินค่ะ”

“อะไรกันเนี่ย ฉันเดินทางมาตั้งไกล พี่ชายก็หาไม่เจอ เปิดห้องเองก็ไม่มีห้อง แล้วจะให้ทำยังไง” มีอาถามอย่างหัวเสีย

“มิสเตอร์คอลลินส์ทำการจ่ายเงินค่าห้องพักไว้เรียบร้อยแล้วและแจ้งเอาไว้ว่าอาจจะไม่ได้กลับเข้ามาพัก แต่ให้เก็บห้องไว้ตามปกติ เราจึงไม่สามารถทำการเปิดห้องให้คุณลูกค้าได้ ต้องขออภัยอีกครั้งนะคะ”

“ไม่รู้ล่ะ ฉันจะพักที่ห้องของพี่อีริค ฉันจะไม่ยอมออกไปจากโรงแรมนี้แน่นอน” มีอายังคงยืนยันด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

“งั้นกรุณารอสักครู่ ดิฉันขอปรึกษาหัวหน้าก่อนนะคะ” พนักงานต้อนรับเดินกลับเข้าไปในห้องหัวหน้า เธอเล่าเหตุการณ์ให้ฟังและให้ออกมาช่วยตัดสินใจ

เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทั้งหมดอยู่ในสายตาของปกรณ์ วันนี้ชายหนุ่มมีโอกาสได้เข้ามาที่โรงแรมเพื่อเซ็นเอกสารบางอย่าง

ถึงแม้ว่าปวิช พี่ชายของเขาจะเป็นคนดูแลธุรกิจโรงแรม แต่เขาก็มีหุ้นอยู่และมีตำแหน่งเป็นถึงรองประธาน จึงหลีกเลี่ยงงานเอกสารต่าง ๆ ที่ต้องการความเห็นชอบจากเขาบ้างเป็นครั้งคราวไม่ได้

ปกรณ์เรียกหัวหน้าแผนกต้อนรับมาสอบถามทันทีเมื่อเห็นว่าเริ่มมีความวุ่นวายย่อม ๆ เกิดขึ้น

“เกิดอะไรขึ้นคุณมนตรี”

“มีลูกค้าต้องการเข้าพักในห้องของแขกที่มาพักอยู่ก่อนแล้ว ทางเราแจ้งว่าให้ไม่ได้ ต้องได้รับอนุญาตจากแขกก่อน เธอจึงต้องการเปิดห้องเพรสสิเด้นท์ แต่ว่าช่วงนี้ ห้องพักเต็มหมดเลยครับ นายหัว ถ้าผมเปิดห้องแขกให้พัก เกรงว่าอาจจะเป็นพวกต้มตุ่นหรือเปล่า” มนตรี หัวหน้าแผนกต้อนรับอธิบายด้วยสีหน้ากลืนไม่เข้า คายไม่ออก

“คุณมนตรีรู้ได้ไงครับว่าแขกคนก่อนจะไม่เข้ามาพักอีกนาน” ปกรณ์ถามด้วยความสงสัย

“เพราะเขาโทรมาแจ้งไว้ครับ แต่ไม่ได้แจ้งว่าจะมีคนตามมาทีหลัง”

“เอาอย่างนี้ คุณมนตรีให้แม่บ้านไปเก็บสัมภาระของแขกคนแรกลงกระเป๋า เอาไปเก็บไว้ในห้องดีลักซ์ ถ้าห้องไม่ว่าง ก็เอาไปเก็บไว้ที่บ้านผม แล้วเปิดห้องเพรสสิเด้นท์ขายให้กับเธอไปในราคาเต็ม

ถ้าแขกคนแรกกลับมาแล้วเห็นเธอ และถ้าเธอพูดความจริงก็ไม่มีปัญหา ให้ทางโรงแรมคืนค่าห้องเพรสสิเด้นท์ไป แล้วคิดแต่ค่าห้องดีลักซ์นั่น แต่ถ้าเธอเป็นพวกต้มตุ๋น แอบเนียนมาพักฟรี เธอต้องไม่มีเงินจ่ายค่าห้องแน่นอน ก็ให้ขู่ว่าจะแจ้งตำรวจ” ปกรณ์อธิบาย

“โห นายหัว สุดยอดเลยครับ ขอบคุณที่ช่วยแก้ปัญหาให้นะครับ ผมนี่กลัวที่สุดเลยผู้หญิงดื้อ” มนตรีกล่าวขอบคุณชายหนุ่มที่ช่วยเขาแก้ปัญหา เพราะเขาก็จนปัญญา ไม่รู้ว่าจะรับมือกับสถาณการณ์นี้อย่างไรเช่นกัน

“ไม่เป็นไร รีบไปเถอะครับก่อนที่เธอจะองค์ลงชะก่อน” ปกรณ์พูดจบแล้วก็หันหลังเดินออกไปจากโรงแรมเพื่อเข้าไปหามารดาที่บ้านต่อไป

มีอาที่ตอนนี้กำลังนั่งอยู่บนโซฟาหรูในห้องเพรสสิเด้นท์ กำลังฟ้องเรื่องที่เกิดขึ้นกับมาดามเซรีน่าอย่างอารมณ์เสีย

“คุณป้าดูสิคะ พี่อีริคหายไปไหนไม่รู้ ที่ห้องก็ไม่มี มีอาทั้งส่งอีเมล์ ทั้งโทรหา ติดต่อพี่อีริคไม่ได้สักทาง แถมยังมาเจอโรงแรมงี่เง่านี่อีก ไม่รู้มีอาคิดถูกหรือคิดผิดที่ตามพี่อีริคมาเที่ยวที่ไทย”

“มีอาลูก ใจเย็น ๆ ก่อน ตอนนี้หนูก็ได้ห้องพักแล้วนี่จ๊ะ ส่วนเรื่องอีริค หนูไม่ต้องเป็นห่วงพี่เขานะ พี่เขาส่งอีเมลมาบอกป้าแล้ว ว่าถูกปล้น คนร้ายเอากระเป๋าเงินไป บัตรเครดิตต่าง ๆ ที่อยู่ในกระเป๋าก็ถูกขโมยไปด้วย โชคดีที่พาสปอร์ตไม่หาย

พี่อีริคของมีอาน่ะ เห็นว่าได้ผู้หญิงที่เขาสนใจช่วยเอาไว้ ตอนนี้ก็พักอยู่กับผู้หญิงคนนั้น คงกำลังจีบสาวอยู่ละมั้ง ส่วนจะเป็นยังไงต่อป้าก็ไม่รู้เหมือนกัน คงได้แต่รอให้อีริคติดต่อมาก่อนนั่นแหละ” มาดามเซรีน่าอธิบายให้หลานสาวฟัง

“โธ่ แบบนี้ก็ติดต่อพี่อีริคไม่ได้น่ะสิคะ คงไม่มีโทรศัพท์ เดี๋ยวมีอาฝากเงินสดกับมือถือให้พี่อีริคไว้ที่แผนกต้อนรับดีกว่า อย่างน้อยถ้าพี่อีริคมาที่โรงแรม จะได้มีเงินไว้ใช้และมีโทรศัพท์ติดต่อพวกเราได้” มีอาเสนอความคิดแก้ไขปัญหาเฉพาะหน้าให้มาดามเซรีน่าฟัง

“ป้าเห็นด้วยและขอบใจมากนะจ้ะ อย่างน้อยเขาจะได้มีเงินไว้ใช้ มีอาก็รอเจอพี่อีริคก่อนละกันนะ เผื่อมีปัญหาอะไรจะได้ช่วยเหลือกันได้”