ตอนที่2 [เข้าพบเจ้าของไร่]

   ตอนที่ 2

"ลุงป้าค่ะ พิมพ์ไปสมัครงานก่อนน่ะค่ะ"

"หนูพิมพ์ต้องดูแลตัวเองดี ๆ นะลูก" 

   ลุงเอ่ยขึ้นขณะรู้สึกใจหาย ที่หลานสาวจะห่างไกลกัน

"เดี๋ยวพิมพ์จะโทรมาหาบ่อย ๆ ค่ะ"

   ก่อนออกจากบ้านหญิงสาวรู้สึกใจหาย ตั้งแต่เล็กจนโตก็ไม่เคยไปไหนไกลบ้านสักครั้ง นี่เป็นครั้งแรก

   เรียกรถแท็กซี่จากหน้าบ้านให้ไปส่งขนส่งที่จะไปชลบุรี

   หญิงสาวยกเป้ใบใหญ่ขึ้นสะพายหลังขณะก้าวขึ้นรถทัวร์ เที่ยวนี้มีผู้คนจำนวนมากนั่งเต็มไปหมด ยังดีที่ยังเหลือที่นั่งว่างให้หญิงสาวได้นั่ง

    นั่งอยู่ในรถไม่นานก็มาถึงในเมืองใหญ่ หญิงสาวก้าวลงจากรถทัวร์มาขึ้นรถเมล์ประจำทางไปลงในเขตอำเภอที่มีไร่เทวัญ 

"คุณลุงค่ะรู้จักไร่เทวัญมั้ยค่ะ"

 หญิงสาวเดินไปถามรถสองแถวประจำทาง

"หนูคันนี้เลยครับ ผ่านไร่เทวัญพอดี"

   คุณลุงใจดีบอกกล่าวแก่หญิงสาว ทำให้เธอใจชื้นขึ้นมา

   หลังจากสอบถามเรียบร้อย พิมพ์ชนกก็ก้าวขึ้นเข้าไปนั่งเบาะในติดกระจกใสด้านหน้า ก่อนยกเป้ขึ้นวางบนตักขณะที่มีคนยังทยอยขึ้นมาเรื่อย ๆ จนเต็ม ลุงใจดีก็ขับเคลื่อนออกไป

   สองแถวประจำทางแล่นไปเรื่อย ๆ ขณะเดียวกันผู้โดยสารก็ลงเรื่อย ๆ ไปตลอดเส้นทางเช่นกัน

  จนกระทั้งบนรถเหลือพิมพ์ชนกนั่งอยู่เบาะหลังคนเดียว

   ขณะนั่งอยู่บนรถหญิงสาวก็อดที่จะคิดถึงลุงกับป้าไม่ได้ทำให้น้ำตาคลอหน่วย

   แต่เมื่อคิดถึงงาน ถ้ามีงานแล้วตัวเองจะมีเงินเรียนต่อ จึงยกมือเรียวขึ้นปาดน้ำตาทิ้งเสีย เราต้องทำให้ได้สิ นี่เป็นการให้กำลังใจตัวเอง

   หญิงสาวคิดเรื่อยเปื่อยนั่งเหมอมองสองข้างทาง ที่เต็มไปด้วยต้นไม้น้อยใหญ่ช่วยให้เพลิดเพลินขึ้นจนม่อยหลับไป

"หนู ๆ ตื่นได้แล้ว" เสียงคุณลุงใจดีปลุกหญิงสาวให้ตื่นจากการหลับไหล

"อื้อ…!มีอะไรรึค่ะลุง" ถามออกไปด้วยน้ำเสียงงัวเงีย

"ถึงไร่เทวัญแล้วครับ"

"ไร่เทวัญ…?ถึงแล้วเหรอค่ะลุง"

"ก็ถึงแล้วน่ะสิ โน้นไงป้ายเบ้อเร่ม" ลุงใจดีพูดพร้อมชี้ให้ดูป้ายใหญ่ด้านหน้า

"ไร่เทวัญจริง ๆ ด้วย" พูดพร้อมส่งยิ้มเขินให้ลุงอีกครั้ง ก่อนล้วงกระเป๋าหยิบเงินค่าโดยสารส่งให้

   พิมพ์ชนกก้าวลงจากรถสองแถวข้างทาง แหงนมองดูป้ายใหญ่ตรงข้าม

   หญิงสาวยกเป้ใบใหญ่ขึ้นสะพานหลังก่อนก้าวข้ามถนนไปอีกฝั่ง

    มองตามทางเข้าไร่แลเห็นบ้านตึกสองชั้นหลังใหญ่ตั้งอยู่ไกลลิบ ๆ  จึงตัดสินใจก้าวเดินไปตามทาง ดีหน่อยที่สองข้างทางเข้าไร่เทวัญ มีต้นไม้น้อยใหญ่ให้ความร่มรื่นไปตลอดทาง หญิงสาวเงยหน้าปาดเหงื่อที่ไหลซึมข้างแก้ม

   ขณะด้านหลังได้ยินเสียงมอเตอร์ไซค์ตามหลังมาติด ๆ หญิงสาวจึงหยุดเดินหันไปมองตามเสียง

"คุณเข้ามาในไร่ มาหาใครเหรอครับ" เสียงวัยรุ่นหนุ่มหน้าตาดีกล่าวทัก

"ฉันจะเข้าไปหาเจ้าของไร่ เพื่อมาสมัครงานน่ะ"

