1

Chapter 1

เด็กสาวขี้เหร่

“ฮือ ๆ ๆ” เสียงร้องไห้ระงมของเด็กหญิงวัยสิบสี่ไม่ได้ทำให้ชายหนุ่มวัยยี่สิบสามสงสารหรือเห็นใจเลยสักนิด มีแต่จะเพิ่มความรำคาญและไม่ชอบใจมากขึ้นเรื่อยๆ ดูจากใบหน้าเข้ม ดวงตากระด้าง ริมฝีปากบิดหยันแฝงด้วยเพลิงโทสะอย่างชัดเจน

“หยุดร้องได้แล้วยัยเด็กเหลือขอ ฉันบอกให้เธอหยุดร้องยังไงเล่า หูหนวกหรือไง” คุณธรรม อิทธิ ทายาทคนเดียว เจ้าของไร่บารมีตะโกนใส่หน้าเด็กหญิงภัทรวนันต์ รุ้งแก้ว ซึ่งเป็นบุตรสาวเพื่อนรักของบิดามารดาเขา ท่านทั้งสองได้อุปการะเลี้ยงดูภัทรวนันต์หลังจากที่มารดาของเธอเสียชีวิตเมื่อไม่นานมานี้เอง

“น้องพัดเจ็บหัวเข่า” ภัทรวนันต์ร้องไห้สะอึกสะอื้น มือเล็กๆ ป้อมๆ ป้องแผลที่หัวเข่าเอาไว้ มันทั้งเจ็บทั้งแสบ แถมเธอยังขาแพลงอีกด้วย ยอมรับว่าเป็นคนกลัวเลือด ตอนนี้ใบหน้าอวบกลมซีดเผือด น้ำหูน้ำตาไหลอาบแก้มที่มีสิวขึ้นไปทั่ว แถมยังเต็มไปด้วยรอยแผลเป็นที่น่ารังเกียจ เนื่องจากเด็กน้อยผ่านความลำบากมามากและไม่เคยได้ดูแลตัวเองดั่งคนอื่นๆ ทั่วไป เพราะต้องช่วยมารดาตรากตรำทำงาน ดังนั้นจึงไม่น่ามองในสายตา สำหรับใครหลายๆ คน

“อย่ามาสำออยไปหน่อยเลย ลุกขึ้นและกลับบ้านไปซะ วิ่งตามฉันมาทำไม ฮะ! น่ารำคาญที่สุด” คุณธรรมดุเด็กสาวหน้าหงิกงอ น้ำเสียงรำคาญปนด้วยความหงุดหงิดใจ

ภัทรวนันต์ร้องไห้เสียงดังมากขึ้น ตกใจเสียงตวาดดุดันของอีกฝ่ายจนตัวสั่นงันงก ทั้งเจ็บแผล มองเห็นเลือดที่ไหลออกมาก็หน้าซีดเผือดเหมือนจะเป็นลม

“นี่ยัยเด็กบ้านี่ ฉันบอกให้เธอลุกยังไงเล่า โง่หรือไง” คุณธรรมกระชากแขนเด็กสาวให้ลุกอย่างโมโห

“โอ๊ย!” ภัทรวนันต์ร้องด้วยความเจ็บเมื่อโดนกระชากแขนเต็มแรง

“ลุกขึ้นมาสิ ยัยเด็กหน้าตาอัปลักษณ์ หน้าตาขี้เหร่แล้วยังขี้แยน่ารำคาญที่สุด จะทำตัวน่ารังเกียจไปถึงไหน ฮะ!” คุณธรรมตวาด ดวงตาวาววับ เพื่อให้อีกฝ่ายหยุดร้องไห้ แต่กลับทำให้ภัทรวนันต์ร้องไห้หนักมากยิ่งขึ้นด้วยความกลัว

“ฮือๆๆ พี่คุณ น้องพัดเจ็บ ปล่อยน้องพัดนะคะ” ภัทรวนันต์อ้อนวอนขอ เสียงสะอื้นฮักๆ

“ใครเป็นพี่เธอ ยัยเด็กเจ้ามารยา ฉันไม่มีน้องสาว ไม่เคยคิดอยากนับญาติกับเธอ” คุณธรรมตวาดใส่เด็กสาวด้วยความโมโห เขาไม่อยากนับญาติกับเด็กผู้หญิงคนนี้ หน้าตาก็หาความสวยไม่เจอ ผอมแห้ง สิวเขรอะ แถมยังเจ้ามารยาอ้อนให้บิดามารดาของเขารักใคร่เอ็นดู จนบางครั้งท่านทั้งสองแทบลืมไปว่ายังมีเขาเป็นลูกอยู่อีกคน

เท่านั้นยังไม่พอ คิดจะให้พ่อแม่เขารับเป็นสะใภ้ ถามเขาสักคำไหมว่าต้องการยัยเด็กนี่เป็นภรรยาในอนาคตหรือเปล่า แค่คิดเขาก็อยากจะกระอัก อยากจะอาเจียนที่ต้องมีภรรยาหน้าตาอัปลักษณ์มองไปทางไหนก็ไม่น่าพิสมัยในสายตาสักนิด

