เพราะไม่สำคัญ

ตอนที่ 6

เพราะไม่สำคัญ

2 เดือน ผ่านไป

ความสัมพันธ์ของคู่แต่งงานที่ไม่ได้เกิดจากความรักก็มีชีวิตที่เป็นปกติตามแบบทั่วไปที่มันควรจะเป็นถึงแม้ว่าหลายครั้งกอหญ้าจะรู้สึกน้อยใจที่เขาไม่เคยพาเธอไปเปิดตัวหรือแนะนำที่ไหนอย่างเป็นทางการนอกจากงานแต่งงานในคืนนั้น เธอก็แทบจะไม่ได้ออกสังคมพร้อมเขาเลย

“เมื่อเสาร์อาทิตย์ที่แล้วไปไหว้พระกันสนุกเลยนะเรา”

ปรเมศวร์พูดขึ้นหลังจากนั่งกินอาหารเช้าฝีมือภรรยาเพราะตั้งแต่ทั้งคู่แต่งงานกันเขาก็มักจะพาหญิงสาวออกไปเที่ยวต่างจังหวัดแทนการเที่ยวงานสังคมในกรุงเทพฯตามแบบไฮโซทั่วไป

“วันหยุดนี้เราไปไหว้พระกันอีกไหมคะ”

กอหญ้าไม่ได้ชอบการไปเที่ยววัดแต่เธอแค่ชอบทุกที่ที่มีเขาและคงจะเป็นกิจกรรมเดียวที่ทำให้เขาแสดงกับเธอเหมือนกับสามีภรรยาโดยทั่วไป

“ได้สิไปทะเลด้วยดีกว่าเดี๋ยวผมลองหาข้อมูลวัดแถวทะเลดู”

สามีภรรยาส่งยิ้มให้แก่กันมันเป็นรอยยิ้มที่มีความสุขสำหรับกอหญ้าแต่สำหรับปรเมศวร์หญิงสาวไม่รู้ว่าเขาทำทุกอย่างเพียงเพราะต้องการยื้อเวลาให้เธออยู่กับเขาให้นานที่สุดเพื่อความสมจริงในการแต่งงานหรือเขาแค่ต้องการให้เธออยู่เป็นเพื่อนคลายเหงาแต่ไม่ว่าจะเพราะอะไร หญิงสาวก็ไม่เคยคิดว่าทั้งหมดเกิดจาก ท่านประธานรักในตัวเธอ

ยุวดียังคงหาโอกาสที่จะพูดจาเหน็บแนมกระทบกระแทกแดกดันกอหญ้าอยู่เสมอแต่เธอก็เลือกเฉพาะในช่วงเวลาที่อยู่ด้านนอกบริษัทเช่นเวลาของอาหารกลางวันหรือการเจอกันโดยบังเอิญที่หน้าประตูเพราะกลัวว่ากล้องวงจรปิดจะสามารถจับได้ไม่อยากมีปัญหากับเจ้านายแต่เธอก็ยังรู้สึกว่าถ้างานแต่งงานไม่เกิดขึ้นตอนนี้เจ้านายของเธอก็ยังโสดแล้วถ้าวันใดที่ดาวิกากลับมาแต่งงานกับท่านประธานเธอเองก็อาจจะได้ขึ้นเป็นเลขาได้เงินเดือนมากกว่านี้

“ที่พักสวยไหมผมจองเรียบร้อยแล้ว”

ชายหนุ่มส่งโทรศัพท์ให้ภรรยาดูเมื่อทั้งคู่กำลังขับรถกลับบ้านเพราะตลอดเวลาทั้งวันเขาได้มองหาที่พักได้เตรียมแหล่งท่องเที่ยวไว้สำหรับช่วงวันหยุดที่กำลังจะมาถึง

“สวยจังติดทะเลด้วยราคาคงแพงน่าดูเลยนะคะ”

กอหญ้าเลื่อนดูภาพรีสอร์ตต่างๆในโทรศัพท์มีมุมที่สวยงามหลายมุมที่เธอคิดว่าถ้าไปยืนถ่ายภาพคงจะสวยน่าดูระหว่างที่หญิงสาวกำลังชื่นชมความงามของที่พักก็มีข้อความแชทของดาวิกาเด้งขึ้นมาและจากข้อความที่เธอเห็นทำให้รู้ว่าทั้งสองคนยังคงพูดคุยกันอยู่

“ขอบคุณนะคะสำหรับคำปรึกษาในทุกๆเรื่อง”

ภรรยาตัวจริงได้แต่อ่านข้อความอยู่ในใจและเลือกกดข้อความให้หลบหายเพื่อให้ปรเมศวร์ไม่รู้ว่าเธอได้เห็นความจริงว่าทั้งคู่ยังคงติดต่อกันอยู่อีก

