เล่ห์...กลของใจ

      ตอนที่ 1

"พิมพ์เทอมนี้ได้เกรดเฉลี่ยเท่าไหร่เหรอ" เสียงทุ้มของนาวินเอ่ยถามเพื่อนสาว ที่แอบชอบมาตั้งแต่ต้นปี

"เราได้สี่แล้ววินล่ะ" พิมพ์ชนกหันมาหาเพื่อนชายขณะก้มดูเกรดเฉลี่ยของตัวเอง

"ของวินสู่พิมพ์ไม่ได้หรอก วินได้สามจุดสองน่ะ"

"แค่นี้ก็เก่งแล้วนะ"

"พิมพ์จบม.ปลายแล้ว จะไปต่อไหนดีเราไปที่เดียวกันมั้ย" นาวินชักชวนเพื่อนสาว

"พิมพ์คงไม่ได้เรียนต่อหรอก" พูดด้วยน้ำเสียงหมองลง

"ทำไมละพิมพ์ เรียนเก่งออกขนาดนี้ ทำไมไม่เรียนต่อ"

"พิมพ์สงสารลุงกับป้านะ ท่านอายุมากแล้ว"

"พิมพ์ไม่เรียนเสียดายแย่" นาวินทำสีหน้าผิดหวัง ถ้าเพื่อนสาวไม่ได้เรียนต่อ ก็คงไม่เจอหน้ากันอีกนาน

"อ้าว..!นั่นขวัญเดินมาโน้นแล้ว" หญิงสาวชี้ไปทางเพื่อนสาวบอกนาวิน

   พาขวัญเดินถือถุงขนมมาสองถุงพร้อมยื่นส่งให้พิมพ์ชนกถุงหนึ่ง

"เอ้า…!นี่ของพิมพ์ เราซื้อมาฝาก"

"วินกินขนมด้วยกันสิ" พาขวัญชวนเพื่อนชาย

"จบแล้วเราไปฉลองกันมั้ย" พาขวัญเอ่ยชวน

"ไม่เอาหรอกพิมพ์กลับบ้านดีกว่า"

"ฉลองส่งท้ายไง เดี๋ยวก็ไปต่อคนละสถาบันไม่เจอกันอีกนานเลย"

"ไม่เอาน่ะ…ถ้าขวัญจะไปก็ไปกับวินเลยพิมพ์จะกลับบ้าน"

"พิมพ์ไม่เรียนต่อจริง ๆ ใช่มั้ย" พาขวัญห่วงเพื่อนสาว

"จริงสิ พิมพ์จะหางานทำก่อน แล้วค่อยลงเรียนเสาร์-อาทิตย์เอาน่ะ"

"ก็ขวัญอยากให้พิมพ์ไปเรียนด้วยกันนี่นา"

  เพื่อน ๆ ต่างมีโปรแกรมจะเรียนต่อที่โน้นบ้างที่นี่บ้าง ต่างจากพิมพ์ชนกถึงอยากเรียนต่อมากขนาดไหน แต่หญิงสาวต้องตัดใจ เพราะไม่อยากรบกวน ลุงกับป้ามากไปกว่านี้แล้ว เท่าที่ท่านทั้งสองให้ความรักความเอ็นดูเลี้ยงและดูแลจนโตมาขนาดนี้ หญิงสาวก็ไม่อยากให้ท่านต้องมาลำบากไปกว่านี้

   ถ้าพ่อแม่ยังมีชีวิตอยู่หญิงสาวคงไม่ต้องลำบากในเรื่องเรียนแน่นอน

  พิมพ์ชนกไปดูผลการเรียนเทอมสุดท้าย กลับมาถึงบ้าน

"หนูพิมพ์ไปดูผลการเรียนมาแล้วเหรอ ได้เกรดเท่าไหร่ล่ะลูก" ลุงมานพถามหลานสาว

"ได้สี่ค่ะลุง"

"หนูพิมพ์คิดรึยังว่าจะไปต่อที่ไหนดี"

"หนูคิดว่าหยุดเรียนก่อนค่ะลุง"

"ทำไมถึงไม่อยากเรียนต่อ ต้องเรียนสูง ๆ จบมาจะได้มีงานดี ๆ ทำน่ะ"

"หนูสงสารลุงกับป้าค่ะ อายุมากแล้วเลี้ยงดูพิมพ์จนโต

ขนาดนี้แล้ว พิมพ์อยากหางานทำ ได้งานแล้วเรียนไปด้วยนะค่ะ"

"ลุงตามใจหนูพิมพ์น่ะ ส่วนลุงอยากให้เราตั้งใจเรียนอย่างเดียวดีกว่า"

"พิมพ์จะหางานดูก่อนค่ะ"

"ตามใจหนูนะ"

  ส่วนป้าแก้วตา ขึ้นเชียงใหม่เป็นสัปดาห์แล้วเพราะพี่สุดาท้องแก่ใกล้คลอดลูกคนที่สอง พี่สุดาเป็นลูกสาวคนเดียวของลุงมานพกับป้าแก้วตา

   ส่วนลุงมานพเป็นพี่ชายแท้ ๆ ของอานนท์พ่อของพิมพ์ชนก

  อานนท์กับดาราเป็นพ่อแม่ของหญิงสาว ทั้งสองประสบอุบัติเหตุรถคว่ำเสียชีวิตทั้งสองคน ตอนพิมพ์ชนกอายุได้สี่ขวบ

