2

Chapter 2

เธอต้องทำอะไรสักอย่าง ในเมื่อจะไปก็ต้องไปแบบเกลียดยัยเด็กนั่นเข้าไส้ไปเลย

“แกจะไปจริงเหรอวะไอ้คุณ”

ธนายุทธซึ่งเป็นเพื่อนรักของคุณธรรมเอ่ยถามขึ้นหลังจากเพิ่งได้รับฟังเรื่องราวการเดินทางกะทันหันสดๆ ร้อนๆ

“แกจะหนีไปเรียนที่โน้น” ตนุ นักศึกษาแพทย์ปีสุดท้ายเอ่ยถามเพื่อนรักไม่ต่างกัน

“ในฐานะตำรวจ ฉันว่าแกคาดการณ์ถูกว่ะ” ธนายุทธพูดกับตนุ ก่อนมองหน้าเพื่อนที่ขรึมเครียดไม่มีวี่แววรื่นรมย์แม้แต่น้อย

“ฉันทนไม่ไหวแล้วนะโว้ย พ่อกับแม่จะให้ฉันแต่งงานกับยัยเด็กบ้านั่น อายุแค่สิบสี่แต่มารยาสาไถย หน้าตาก็ขี้ริ้วขี้เหร่ ผอมเหมือนไม้เสียบลูกชิ้น และฉันกับยัยเด็กนั่นก็อายุห่างกันตั้งหลายปีนะโว้ย ในฐานะที่แกเป็นตำรวจ ฉันคงจะโดนข้อหาพรากผู้เยาว์ใช่ไหม” คุณธรรมพูดเสียงเครียด

“พ่อกับแม่นายคงแค่คาดหวังมั้งไอ้คุณ แกจะตีโพยตีพายไปทำไม โตขึ้นน้องพัดอาจจะเจอผู้ชายวัยไล่เลี่ยกันและแต่งงานกันไปเอง คงไม่สนใจแก่ๆ อย่างแกแล้วล่ะ” ธนายุทธตบบ่าเพื่อน เขาพอรู้ว่าบิดามารดาของเพื่อนนั้นรักและเอ็นดูภัทรวนันต์มากๆ เขาเองยังอดสงสารและเอ็นดูเสียไม่ได้

“แต่น้องพัดน่าสงสารนะ จริงๆ เด็กคนนั้นไม่เห็นมีท่าทีอะไรกับแกเสียหน่อย ออกจะกลัวแกเสียด้วยซ้ำ” ตนุแสดงความคิดเห็นประสาคนช่างสังเกต

“ถ้าแกสองคนจะเข้าข้างยัยเด็กนั่น ไม่จำเป็น พรุ่งนี้ฉันจะเดินทาง จะบอกแกสองคนแค่นี้แหละ” คุณธรรมกระแทกเสียงและลมหายใจหนักหน่วง

“ยังดีที่แกเรียกเพื่อนรักอย่างพวกเรามาบอกนะโว้ย ไม่ใช่จู่ๆ เพื่อนหายไปโดยไม่บอกกล่าว” ธนายุทธหันไปสบตากับตนุที่นั่งอยู่อีกด้าน

เพื่อนรักทั้งสามนั่งคุยกันอีกครู่จึงแยกย้ายจากกัน ลลนาที่แอบมองอยู่เหยียดยิ้มขึ้นที่มุมปาก เธอเป็นหลานสาวของป้านวล อายุเท่าๆ กับคุณธรรม แต่เรียนไม่จบเพราะว่าสมองไม่ไป ป้านวลเกรงใจเจ้าของบ้านผู้มีพระคุณที่ส่งเสียให้ลลนาเล่าเรียน นางจึงให้ออกมาช่วยทำงานบ้านแทน

คุณธรรมกวาดสายตามองรอบห้องด้วยความรู้สึกใจหายอยู่มาก ครั้งนี้เขาไปด้วยอารมณ์ล้วนๆ แต่ในเมื่อเลือกแล้ว เขาก็จะเดินหน้าต่อไป ให้รู้ว่าบิดามารดาคิดผิดในเรื่องภัทรวนันต์ เด็กสาวที่เขารังเกียจด้วยความรู้สึกที่ถูกกดดันและคาดหวังหลายอย่างจากบุพการีทั้งสอง

หากบิดามารดาไม่โอ๋ ไม่รักยัยเด็กนั่นมากมาย หรือไม่บังคับคาดหวังในตัวเขาแบบนี้ เขาอาจจะเอ็นดูยัยเด็กขี้เหร่ผอมเกร็งและสิวเขรอะคนนั้นก็ได้ แต่ช่างเถอะ ตอนนี้ไม่ว่าเขาจะทำอะไรก็ดูแย่ในสายตาพวกท่านไปหมด

คุณธรรมมองกระเป๋าเดินทางของตัวเองนิ่ง ก่อนจะเปิดลิ้นชักเพื่อนำเอกสารสำคัญมาเตรียมเอาไว้ให้เรียบร้อย แต่ด้านในกลับว่างเปล่า ร่างสูงเดินหาจนทั่วห้องก็ไม่เจอ หนังสือเดินทางหายไปไม่พอ บัตรต่างๆ และเงินจำนวนหนึ่งยังหายไปอีกด้วย นี่ใครเล่นตลกกับเขากัน!!!

