ก็ลองดูสิ

OLIVES TALK...

ฉันยืนรอเลิฟอยู่ตรงหน้าประตูทางออกตามที่เขาสั่ง ผ่านไปราวๆ ยี่สิบนาทีเขาก็เดินออกมาพร้อมเปลี่ยนเป็นเสื้อฮู๊ดแขนยาวกางเกงวอร์มแล้วก็แมสปิดปาก เขาต้องแต่งปิดมิดชิดขนาดนี้เลยเหรอ ไม่ร้อนบ้างหรือไงกัน

"วันนี้กลับบ้านเลยได้ไหม ฉันรู้สึกเหนื่อยนะ"

"กะ...กลับเลยก็ได้" ฉันพยักหน้ารับรู้ เอาเป็นว่าหมูกระทะวันนี้เป็นอันยกเลิกสินะ

เลิฟให้ฉันขับรถมาส่งที่คอนโดของเขาเพราะเขาบอกว่าขับรถไม่ไหวเขารู้สึกเหนื่อย ฉันก็ไม่ได้ปฏิเสธอะไร ระหว่างทางเราสองคนไม่ได้คุยอะไรกันเลย ฉันก็ไม่กล้าถามอะไรเขามาก เพราะกลัวว่าเขาจะหงุดหงิด ก็เขาเพิ่งใช้แรงมาเหนื่อย เขาก็คงอยากพัก

แกร่ก!! เสียงเปิดประตูเข้าไป ก่อนที่เลิฟจะทิ้งตัวลงนอนบนโซฟาอย่างหมดแรง

"เดี๋ยวถอดรองเท้าให้นะ" ฉันพูดขออนุญาตเขาไป เพราะเขานอนลงทันทีไม่ยอมถอดอะไรทั้งนั้น

"อืม" เขาพยักหน้ารับรู้ก่อนที่จะยกขาขึ้นให้ฉันถอดรองเท้าออกให้

"มองอะไร?" ฉันถามเขาที่เอาแต่มองฉันอยู่แบบนั้นแบบไม่ละสายตา

"ก็ไม่เคยมีใครมาทำให้ฉันแบบนี้"

"กะ...ก็ฉันนี่ไงที่ทำให้นาย" ฉันตอบกลับเขาไปพร้อมกับใบหน้าที่เห่อร้อน

"ลีฟ" เขาเรียกฉันในขณะที่กำลังเก็บของจัดของเรียงของในห้องเขา

"อะไร?" ฉันตอบกลับไป ก่อนที่จะก้มลงเก็บรองเท้าถุงเท้าของเขาไปวางไว้ในส่วนของมัน

จะว่าไป ฉันก็เคยทำแบบนี้บ่อยๆ ให้กับพี่เคลิ้มเหมือนกัน มันคงไม่ใช่เรื่องแปลกถ้าฉันจะทำให้เลิฟ

"ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เธออย่าปล่อยมือฉันได้ไหม?" เขาดึงมือฉันไปจับก่อนที่จะค่อยๆ พยุงตัวลุกขึ้นนั่ง ใบหน้าของเขามีเลือดซิบออกมาที่มุมปากด้วย

"นั่งนิ่งๆ เดี๋ยวทำแผลให้" ฉันเบี่ยงประเด็นเดินไปหยิบกล่องยาพร้อมผ้าหมาดๆ มาเช็ดตัวให้เขา

ฉันจัดการเปลี่ยนเสื้อถอดชุดให้เขา เพราะตอนนี้แค่ยกแขนเลิฟยังทำได้ยากเลย

"เดี๋ยวลีฟเช็ดตัวให้นะ" ฉันบอกเขาก่อนที่จะค่อยๆ ใช้ผ้าเช็ดตัวเช็ดเหงื่อออกให้

ฉันมองไปตามลำตัวตามใบหน้าของเลิฟที่มีแต่รอยฟกช้ำรอยบาดแผลเต็มไปหมด แต่เชื่อมั้ยว่าเขาไม่แสดงอาการอะไรออกมาเลย เขาไม่ได้แสดงถึงอาการเจ็บปวดหรือร้องครวญครางออกมาเลยสักนิด ฉันรู้สึกไม่ชอบเวลาที่เห็นบาดแผลของเขาเลย มันดูจุกที่อกยังไงไม่รู้ รู้สึกเจ็บเหมือนตัวเองเป็นคนโดนเองซะงั้น

