เล่ห์พสุธา (ชุดวิจิตรประภา 2)

บทนำ

หัวใจดวงน้อยเต้นไม่เป็นจังหวะเมื่อได้สัมผัสกับริมฝีปากหนาได้รูปของคนที่ครอบครองหัวใจเธอมานานแสนนาน อาจด้วยเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์หรือเหตุผลกลใดก็ตาม ที่ทำให้ร่างสูงกระทำการอุกอาจแบบนี้เธอก็ไม่อาจทราบได้

“อึก”หายใจไม่ทันเพราะไม่ประสีประสากับเรื่องนี้ เธอยังอ่อนหัดกับภาษากาย ร่างสูงผละออกมองใบหน้าหวานที่ขึ้นสีแดงก่อนจะยิ้มมุมปาก เขาจูบเธออีกครั้งด้วยความร้อนแรงราวกับต้องการสูบวิญญาณของหญิงสาวในอ้อมกอดไป ลิ้นหนาทำหน้าที่ได้อย่างดีเยี่ยมแม้เธอจะเงอะงะเพียงใด ชายหนุ่มก็ไม่ได้รู้สึกหงุดหงิดตรงข้ามกลับเอ็นดูเมื่อเธอพยายามที่จะเรียนรู้และโต้ตอบกลับ ลิ้นเกี่ยวกระหวัดกันเนิ่นนานซึมซับความหวานของอีกคนไว้

“พอ พอก่อน”แขนเรียวที่คล้องคอคนตัวสูงค่อยๆ ลดลงมาจับเอวหนาเอาไว้ก่อนจะพยายามฝืนตนเองออกมาเพราะรู้ว่าไม่สมควร

“อีกนิด”แต่มีหรือที่คนตัวใหญ่จะยอมกลับดึงเธอเข้ามาชิดสูดดมความหอมของลำคอขาวผ่องและประทับรอยสีแดงกุหลาบเอาไว้อย่างเป็นเจ้าของ คนเอาแต่ใจวกกลับมาชิมริมฝีปากบางอีกครั้งอย่างคนไม่รู้จักพอ แต่ครั้งนี้กลับจุมพิตเธออย่างอ่อนหวาน นุ่มนวลจนหญิงสาวได้แต่หลับตาอารมณ์รัญจวนตีขึ้นมาเมื่อมือหนาทำหน้าที่ได้อย่างดีด้วยการสอดเข้าไปภายในเสื้อเชิ้ตตัวบางที่เธอใส่ ลูบไล้แผ่นหลังเนียนก่อนจะวกกลับมาที่หน้าท้องแบนราบ

“อือ” เสียงที่เปล่งออกมาแม้แต่เจ้าตัวเองก็ไม่คิดว่าจะเป็นเสียงของเธอ มันช่างน่าอายเสียเหลือเกิน ใบหน้าคมผละออกมามองเธอก่อนจะยิ้มออกมาอย่างเจ้าเล่ห์

“ไม่คิดว่าจะได้ยินแกร้องแบบนี้” เอ่ยทักใบหน้าหวานก็ยิ่งอายเข้าไปอีก เธอจะหันหลังเพื่อหนีจากเหตุการณ์ตรงหน้าแต่ไม่มีทางที่เขาจะยอม ชายหนุ่มจับใบหน้าแหงนขึ้นรับจูบที่ไม่มีท่าว่าจะหยุดเลย จนร่างบางรู้สึกว่าปากเธออาจบวมช้ำได้ เพียงไม่นานก็นำพาเธอก้าวเข้าสู่วังวนอันสับสนอีกครั้ง มือหนาวนรอบสะดือเล็กจนเจ้าตัวครางด้วยอารมณ์เสียวก่อนจะค่อยๆ ไต่ขึ้นสูงเข้าไปสัมผัสยอดบัวคู่งาม

“อื้อ...” เพียงปลายนิ้วเขาที่แตะถันสีอ่อนจนมันตั้งชันเธอก็รู้สึกเหมือนมีพลุถูกจุดขึ้นรอบกายพร้อมส่องประกายให้เกิดความสุขขึ้น ร่างบางเสียวซ่านอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน

“ดิน นี่มันในห้องน้ำ” แม้ตนเองแทบจะไม่มีเสียงและสติ แต่ก็ยังรับรู้ว่าเธอไม่ได้อยู่ในที่ลับตาเท่าใดนัก แต่มันคือสถานที่ที่จะมีคนมาเคาะประตูได้ทุกเมื่อ เพราะเธออยู่ในห้องน้ำบ้านเพื่อนเพื่อมาจัดปาร์ตี้ฉลองการเรียนจบปริญญาตรีหากมีคนมาเคาะประตูเธอจะทำเช่นไร

