10 เหยียดหยาม

ศักดิ์วางโทรศัพท์ลงกับโต๊ะหน้าเครื่องคอมพิวเตอร์ นึกถึงสตาร์สาวน้อยที่เห็นแค่เพียงในรูป แต่รู้สึกเอ็นดู อยากเห็นตัวจริงขึ้นมาบ้างแล้ว แปลกใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมถึงเป็นอย่างนี้ ทั้งที่ก่อนหน้านั้นเขาไม่เคยใส่ใจผู้หญิงคนไหนมาก่อน

“นายบ้าไปแล้วศักดิ์ นายไม่เคยสนใจผู้หญิงคนไหนมาก่อนเลยนี่นา แล้วเด็กคนนี้กลับอยากเห็น หยุด ๆ ได้แล้ว ออกไปหาอะไรกินข้างนอกดีกว่า”

หลังจากหมกตัวอยู่แต่ในบ้านทั้งวัน ศักดิ์เริ่มหิว เมื่อเวลา 1 ทุ่ม เขาออกจากบ้านไปทั้งที่ผมเป็นกระเซิง โดยสวมเสื้อยืดคอย้วยสีมอ ๆ กับกางเกงยีนขาตัดขาดแค่เข่า ชายหลุดลุ่ย สวมรองเท้าแตะยางหูคีบ

เขาคิดว่าร้านข้าวต้มปลาหน้าหมู่บ้าน คือที่ฝากท้องกันตายสำหรับคนโสดอย่างเขา

ขณะกำลังยืนรอให้คนขายปรุงข้าวต้มอยู่นั่นเอง เด็กสาวผมยาว ดัดเป็นลอนหยิกน้อยๆ เดินโซเซเข้ามาในสภาพที่เรียกว่าเมา

ศักดิ์รู้สึกสมเพชเป็นอย่างยิ่ง สงสารพ่อแม่ของเธอด้วย มีลูกที่ไม่ได้ความอย่างนี้ เขาจะไม่สนใจผู้หญิงทำตัวเละเทะแน่นอน

“เฮีย ข้าวต้มถ้วยนึง น้ำส้มเย็น ๆ ด้วยแก้วนึง”

“นั่งรอตรงนั้นก่อนนะ”

เฮียเจ้าของร้านชี้ไปที่เก้าอี้พลาสติกสีแดง วางอยู่ใต้โต๊ะสำหรับวางอาหาร ใกล้ ๆ กับศักดิ์ที่ยืน เธอคนนั้นมองเขาแล้วแบะปากเป็นเชิงดูถูก แรกทีเดียวเขาไม่ใส่ใจแต่อย่างใดเพราะเกลียดคนประเภทนี้ แต่สะดุดกับใบหน้า นั้นมากที่สุด

”ยายเด็กคนที่พี่บุรินทร์เอารูปให้ดูนี่นา บอกว่าอวบ ใช่จริง ๆ ด้วย ทำไมถึงมีสภาพเมาแบบนี้นะ”

“นี่ มองอะไร หน้าฉันเหมือนญาติคนไหนของคุณหรือไง”

ขณะกำลังครุ่นคิดอยู่นั้น เกศราแหวให้อย่างไม่สบอารมณ์เพราะมีปัญหากับเพื่อนที่ไปเที่ยวด้วยกัน แต่ละคนอยากกลับบ้าน แต่เธอต้องการที่จะเที่ยวต่อ เพื่อนพากันหนีกลับ ทิ้งเธอให้อยู่คนเดียว เมื่อเห็นใครมองก็จะของขึ้นทันที

“พูดดีๆ หน่อยเป็นผู้หญิง”

ศักดิ์เตือนด้วยความหวังดี เพราะรู้ว่าเกศราจะต้องเป็นดาราในอนาคต ถ้ายังคงทำตัวอย่างนี้ คงจะเป็นที่ครหาแก่คนที่พบเห็น