“ตาคุณใจเย็นๆ ก่อน ใครจะเอาหนังสือเดินทางของลูกไปซ่อนกัน” จันทร์ระวีมองลูกชายที่กำลังหงุดหงิดอย่างไม่สบายใจ

“ไอ้พวกหัวขโมยหรือไม่ก็ไอ้พวกที่ขัดขวางไม่ให้ผมไปยังไงล่ะครับ” เสียงกร้าวดังคับบ้าน เมื่อสั่งให้ป้านวลตรวจค้นเอกสารสำคัญของตนในห้องทุกห้อง

“แกจะบ้าไปกันใหญ่แล้ว ในเมื่อแกจะไป ใครจะไปทำแบบนั้น” คุณากรเสียงเข้มใส่ลูกชาย

“นี่พ่อกับแม่หาว่าผมกุเรื่องขึ้นมาเหรอครับ บางทีอาจจะเป็นพวกกาฝากที่มาอาศัยอยู่ก็ได้ที่สร้างเรื่องนี้ขึ้นมา” คุณธรรมตวัดสายตามองภัทรวนันต์ที่ก้มหน้างุดอยู่อีกด้าน

“ในห้องของลูกชุบ ลูกชุบจะพาไปค้นเองค่ะ” ลลนาพาเดินเข้าไปสำรวจเองอย่างเปิดเผย

“ฉันยังไม่ได้พูดสักคำว่าแกกุเรื่อง” คุณากรจำต้องเดินตามบุตรชายมาด้วยเมื่อเห็นอีกฝ่ายอาละวาดฟาดงวงฟาดงาไปทั่ว

“ใจเย็นๆ เถอะลูก อารมณ์ร้อนแบบนี้ทำให้คนอื่นไม่สบายใจกันไปหมดนะคุณ” ยายจันทร์ฉายปรามเสียงเรียบ ส่วนตาบุญพาก็พยักหน้าให้ภรรยาเบาๆ เป็นการเห็นด้วย คุณธรรมจึงสงบลงมากเมื่อได้ยินประโยคของตายาย

“นอกจากหนังสือเดินทาง มันยังขโมยของมีค่าในห้องผมไปด้วย ใครที่มันสาระแนเข้าไปทำความสะอาดห้องผม ทั้งๆ ที่ไม่ใช่หน้าที่ ก็ไอ้คนนั้นแหละครับ” ทุกคนยกมือขึ้นทาบอกแทบจะพร้อมกัน ยกเว้นลลนาที่เหยียดยิ้มสะใจอยู่อีกด้าน

“เดี๋ยวลูกชุบจะช่วยพี่น้อยกับป้านวลหานะจ๊ะ ในเมื่อลูกชุบเป็นผู้บริสุทธิ์ไม่ได้เอาของนายน้อยไป” ลลนาเสนอตัวทันทีเมื่อเดินมาหยุดหน้าห้องของภัทรวนันต์

ภัทรวนันต์ได้พักอยู่บนตึกใหญ่อีกฟากหนึ่งเป็นส่วนตัวและได้นั่งรับประทานอาหารกับเจ้าของบ้าน สร้างความอิจฉาริษยาให้ลลนาอย่างยิ่ง ส่วนคุณธรรมจะพักอยู่ที่บ้านอีกหลัง ซึ่งเป็นบ้านส่วนตัวของชายหนุ่ม

น้อยและลลนาเข้าไปค้นข้าวของในห้องของภัทรวนันต์ น้อยนั้นค่อยๆ หาอย่างใจเย็น ไม่อยากทำให้ห้องของเด็กสาวกระจัดกระจายจนต้องจัดกันยกใหญ่ แต่ลลนานั้นแทบจะรื้อกระจุยกระจายเพื่อกลั่นแกล้งเจ้าของห้อง

ภัทรวนันต์มองภาพนั้นอย่างอึ้งๆ รู้ว่าถูกลลนาแกล้งเอาอีกแล้ว เธอไม่รู้ว่าทำอะไรให้ลลนาไม่พอใจ อีกฝ่ายถึงมีท่าทีจงเกลียดจงชังตนขนาดนี้ ทั้งๆ ที่ตนเองทำดีกับลลนาทุกอย่าง และไม่เคยถือโทษผู้มีวัยที่มากกว่าตนหลายปี

“นี่อะไรคะ ของนายน้อยหรือเปล่า” ลลนาที่เป็นคนแอบเข้ามาในห้องของภัทรวนันต์ก่อนหน้า เพื่อนำข้าวของของคุณธรรมมาซ่อนเหยียดยิ้มก่อนจะทำเสียงตกอกตกใจ