"เลิฟ" ฉันเรียกชื่อคนตรงหน้าที่กำลังนอนหลับตาอยู่

"อืม" เขาพยักหน้ารับรู้

"เลิกชกมวยได้ไหม?" ฉันตัดสินใจพูดออกไป ถึงแม้จะรู้คำตอบอยู่แล้วก็เถอะว่าคงไม่มีวันนั้น แต่อย่างน้อย ฉันก็ยังได้พูดความรู้สึกของตัวเองที่อยากให้เขาเลิกชกมวย

"...." เขาลืมตาขึ้นมามองหน้าฉันอยู่แบบนั้น พร้อมถอนหายใจออกมาหนัก ๆ

"ไม่ได้ใช่มั้ย?" ฉันถามต่อเมื่อเห็นว่าเขาไม่ตอบอะไรกลับมา

"มันเป็นสิ่งที่ฉันรัก ฉันเลิกทำมันไม่ได้" เขาพูดแค่นั้น ก่อนที่จะจ้องหน้าฉัน

"แต่ฉันไม่ชอบเลยที่เห็นนายต้องมาเจ็บตัวแบบนี้" ฉันพูดออกไป พลางเอาสำลีชุบแอลกอฮอล์มาล้างแผลที่มุมปากให้เขา

ใบหน้าของฉันกับเขาห่างกันแค่ไม่กี่คืบก่อนที่เราจะบังเอิญมาสบตากัน ฉันมองหน้าเขา เขาก็มองหน้าฉันอยู่แบบนั้น ก่อนที่ฉันจะเอามือประคองหน้าเขาแล้วจูบลงตรงแผลที่เขาเจ็บ

"เดี๋ยวก็หายแล้ว" ฉันยิ้มบางๆ ให้เขาไป ถึงแม้สายตาของฉันมันจะไม่ได้ยิ้มตาม

ฉันยังยืนยันคำเดิมว่าอยากให้เขาเลิกชกมวย แต่ก็อย่างที่รู้ว่าเขารักการชกมวยมาก แล้วฉันก็ไม่ได้สำคัญถึงขนาดที่เขาจะมาแคร์หรือมาทำตามขนาดนั้น

"เธอเป็นห่วงฉัน?" เขาถามขึ้นก่อนที่จะยิ้มบางๆ ออกมา

"ใช่ ฉันเป็นห่วงนาย" ฉันตอบไปตามความจริง ถ้าไม่เป็นห่วงเขาก็คงไม่ร้องไห้ฟูมฟายขนาดนั้นหรอก

ซึ่งแน่นอนว่าคำตอบของฉันทำเอาเขายิ้มไม่หุบกันเลยทีเดียว อะไรกันแค่บอกว่าเป็นห่วงก็ต้องเขินฉันด้วย

"นายหิวมั้ย เดี๋ยวฉันไปหาอะไรให้กิน นายจะได้กินยาแก้ปวด" ฉันถามขึ้นในขณะที่เช็ดตัวให้เขาไปด้วย

"ต้องกินยาด้วยเหรอ?"

"อย่าบอกนะว่านายไม่เคยกินยาดักไว้?" ฉันถามขึ้นเมื่อได้ยินเขาพูดขึ้นแบบนั้น

"ไม่เคย" เขาตอบกลับมา

"ทำไม?" ฉันถามกลับไป ความจริงเรื่องแบบนี้เขาก็ควรที่จะรู้เองมั้ย ทำไมต้องให้คนอื่นมาสอน

"ก็ไม่เคยมีใครมาดูแลฉันแบบเธอไง" เขาตอบกลับมาเสียงเรียบ เป็นไปได้เหรอที่เลิฟจะไม่เคยมีแฟนหรือใคร

"...."

"ฉันอยู่คนเดียวมาโดยตลอด"

"แล้วนายชอบอยู่คนเดียวหรือเปล่าล่ะ?" ฉันถามขึ้นเพราะอยากรู้ว่าเขาจะตอบว่าอะไร เพราะเท่าที่ฉันสัมผัสได้ เลิฟค่อนข้างเป็นผู้ชายจัดๆ เป็นผู้ชายแบบเต็มร้อย จะง้อผู้หญิงเป็นหรือเปล่าก็ไม่รู้

"ชอบสิ" เขาตอบกลับมาตามที่ฉันคิดไว้ไม่มีผิด

"...."