“เป็นอะไรเงียบไปเลย”

“กำลังค่อยๆเลื่อนดูภาพค่ะที่นี่สวยทุกมุมน่าถ่ายรูปทั้งนั้น”

กอหญ้าพยายามรวบรวมความมีสติให้กลับมา เธอรู้สึกร้อนวูบวาบไปหมดทั้งหน้ามันทั้งหึงทั้งหวงและรู้สึกน้อยใจที่สุดท้ายถึงแม้ผู้หญิงคนนั้นจะทิ้งงานแต่งไปและเธอคือคนที่ยอมแต่งงานด้วยแต่ปรเมศวร์ก็กลับเลือกที่จะยังคุยกับผู้หญิงคนนั้นทั้งที่ตอนนี้เขามีเธออยู่

“ผมไม่ได้ไปทะเลนานมากครั้งสุดท้ายตอนที่พ่อยังมีชีวิตพอท่านจากไปก็ไม่รู้ว่าจะไปกับใครชวนดาวิกาเธอก็ไม่ชอบ เธอบอกว่าทะเลมันร้อน”

คนพูดยังคงเล่าไปเรื่อยไม่แม้แต่จะหันมามองสบตาคนฟังว่าตอนนี้น้ำตามันเริ่มจะแพ้ภัยไหลออกมาแล้วเมื่อได้ยินเขาพูดชื่ออดีตคนรักเก่าเพราะมันหมายความว่าเขาไม่เคยลืมเธอ

“คุณดาวิกาไม่ไปคุณก็เลยไม่ไปอย่างนั้นหรือคะ”

กอหญ้าไม่รู้ว่าเธอจะถามไปทำไมแต่ก็แค่เพียงอยากแน่ใจว่าสำหรับปรเมศวร์แล้วผู้หญิงคนนั้นมีอิทธิพลต่อความคิดเขามากแค่ไหน เพียงแค่เธอไม่ชอบไปทะเลเขาก็เลือกที่จะไม่ไปตามใจ ถ้าลองเป็นตัวเองบ้ากอหญ้าคิดว่าเขาคงไม่มีทางที่จะยอมทำในสิ่งที่เธอชอบถ้าเขาไม่เต็มใจ

“ก็ใช่น่ะสิก็เลยไม่ได้ไปหลายปีแต่ต่อไปนี้ผมคงได้ไปทะเลบ่อยขึ้นเพราะมีคุณเป็นเพื่อนแล้ว”

แค่ได้ยินคำว่าเป็นเพื่อนหัวใจของกอหญ้าก็หล่นวูบลงทันทีหญิงสาวได้แต่พยายามสูดลมหายใจเรียกสติตัวเองกลับคืน เธอก็ไม่รู้เหมือนกันว่าช่วงนี้เป็นอะไรทำไมถึงรู้สึกน้อยใจเหตุการณ์รอบตัวไปหมด ทั้งที่ความจริงเธอเป็นคนที่เข้มแข็งยอมรับทุกอย่างได้แต่ทำไมตอนนี้แค่เพียงได้ยินชื่อของดาวิกาหรือเรื่องราวเก่าๆเกี่ยวกับผู้หญิงคนนั้นมันทำให้หัวใจดวงนี้แทบจะแหลกสลาย

“คุณเอาเสื้อผ้าออกมาวางนะคะฉันจะจัดใส่กระเป๋าให้”

กอหญ้าหยิบกระเป๋าเดินทางออกมาวางเรียงเพราะวันนี้เธอตั้งใจจะจัดเสื้อผ้าสำหรับการเดินทางในวันพรุ่งนี้

“ขอโทษทีผมลืมบอกคุณว่าต้องยกเลิกทุกอย่างแล้ว ผมมีคุยงานในช่วงบ่ายของวันพรุ่งนี้ไว้วันหลังค่อยไปกันนะ”

ท่านประธานพูดจบก็เดินเข้าห้องน้ำไปทิ้งไว้แค่เพียงระเบิดแห่งความน้อยใจที่คนฟังแทบจะตั้งตัวไม่อยู่ เธอเพิ่งเดินทางไปซื้อเสื้อผ้าเมื่อช่วงเช้าในระหว่างที่มีเวลาก่อนที่จะเข้าทำงานบริษัทแต่วันนี้เขากลับมาบอกว่าขอล้มเลิกทุกอย่างเหมือนความรู้สึกของเธอไม่มีค่าเลย ทำให้หญิงสาวหวนคิดถึงเรื่องราวที่เขาพูดที่ดาวิกาไม่ชอบทะเลเขาก็ยอมไม่ไปแต่ในเมื่อเธออยากไปทำไมเขาไม่เลือกที่จะเลื่อนงานไปก่อนบ้าง

“ก็เพราะเธอมันไม่สำคัญไงล่ะกอหญ้า”