ตอนที่ 1.1

ตอนที่ 1.1

เช้าวันถัดมา,

รมิตาเปลี่ยนหน้าที่ของตนไปจากการสาวเสิร์ฟของโรงแรมมาเป็นเมทแทน

ช่วงเช้าเธอจะต้องมีงานทำความสะอาดห้องแขกที่มาพักในโรงแรม รวมถึงหากวันใดที่มีเวรทำความสะอาดห้องชั้นบน แต่จะต้องเป็นคนไปทำ ซึ่งห้องชั้น 27 จะเป็นห้องขนาดใหญ่ ที่มีเพียงห้องเดียว ยิ่งจะเป็นของใครไปไม่ได้นอกเสียจากเจ้าของโรงแรมนี้พี่เขามักจะมาพักอาศัยอยู่เป็นประจำ หากจะต้องเลิกดึกจากการทำงาน

ที่รมิตาจะต้องรับบทบาท 2 หน้าที่ไม่ใช่เป็นเพราะว่าทางโรงแรมนี้ขาดพนักงาน เพียงแต่เธอนั้นอาสารับงานเสริมนี้เอง หากจะคิดว่าเป็นเพราะเธออยากมีรายได้เสริม หรือเป็นเพราะว่าเธอร้อนเงินแบบนั้นก็ได้ ทว่าสาเหตุที่สำคัญอีกหนึ่งอย่างคือการที่เธอได้มีโอกาสเข้าใกล้ชิดกับเจ้าของห้องชั้น 27 นั่นอย่างไรล่ะ

ก๊อกๆๆ

หญิงสาวเอื้อมมือข้างที่ว่างจากการถืออุปกรณ์ทำความสะอาดมาเคาะประตู ที่อันที่จริงผู้จัดการได้แจ้งให้ทราบแล้วว่าวันนี้เจ้าของห้องไม่อยู่จึงต้องให้เธอเข้ามาทำความสะอาดให้ แต่กระนั้นหญิงสาวก็ชินกับการเข้าห้องเพื่อเป็นมารยาทก่อนเข้าไป

มีบางหยิบคีย์การ์ดแตะเข้ากับ smart lock ก็ค่อยๆ ย่างกรายเข้าไป ภายในห้องถูกเปิดด้วยระบบไฟฟ้าอัตโนมัติทันทีเมื่อมีคนเข้ามา ดวงตาคู่สวยกวาดสำรวจรอบ ห้องเพื่อประเมินก่อนว่าจะเริ่มทำตรงจุดไหน ส่วนนัยยะหนึ่ง คือการได้สำรวจดูข้าวของเครื่องใช้รสนิยมของเจ้าของห้องนี้ว่าเป็นเช่นไร

รมิตาวางอุปกรณ์ทำความสะอาดประจำตัวลงก่อนที่เธอจะค่อยๆ เดินมาสนใจรูปวาดที่อยู่ตรงมุมห้องหนังสือ เธอเอื้อมมือไปแตะแผ่นกระดาษขนาดใหญ่ที่ตอนนี้ถูกแต่งแต้มไปด้วยลวดลายและสีที่ยังแห้งไม่สนิท ดูเหมือนว่าเจ้าของห้องพึ่งจะวาดไปหมาดๆ และยังไม่ทันเสร็จดีเสียด้วยซ้ำ

เขาเพิ่งจะออกไปอย่างนั้น?