"แต่ตอนนี้ไม่ชอบแล้ว ฉันชอบให้เธอมาอยู่ด้วยมากกว่า" เขาพูดจบก็ดึงฉันไปกอดไว้แน่น บ้าจริง เขามีมุมแบบนี้ด้วยเหรอ แล้วทำไมผู้หญิงกร้านโลกแบบฉันต้องมาเขินเขาด้วยนะ

"...."

"เธอเป็นคนแรกของฉันจริงๆ นะลีฟ"

"...." ฉันหันไปมองหน้าเขาทันทีที่พูดจบ ฉันตั้งสมาธิให้แน่วแน่แล้วมองไปในดวงตาของเขาเพื่อดูว่าสิ่งที่เขาพูดมันจริงมั้ย

"ฉันพูดจริง เธอเป็นทุกอย่างของฉัน"

"ละ...เลิฟ" ฉันกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่เพราะเชื่อในสัญชาตญาณของตัวเองว่าฉันเป็นคนแรกของเขาจริงๆ

"เธออย่าทำแบบนั้นอีกนะ อย่าทิ้งฉันเหมือนที่เคยทำ" เขาเอามือประคองหน้าฉันไว้ ก่อนที่จะเอานิ้วเขี่ยแก้มของฉันเบาๆ

"...." ฉันได้แต่นั่งนิ่งหลบตาไม่กล้ามอง ตอนนี้ใบหน้าของฉันมันเห่อร้อนไปหมดแล้ว

"ไม่ว่าเธอจะคิดยังไงกับฉัน แต่ฉันรู้สึกดีกับเธอไปแล้วนะ" เลิฟยังคงพูดต่อ นี่เขากำลังจะพูดอะไรกับฉันกันแน่

"ฉันรักเธอไปแล้ว เลิกรักไม่ได้แล้วด้วย" เขาพูดออกมา ก่อนที่จะเอามือทั้งสองข้างคล้องคอฉันไว้แล้วดึงฉันไปจูบแบบนิ่มนวล

ฉันนั่งนิ่งไม่ขยับเมื่อถูกเขาสารภาพรักแบบตรงๆ ฉันไม่เคยคิดเคยฝันว่าเขาจะพูดแบบนี้กับฉัน ทุกอย่างมันดูเร็วไปหมด เร็วจนฉันสับสนว่าสิ่งที่เขาพูดมันจริงหรือหลอก

"รออยู่นี่นะ เดี๋ยวฉันลงไปซื้อข้าวมาให้"

"ไม่ต้อง" เขาคว้าข้อมือขอฉันไว้ในขณะที่กำลังจะเดินออกมา

"แล้วไม่หิวหรือไง?" ฉันถามกลับ ก็เพราะว่าเขายังไม่ได้กินอะไรเลยต่างหาก

"ฉันอยากอยู่กับเธอมากกว่า" เขาตอบกลับมาแค่นั้น แต่หัวใจเจ้ากรรมกลับเต้นไม่เป็นจังหวะ หรือว่าบางทีฉันอาจจะชอบ...

กริ๊งงงงงง!! เสียงออดหน้าห้องดังขึ้นทำให้ฉันต้องสะดุ้งตื่นจากความคิด

"เดี๋ยวฉันไปเปิดเอง" ฉันขออนุญาตบอกเลิฟที่กำลังพักอยู่บนโซฟา เพราะตอนนี้เขานุ่งแค่ผ้าขนหนูปกปิดส่วนล่างเอาไว้หลังจากที่เช็ดตัวเสร็จ เกรงว่าจะไม่เหมาะถ้าเลิฟจะเดินไปเปิดเอง

"...." เขาพยักหน้ารับรู้ ก่อนที่ฉันจะเดินออกมาจากตรงนั้นเพื่อไปเปิดประตู

แกร่ก!! เสียงเปิดประตูของฉัน ก่อนที่ฉันจะเห็นว่าเป็นใครที่มาในตอนนี้

"เธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?" หญิงสาวคนนั้นจ้องหน้าฉันด้วยความสงสัย