“เธอเองเหรอ ยัยเด็กเหลือขอ ยัยเด็กเจ้ามารยา เธอทำแบบนี้ทำไม ขโมยของฉันไปทำไม จะไม่ให้ฉันเดินทางไปต่างประเทศใช่ไหม มานี่เลย” คุณธรรมตาลุกวาวเมื่อเห็นข้าวของของตนซุกซ่อนอยู่ในห้องของภัทรวนันต์ มือหนาลากมือเล็กๆ เดินลงบันไดไปอย่างทุลักทุเล แล้วใช้ไม้ที่หาได้ฟาดไม่ยั้ง

“โอ๊ย! ฮึกๆๆ ฮือๆๆ พัดไม่ได้ทำนะคะ อย่าทำพัดเลย” ภัทรวนันต์ร้องไห้โฮ ยกมือขึ้นไหว้ปลกๆ ด้วยความหวาดกลัว

“เจ้าคุณ หยุดเดี๋ยวนี้นะ” คุณากรเข้ามาขวางเอาไว้ กระชากไม้ในมือลูกชายแล้วหักทิ้ง

“หนูพัด เป็นยังไงบ้าง” จันทร์ระวีเข้าไปโอบกอดประคองร่างที่โดนตีสะบักสะบอมแนบอกด้วยความสงสารระคนเวทนา

“ทำไมหลานต้องทำอะไรรุนแรงขนาดนี้ด้วย” สองตายายตำหนิหลานชายคนเดียว

“ดูยัยเด็กเหลือขอนี่ทำสิครับ ผมทำแค่นี้ยังน้อยไป ต้องทำมากกว่านี้ให้รู้จักสำนึก” คุณธรรมโต้กลับด้วยอารมณ์ที่คุกรุ่นรุนแรง

“มันจะมากเกินไปแล้วนะเจ้าคุณ ยังไม่ได้สอบสวนอะไรเลย แกก็ใช้แต่อารมณ์” คุณากรตวาดกลับบุตรชาย

“ผมผิดอีกแล้วใช่ไหม ทำไมมีแต่คนเข้าข้างยัยเด็กบ้านี่กันหมด เอาเถอะ ใครอยากทำอะไรก็ทำ ผมจะไปจากที่นี่ และจะไม่กลับมาเหยียบที่นี่อีก เชิญโอ๋กันตามสบาย” คุณธรรมเก็บข้าวของที่จำเป็นและเอกสารการเดินทางก่อนจะผลุนผลันออกจากบ้านไป

“เจ้าคุณ แกกลับมานี่ก่อน ฉันบอกให้แกกลับมานี่” คุณากรเรียกบุตรชายเสียงเข้ม แต่คุณธรรมไม่หันกลับมาแม้จะมองคนในบ้าน ภัทรวนันต์ร้องไห้โฮ เธอโทษว่าเพราะตัวเองเป็นสาเหตุให้คุณธรรมต้องออกจากบ้านไป

ลลนาหน้าซีดเผือด เธอคิดว่าจะใส่ร้ายภัทรวนันต์เพื่อให้ทุกคนได้รับรู้ความเลวของอีกฝ่าย และไล่ยัยเด็กนี่ออกไป คุณธรรมจะได้ไม่เดินทางไปต่างประเทศ ทุกอย่างผิดแผนไปหมด อุตส่าห์ใส่ความ ปั้นเรื่องทุกอย่างขึ้นมา แต่ทำไมล้มเหลวแบบนี้

คุณธรรมกำหมัดแน่น เขาจะไม่กลับมาที่ไร่บารมีอีก วันก่อนเขาได้ยินลลนาคุยกับสาวใช้อย่างออกรสว่าบิดามารดาจะให้เขาหมั้นหมายกับภัทรวนันต์ ที่ทำให้เขาเจ็บใจคือบรรดาสาวใช้ที่แอบนินทาเจ้านายหัวเราะเยาะเขากันยกใหญ่ว่าจะได้เมียหน้าตาอัปลักษณ์ แถมอนาคตจะต้องเชิดชูเป็นคุณนายเจ้าของไร่บารมี แค่ฟังเขาแทบอยากจะอาเจียนเมื่อรับรู้ว่าภัทรวนันต์ตอบตกลงบิดามารดา และเที่ยวป่าวประกาศให้ใครต่อใครรับรู้กันทั่ว มีแต่เขาที่เป็นไอ้งั่งอยู่คนเดียวเป็นเหมือนหุ่นให้ใครจับทำอะไรก็ได้

การกลับมา

ร่างสูงของชายหนุ่มวัยยี่สิบเจ็ด ซึ่งมีส่วนสูงเกือบร้อยแปดสิบเซนติเมตร ใบหน้าหล่อเหลาคมเข้ม ผมและคิ้วดำสนิท หน้าเรียว จมูกโด่งเป็นสัน