“ช่างมันสิ” ว่าอย่างเอาแต่ใจในขณะที่มือก็ทำหน้าที่อย่างดี ใบหน้าหวานแหงนขึ้นรับจูบจากเขาพร้อมทั้งร้องเสียงอื้ออึง ด้วยบัวงามถูกนวดเฟ้นราวกับเห็นมันเป็นแป้งทำขนม ชั้นในสีหวานไม่ได้ถูกถอดหากแต่เขาเลิกขึ้นเพื่อจับมันได้ถนัด

“ใครเข้าห้องน้ำวะ กูปวดเยี่ยว” เป็นดังที่เธอกลัวเพราะมีคนมาทุบประตูห้องน้ำเสียงดัง ตอนนั่นเองที่หญิงสาวได้สติผละออกจากชายหนุ่มอย่างรวดเร็วแล้วดึงชั้นในให้เข้าที่

“มึงไปเข้าห้องอื่น กูขี้อยู่!” ร่างสูงตอบกลับอย่างหัวเสีย ในขณะที่จับมือเธอเอาไว้เมื่อเห็นว่าร่างบางจะเปิดประตูออกไป “ปล่อย” ว่าเสียงเข้มจนพสุธาไม่กล้าขัด ดวงตากลมโตมีแววสับสนอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน อารมณ์เมื่อครู่หายวับไปจนอยากไปกระทืบไอ้คนขัดจังหวะเมื่อครู่เสียเหลือเกิน

“โอ๊ย ไอ้ดิน กูไปห้องอื่นก็ได้”

เสียงข้างนอกเงียบแล้วแต่สองคนภายในห้องน้ำกลับเงียบกว่า หญิงสาวไม่คิดว่าจะเกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้น “แกเมาและฉันเมา มันแค่อารมณ์ชั่ววูบ” เธอพยายามทำความเข้าใจและหาเหตุผลให้ตนเองเพราะไม่อยากเสียเพื่อนไป ไม่อยากให้อีกฝ่ายรู้ว่าใจของเธอมันเต้นแรงเพราะเขามานานแค่ไหนแล้ว

“ไม่ใช่! ฉันอาจจะเมาแต่ก็ไม่ได้เมาขนาดเอาใครก็ได้” ร่างสูงโต้ตอบกลับ ใบหน้าแดงก่ำอาจเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์หรืออารมณ์โกรธเธอเองก็ไม่รู้

“แต่เราเป็นเพื่อนกัน และฉันไม่อยากให้เกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นอีก” ว่าจบมือบางก็จับลูกบิดหมุนออกจากห้องน้ำไปทันทีโดยมีชายหนุ่มตามออกมา

“ดาว เดี๋ยวก่อน” ร่างสูงจะคว้ามือบางเอาไว้แต่เธอก็เร็วเหลือเกินจนคว้าเอาไว้ไม่ทันจึงทำได้เพียงมองตามแผ่นหลังบางที่ลับตาไปแล้ว

“ฉันไม่หยุดแค่นี้แน่” ว่าอย่างหมายมาดก่อนหมุนกลับมาเจอหญิงสาวที่เคยไปเที่ยวด้วย เธอเดินมาหาเขาและโดยที่ชายหนุ่มไม่ทันตั้งตัวอีกฝ่ายก็จูบเขาเสียแล้ว อารมณ์เมื่อกี้ถูกจุดขึ้นอีกครั้งและตอนนี้พสุธามองหน้าเธอเป็นหน้าเพื่อนสนิทของตนเองเสียแล้ว!

“เราไปมีความสุขกันบนห้องดีไหมคะดิน” น้ำเสียงยั่วยวนพร้อมชั้นเชิงที่มากกว่าทำให้หลงมัวเมาอุ้มร่างบางขึ้นพลางจูบอย่างไร้สติ

ทั้งสองขึ้นบันไดไปโดยไม่รู้เลยว่าหญิงสาวอีกคนกำลังมองดูด้วยหัวใจที่แหลกสลาย เมื่อกี้นี้เขาจูบเธอ หากไม่กี่นาทีต่อมากลับไปจูบผู้หญิงคนอื่น สำหรับเขาการจะมีเซ็กส์กับใครก็เพราะแค่ระบายความใคร่เท่านั้นไม่ได้มีความรู้สึกรักเลยสักนิด ไม่เหมือนเธอเพียงแค่จูบเดียวก็อ่อนระทวยหลงเพ้อไปแล้วว่าอีกฝ่ายใจตรงกัน หากไม่เช่นนั้นไม่ยอมให้ทำถึงขนาดนี้หรอก แต่ความจริงแล้วพสุธาแค่เมาเท่านั้น อีกฝ่ายเมาและไม่ได้รักเธอ

“หยุดเพ้อแล้วยอมรับความจริงได้แล้วดาว” มือบางยกขึ้นมาเช็ดน้ำตาบนใบหน้า แววตาอ่อนหวานที่เคยมีกลายเป็นแข็งกร้าวเพิ่มความเข้มแข็งให้กับตนเอง ตลอดระยะเวลาหลายปีที่ผ่านเพียงพอแล้วหรือยังกับความรักที่เธอมอบให้ ตอนนี้เธอควรหยุดมันได้แล้ว...