"เลิฟพามา" ฉันตอบไปตามความจริงไม่ได้จะกวนแต่อย่างใด

"ใครมาหรอละ...แนนนี่" เลิฟเดินมาหาฉัน แต่ต้องหยุดชะงักไปเมื่อเห็นคนที่มาเป็นแนนนี่ ชื่อแนนนี่หรอกเหรอ ดูท่าทางเธอคงจะชอบเลิฟน่ะสิ

"เธอมาที่นี่มีเรื่องอะไร?" เลิฟเปิดประเด็นถามขึ้นแบบไม่ยืดเยื้อพลางดึงมือฉันไปจับ เขาคงกลัวว่าฉันจะเข้าใจผิดหรือเปล่า แต่ฉันไม่ใช่คนงี่เง่าอะไรขนาด(มั้ง)

"แนนนี่แค่เอาของมาคืนให้" เธอยื่นอะไรสักอย่างให้เขา ซึ่งฉันก็ไม่รู้ว่ามันคืออะไร เพราะเลิฟยืนบังอยู่ ฉันเลยไม่เห็น

"มันไปอยู่กับเธอได้ยังไง?" เลิฟถามขึ้น

"ก็เลิฟทำหล่นตอนเราจูบกันไงคะ ลืมแล้วเหรอ?" เธอคนนั้นพูดขึ้นแล้วมองมาทางฉันคล้ายกำลังสะใจอะไรบางอย่าง

"จูบ?" ฉันมองหน้าเขาแบบงงงวย

"ลีฟ คือ ฉันมะ..." เขามองหน้าฉันแล้วพยายามพูดอะไรบางอย่าง

"คุยกันเสร็จหรือยัง ถ้าเสร็จก็กลับไปได้แล้ว ฉันง่วงนอน" ฉันพูดขึ้นพร้อมเล่นละครตีบทหาวหลายๆ ทีใส่เลิฟกับเธอคนนั้น ยัยนี่คิดเหรอว่าพูดแค่นี้แล้วฉันจะคร่ำครวญโศกเศร้า ฝันไปเถอะ! มุกเด็กอนุบาลเขาทำกัน

"งั้นเข้าห้องไปนอนกันนะ" เลิฟหันมาพูดกับฉันโดยที่ไม่ได้ใส่ใจเธอคนนั้น ก่อนที่จะปิดประตูใส่หน้าเธอคนนั้นแล้วเดินตามฉันเข้ามาในห้อง

"นายจูบกับเธอ?" ฉันนั่งลงที่โซฟาแล้วเปิดประเด็นถามเขาตรง ๆ

"อืม" เขามองหน้าฉันแล้วตอบกลับมา ยอมรับก็ดี เพราะถ้าฉันรู้ว่าเขาโกหกมันคงไม่แฟร์สักเท่าไหร่

"บอกรักฉันแต่ไปจูบกับผู้หญิงคนอื่น?" ฉันแค่นหัวเราะออกมาเบาๆ ราวกับว่ามันเป็นเรื่องตลก แต่ไม่เลย ฉันไม่ตลก

"เธออย่าคิดมากดิ" เขาพูดขึ้นอย่างร้อนรน เขาน่าจะคิดว่าฉันกำลังโกรธเขาอยู่

"ไม่ได้คิดมาก" ฉันตอบกลับไปถึงแม้ว่าจะรู้สึกนอยด์บ้างก็ตาม

"...."

"แต่ถ้าฉันไปจูบกับคนอื่นบ้างนายก็คงไม่คิดมากเหมือนกันใช่มั้ย?" ฉันพูดออกไปตามความคิด ในเมื่อฉันแฟร์กับเขา เขาก็ควรที่จะแฟร์กับฉัน ควรอธิบายเหตุผลออกมา ไม่ใช่มาบอกว่าอย่าให้ฉันคิดมาก

"ก็ลองดูสิ" เขาเงยหน้าขึ้นมามองหน้าฉันทันทีก่อนที่จะเลื่อนมาลูบที่หน้าฉันเบาๆ

"รับรองว่าไม่ตายดีทั้งคู่!!" เขากดยิ้มที่มุมปากชั่วๆ ก่อนที่จะเลื่อนมือมาเปลี่ยนเป็นบีบที่หน้าฉันอย่างแรง ฉันจ้องหน้าเขาพร้อมกับส่งยิ้มหวานให้แบบกวนประสาท ฉันไม่ได้รู้สึกว่ากลัวเขาเลยสักนิด