"อ้อ…!มาหาพ่อเลี้ยง อีกไกลน่ะคุณ กว่าจะถึง ซ้อนท้ายไปด้วยกันมั้ยล่ะ" ว่าจบเห็นกิริยาของหญิงสาวเหมือนหวาดกลัวจึงเอ่ยต่อ

"ผมเป็นคนงานในไร่เทวัญครับ"

"คุณชื่ออะไรล่ะ" หญิงสาวเอ่ยถามชายแปลกหน้า

"ผมชื่อเอกภพครับ เรียกเอกก็ได้ เราน่าจะรุ่นเดียวกันแล้วคุณล่ะ"

"ฉันชื่อพิมพ์ชนก เรียกพิมพ์ก็ได้"

"เราเป็นเพื่อนกันแล้วน่ะขึ้นซ้อนท้ายเลย ถ้าเดินอีกไกลกว่าจะถึง"

"คุณไม่หลอกใช่มั้ย"

"ไม่หรอกขึ้นมาเถอะถ้าเดินอีกนานกว่าจะถึง"

   หญิงสาวตัดสินใจขึ้นนั่งซ้อนท้ายมอเตอร์ไซค์กลางเก่ากลางใหม่ ด้วยความเหนื่อยล้า ถ้ายังจะฝืนเดินต่อไปกลัวเป็นลมกลางทางเอาเสียก่อน

   ไม่นานเอกภพก็พามาถึงบ้านตึกหลังใหญ่ 

"ถึงแล้วครับ บ้านพ่อเลี้ยงเจ้าของไร่"

"เงียบจังไม่มีใครอยู่เหรอ"

    ส่วนป้าอุ่นได้ยินเสียงมอเตอร์ไซค์ก็จำได้ แต่แปลกใจที่มีเสียงผู้หญิงด้วยจึงเดินออกมาดู

"อ้าว…!เอกพาใครมานะ"

"อ๋อ…พิมพ์มาสมัครงานครับป้า เจอเดินอยู่ริมทางเลยรับมาด้วย"

"เออ…ป้าได้ยินพ่อเลี้ยงพูดอยู่เหมือนกันว่าวันนี้จะมีคนมาสมัครงาน"

"พิมพ์นี่ป้าอุ่น ป้าของเอกเอง"

"สวัสดีค่ะป้าอุ่น หนูมาสมัครงานคะ" หญิงสาวยกมือไหว้หญิงสูงวัย

"ตอนนี้พ่อเลี้ยงอยู่ในไร่เข้ามารอด้านในก่อนสิ เที่ยง ๆ พ่อเลี้ยงจะเข้ามา"

"เออ..พิมพ์อยู่กับป้าอุ่นนะ เดี๋ยวเอกเอาของไปส่งพ่อเลี้ยงก่อน"

"เอกรีบไปเถอะ ไม่ต้องห่วงหนูพิมพ์หรอก เดี๋ยวป้าดูแลเอง"

    หญิงสาวเดินตามป้าอุ่นเข้าไปนั่งโซฟารับรองแขกเพื่อรอเจ้าของบ้าน

   เข้ามานั่งสักพักให้สังเกตภายในบ้าน ไม่มีใครอยู่นอกจากป้าอุ่น ยังไม่เห็นลูกหรือภรรยาของเจ้าของบ้านเลย จึงได้แต่เก็บความสงสัยไม่กล้าเอ่ยถาม

   ไม่นานนักได้ยินเสียงรถกระบะแล่นเข้ามาจอดหน้าบ้าน

"พ่อเลี้ยงกลับมากินข้าวเที่ยง เดี๋ยวหนูพิมพ์ค่อยคุยกับพ่อเลี้ยงนะ"

   เสียงเครื่องยนต์เงียบลงเจ้าของร่างสูงใหญ่ก็ก้าวเดินเข้ามา พร้อมยกมือถอดหมวกปีกคาวบอยไปวางไว้บนโต๊ะ  เผยให้เห็นดวงหน้าคมสันอยู่ภายใต้หนวดเครารำไร 

"หนูพิมพ์…นี่พ่อเลี้ยงธนดล เจ้าของไร่เทวัญ" ป้าอุ่นบอกกล่าว

"สวัสดีค่ะพ่อเลี้ยง หนูมาสมัครงานคะ"

"รอก่อน…ฉันหิวข้าวป้าอุ่นมีอะไรกินบ้างครับ" พ่อเลี้ยงไม่ได้สนใจหญิงสาวที่มองมาสักนิดเดียว เขาเดินไปนั่งที่โต๊ะอาหาร

"อ้าว…!นี่เธอนั่งอยู่ทำไมล่ะ มากินข้าวด้วยกันสิ ยังไม่ได้กินข้าวเที่ยงมาไม่ใช่เหรอ" พ่อเลี้ยงหันมามองแว๊บหนึ่งก่อนจะก้มหน้าจัดการอาหารกลางวันด้วยความหิว

   หญิงสาวนั่งตรงข้ามชายเจ้าของไร่ขณะตักข้าวใส่ปากด้วยความประหม่า สายตาก็เหลือบมองยามเขาเผลอ จึงเห็นว่าชายตรงหน้าอายุยังไม่แก่เฒ่าอย่างที่เธอคิดไว้