“ตายแล้ว นั่นลูกทำอะไรน้อง” จันทร์ระวีกับคุณากร มารดากับบิดาของคุณธรรมมองเหตุการณ์อย่างตกใจ

“คุณป้าขา...” ภัทรวนันต์เรียกจันทร์ระวีด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ น้ำหูน้ำตาไหลพรากๆ เลือดที่หัวเข่าไหลออกมาไม่หยุด แผลลึกพอสมควร เพราะหกล้มกระแทกกับหินแหลมที่ฝังอยู่บนดิน ใบหน้าซีดเผือดคล้ายจะเป็นลม เหตุการณ์ร้ายๆ ในอดีตและเลือดทำให้เธอกลัวจนสั่นระริกฟันกระทบกันอย่างน่าเวทนา

“หนูพัด เป็นไงบ้างลูก ดูสิเลือดไหลไม่หยุดเลย กรคะ คุณอุ้มหนูพัดหน่อยค่ะ พาไปทำแผลก่อน” จันทร์ระวีพูดกับสามี คุณากรรีบเข้าไปอุ้มเด็กสาวเอาไว้ ก่อนจะพูดเสียงเข้มกับบุตรชาย...

“เจ้าคุณ ตามพ่อกับแม่เข้ามาในบ้าน” เสียงเข้มเครียดของบิดาทำให้คุณธรรมไม่กล้าขัดใจ ตวัดมองร่างผอมในอ้อมแขนบิดาอย่างคาดโทษ โดยมีคนอื่นๆ ลอบมองอย่างสงสารเด็กสาว

“เจ้ามารยาชะมัดยาด” ลลนา หลานสาวป้านวล แม่บ้านประจำไร่บารมีเบะปากอย่างหมิ่นแคลน

“มองคนอื่นในแง่ร้าย น้องพัดเจ็บจริงๆ ไม่ได้มารยา ใครๆ ก็เห็น” อัครเดชแก้ต่างให้เด็กสาวที่เขาสงสารและเอ็นดูเพราะกำพร้าบิดามารดาเหมือนกัน ส่วนเขานั้น คุณากรกับจันทร์ระวีได้อุปการะเอาไว้ตั้งแต่เด็กเช่นกัน

คุณธรรมเดินตามบิดามารดาเข้ามาในบ้าน ป้านวลรีบไปหยิบอุปกรณ์ปฐมพยาบาลตามคำสั่งของเจ้านายในทันที นางทำแผลให้ภัทรวนันต์ที่ร้องไห้สะอื้นเบาๆ อย่างเอ็นดูปนสงสาร เหลือบมองใบหน้าของเจ้าของบ้านเล็กน้อย พอจะรู้ว่าเป็นฝีมือของคุณหนูของนางอย่างแน่นอน

ลลนายืนเหยียดปากอยู่ไม่ไกลนัก นึกสะใจที่เห็นคุณธรรมรังเกียจยัยเด็กนี่ สวยก็ไม่สวย แถมยังขี้เหร่อีก ไม่อยากจะเชื่อว่าจะทำให้คุณากรและจันทร์ระวีที่เคยรักเอ็นดูตนยิ่งกว่าใครๆ หันเหแบ่งความรักไปให้อย่างเต็มเปี่ยม ความอิจฉาริษยามันล้นในหัวใจแทบอกระเบิดเมื่อแอบล่วงรู้ว่าเจ้าของบ้านทั้งสองหมายมั่นปั้นมือจะให้ยัยเด็กกำพร้านี่แต่งงานกับคุณธรรมในอนาคต เธอไม่มีวันยอมแน่นอน คุณธรรมต้องเป็นของเธอแต่เพียงผู้เดียว

“ทำไมแกปล่อยให้น้องเจ็บหนักขนาดนี้ แกเป็นคนใจไม้ไส้ระกำตั้งแต่เมื่อไหร่” คุณากรเริ่มสอบสวนบุตรชายเสียงเข้มดุ สีหน้าและแววตาบอกว่าไม่พอใจอย่างมาก

“ผมยังไม่ได้ทำอะไรยัยเด็กนั่นซะหน่อย” คุณธรรมหงุดหงิดใจยิ่งนักที่โดนบิดาดุอีกแล้ว ตั้งแต่เด็กหน้าตาอัปลักษณ์ ผอมเหมือนกุ้งแห้ง สิวเขรอะคนนี้เข้ามาอยู่ในบ้านก็ดูเหมือนพวกท่านจะรักยัยเด็กบ้านี่มากกว่าเขา แถมยังคิดเป็นตุเป็นตะว่าจะให้เขาแต่งงานกับยัยเด็กหน้าตาน่าเกลียดคนนี้ เขาไม่มีวันแต่งงานกับเด็กคนนี้เด็ดขาด เขาเกลียดการถูกบังคับและมันหมดสมัยคลุมถุงชนไปนานแล้ว