เธอสะบัดไล่ความคำถามออกไปจากหัว ก่อนจะเริ่มทำหน้าให้เสร็จทันเวลาที่กำหนด เธอยังมีงานที่ต้องทำต่อในช่วงบ่าย

เสื้อเชิ้ตสีขาวดำถูกจัดแยกแบ่งโซนเข้าตู้ตามหมวดหมู่และเฉดสี รมิตาโน้มใบหน้าฝังจมูกเข้ากับเสื้อเชิ้ตตัวสุดท้ายที่เธอยังถืออยู่ในมือ ก่อนที่จะแขวนมันเข้าไปในตู้

กลิ่นน้ำหอมยี่ห้อไหนกันนะ ถึงได้ติดจมูกเธอมากขนาดนี้ หญิงสาวประเมินกลิ่นน้ำหอมราคาแพงที่ติดอยู่บนเสื้อของเจ้าของห้อง คุณปราณภพคงจะเป็นหนุ่มรักสะอาดและเป็นคนจริงจังมากเลยทีเดียว

แค่นึกถึงใบหน้าหล่อเหลาของเจ้าของเสื้อตัวนี้แล้ว เลือดในหัวใจก็เริ่มสูบฉีดขึ้นมา

"ตอนนี้คุณจะทำอะไรอยู่นะ..." รมิตายังยืนเพ้อถึงปราณภพ เธอจินตนาการไปต่างๆ นานา ว่าตอนนี้เขาทำอะไร หรืออยู่ที่ไหน

แม้เธอเองจะทำงานที่โรงแรมเช้าถึงดึก ก็มีโอกาสเจอหน้าเขาน้อยมาก ทั้งๆ ที่ รับหน้าที่มาทำความสะอาดห้องของเขาด้วยซ้ำ

บ่ายโมงของวันเดียวกัน รมิตาย้ายตำแหน่งมารับบทบาทเป็นสาวเสริฟในชั้น looftop บนสุด เธอเริ่มจากการเตรียมเช็ดแก้วเครื่องดื่มหลากหลายชนิด ระหว่างที่ช่วงนี้ยังไม่มีลูกค้า

ไม่นานผู้จัดการในแผนกก็เดินเข้ามาสั่งงานคร่าวๆ ของวันนี้

"รมิตา เย็นนี้เพื่อนคุณปราณภพ จะมา 5 คน เธอช่วยจัดโต๊ะให้ด้วยนะ อ่อ... แล้วก็ฝากดูแลดีๆ หน่อยล่ะ"

"เพื่อนของคุณปราณภพ ...เอ่อ แล้วคุณปราณภพล่ะคะ?" หญิงสาวตั้งความหวังกับคำตอบ

"อาจจะมาด้วยมั้ง ถ้าอย่างนั้นเธอก็จัดเตรียมเอาไว้ 6 ที่นั่งเลยแล้วกัน"

"ค่ะ คุณนนท์"

ชานนท์พยักหน้าตอบกลับลูกน้อง จากนั้นก็เดินไปสั่งงานกับบาร์เทนเดอร์หนุ่มหล่ออีก 2 คน

รมิตารับคำสั่งมาแล้วก็เตรียมจัดโซน vip ให้แขกในทันที เผื่อว่าเพื่อนๆ หรือปราณภพมาล่วงหน้า พวกเขาจะได้ไม่ต้องรอนาน

17.30 น.

ตะวันคล้ายเริ่มริบหรี่ลงละขอบฟ้า แสงสีส้มสาดส่องกระทบกระจกทั่วทุกจดของชั้น looftop ที่เป็นกึ่ง out door แสงสุดท้ายก่อนจะลาลับไป มันช่างสวยและน่ามอง

ยิ่งเวลาแสงเหล่านั้นมากระทบกับผิวขาวออร่าของเธอแล้ว มันยิ่งเพิ่มออร่าดูโกลว์เข้าไปกันใหญ่ จนแขกฝรั่งที่กำลังนั่งทานอาหารอยู่จ้องมองมาที่เธอ

รมิตาเห็นแขกมองมาก็เดินเข้าไปชาร์จประจำจุด ด้วยความที่คิดว่าแขกอาจจะต้องการอะไรเพิ่มเติม เธอจึงไม่ลืมหยิบเมนูอาหารและเครื่องดื่มติดมาด้วย

"Hello, May can i help you?/ สวัสดีค่ะ มีอะไรให้ฉันช่วยไหมคะ?"

