CHAPTER 1

แสงแดดในยามเช้าสาดส่องคฤหาสน์หลังใหญ่ที่อวดความโอ่อ่าอลังการ วันนี้ที่นี่คึกคักเป็นพิเศษ เพราะคนพิเศษของบ้านกำลังกลับมาจากต่างประเทศ หลังจากหายไปศึกษาเล่าเรียนที่ต่างแดนนานอยู่หลายปี หลังจากที่เรียนจบก็ไม่ได้มีโอกาสกลับมาที่บ้านเพราะยังคงอยู่ทำงานที่นั่นต่อ

เขาคนนั้นที่ว่า...

ทายาทหนุ่มรูปหล่อตำแหน่งประธานบริหารบริษัทเอกชัยภักดี หรือที่หลายๆ คนรู้จักกันในนาม ภาม เอกชัยภักดี วันนี้เขากลับมาเมืองไทยเพื่อสานต่อธุรกิจของครอบครัวอย่างเต็มตัว แล้วทุกคนยุ่งกันใหญ่เพราะค่ำคืนนี้ยังมีการจัดงานเลี้ยงต้อนรับอีกด้วย เหล่าอากง อาม่า พี่ ป้า น้า อา ทุกคนต่างก็ตื่นเต้นกันมากจึงพากันมายืนรอหน้าบ้านตามเวลานัดหมายที่ชายหนุ่มคาดการณ์ว่าจะมาถึง นี่ก็รอมาได้ครึ่งชั่วโมงแล้วยังไม่มีวี่แววของรถตู้ที่ไปรับเขาเลยสักนิด ในบรรยากาศที่แสนตื่นเต้นและมีความสุขของทุกๆ คนนั้น ใครบางคนรู้สึกเบื่อหน่ายเอามากๆ และไม่เข้าใจเลยสักนิดว่าทำไมใครต่อใครถึงมีท่าทีกระตือรือร้นกันได้ขนาดนี้

เธอ...ดาวิกา กุลนันท์ หรือหนูผิง อาจเพราะเธอเป็นแค่ลูกติดภรรยาที่สามของเจ้าสัวภูริเดชเจ้าของคฤหาสน์หลังใหญ่แห่งนี้กระมัง เธอไม่มีความเกี่ยวข้องทางสายเลือดใดๆ เลยกับเขา นั่นทำให้เธอรู้สึกเฉยๆ กับการกลับมาครั้งนี้ จะว่าไปเธอเข้ากันได้กับบรรดาลูกๆ ของเจ้าสัวภูริเดชทุกคน น้องชายร่วมมารดาเดียวกันกับเธอก็เป็นลูกชายของเจ้าสัว เว้นก็แค่ลูกชายอีกสองคนที่เธอแทบจะไม่เคยเห็นหน้า รู้เพียงว่าเขาชื่อคุณภามและคุณภัทรเท่านั้น

"เจ้รอง เมื่อไหร่เฮียจะมาถึงสักที เลยเวลามาตั้งครึ่งชั่วโมงแล้วนะ"

ภาคีนัย เขาหันไปถามพิมกานต์ พี่สาวต่างมารดาที่มารอพี่ชายคนโตด้วยกัน เฮียภามนั้นถือเป็นฮีโร่ของนายภาคีนัยเลยก็ว่าได้ แม้จะเคยพบกันไม่กี่ครั้งแต่เขาก็จดจำใบหน้าและนิสัยรักน้องของพี่ชายคนนี้ได้เป็นอย่างดี

"บ่นน่าอาตี๋ อีกเดี๋ยวก็คงถึง"

พิมกานต์บอกน้องชาย สายตายังคงชะเง้อมองไปที่ประตูรั้วหน้าบ้านอย่างใจจดใจจ่อรอคอยการกลับมาของพี่ชายสุดที่รักของเธอ

และแล้วในที่สุดทุกคนก็ยิ้มออกมาอย่างดีอกดีใจเมื่อรถตู้คันคุ้นตาค่อยๆ เคลื่อนเข้ามาจอดเทียบยังตัวคฤหาสน์ คนขับรถรีบลงมาเปิดประตูให้กับบุคคลที่อยู่ภายในออกมา ร่างสูงใหญ่ในชุดสูทสีเข้มเข้ารูปกับกางเกงสแล็กสีดำก้าวเท้าลงมาจากรถ ใบหน้าของหนุ่มวัยสามสิบแต่ยังคงเต็มไปด้วยความหล่อเหลาราวกับถูกรังสรรค์มา ภามส่งยิ้มอบอุ่นให้กับทุกคนที่มารอต้อนรับเขา สิ่งแรกที่เขาทำคือยกมือไหว้สวัสดีทุกคนอย่างพร้อมเพรียง

"สวัสดีครับ ขอโทษนะครับที่ให้รอ พอดีเครื่องเกิดดีเลย์นิดหน่อยน่ะครับ"

"อาตี๋ใหญ่ของอาม่า มาให้อาม่ากอดหน่อยซี อาม่าคิดถึง” อาม่าเป็นคนแรกที่อ้าแขนเข้าไปกอดหลานชายสุดที่รักด้วยความคิดถึง เนื่องจากไม่ได้เจอกันร่วมจะสิบกว่าปี หลานชายคนนี้โตเป็นหนุ่มรูปหล่อจนแทบจะจำไม่ได้

"คิดถึงอาม่าเหมือนกันครับ ไม่ได้เจอกันนาน อาม่ายังสวยเหมือนเดิมเลย" นิสัยปากหวานทำให้เป็นที่เอ็นดูของทุกคนนี้เขายังไม่เปลี่ยน

"กลับมาสักทีอาตี๋ใหญ่ ป๊าจะได้วางมืออย่างเต็มตัวสักที”

"เฮียภาม กลับมารอบนี้หล่อกว่าในรูปที่ส่งมาทางเมลอีกอะ"

"สวัสดีครับเฮีย ไม่ได้เจอกันหลายปี เฮียจำผมได้รึเปล่า ภาคีนัยไง"

"อาเจ็กขา... น้องวิวคิดถึงเจ็กที่สุดเลยค่ะ" และอีกสารพัดมากมายที่ทุกคนเอ่ยทักทายต่อชายหนุ่ม มีเพียงหญิงสาวร่างเล็กเรือนหน้าขาวนวลปากอมชมพูเท่านั้นที่ดูจะเฉยๆ กับการมาในครั้งนี้ของชายหนุ่ม ดวงตาคมกริบของภาคหันไปมองสบตาเข้าพอดิบพอดี ในใจนึกย้อนไปวันวานเมื่อเขาได้เจอกับผู้หญิงคนนี้ครั้งแรก

เด็กผู้หญิงวัย 3 ขวบ ถักผมเปียแก้มขาวอมชมพูจิ้มลิ้มคนนั้น ตอนนี้เติบโตเป็นสาวสวยขนาดนี้แล้วหรือ