เพราะฉันไม่ได้มีค่า

ตอนที่ 7

เพราะฉันไม่ได้มีค่า

“เดี๋ยวเย็นผมจะมารับไปทานร้านโปรดของคุณนะ”

วันนี้เป็นวันหยุดปรเมศวร์ไปทำงานเพียงคนเดียว ชายหนุ่มจึงหวังจะปลอบใจคนโดนเบี้ยวนัดด้วยการพาไปเลี้ยงอาหารเย็นในค่ำคืนนี้

กอหญ้าถึงแม้จะรู้สึกน้อยใจที่ตัวเองไม่ได้ไปทะเลแต่ก็พยายามเก็บซ่อนความรู้สึกไว้ว่าอย่างน้อยเย็นนี้เขาก็ยังจะพาเธอไปดินเนอร์ในร้านอาหารที่เขาเองก็สนใจว่าเธอรู้สึกชื่นชอบ

ใกล้เวลานัดหญิงสาวแต่งตัวรอและไม่คิดว่าครั้งนี้จะเป็นการรอเก้อจนเธอหยิบโทรศัพท์ที่วางอยู่หัวเตียงขึ้นมาถึงได้เห็นว่าปรเมศวร์ส่งข้อความมาขอเลื่อนนัดจากวันนี้ไปเป็นวันพรุ่งนี้แทน

“มันไม่สำคัญเลยจริงๆใช่ไหมนัดกับฉัน”

หญิงสาวทรุดตัวนั่งลงกับที่นอนร้องไห้ฟูมฟายอยู่คนเดียวน้ำตาทุกหยดมันคือความเสียใจและน้อยใจที่เธอเก็บมาตลอดหลายเดือน ในเมื่อวันนี้ความอดทนมันถึงขีดสุดเธอก็เลือกที่จะปล่อยมันออกมาโดยที่ไม่ต้องอายใครเพราะที่นี่ไม่มีใครอยู่นอกจากเธอและแม่บ้านที่อยู่ข้างล่าง

การร้องไห้จากความเสียใจทำให้กอหญ้าเผลอนอนหลับไปมารู้สึกตัวอีกทีก็เกือบสองทุ่มและเมื่อเธอพยายามลุกขึ้นกลับรู้สึกเวียนหัวมีอาการหน้ามืดและคลื่นไส้

หญิงสาวตัดสินใจโทรศัพท์หาแม่บ้านและคนขับรถแต่กลับไม่มีใครรับสายเพราะที่บ้านหลังนี้คนงานทุกคนจะมาแบบเช้าเย็นกลับไม่ได้มีใครอยู่ที่บ้านนี้เลย

“เราต้องโทรหาเขาจริงๆหรอ”

คนเดียวที่กอหญ้าไม่อยากจะโทรคือปรเมศวร์เพราะเธอรู้สึกเกรงใจกลัวเขาจะต่อว่าว่ากำลังมีธุระทำไมเธอต้องโทรมาแค่ไม่สบายแค่นั้นแต่หญิงสาวคิดว่าไม่อยากพาตัวเองขึ้นรถรับจ้างไปเพราะกลัวจะเผลอเป็นลมหรือมีอาการหนักระหว่างทาง

“ทำไมไม่โทรหาคนขับรถก็ผมบอกแล้วไงว่าผมมาทำงานแค่นี้นะ...เสียเวลา”

หญิงสาวเลือกที่จะไม่พูดต่อหรืออธิบายใดๆเธอวางหูทันทีทุกอย่างเป็นอย่างที่เธอคิด ไม่ว่าเธอจะป่วยแค่ไหนมันก็ไม่สำคัญกับเขา บางทีครั้งนี้มันอาจจะทำให้ความอดทนของเธอหมดลงก็ได้ อาการที่เวียนหัวจนแทบจะทรงตัวไม่อยู่กอหญ้าจึงไม่อยากคิดอะไรมากเธอค่อยๆพาตัวเองเดินออกไปที่หน้าบ้านเรียกรถแท็กซี่ให้ไปส่งที่โรงพยาบาลที่อยู่ใกล้ๆ

“อาการของคุณเป็นอาการแพ้ท้องที่เกิดจากการตั้งครรภ์ค่ะ”

คำตอบที่คุณหมอให้มันเหมือนโลกทั้งใบหล่นลงมาทับที่อก ชีวิตแต่งงานที่เธอพยายามมองแต่ด้านดีวันนี้มันแทบจะไม่มีมุมนั้นให้เห็น เขาผิดนัดกับเธอในทุกๆเรื่องแม้กระทั่งวันนี้ที่เธอไม่สบายเขายังพูดจาไม่ดีใส่ แทนที่จะเป็นห่วงหรือช่วยเธอหาทางออก

กอหญ้าตัดสินใจที่จะเก็บเรื่องนี้เป็นความลับไม่มีทางที่เธอ

จะให้ปรเมศวร์รู้ในเมื่อเขากับเธอก็เป็นแค่สามีภรรยากันในนามที่ผ่านงานแต่งงานก็เท่านั้น ไม่มีการจดทะเบียนถ้าเขารู้ว่าเธอท้องบางทีชายหนุ่มอาจจะได้บังคับให้เธอยกลูกให้เขาส่วนตัวเธอเองอาจจะไม่ได้เจอลูกอีกเลย

สาวน้อยตัวเล็กหอบร่างที่อ่อนแอของตัวเองกลับไปถึงบ้านก็เกือบจะเที่ยงคืนแล้วเพราะรถข้างนอกยังติดอยู่ ตอนแรกกอหญ้าคิดว่าป่านนี้สามีคงกลับบ้านแล้วแต่ก็พบแค่เพียงความว่างเปล่าไม่มีรถของเขาไม่มีใครอยู่ที่บ้านเลย