“เดี๋ยวนี้แกขึ้นเสียงกับพ่อหรือไง” คุณากรไม่ชอบใจที่บุตรชายแสดงสีหน้าแบบนี้กับตน คุณธรรมกำหมัดแน่น ตวัดสายตามองยัยเด็กตัวปัญหานั่น เขาโดนบิดาตีทำโทษกี่ครั้งแล้วเพราะยัยเด็กนี่

“ผมแค่ชี้แจงครับพ่อ ว่าผมไม่ได้ทำอะไรยัยเด็กนี่”

“ทำไมแกเรียกน้องแบบนั้น” คุณากรไม่ชอบใจในคำพูดของบุตรชาย

“เค้าวิ่งตามผมแล้วสะดุดหกล้มเอง ก็ช่วยไม่ได้ พ่อจะให้ผมทำยังไงล่ะครับ” คุณธรรมถามกลับเสียงเข้มไม่ต่างกัน

“แกยังเป็นลูกผู้ชายอยู่หรือเปล่า น้องวิ่งตามเพราะอยากจะเล่นกับแก แต่แกทำท่ารังเกียจน้องแบบนี้ น้องน้อยใจแย่”

“ผมขอบอกพ่อกับแม่ไว้เลยว่าผมจะไปเรียนต่อต่างประเทศ ผมขอคุณตากับคุณยายเอาไว้แล้ว ท่านอนุญาต ไหนๆ ผมก็เรียนจบปริญญาตรีแล้ว เชิญคุณพ่อกับคุณแม่โอ๋ยัยเด็กนี่ไปเถอะครับ ผมมันไม่ใช่ลูกรักแล้วนี่ครับ ต่อไปคงยกทรัพย์สมบัติให้ยัยเด็กเหลือขอนี่จนหมด ยัยเด็กนี่คงออดอ้อนจนคุณพ่อกับคุณแม่ตายใจ”

“ตายแล้ว! ตาคุณ ทำไมลูกพูดแบบนี้กับพ่อกับแม่” จันทร์ระวียกมือขึ้นทาบอก

“ผมขอบอกไว้ตรงนี้เลยนะครับ ว่าผมไม่มีทางแต่งงานกับยัยเด็กหน้าตาอัปลักษณ์คนนี้เด็ดขาด อย่าคิดว่าผมไม่รู้ที่คุณพ่อกับคุณแม่คาดหวังอะไรลมๆ แล้งๆ ชีวิตของผม ผมเลือกเอง”

“ไอ้คุณ!!!” คุณากรโกรธจนตัวสั่น

เผียะ!!! เสียงฝ่ามือกระทบใบหน้าของบุตรชายจนหน้าหัน

“พ่อตบผมเพราะยัยเด็กบ้านี่เหรอครับ” คุณธรรมมองหน้าบิดาอย่างเสียใจ

“คือพ่อ” คุณากรเองก็ตกใจ อย่างมากเขาก็แค่ตีทำโทษ แต่ไม่เคยลงไม้ลงมือรุนแรงถึงขั้นตบตีหนักๆ แบบนี้

ใบหน้าของคุณธรรมเป็นปื้นแดง ภัทรวนันต์ตกใจที่เห็นคุณากรทำอะไรรุนแรงแบบนี้ จันทร์ระวีรีบเข้าไปดูบุตรชายอย่างตกใจไม่แพ้กัน

“ผมไม่เป็นอะไรครับคุณแม่ ผมจะออกเดินทางวันมะรืน จองตั๋วเอาไว้เรียบร้อยแล้ว ขอตัวก่อน” แผ่นหลังกว้างของบุตรชายเดินจากไป คุณากรทรุดตัวลงนั่งอย่างอ่อนแรง มองมือตัวเองอย่างโมโหที่ทำรุนแรงขนาดนี้

“กรคะ ไม่เป็นไรนะ ตาคุณคงแค่โมโห แต่อีกเดี๋ยวก็คงหายโกรธ” จันทร์ระวีปลอบใจสามี

“ช่างมัน มันจะไสหัวไปไหนก็เรื่องของมัน” คุณากรแม้จะรู้สึกผิดแต่กลับไม่ยอมอ่อนลง คุณธรรมได้ยินคำพูดบิดาเต็มสองหู เขายิ่งเกลียดชังตัวต้นเหตุมากขึ้นไปอีก

“พัดขอโทษค่ะ ฮึกๆๆ ฮือๆๆ เพราะพัดเลยทำให้พี่คุณโกรธ”

“ไม่ใช่ความผิดของหนูหรอกจ้ะ อย่าคิดมากเลย” จันทร์ระวีโอบกอดปลอบประโลมเด็กสาววัยสิบสี่ด้วยความสงสาร

คุณธรรมกระแทกหมัดกับกำแพงด้วยความโมโห ถึงขนาดนี้ทุกคนยังเข้าข้างยัยเด็กอัปลักษณ์มารยาสาไถยนั่น!!!

ลลนาที่ยืนฟังอยู่อีกด้านถึงกับหน้าซีดเผือด คุณธรรมจะเดินทางไปเรียนต่อต่างประเทศ