"Thank you but nothing, I just looking because you're so sweet / ขอบคุณนะครับ แต่ผมไม่มีอะไรให้คุณช่วย คือผมแค่มองคุณ เพราะว่าคุณดูน่ารักดีน่ะครับ"

"Thank you sir, I really appreciate I'm glad you enjoy your meal / ขอบคุณมากๆ ค่ะหวังว่าคุณจะชอบอาหารมื้อนี้นะคะ"

นั้นมีตาดึงกลับไปยืนประจำจุดเดิมของตนเอง พร้อมกับสายตากวาดสาดส่องมองดูลูกค้าตัวอื่นตามหน้าที่ ไม่นานนักกลุ่มแขกวีไอพีที่จ้องโต๊ะล่วงหน้าก็มาถึง

"รมิตานั่นเพื่อนของคุณปรานภพรีบไปรับแขกสิ" รมิตาทำตามคำที่ชานนท์แนะโดยทันที

"สวัสดีค่ะ ...เพื่อนคุณปราณภพใช่ไหมคะ?" ที่ถามเเบบนี้เพราะไม่รู้สึกคุ้นหน้าของเพื่อนปราณภพคนนี้มาก่อน แต่ก่อนที่เธอจะได้คำตอบ ก็มีคนคุ้นหน้าเดินเข้ามาสมทบ 

ธานินท์ตอบคำถามแทนเพื่อนคนก่อนหน้านี้ เมื่อรับทราบเรื่องแล้ว รมิตาจึงพาแขกไปยังโซนที่ตนเองนั้นได้จัดเตรียมไว้

"คุณปราณภพจะมาด้วยไหมคะ?"

ธานินทร์และเพื่อนทั้งหมดต่างมองหน้ากันเป็นจังหวะแห่งความเงียบ หญิงสาวเสียอาการไม่น้อยที่จู่ๆ ชายหนุ่มทั้ง 5 ก็มองหน้ากันราวกับกำลังคิดหนักกับคำถามเธอ

"เออ... คือถ้าคุณปราณภพมาดิฉันจะได้จัดเตรียมเครื่องดื่มไว้เผื่อน่ะค่ะ" หญิงสาวอธิบายไปแบบนั้น

จากนั้นเมฆาจึงเป็นคนไขข้อสงสัยแทนเพื่อนทั้งหมด

"เดี๋ยวมันก็คงมาแหละครับ เอามาเผื่อเลยก็ได้" เมฆาเดินตามสาวน้อย waitress ไปยังโต๊ะวีไอพีที่จัดเตรียมไว้พร้อมด้วยเหล่าเพื่อนร่วมธุรกิจของปราณภพที่เป็นเจ้าของโรงแรม

แววตาของเขาจ้องมองสะโพกกลมกลึงขณะที่เดินนำทาง เวลาเธอก้าวขาออกตัวแต่ละทีบั้นท้ายงามงอนภายใต้ชุดกระโปรงทรงสั้นของ waitress ยิ่งน่ามองเข้าไปใหญ่ เขาต้องชมฝ่ายบุคคลของที่นี่เสียแล้ว ที่อุตส่าห์คัดเลือก waitress คนนี้มาให้เป็นอาหารตา นอกจากจะอิ่มเอมไปกับบรรยากาศ rooftop bar บวกกับอาหารมิชลินสตาร์ กับไวน์ขวดละหลายหมื่นแล้ว สาวน้อยหุ่นไทป์นางงามคนนี้ก็เป็นอีกองค์ประกอบหนึ่งที่ขาดไม่ได้เลยจริงๆ

เขาไม่อยากจะนึกเลยจริงๆ ว่าขณะที่เธออยู่บนเตียง แล้วคุมบังเหียนให้เขาอยู่นั้นมันจะดีขนาดไหน เธอจะคิดราคาเท่าไหร่คนอย่าง เมฆา ก็จ่ายไหวอยู่แล้ว