หญิงสาวยังคงทำหน้าที่ของตัวเองด้วยการจัดเตรียมกับข้าวไว้บนโต๊ะอาหารถึงแม้จะรู้อยู่แล้วว่าเขาคงไม่กลับมากินในเมื่อทุกอย่างถูกเตรียมไว้ตามหน้าที่อย่างเรียบร้อย กอหญ้าก็รีบอาบน้ำกินยาแล้วเข้านอนเพราะเธอหมดแรงกับอาการแพ้ท้องเวียนหัวและยังมารับรู้เรื่องราวที่ตัวเองไม่ได้วางแผนอนาคตไว้แบบนี้อีก ร่างกายอ่อนล้าสมองก็ไร้พลังจนไม่สามารถคิดหาคำตอบใดๆได้ในเวลานี้

“ผมขอโทษคิดว่าคุณหลับแล้ว”

หญิงสาวที่นอนหลับอยู่รู้สึกตกใจเมื่อสัมผัสได้ว่ามีใครบางคนเข้ามาใกล้กับตัวเธอเมื่อลืมตาจึงพบว่าปรเมศวร์กำลังใช้มือมาวางบนหน้าผาก เขาคงคิดว่าเธอกำลังไม่สบายและคำว่าไม่สบายของเขาก็คงหมายถึงการเป็นไข้

“กินข้าวมาหรือยังคะอาหารอยู่บนโต๊ะนะ”

กอหญ้าถึงแม้จะตั้งใจไว้แล้วว่าเธอจะไม่แสดงอารมณ์ความรู้สึกอะไรออกมาแต่สุดท้ายเมื่อเห็นหน้าเขาความรู้สึกของเธอมันก็ไม่สามารถเก็บกั้นได้อีกต่อไปจึงเลือกที่จะคว้าผ้าห่มขึ้นมาคุมและหันหลังให้เขาเพื่อปกปิดความรู้สึกทั้งหมด

แสงไฟจากประตูห้องน้ำทำให้คนนอนหลับรู้ว่าตอนนี้ท่านประธานไม่ได้อยู่ในห้องนอนแล้ว เธอจึงกล้าพอที่จะปล่อยเสียงร้องไห้ออกมาเพราะไม่อย่างนั้นมันคงจะอึดอัดอยู่ภายในหัวใจ

กอหญ้าพยายามแสร้งว่าเธอหลับแล้วเพราะไม่อยากจะพูดคุยอะไรกับเขาต่อแต่ก็แอบหวังว่าเขาจะถามเธอบ้างว่าอาการ ไม่สบายตอนนี้เป็นอย่างไรเพราะเธอไม่ได้บอกเขาเรื่องที่ไปหาหมอแต่มันก็น่าเสียใจที่ถึงแม้เขาจะดูเป็นห่วงแต่ก็ไม่เคยถามอะไรเลย

“เย็นนี้กินร้านไหนกันดี”

สามีถามภรรยาหลังจากที่ทั้งคู่กินอาหารมื้อเช้ากันเสร็จแล้วเพราะปรเมศวร์ไม่ลืมว่าวันนี้เขามีนัดทานอาหารเย็นกับสาวน้อยที่นั่งข้างๆที่เขาผิดสัญญาเธอมาหลายครั้ง

“ฉันไม่ค่อยอยากออกนอกบ้านเลยค่ะ กินข้าวที่บ้านกันดีกว่า”

กอหญ้าพูดออกไปไม่ใช่เพราะเธอรู้สึกน้อยใจหรือกำลังเรียกร้องให้ฝ่ายง้อแต่เธอรู้สึกอ่อนเพลียและเหนื่อยเหลือเกิน ไม่อยากจะต้องเคลื่อนย้ายตัวเองไปไหนและไม่อยากเสียใจถ้าต้องถูกเลื่อนนัดอีก

“งอนผมหรือไงไปแต่งตัวดีกว่า เราจะออกจากบ้านตั้งแต่บ่ายจะได้ขับรถเล่นไปด้วย”

หญิงสาวได้แต่เดินขึ้นไปบนห้องเพื่อเตรียมตัวและคิดย้อนถึงเหตุการณ์ว่าถ้าเป็นดาวิกาเขาจะยอมทำตามใจเธอไหมแต่ตอนนี้ถึงแม้ว่าร่างกายของเธอกำลังป่วยอยู่แต่สุดท้ายเธอก็ต้องเป็นฝ่ายตามใจเขา

ตลอดทางของการขับรถเล่นและกินอาหารมื้อเย็น กอหญ้าสังเกตว่าสามีของเธอแทบจะไม่ละสายตาจากโทรศัพท์แม้แต่เวลาขับรถ หลายครั้งที่เธอต้องเตือนเพราะกลัวจะเกิดอุบัติเหตุ

มื้ออาหารที่ควรจะมีความสุขกลายเป็นมื้ออาหารที่เหมือนมีคนมานั่งกินด้วยเพราะปรเมศวร์ยังคงกดข้อความแชทหาใครอยู่ตลอดเวลาและสำหรับกอหญ้าเธอคิดว่าคงไม่ใช่ใครที่ไหน ต้องเป็นดาวิกาแน่ ๆ และถ้าเธอรู้ความจริงว่าที่ผ่านมาที่ปรเมศวร์เปลี่ยนไปเป็นเพราะเขากลับไปคุยกับอดีตคนรัก เธอคิดว่าคงจะไม่ทนอยู่ที่นี่อีกต่อไปแล้วลูกคนเดียวเธอเลี้ยงได้จะไม่อยู่เป็นเงารักหรือตัวสำรองของใครเด็ดขาด