เลห์ร้าย : EP 1 เล่ห์เหลี่ยม

บทที่ 1

เควินพาลรินกลับมาที่บ้านของตนเอง เขาให้หมอรักษาและดูอาการของลรินพร้อมตรวจภายในเพื่อให้รู้แน่ชัดว่าเธอนั้นยังไม่เคยผ่านการมีเพศสัมพันธ์กับชายอื่นมา

“เป็นยังไงบ้างหมอ”หลังจากที่หมอตรวจเสร็จเขาได้เดินออกมาด้านนอกและยืนอยู่ตรงหน้าของเควิน

“เธอยังบริสุทธิ์ค่ะ ส่วนเรื่องบาดแผลหมอทำแผลให้เรียบร้อยพร้อมกับยาที่วางไว้ด้านข้าง แต่เรื่องสมองน่าจะมีส่วนผิดพลาดอะไรบางอย่างถ้าอยากให้รู้แน่ชัดคุณต้องพาไปที่โรงพยาบาลนะคะ เบื้องต้นเลยคนไข้ความจำเสื่อมแน่นอนแต่ไม่รู้ว่าจะกลับมาจำได้หรือเปล่าถ้าอยากรู้แน่ชัด ท่านรองพาคนไข้ไปที่โรงพยาบาลนะคะ”

“อืมเสร็จธุระแล้วก็ไปเถอะ”เธอก้มลงเหมือนกับว่าคำนับด้วยความเคารพก่อนที่จะก้มหน้าและรีบสะพายกล่องพยาบาลออกไปจากบ้าน

“ไม่สนุกเลยรีบความจำเสื่อมทำไมลริน”สายตาของเควินนั้นบ่งบอกถึงความร้ายกาจและน่ากลัว

“นายครับ แล้วทำไมนายไม่จัดการฆ่-าเธอทิ้งเลยทำไมนายยังเก็บเธอไว้เป็นเสี้ยนหนามในใจ”ลูกน้องคนสนิทเดินเข้ามาทางด้านหลังเขาก้มหน้าพูดและเอ่ยถามเจ้านายตนเองเพราะว่าไม่เข้าใจในการกระทำของเจ้านาย

“จะให้เธอรีบตาeไปไหนล่ะพ่อของเธอทำยังไงไว้กับคนอื่นเธอก็ต้องได้รับผลกรรมนั้นและมากกว่านั้นอีกฮ่าๆ”

“หมายความว่ายังไงเหรอครับนาย”

“ติดต่อทนายและจัดเตรียมทุกอย่างที่เป็นของลรินให้พร้อมในวันที่เธอฟื้นขึ้นและพร้อม เธอต้องยกทุกอย่างให้กับฉัน”

“อ๋อแบบนี้นี่เองนายฉลาดมากๆครับ อะไรที่มันเป็นของตระกูลเฉินก็ต้องตกเป็นของท่านรองรวมถึงลูกสาวของมัน?”

“เพิ่งจะฉลาดเหรอวะ ไปอย่ามัวแต่สงสัยสั่งอะไรแล้วให้รีบทำตาม”เขารีบทำตามคำสั่งของเจ้านายทันที ส่วนเควินเดินขึ้นมาบนห้องของตนเองที่มีลรินนอนหลับ ใบหน้าขาวอวบอิ่มริมฝีปากอมชมพูเผยให้เห็นความสวยที่สุดซ่อนอยู่ในร่างบางผิวพรรณของเธอขาวใสผุดผ่องดั่งยองใย

“ช่วยไม่ได้เธอเกิดเป็นลูกของมันเองลริน”เขาก้มตรงไปที่ข้างคอของเธอซุกไซ้ด้วยลมหายใจแผ่วเบาพร้อมกับก้มจูบลงใบหน้าน้อยจนถึงคอ

“กรี๊ด!!!!"

เสียงกรีดร้องดังก้องเมื่อลรินเธอรู้สติ เธอพยายามผลักเขาออกจนสำเร็จรวบรวมผ้าคลุมปกคลุมร่างกายของตนเอง เนื้อตัวของเธอสั่นเครือและหวาดผวากับสิ่งที่เจออยู่ตรงหน้า

“คุณเป็นใครอย่าเข้ามานะ”

“ใจเย็นๆนึกดีๆสิว่าฉันเป็นคนช่วยเธอนะ”เขาเผยรอยยิ้มให้กับเธอดั่งผู้ชายที่อบอุ่น พร้อมกับคำพูดที่บอกให้เธอนึกถึงเขา

“คุณช่วยฉัน???"

