บทที่ 3 โสเภณีราคาแพง 2

“ฉันแค่มาเต้นเท่านั้นนะคะผู้จัดการ ไม่เคยคิดจะขายตัว” เสียงแหลมๆแผดลั่นเมื่อได้ยินผู้จัดการร้านอาหารแสดงเจตจำนง

“เงินดีนะสกุณา”

“จะดีแค่ไหน ฉันก็ไม่สนค่ะ”

“ภาพลักษณ์ของเธอมันก็ไม่ต่างจากพวกขายตัวอยู่แล้ว ถ้าคิดจะขายจริงๆ ใครจะไปว่าอะไร”

“ผู้จัดการ !” ตากลมโตวาววับ จริงอยู่ที่การทำงานนี้อาจถูกมองว่าเป็นผู้หญิงบริการด้วย แต่หล่อนยึดมั่นเสมอว่าหากบริสุทธิ์ใจเสียอย่าง ใครจะมองไม่ดียังไงก็ช่าง เพราะหล่อนไม่มีวันเอาร่างกายตัวเองไปขายเพื่อแลกเงิน

“เอาล่ะๆ” มือหนาอวบอูมโบกสะบัดไปมาอย่างอ่อนใจ “แค่เป็นเพื่อนทานข้าวเท่านั้น ไหนๆตอนนี้เธอก็ว่างแล้วไม่ใช่หรือ ? จะจ่ายเงินเพิ่มให้ ถือเสียว่าทำโอที”

“แน่ใจเหรอคะว่าแค่ให้ทานอาหารเป็นเพื่อนลูกค้าเท่านั้น” หล่อนยังคงระแวง

“แน่สิ เห็นฉันเป็นคนเชื่อถือไม่ได้เหรอไง” แววตานั้นดูจริงจังจัง จ้องลึกเข้ามาในนัยน์ตาหล่อน ซึ่งคนโดนจ้องก็พยักหน้ารับอย่างไม่เกรงใจ

“ใช่ค่ะ”

ภราดรแทบหงายหลัง เขาขบกรามแน่น หน้างอหงิก… เมื่อพูดดีๆไม่ได้ผล เห็นทีต้องสวมบทบาทเป็นตัวโกงบังคับเสียแล้ว

“ถ้าเรื่องแค่นี้ทำไม่ได้ก็ออกจากงานไปซะ” พูดไปแล้วก็ต้องกลั้นหายใจรอฟังคำตอบ หากหล่อนบ้าจี้ไม่ยอมทิ้งศักดิ์ศรี ยอมที่จะเป็นฝ่ายตกงาน ร้านอาหารของเขาคงขาดลูกค้าไปเยอะ เพราะหล่อนคือดาวเด่นของที่นี่

“ผู้จัดการ เล่นแบบนี้เลยเหรอคะ” หล่อนท้วง หัวสมองมึนงง ครั้นอีกฝ่ายพยักหน้ารับอย่างขึงขัง สกุณาก็ถึงกับใจแป้ว…เพราะอยากหารายได้พิเศษเพื่อลดภาระหนี้สินให้กับตัวเองและพ่อ หล่อนจึงจำยอมมาทำงานที่นี่โดยแจ้งอย่างชัดเจนแล้วว่าจะไม่ขายตัวเด็ดขาด

แต่ถ้าแค่ทานอาหารด้วยกันคงไม่เป็นอะไรหรอกกระมัง…มือเรียวจับกระเป๋าสะพายข้างกระชับมั่น อย่างน้อยก็ยังมั่นใจเมื่อมีเครื่องชอร์ตไฟฟ้าซ่อนอยู่ข้างใน

“ไปเถอะน่า ไม่มีอะไรไม่ดีไม่งามหรอก” หล่อนถูกดันหลังให้ก้าวไปด้านหน้า ผ่านห้องนับสิบห้องจนมาถึงห้องสุดท้าย…ห้องที่ใหญ่ที่สุดและหรูที่สุด

“หะ ห้องนี้เหรอคะ”

“ใช่ ห้องนี้แหละ”

“แสดงว่าเขารวยมาก”

“ใช่ รวยและหล่อมาก เข้าไปเถอะ”

“เอาเด็กเสิร์ฟไปแทนฉันไม่ดีกว่าเหรอคะ” หญิงสาวเริ่มลังเลไม่แน่ใจ มีเพียงสองทางให้เลือกคือ…เปิดประตูเข้าไป หรือจะหันหลังกลับแล้วไปเดินเตะฝุ่นหางานพิเศษที่อื่นทำ

“เขาเจาะจงว่าต้องการเธอ” ภราดรพูดย้ำก่อนจะเดินจากไป ทิ้งให้หล่อนยืนนิ่งงันอยู่ที่เดิม

เอาเถอะ…แค่เป็นเพื่อนทานข้าวเท่านั้นเอง ถ้าลูกค้าพยายามทำรุ่มร่ามเกินกว่านั้น หล่อนจะจัดการให้สูญพันธ์เลยทีเดียว

ประตูถูกเปิดออกช้าๆด้วยมือเรียวเล็กที่สั่นน้อยๆ ครั้นก้าวเข้ามาในห้องโอ่โถง สิ่งแรกที่สะดุดตาหาใช่เครื่องตกแต่งที่งดงามราวโรงแรมชั้นหนึ่ง แต่ทว่าเป็นชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ที่นั่งอยู่บนโซฟาตัวกว้าง…ดวงตาสีน้ำเงินเข้มที่จ้องมองหล่อนอย่างรอคอยทำให้สกุณาอ้าปากค้าง ใจหายวูบลงไปอยู่ที่ตาตุ่ม เตรียมหันหลังกลับทันที…

“เดี๋ยวสิแม่มด” เขาเรียกพร้อมลุกขึ้นคว้าแขนเรียวยึดไว้แน่น…สัมผัสจากอุ้งมืออุ่นๆ ความร้อนแรงที่ฉายชัดทางแววตาสีน้ำทะเลราวจะสะกดให้หล่อนยืนนิ่งงันอยู่ที่เดิม ไม่กล้าขยับไปไหน ไม่กล้าแม้แต่จะหายใจแรงๆ

“ปะ ปล่อยค่ะ”

“เห็นหน้าผมแล้วรีบหลบ หมายความว่าไงกัน” ถามเสียงทุ้มต่ำ ปลายนิ้วแข็งแรงจับคางเล็กยึดไว้มั่น ประกายตาค้นคว้าจ้องลึกเข้ามาในดวงตาฉ่ำหวานที่เต็มไปด้วยความหวาดระแวง

“ปะ เปล่าค่ะ จะไปตามคนอื่นมาแทน ฉัน…ไม่สะดวก” พูดพลางพยายามหลบหน้าเขา ถ้าขืนเขาจับได้ว่าหล่อนคือคนเดียวกับเจ้าของร้านตัดเสื้อผ้า คงแย่แน่ๆ

“ไม่เอา…ผมต้องการคุณ” พยายามจับคางหล่อนให้มามองเขา ดวงตาคู่งามหลับปี๋ รู้สึกหายใจติดขัดจนอยากมุดลงไปใต้ดิน

“ผมเห็นคุณมาหลายคืนแล้วล่ะ คุณสวยและเซ็กซี่มาก”