บทนำ

บทนำ

"รมิตาเธอยกนี่ขึ้นไปเสิร์ฟชั้นบนด้วย ล็อบสเตอร์จานนี้ไม่ใส่กาลิค ของเพื่อนคุณปราณภพห้ามคิดเด็ดขาด"

สาวใหญ่ยกจานล็อบสเตอร์เกรดดีให้แก่หญิงสาวด้านความมือ เธอเป็นเชฟในโรงแรมแห่งนี้ที่เต็มไปด้วยประสบการณ์และความสามารถ ส่วนรมิตาสาวเสิร์ฟหน้าใหม่ที่เพิ่งเข้ามาทำงานได้ไม่นาน ยังถือว่ามือใหม่จึงต้องเน้นย้ำให้อีกครั้ง หากเสร็จงานนี้ผิดมีหวังงานเข้าทั้งเชฟทั้งเด็กเสิร์ฟแน่นอน

หญิงสาวน้อมรับคำแนะนำจากเชฟชั้นผู้ใหญ่ก่อนจะยกจานใส่ถาดรองแล้วเตรียมช้อนส้อมยกไปเสิร์ฟให้แก่แขกวีไอพีที่นั่งบน rooftop bar ชั้นบนของโรงแรม

"จานนี้ล็อบสเตอร์ไม่ใส่กาลิคของคุณธนินท์ค่ะ ส่วนจานนี้ Break spinach กับ mushroom soup ของคุณเมฆค่ะ"

มือบางค่อยๆ วางจานอาหารลงเสิร์ฟด้วยท่าทางมาดมั่น ชายหนุ่มทั้งสองหันหน้ามาสบตากันอย่างมีเลศนัยก่อนอีกคนจะกวาดสายตามองสาวเสิร์ฟตรงหน้าตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า เรียกได้ว่าทุกระเบียดนิ้วเลยก็ว่าได้

ใบหน้าสวย จมูกเชิดขึ้นแลดูเย่อหยิ่งและน่าค้นหา ริมฝีปากรูปใบไม้อวบอิ่มสวยได้รูป น่าสัมผัสเสียจริง ดูรวมๆ แล้วพนักงานคนนี้ถือว่าน่าสนใจมากเลยทีเดียว

"จำได้ว่าฉันมาคราวก่อนเธอยังดูไม่คล่องเหมือนวันนี้นะ เก่งขึ้นเยอะนี่ จำชื่อฉันก็ได้" ธนินท์เอ่ยแซวสาวเสิร์ฟไปแบบหยอกๆ

ครั้งก่อนหน้านั้นเขายังจำได้ว่าเธอเพิ่งจะมาทำงานได้ไม่นาน แถมยังทำไวน์หกใส่เขาไปครึ่งขวดเลย เล่นเอาเขาเกือบจะฟิวส์ขาดไปแล้ว ถ้าเจ้าของโรงแรมที่นี่ไม่ห้ามปรามเอาไว้เสียก่อน

แต่ก็อย่างว่าแหละ เธอยังมือใหม่ เขาเองก็ควรจะต้องใจเย็นให้มากกว่านี้

"ต้องขออภัยเมื่อครั้งที่แล้วด้วยนะคะ ดิฉันซุ่มซ่ามเอง ขอโทษอีกครั้งค่ะ"

"ครั้งที่แล้ว? มีอะไรหรือเปล่าไอ้นินท์?" ผู้ที่ไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์วันนั้นเอ่ยถาม

ครั้งก่อนหน้านั้นเมฆาไม่ได้มาที่นี่กับธานินท์ เขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้างระหว่างสาวเสิร์ฟหน้าสวยคนนี้กับเพื่อนของเขา

ธานินท์หันหน้าไปต่อเพื่อน "ไม่มีอะไรมากหรอก ก็แค่โดนไวน์หกใส่เสื้อไปครึ่งขวดเท่านั้นเอง"

ธานินท์ตอบอย่างไม่ใส่ใจแต่ขณะเดียวกันคนฟังอย่างรมิตากลับมีอารมณ์ตรงกันข้าม เธอยังรู้สึกผิดที่ทำให้เขาต้องเสียอารมณ์ในวันนั้น มันเป็นความผิดพลาดทั้งหมดของเธอเองที่ไม่รู้จะระมัดระวัง

"ไวน์หกงั้นหรอวะ ฮ่าๆๆ สมน้ำหน้า"

"มึงนี่นะ แทนที่จะปลอบใจกู"

"เรื่องอะไรกูจะปลอบมึง นี่น้องครับ... ทีหลังก็เทให้หมดขวดเลยก็ได้นะ พี่ให้ทิปเลย" เมฆาดูขบขันอยู่ไม่น้อยเลยทีเดียวที่ได้ยินเรื่องราวจากเหตุการณ์วันนั้นของเพื่อน

"ไอ้บ้า มึงคิดได้ไง"

รมิตาดูเหมือนว่าจะเป็นส่วนเกินในบทสนทนาระหว่างเพื่อนสนิท 2 คนตรงหน้านี้ เธอจึงต้องปลีกตัวออกมาก่อน "เอ่อ ถ้าอย่างนั้นที่ฉันขอตัวไปทำงานต่อก่อนนะคะ"

ใจหนูทั้งสองพยักหน้าเป็นเชิงอนุญาต จากนั้นหญิงสาวจึงเดินออกมาแล้วทำหน้าที่ของตนเองต่อ

มาถึงจุดประจำหน้าไอร์แลนด์สำหรับรองรับอาหาร รมิตายืนถอนหายใจออกเฮือกใหญ่ ขณะที่ไม่มีใครสนใจ

เธอไม่ชอบสายตาแบบนั้นของธนินท์เลยสักนิด เขากำลังทำให้เธอกลายเป็นเหยื่อของเขาอยู่ ทั้งที่ไม่ควร หากเธอสบตาแล้วเล่นด้วยสักนิด แน่นอนว่าเธอจะต้องตกเป็นของเล่นไฮโซหนุ่มเข้าจริงๆ

ทว่าคนอย่างรมิตาก็มีสิทธิ์เลือก เธอไม่ใช่คนสิ้นไร้หนทาง รอพลีกายให้ใครดอมดมง่ายๆ อีกอย่างธนินท์นั้นไม่ใช่สเปกของเธอเลยสักนิด ผู้ชายที่เปลี่ยนคู่ควงไม่ซ้ำหน้าแถมยังกินไม่เลือกแบบนั้น เธอไม่เอาทำพันธุ์เด็ดขาด

คนเดียวที่เธอรอคอยและเฝ้าหานั้นคือเพื่อนของเขาต่างหาก

คุณ 'ปราณภพ' นักธุรกิจหนุ่มไฟแรง ดีกรีเจ้าของโรงแรมแห่งนี้ต่างหากล่ะ เขาคือคนเดียวที่เธอสนใจ และจะยอมทุกสิ่งอย่าง

เขาคือคนเดียวที่เธอโหยหามากที่สุด ในตอนนี้และทุกๆ วัน

คุณปราณภพไม่เหมือนชายอื่นและไม่เหมือนเพื่อนของเขาเลยสักนิด ชายหนุ่มมาดสุขุม อ่อนโยน สุภาพต่อทุกคน ไม่เว้นแม้กระทั่งพนักงานชนชั้นรากหญ้า เขาคือคนที่ได้ใจเธอ แม้ว่าเขาจะมีคนรักอยู่แล้วก็ตาม หากคนอย่างรมิตาต้องการ นั่นแปลว่าจะต้องได้

แม้จะด้วยวิธีใดก็ตามแต่