ตอนที่ 5 : โตขึ้นมาคงสวยน่าดู

วินท์เดินออกมาจากห้องน้ำมุ่งตรงไปยังอเล็กซ์ โดยไม่ทันสังเกตว่ามีใครกำลังเดินตามเขาอยู่

“เอ็กคิวมี(Excuse me) คุณทำของหล่นค่ะ”

รตีพูดเป็นภาษาอังกฤษวิ่งตามวินท์มาจนทัน

“ผมไม่คิดว่ามีของอะไรหล่นนะครับ คุณเป็นใครและต้องการอะไรจากผม”

“หึ ฉลาดจริงๆ เลยนะคะ ฉันรตีค่ะอยากทำความรู้จักกับคุณ”

“ขอบคุณครับแต่ผมมีคู่หมั้นแล้วและไม่อยากรู้จักกับคุณครับ”

“เฉยชาจังเลยนะคะ คู่หมั้นของคุณคงจะสวยมากๆ เลยสินะ ถึงจับผู้ชายที่ทั้งหล่อและสุภาพอย่างคุณได้อยู่หมัด”

“ครับ”

วินท์ทำท่าจะเดินหนีไปแต่รตีก็เข้าไปขวางทางไว้

"ไม่คิดจะคุยกับฉันจริงๆ เหรอคะ ฉันแซ่บนะ"

“ผมคิดว่าคุณคงจะแซ่บพอตัวจริงๆ ครับ ถึงได้กล้ามาเสนอให้ผมกลางห้างใหญ่ขนาดนี้”

“ฮ่า ไม่ได้หล่อและฉลาดอย่างเดียว ยังปากแจ๋วซะด้วย จิ๊ๆ ๆ ผู้ชายแบบนี้แหละฉันชอบ ชอบมาก ระวังตัวให้ดีเถอะค่ะ สักวันเราจะได้เจอกันบนเตียงนอน ฮ่าๆ”

“ไม่มีวันนั้นแน่นอนครับ”

“อย่าเพิ่งมั่นใจไปนักเลยค่ะ คนอย่างฉันถ้าต้องการผู้ชายคนไหน ไม่มีคำว่าเป็นไปไม่ได้ แล้วพบกันนะคะ จุ๊บ”

รตีขยิบตาซ้ายส่งจูบให้กับวินท์ที่ยืนนิ่งขรึมและมีสีหน้าที่เรียบเฉยมองดูบั้นท้ายของหญิงสาวที่เข้ามายั่วยวนเขาเดินจากไปอย่างช้าๆ

…

“มาแล้วเหรอวินท์”

อียูนทักขึ้นหลังจากวินท์เดินมาสมทบในกลุ่มเป็นคนสุดท้าย

“ครับ”

"พวกเราไปหาอะไรอร่อย ๆ ทานกันเถอะ"

"ครับ"

วินท์พูดน้อยตามสไตล์หนุ่มมาดเข้มเขามักจะยิ้มซะเป็นส่วนใหญ่และจะพูดเมื่อจำเป็นเท่านั้น

อเล็กซ์ว่าพูดน้อยแล้ว แต่วินท์นิ่งขรึมกว่าอเล็กซ์หลายเท่า ในความนิ่งนั้นวินท์กำลังคิดถึงเรื่องรตีอยู่ ตามประสาคนที่ถูกสอนให้ระวังตัวมาตั้งแต่เด็กเขาคิดวิเคราะห์ว่าผู้หญิงสวยอย่างรตีเข้ามาหาเขาทำไม

วินท์มองดูเด็กหญิงที่กำลังจะโตเป็นสาวสะพรั่งในเวลาอีกไม่กี่ปีข้างหน้าพร้อมวาดยิ้มขึ้นมาอย่างลืมตัว

"โตขึ้นมาคงจะสวยน่าดู หึ"

...

"พริ้มพราวพื้นที่ทับซ้อนเป็นไงบ้าง"

"หนูตรึงกำลังเอาไว้หมดแล้วค่ะพ่อ พวกมันไม่กล้าเข้ามาแน่นอนค่ะ"

"ดี แล้วนี่พุธโธไปไหนทำไมไม่มาด้วย"

"วันนี้วันเสาร์พุทขอนอนยาวอยู่บ้านค่ะ แม่ถามว่าพ่อจะเข้าไปที่บ้านรึเปล่า สองอาทิตย์แล้วที่พ่อไม่เข้าไป"

พริ้มพราวสาวสวยวัยยี่สิบเอ็ดปีนั่งอยู่บนโซฟารับแขกนิ้วเรียวปัดโทรศัพท์มือถือราคาแพงระยับรุ่นใหม่ล่าสุดไปด้วยตอบคำถามผู้เป็นพ่อไปด้วย

"บอกแม่ว่าพรุ่งนี้พ่อเข้าไป วันนี้พ่อติดงาน"

"ไม่ได้ไปติดอีหนูที่ไหนหรอกเหรอคะ"

"ไม่หรอก ลูกก็รู้ว่าพ่อจบที่เพียงใจคนเดียวแต่รตีพ่อเอามาช่วยงาน มีกิจกรรมด้วยกันบ้างเป็นครั้งคราวก็เท่านั้นเอง"

"หึ ให้มันแน่เถอะค่ะ ไม่ใช่ว่าคนนั้นคนนี้โผล่มาอีกนะคะ หนูขี้เกียจจะยกมือไหว้"