“ผู้หญิงกับผู้ชายมันต่างกันตรงไหน อย่ามาพูดอย่างนี้กับฉันนะ ไม่ชอบ ดูซิ แต่งตัวยังกับพวกพี่กั๊ม รู้จักมั้ยว่าใคร”

“ผมไม่สนใจหรอก หากว่าจะดูคนต้องที่ใจ ไม่ใช่เปลือกภายนอก”

ศักดิ์หาได้ใส่ใจต่อคำเหยียดหยามของเกศรา ซึ่งทำให้เธอไม่พอใจจนพูดต่อไปอีก

“โอ๊ย ! เจ้าคารม คุณน่ะเหมือนพี่กั๊มก็กรรมกรไงล่ะยะ”

เกศราดูถูกเขาอย่างน่าเกลียดที่สุด ไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นนักแสดง ถ้าบอกบุรินทร์ให้รู้ เขาจะถอดออกจากละครเรื่องใหม่ไหม แต่ศักดิ์ไม่อยากที่จะทำลายอนาคตเด็ก บางทีเธออาจจะมีเรื่องไม่สบายใจ ทำให้วีนกับคนอื่นก็ได้

ศักดิ์เงียบเอาไว้ ไม่ใส่ใจแต่อย่างใด รอดูเกศราว่าจะเป็นเช่นไร หากว่าไม่ละทิ้งนิสัยดังกล่าว เขาก็คงจะต้องรายงานเรื่องความประพฤติดังกล่าวให้บุรินทร์รับทราบโดยเร็วที่สุด

“พรุ่งนี้ฉันจะต้องเป็นที่หนึ่งให้ได้”

เสียงอ้อแอ้ดังจากสาวน้อย คนที่ได้ยินต่างมองอย่างงง ๆ เพราะไม่เข้าใจในความหมาย จู่ ๆ เธอหัวเราะออกมาอย่างชอบอกชอบใจ เสียงดังกังวาน ท่าทางเต็มไปด้วยความสุข ศักดิ์เข้าใจความหมายอย่างดีว่าเธอหมายถึงอะไร

อยากเตือนด้วยความหวังดีว่าอย่าทำตัวไร้สาระอย่างนี้ แต่ก็ไม่กล้า นอกจากนิ่งเงียบเพียงอย่างเดียว

“คอยดูนะ ฉันจะทำให้ทุกคนทึ่ง” เกศรายังคงส่งเสียงดังต่อไปอีก

“น้อง ๆ เมาแล้วอย่าเสียงดัง กินข้าวแล้วกลับบ้านซะ”

ชายหนุ่มที่อยู่ในชุดเสื้อวินมอเตอร์ไซค์รับจ้างเอ่ยเป็นการเตือนด้วยความหวังดี แต่เธอกลับสะบัดหน้า ทำท่าไม่พอใจ

“ยุ่งอะไรด้วย เรื่องของฉัน”

เกศราแบะปากอย่างเหยียด ๆ หนุ่มวินมอเตอร์ไซค์ถึงกับหน้าแดงด้วยความไม่พอใจ

“กลัวคนจะหมั่นไส้ เธออายุเพียงเท่านี้ เดี๋ยวจะเสียเปล่าๆ”

หนุ่มวินยังคงเตือนด้วยความหวังดี แม้จะไม่พอใจก็ตาม

“ใครมีปัญหา เดี๋ยวบอกแม่ให้ช่วยมาเคลียร์”

เกศราเริ่มวางก้าม ทำตัวใหญ่ยิ่งกว่าเดิม หวังแต่เพียงว่ามารดาจะช่วยได้ แต่ไม่มีใครสนใจ คิดว่าเป็นเด็กสาวใจแตกคนหนึ่ง แกล้งอวดศักดาไปอย่างนั้นเอง ขณะเดียวกันศักดิ์ได้อาหารแล้ว เดินออกไป เสียงหยัน ๆ ตามมา

“ไปเสียได้ก็ดี เหม็นกลิ่นสาบจะตายไป”

‘ขนาดนี้เลยหรือ เด็กคนนี้กล้ามาก’