ความล่มจมในจวนอ๋องหง

ณ จวนท่านอ๋องหง

ยามโฉ่ว (เวลา 01.00 น. – 02.59 น.) อันเป็นเวลาที่ผู้คนโดยมากต่างพากันหลับใหล

ทว่าที่จวนท่านอ๋องหงในตอนนี้กลับปรากฏแต่ความโศกเศร้า ด้วยท่านอ๋องและบุตรสาวนั้นมาป่วยด้วยโรคประหลาดพร้อม ๆ กัน

ท่านอ๋องหงครองตัวโสดมาร่วมสิบปีนับแต่ชายาสิ้นชีพไปด้วยป่วยไข้ ทิ้งไว้ก็แต่ธิดาเพียงหนึ่งเดียวที่เป็นสิ่งหล่อเลี้ยงให้ท่านอ๋องไม่ตรอมใจตายตามชายาอันเป็นที่รัก

หงหลันฮวา คือชื่อของนาง

ธิดาท่านอ๋องนางนี้งามยิ่งนัก ยิ่งเติบใหญ่ยิ่งงามสะคราญลือลั่นไปทั่วเมือง แต่สุขภาพนางกลับอ่อนแอจึงถูกเลี้ยงเป็นไข่ในหิน บ่าวไพร่ล้อมรอบ

ท่านหญิงหลันฮวาใช่จะงามแต่ภายนอก ภายในของนางก็ยิ่งงามจับใจ นางเป็นผู้มีจิตเมตตาเช่นเดียวกับท่านพ่อของนาง บ่าวไพร่รับใช้ก็ต่างพากันรักและเทิดทูนนางเป็นยิ่งนัก

กระทั่งเมื่อปีกลาย นางได้ทำผิดพลาดครั้งใหญ่หลวงในชีวิต

ท่านหญิงไปไหว้พระที่วัดตามปกติ และได้พบหญิงนางหนึ่งท่าทีสกปรกนอนอยู่ริมทาง หญิงนางนั้นสะอื้นไห้และเอ่ยขอเบี้ยนางเพื่อไปซื้ออาหาร นางว่ามิได้มีสิ่งใดตกถึงท้องถึงสามราตรีแล้ว

นางผู้นั้นมีชื่อว่า อิงเยี่ย

ความใจอ่อนขี้สงสาร จากคำวอนขอแค่เบี้ยไปซื้ออาหารกลับกลายเป็นขอที่ซุกหัวนอน ขอไปเป็นบ่าวรับใช้ ความมีน้ำใจเมตตาทำให้ท่านหญิงตกลงใจรับอิงเยี่ยเข้ามาเป็นบ่าวรับใช้อีกคน

เมื่อได้อาบน้ำอาบท่าชำระคราบไคล อิงเยี่ยก็จัดได้ว่าเป็นสาวงามนางหนึ่ง นางเล่าให้ท่านหญิงฟังว่าอายุได้สามสิบปี มีสามี มีลูกสามคน มีอาชีพค้าขาย แต่โดนโจรปล้นในขณะที่กำลังเดินทางไปขายของต่างเมือง ทุกคนถูกสังหารยกเว้นแต่นางที่ถูกกระบี่ของโจรชั่วเช่นเดียวกันแต่ไม่ตาย หากความที่นางสลบพวกมันจึงคิดว่าปลิดชีพนางแล้ว

หน้าที่ของอิงเยี่ยคือทำความสะอาดในบริเวณบ้าน แรกนั้นทุกอย่างก็ดำเนินไปได้ด้วยดี แต่ชักจะไม่ดีเมื่อมีข้ารับใช้หลายท่านพูดกันถึงหูท่านหญิงว่าอิงเยี่ยกับท่านอ๋องผู้เป็นบิดามีสัมพันธ์กันเกินนายบ่าว

“ คงไม่เป็นไร ท่านพ่อเองก็เหงามานาน มันก็เป็นเรื่องปกติของผู้ชายมิใช่หรือ ” หลันฮวาว่าเมื่อได้ยินจิ้นซินสาวใช้มารายงาน

“ มันมิใช่เพียงเท่านั้นน่ะสิเพคะ กระหม่อมเกรงว่านางอิงเยี่ยผู้นี้จะมิใช่ธรรมดา ดูแววตาของนางมันแปลก ๆ เสมือนดวงตาของงูอย่างไรอย่างนั้น ดูไม่น่าเชื่อถือ ” ท่านหญิงหัวเราะร่วน

“ เจ้าคิดมากไปแล้วอาซิน ไปเดินเล่นในสวนกัน สมองเจ้าจะได้ปลอดโปร่ง ”

และหลังจากนั้นไม่นาน คำของสาวใช้ก็เป็นจริง

ท่านอ๋องยกย่องอิงเยี่ยเป็นชายา !

นั่นหมายถึงว่า สตรีข้างถนนในวันนั้นได้กลายมาเป็นแม่เลี้ยงของหลันฮวาในวันนี้

แม้ว่าจะมิได้มีพิธีแต่งงานแต่งการอะไรใหญ่โต มิได้ยกย่องออกหน้าออกตา แต่ก็เป็นที่รู้กันว่าท่านอ๋องนั้นหลงใหลนางมากเหลือเกิน เรียกได้ว่าชี้นกเป็นนก ชี้ไม้เป็นไม้เลยทีเดียว

ท่านอ๋องเปลี่ยนไปมากราวคนละคนและอิงเยี่ยก็เช่นกัน

เมื่ออำนาจอยู่ในมือ ทุกสิ่งก็พลิกผันจากหน้ามือเป็นหลังเท้าทันที

ธาตุแท้ของอิงเยี่ยถูกเผย นางเกรี้ยวกราดจองหองกับบ่าวไพร่ กดขี่ข่มเหงดูถูกเอาแต่ใจสารพัด สูบเงินทองของท่านอ๋องไปใช้อย่างฟุ่มเฟือย

ท่านอ๋องเองก็ดูผิดแปลก มิรู้ดีรู้ชอบ แม้บุตรสาวจะแจ้งว่าผู้เป็นชายาประพฤติตัวไม่เหมาะสมแต่ท่านก็หาได้รับฟังไม่ กราดเกรี้ยวเข้าใส่ เหม่อลอย สุดท้ายก็ล้มหมอนนอนเสื่อราวกับผัก สิ่งที่แสดงให้เห็นว่าท่านอ๋องยังมีชีวิตก็คือการลืมตาและอกยังกระเพื่อมขึ้นลงเบา ๆ เท่านั้น แม้จะจ้างหมอไม่รู้กี่คนต่อกี่คนมาดูอาการก็ไม่ดีขึ้น กระทั่งฮ่องเต้ทรงเมตตาให้ท่านหมอหลวงมาดูอาการอย่างใกล้ชิด หากอาการก็มีแต่ทรงกับทรุด

ราวกับว่าสวรรค์จะไม่เห็นใจ ทั้งยังใจร้ายเป็นยิ่งนัก เพราะท่านหญิงหลันฮวาที่เข้าไปดูแลท่านพ่อเมื่อสองวันก่อน อยู่ดี ๆ กลับทรุดฮวบหมดสติโดยมิมีสาเหตุ และกลายเป็นหลับใหลจนกระทั่งยามนี้

“ ชีพจรท่านหญิงเต้นอ่อนลงเรื่อย ๆ มิมียาขนานใดจะเยียวยาได้หรอก ไม่มี ” นั่นคือคำตอบของท่านหมอหลวงที่น่าแปลกใจเป็นยิ่งนัก

นางหมดสติไปเมื่อสองวันที่แล้วจนกระทั่งบัดนี้