รอยยิ้มของท่านประธาน(1)

ตอนที่ 1

รอยยิ้มของท่านประธาน

“ขอบคุณนะที่เมื่อคืนอยู่เป็นเพื่อนผมจนดึก”

ปรเมศวร์จับแขนของเลขาสาวที่กำลังวางเอกสารบนโต๊ะส่ง

รอยยิ้มแทนคำขอบคุณที่เมื่อคืนเธอยอมนั่งทำงานอยู่จนดึกกับเขาซึ่งมันก็ไม่ใช่ครั้งแรกตั้งแต่เขาเข้ามารับตำแหน่งแทนบิดา กอหญ้าก็จะอยู่เป็นเพื่อนเขาทำงานดึกอยู่แบบนี้บ่อยๆแต่เมื่อวานนอกจากนั่งเป็นเพื่อนหญิงสาวยังช่วยงานเขาเกินหน้าที่อีก

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะเป็นหน้าที่ของฉันอยู่แล้ว”

สาวน้อยในวัยแค่ 20 กว่าไม่กล้าเงยหน้าสบตาเจ้านายเพราะเธอเริ่มไม่แน่ใจว่าที่เขามองเธอแบบนี้เกิดจากที่เขารู้ว่าเธอแอบรักเขามาตลอดหรือเปล่าเพราะตั้งแต่เข้ามาทำงานปรเมศวร์ก็เป็นเพียงคนเดียวที่กอหญ้าสนิทด้วยเพราะด้วยตำแหน่งเลขาส่วนตัวทำให้ทั้งคู่ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันตลอด

“เย็นนี้ถ้าผมไม่ติดธุระอะไรจะไปกินข้าวด้วยกันนะผมขอเลี้ยงคุณแทนคำขอบคุณเมื่อวานที่ดูแลปิ้งขนมปังชงกาแฟมาให้ผมกิน”

หญิงสาวอยากจะดีใจกับคำพูดนี้แต่ก็ไม่คาดหวังว่ามันจะเป็นจริงเพราะหลายครั้งที่เจ้านายของเธอนัดหมายแต่สุดท้ายก็ต้องยกเลิกเมื่อคู่หมั้นสาวของเขาโทรมาเธอก็กลายเป็นคนที่รอเก้อทันที

ปรเมศวร์เป็นท่านประธานที่ไม่ค่อยพูดในสายตาของพนักงานคนอื่นๆแต่สำหรับกอหญ้าแล้วเขาเป็นผู้ชายที่แสนใจดีและชอบพูดอะไรให้เธอหัวเราะได้เสมอแต่หญิงสาวก็สังเกตมานานว่าเขาจะเป็นแบบนี้เฉพาะต่อหน้าเธอเท่านั้น ยิ่งเมื่อเขาอยู่กับคนรักยิ่งกลายเป็นคนที่ไม่ค่อยพูด กอหญ้าแอบรู้สึกเหมือนกับว่าเจ้านายของเธอไม่เป็นตัวเองด้วยซ้ำเวลาที่ต้องอยู่กับดาวิกา

“ผมขอยกเลิกนัดเย็นนี้ของเรา...ขอเปลี่ยนเป็นพรุ่งนี้แทนนะ”

ปรเมศวร์เรียกเลขาสาวเข้ามาบอกหลังจากที่รับโทรศัพท์จากคู่หมั้นรอยยิ้มของเขาแสดงออกถึงความดีใจ

“ผมไม่ได้เจอกับดาวิกามาเกือบเดือนแล้วไม่รู้ว่าเธอติดธุระอะไรนักหนานัดกันทีไรก็เป็นอันต้องเลิกนัด”

เจ้านายพยายามอธิบายเพิ่มเติมให้เลขาเข้าใจว่าเพราะอะไรเขาถึงยอมผิดนัดเธอเพื่อไปกินข้าวกับคู่หมั้นแทน

“ไม่เป็นไรเลยค่ะไว้วันหลังก็ได้ ฉันดีใจนะคะที่เห็น ท่านประธานมีรอยยิ้มแบบนี้”

กอหญ้าไม่ได้พูดตรงข้ามกับหัวใจแต่เธอพูดเพียงครึ่งเดียวเธอมีความสุขทุกครั้งที่ได้เห็นปรเมศวร์มีรอยยิ้มแต่ความสุขที่เกี่ยวกับดาวิกามันก็กลับสร้างความเสียใจให้กับตัวเธอเองแทน