“ใช่ฉันเป็นคนช่วยเธอ เธอความจำเสื่อมนะลริน”

“ความจำเสื่อมหมายความว่ายังไงแล้วทำไมถึงเรียกฉันว่าลริน”

“ชื่อของเธอคือลรินลูกสาวของเฉิน เธอกับฉันเป็นคู่หมั้นกันในตอนนี้เธอความจำเสื่อมไม่สามารถจำอะไรได้ เธอรู้ไหมว่าเธอกับฉันรักกันมากแค่ไหน”เธอคิ้วขมวดเข้าหากันจ้องมองใบหน้าของชายหนุ่มที่มีหน้าตาหล่อเหลาและน่าหลงใหลเขาใช้คำพูดหว่านล้อม เธอให้หลงเชื่อมือหนาจับเข้ายังมือบางมาโอบอุ้มไว้ที่หน้าอกของตนเองเขาก้มลงหอมที่หลังมือของเธอด้วยความอ่อนโยน

“ทำไมฉันถึงความจำเสื่อมคะ”นิสัยของเธอก่อนหน้านี้ไม่ใช่ผู้หญิงที่อ่อนหวาน ลรินเป็นผู้หญิงที่เก่งบริหารงานถูกกฎหมายทุกอย่างแทนพ่อของตนเอง เธอยังไม่เคยมีแฟนเพราะว่าพ่อของเธอนั้นจะให้เธอแต่งงานกับท่านรองและเธอยังคงครองความบริสุทธิ์ไว้ให้เขา

“เฉินพ่อของเธอเป็นคนผลักเธอตกทะเลเพื่อที่จะให้เธอตาe”เขากำลังยุแยงให้เธอนั้นเกลียดพ่อตนเอง

“แล้วเขาไปไหนแล้ว”

“คงเป็นเวรกรรมที่ทำให้เขาตาeไปแล้วแหละ ไม่ต้องไปพูดถึงเขาหรอกเขามันเป็นคนใจร้ายและเลวมาก จำเพียงแค่ฉันพอ”เขาขยับใบหน้าเข้าไปใกล้ๆเธอแต่ดูเหมือนเธอนั้นยังคงกลัวจึงหันหน้าตนเองหลบ

“ยังกลัวฉันอยู่อีกเหรอ”

“ฉันไม่รู้ว่าคุณจะทำอะไร”มือของเธอนั้นสั่นในขณะที่จับผ้าห่มปกปิดหน้าอกของตนเอง

“เราทั้งสองคนเป็นคู่รักกันก็ต้องทำอะไรแบบที่ผ่านมา”มือหนาลูบคลำขาเธอเข้าใต้ผ้าห่ม

“คุณ”เธอหันหน้ากลับมามองเขาแต่ถูกเขานั้นประกบจูบทันที

“อื้ม”

“อย่าค่ะ”เธอยกมือทั้งสองข้างผลักหน้าอกของเขาออกจากตัวเองและขยับหนี สายตาของเธอนั้นดูกลัวเขามากเนื้อตัวสั่นเครือไปทั่วเรือนร่าง เขาขยับนั่งและฉีกรอยยิ้มให้กับเธอ

“โอเค ถ้าเธอยังไม่ไว้ใจก็ไม่เป็นไรฉันจะรอนะ"ลรินเธอยังคงหวาดกลัวและไม่ไว้ใจเควินซึ่งเขาโกรธและกำลังโมโหเธอ แต่ด้วยที่เขาต้องพยายามเก็บอารมณ์จึงทำให้เขานั้นลุกเดินออกมาจากห้องยิ้มให้เธอดั่งคนที่ใจดี

“คุณจะไปไหนคะ”ในขณะที่เขากำลังจะปิดประตูห้องเธอรีบลุกขึ้นจากเตียงวิ่งตรงไปหาเขาเพราะคิดว่าเขาคือคนที่ไว้ใจได้มากที่สุด

“เธอกลัวฉันไม่ใช่เหรอฉันก็จะไปนอนข้างนอก”เธอส่ายหน้าไปมารีบคว้าแขนของเขาและจับไว้

“ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นฉันแค่ยังไม่...."

เธออายที่จะพูดคำนั้นออกมาจึงก้มหน้าลง

“เธอไว้ใจฉันนะฉันคือคนรักของเธอฉันจะทำให้ความจำของเธอกลับมา”เขาใช้มือหนาลูบเข้าที่หัวของเธอเบาๆฉีกรอยยิ้มกว้างให้เธอ

“อย่างนั้นคุณอย่าหนีฉันนะคะ คุณนอนอยู่ที่นี่กับฉันก็ได้แต่แค่..''

“ขอโทษนะเรื่องเมื่อกี้”

“ไม่เป็นไรค่ะ”เขาเดินกลับเข้ามาในห้องที่เดิมให้เธอนอนลงที่เตียงและจับดึงผ้าห่มปกคลุมร่างกายให้กับลรินได้นอนเธอหลับตานอน

“ฝันดีครับ”ถึงแม้ว่าเธอจะหลับแต่รอยยิ้มของเธอนั้นเผยออกมาให้กับเขาได้เห็น ส่วนสายตาของเขาที่มองเธอนั้นมีแต่ความเครียดแค้นและโกรธ ไม่ได้รู้สึกดีหรือว่ารักเธออย่างที่แสดงอาการเลยสักนิด