  ลุงมานพกับป้าแก้วตา จึงรับอุปการะเลี้ยงดูตั้งแต่นั้นมา

"พี่ดาคลอดรึยังค่ะ"

"คลอดแล้ว พรุ่งนี้ป้าก็กลับมาแล้ว"

"น้องนัทคงดีใจนะค่ะที่พี่ดาคลอดน้องสาวมาให้"

"ป้าบอกว่าน้องนัทยิ้มไม่หุบเลยเพราะอยากได้น้องสาว"

  พี่สุดาเรียนจบปริญาตรี ก็แต่งงานกับพี่กสิน แล้วย้ายไปอยู่เชียงใหม่ เพราะพี่กสินเป็นลูกคนเดียวของครอบครัว ทางบ้านมีรีสอร์ท ทั้งสองจึงต้องไปบริหารแทนบิดามารดาที่อายุมากแล้ว

"พรุ่งนี้พิมพ์จะหางานดูค่ะลุง"

  วันนี้เพื่อน ๆ ต่างพากันวิ่งสมัครเรียนต่อกันหมด คงมีแต่พิมพ์ชนกคนเดียว ที่กำลังหางานทำ

  หญิงสาวคิดไว้ว่างานอะไรก็ได้ ที่ตัวเองทำได้ ก็จะลงมือทำ

  หญิงสาวออกหางานเป็นสัปดาห์แล้วก็ยังหาไม่ได้ จนบางครั้งทำให้รู้สึกท้อ แต่ไม่กล้าปริปากเกรงลุงล่วงรู้ ท่านอาจสั่งห้ามได้

  เช้านี้หญิงสาวรีบตื่นแต่เช้าเข้าครัวทำกับข้าวไว้ให้ลุงกับป้า แล้วไปอาบน้ำแต่งตัวเพื่อออกไปหางานต่อ จนบ่ายหญิงสาวก็ยังหางานไม่ได้

  จึงตัดสินใจซื้อหนังสือพิมพ์มาหนึ่งฉบับแล้วกลับเข้าบ้าน เดินเข้าห้องนอนรีบหยิบหนังสือพิมพ์มาไล่ดูงาน ไปเรื่อย ๆ สายตาไปสะดุดกับงานในไร่

'ไร่เทวัญ' รับสมัครพนักงานทำบัญชี พร้อมกินอยู่ฟรี และมีเบอร์โทรติดต่อสอบถาม

  พิมพ์ชนกใจเต้นแรงขณะกดเบอร์โทรหาไร่เทวัญ

"ฮัลโหล…หนูขอสอบถามเรื่องงานค่ะ"

["ฉันเจ้าของไร่เทวัญ กำลังพูดอยู่ มีอะไรจะถามมั้ย"]

"คือหนูอยากทำงานที่ไร่ของท่านค่ะ"

["อยากทำก็มาลองดูสิ มาตามที่อยู่นี่เลย"]

"ขอบคุณค่ะท่าน หนูไปแน่นอนค่ะ"

   หลังจากวางสายหญิงสาวรู้สึกเต้นตื่นเป็นพิเศษจึงเข้าไปหาลุงกับป้า

"หนูพิมพ์มีอะไรรึเปล่าลูก หน้าระรื่นมาเลยเชียว" เสียงป้าแก้วตาเอ่ยออกมา

"พิมพ์ได้งานแล้วค่ะป้า"

"งานอะไรลูก" เสียงลุงมานพแทรกขึ้น

"งานบัญชีในไร่เทวัญค่ะลุง"

"แล้วไอ้ไร่เทวัญมันอยู่ไหนล่ะ" เสียงลุงถามต่อ

"อยู่เขตชลบุรีค่ะ"

"ทำไมมันไกลจัง หางานใกล้ ๆ ก็พอถ้าหาไม่ได้ก็ไปสมัครเรียนต่อเลยลูก" เสียงป้าแก้วตาเอ่ยขึ้นบ้าง

"นั่นนะสิ"เสียงลุงกล่าวย้ำอีก

"ลุงป้าค่า…ก็พิมพ์อยากทำงานแล้วลงเรียนไปด้วยนี่ค่ะ"

"แล้วเดินทางยังไงตั้งไกล" เสียงลุงถามขึ้นมาอีก

"พิมพ์เช็คดูแล้วค่ะ มีรถบัสประจำทางค่ะ แล้วไปต่อสองแถวเข้าไร่"

"ฟังดูแล้วมันกันดารมากเลยนะหนูพิมพ์ ลุงไม่อนุญาตหรอก อันตรายเกินไป"

"ลุงค่า…จากกรุงเทพบ้านเราไปชลบุรีไม่ไกลหรอกค่ะ"

"จะไปให้ได้ใช่มั้ย ลุงตามใจหนูพิมพ์ ไปอยู่ไกล ๆ ก็โทรมาหาลุงบ้าง แล้วก็ดูแลตัวเองดี ๆ เข้าใจมั้ย"

"พิมพ์เข้าใจค่ะ ว่าลุงกับป้าห่วงพิมพ์ แต่พิมพ์จะดูแลตัวเองให้ดีที่สุดเลยค่ะ" พูดจบก็โผเข้ากอดลุงและป้าที่เปรียบเสมือนพ่อแม่ที่ให้กำเนิดเพราะทั้งสองเลี้ยงดูมาอย่างดี