“อีกเดือนเดียวผมก็จะแต่งงานแล้ว เหมือนยังไม่ค่อยได้เตรียมอะไรเลย ดาวิกาก็ยังไม่ยอมไปลองชุดแต่งงานพอพูดไปก็มีแต่ทะเลาะ”

ปรเมศวร์ต้องการระบายให้ใครสักคนฟังกับความทุกข์ที่เขาพบเจอ จากตำแหน่งท่านประธานชายหนุ่มจึงไม่กล้าที่จะเล่าให้ใครฟังง่ายๆเพราะอาจจะทำให้เขาดูไม่น่าเชื่อถือเป็นถึงผู้บริหารแต่กลับจัดการชีวิตความรักของตัวเองไม่ได้เลย

“แต่ฉันเชื่อว่าผู้หญิงทุกคนต้องดีใจค่ะที่จะถึงงานแต่งงานของตัวเอง เพียงแต่คุณดาวิกาอาจจะมั่นใจว่าคุณปรเมศวร์สามารถจัดการทุกอย่างได้ดีอยู่แล้ว เธอถึงไม่กังวลอะไร”

กอหญ้าไม่กล้าที่จะพูดความจริงในความรู้สึกเพราะเธอเองก็สังเกตมาตลอดว่าการเตรียมงานแต่งทั้งหมดเจ้านายของเธอเป็นคนจัดการเหมือนกับว่าเขาจะแต่งงานคนเดียวอย่างนั้น ดาวิกาแทบจะไม่มายุ่งเกี่ยวอะไรเลยแม้แต่เรื่องชุดแต่งงาน กอหญ้าก็ยังเป็นคนทำหน้าที่ไปเลือกให้และเจ้าสาวก็ยังไม่ให้คำตอบว่าถูกใจหรือเปล่า

พระอาทิตย์คล้อยลงต่ำใกล้เวลาเลิกงานกอหญ้าได้แต่พยายามมองประตูว่าผู้ชายที่เธอแอบรักเขาจะออกไปพบกับคู่หมั้นเมื่อไหร่แต่สุดท้ายก็ถึงเวลาเลิกงานของเธอก่อน หญิงสาวจึงเลือกที่จะไม่รอต่อไป วันนี้เธอตั้งใจว่าจะไปหาอะไรกินคนเดียวให้คลายความรู้สึกที่แอบอิจฉาผู้หญิงคนนั้นที่เจ้านายของเธอรักถึงแม้จะรู้สึกแบบนั้นแต่กอหญ้าก็ไม่เคยคิดจะทำร้ายทำลายความรักของใคร เธอขอเป็นเพียงแค่ความหวังดีที่อยู่ใกล้ๆก็พอ

“จะกลับบ้านแล้วใช่ไหมเดี๋ยวผมไปส่งที่คอนโด”

สาวน้อยที่กำลังรอลิฟท์เพื่อลงไปข้างล่างตกใจเมื่อได้ยินเสียงเจ้านายมายืนอยู่ข้างหลังเธอ

“ร้านอาหารที่ผมจะไปก็ อยู่ใกล้คอนโดคุณเดี๋ยวผมแวะไปส่ง”

สาวน้อยในชุดพนักงานพยักหน้าด้วยความดีใจแต่ก็พยายามเก็บซ่อนความรู้สึกไม่ให้มันออกนอกหน้าเพราะกลัวจะทำให้เจ้านายสงสัยอย่างน้อยถึงแม้เย็นนี้เขาจะเบี้ยวนัดแต่ก็ยังไปส่งเธอจากที่ตั้งใจว่าจะไปแวะหาอะไรกินก่อนหญิงสาวก็เปลี่ยนใจยอมกลับคอนโดทันที

“ชุดแต่งงานที่เธอเลือกสวยมากเลยรู้ไหม วันนี้ดาวิกาคงได้ให้คำตอบผมแล้วแหละว่าเธอจะเอาชุดนั้นหรือเปล่าจะได้ไปลองเพื่อแก้ไขให้เข้ากับตัวเธอ”

คนขับดูมีความสุขเมื่อได้พูดถึงคนรักเพราะหลายสัปดาห์ที่ผ่านมาเขาทำงานดึกอยู่ที่บริษัททุกวันและมีกอหญ้าอยู่เป็นเพื่อนหญิงสาวไม่เคยเห็นเขายิ้มแบบนี้เลย

“ฉันเลือกเพราะเป็นชุดที่เหมาะกับคุณดาวิกาค่ะ คู่หมั้นของเจ้านายเป็นคนที่สวยแล้วก็หุ่นดีเธอแต่งชุดอะไรก็ดูดีไปหมด”