"ไม่แล้วๆ พ่อแก่แล้วอยากหยุดอยู่บ้านเฉยๆ แล้ว ถ้าแกกับพุธโธ ช่วยกันบริหารงานได้แล้วพ่อก็คงจะปล่อยวางทุกอย่างได้เสียที"

"แล้วไปใช้ชีวิตกับแม่แซมมี่อะไรนั่นใช่ไหมคะ"

"ก็คงอย่างนั้น ก็แม่แกเขาก็มีคู่นอนใหม่แล้วนี่นาพ่อจะไปอยู่ด้วยได้ยังไง"

"ก็แค่คู่นอนป่าวคะพ่อ ส่วนคู่ชีวิตก็คงยังเป็นพ่ออยู่ไม่งั้นแม่จะถามถึงพ่อทำไมกัน"

"เอาเถอะถึงเวลาก็คงจะมีทางออกของมันแหละ กินไรมายัง ไปหาไรกินกันไหม เราไม่ได้ทานข้าวด้วยกันมาเกือบสองอาทิตย์แล้วนี่นา"

"ไม่ดีกว่าค่ะพ่อ เจอกันพรุ่งนี้เลยก็แล้วกันหนูมีนัด"

"กับผู้ชายรึเปล่า"

"ไม่ใช่ค่ะ พ่อก็รู้ว่าหนูไม่ได้ชอบผู้ชาย"

"งั้นกับผู้หญิงเหรอ"

"ใช่ค่ะ แล้วเจอกันนะคะพ่อ บายค่ะ"

"อืม..."

พริ้มพราวเดินออกจากประตูห้องไปแล้ว พิเชษฐ์ชัยถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยล้า

"ฟูว์ ถ้าฉันมีลูกให้เร็วกว่านี้มันก็คงจะดีนะ เหนื่อยเป็นบ้าเลย"

'ก็อกๆๆ'

"คุณอาขา..."

"อ้าว หนูรตี"

"ทายซิคะว่าวันนี้รตีไปเจออะไรมา"

"อาไม่รู้หรอกรตีบอกมาเถอะ"

"ทายสักหน่อยไม่ได้เหรอคะ คิก"

สวยสวยปากแดงในชุดเดรสสั้นสีแดงเพลิงแขนยาวเป็นบอลลูนเดินวนโต๊ะขึ้นมานั่งบนตักของเขาอย่างถือวิสาสะ

"หึ คงไปเจอผู้ชายมาสิท่า"

"ถูก!"

รตีที่กำลังซบลงไปยังหัวไหล่ของหนุ่มใหญ่วัยหกสิบถึงกับเด้งตัวขึ้นมาเมื่อเขาทายถูก

"ฮ่า แล้วผู้ชายคนนั้นเป็นใครกัน หนูรตีของอาถึงดูตื่นเต้นได้ขนาดนี้"

"วินท์ หว่องค่ะคุณอาขา"

หญิงสาวยิ้มกว้างพร้อมลากเสียงหัวเราะออกมาคิกคัก

"วินท์ หว่อง"

"ค่ะคุณอาทั้งสูงทั้งหล่อเหมือนคุณอาเลยค่ะ เอ๊ะ จะว่าไปแล้วเขาดูเหมือนคุณอาตอนหนุ่มๆ เลยนะคะรูปร่างเค้าโครงนี่คุณอาเป๊ะๆ เลยค่ะ"

"แล้วใครหล่อกว่ากันล่ะ หึๆ"

"ก็ต้องคุณอาของรตีอยู่แล้วสิคะ มาค่ะดูท่าเหนื่อยๆ รตีจะทำให้คุณอาหายเหนื่อยเองนะคะ ไปในห้องกันเถอะค่ะ"

"จริงจังเลยเหรอ"

"จริงจังอะไรกันคะ รตีแค่จะนวดผ่อนคลายให้คุณอาค่ะ แต่ถ้าคุณอาจะสมนาคุณให้กับรตี รตีก็ไม่ขัดนะคะ"

"ต้องสมนาคุณให้อย่างงามอยู่แล้ว ไปในห้องกันเถอะ อาทนไม่ไหวแล้ว"

พิเชษฐ์ชัยกระซิบไปยังข้างหูของหญิงสาวจนเธอขนลุกซู่ไปทั้งตัว

"รตีก็ทนไม่ไหวแล้วเหมือนกันค่ะ คุณอาขา..."

หนุ่มใหญ่วัยหกสิบอุ้มหญิงสาวร่างบางเข้าห้องส่วนตัวในห้องทำงานไปในทันทีที่เธอพูดจบ

"ฮึก อา... รตี หนูรตีของอา อืม..."

"คุณอาขา... อ้า คุณอาแรงอีกได้ไหมคะ คุณอา อ้า"

สองร่างประสานกันรตีที่อยู่ในท่า(หมา)หันหลังให้ชายวัยหกสิบที่กำลังขยับสะโพกแบบถี่ยิบ

"อืม หนูรตี เธอเก่งแบบนี้อาก็ตายกันพอดี รตีจ๋ารตีของอา"

"คุณอาอย่าตายสิคะ รตีขาดคุณอาไม่ได้นะคะ"

สองคนบรรเลงเพลงรักกันอย่างถึงพริกถึงขิง จนพิเชษฐ์ชัยเหนื่อยแทบขาดใจ หอบแฮ่กๆ อยู่บนเตียงนอน กอดก่ายหญิงสาวร่างบางเอาไว้และหลับไปพร้อมกัน

...........