อยากเสือกไส

บุรุษผู้นั้นหน้าตาหล่อเหลาราวภาพวาดเทพเซียนจากปลายพู่กันของจิตรกรชั้นเยี่ยม คิ้วเข้มพาดขวางได้รูปอยู่บนดวงตาคมเข้ม ขนตาเป็นแพราวหญิงสาวยิ่งส่งให้มีประกายหวานฉ่ำดึงดูด จมูกโด่งยาวได้รูป รับกับริมฝีปากหยักที่ยกยิ้มนิด ๆ ผมยาวประบ่าดูยุ่งเหยิงหากแต่ส่งให้เขายิ่งดูคมเข้ม

แต่สิ่งเหล่านั้นมันหาได้ทำให้นางตกใจใด ๆ เท่าที่บุรุษผู้นั้นนั่งคุกเข่าอยู่ข้างนางโดยที่ยังไม่สวมอาภรณ์ ท่อนเอ็นที่นางเห็นระยะไกลเมื่อครู่มาโด่เด่อยู่เบื้องหน้าใกล้จนเห็นเส้นสายที่ร้อยรัดไปทั่วลำโคนปูดโปน มันใหญ่ยาวตั้งลำตระหง่านขนานไปกับท้องน้อยที่อัดแน่นไปด้วยลอนกล้าม ส่วนปลายสีชมพูสดรูปร่างคล้ายหัวเห็ดถอกบาน มีน้ำสีใสไหลซึมเยิ้มออกมาตรงรอยผ่า

มันห่างจากใบหน้าของนางเพียงชั่วคืบเท่านั้น !

เหตุใดไม่ทราบ ภาพที่มันแทงทะลุเข้าไปในปากของซูจวินจึงผุดโผล่เข้ามาในห้วงความคิด ริมฝีปากอวบอิ่มรูปกระจับสีชมพูระเรื่อราวดอกเหมยฮวาที่โดดเด่นอยู่ท่ามกลางหิมะหนาหนักสั่นระริกโดยไม่รู้ตัว

ริมฝีปากน้อย ๆ ได้รูปนั้นกระตุ้นเร้าให้ชายหนุ่มอยากเสือกไสมันเข้าไปจนถึงคอหอยนางเหลือเกิน !

“ เจ้าลุกไหวหรือไม่ หากไม่ไหว ข้าจะช่วยอุ้ม ” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นพลางขยับเข้ามาใกล้จนเจ้าสิ่งนั้นมันจะสัมผัสใบหน้างามของนางอยู่แล้ว ชิงเซียนได้สติรีบกระถดตัวถอยหลังหนีทันที

“ อย่าบังอาจเอามือโสโครกของเจ้ามาแตะต้องข้า เจ้ามันก็แค่ชายต่ำต้อยน่าสมเพชที่บังอาจเป็นชู้ ลักลอบสมสู่กับหญิงที่มีสามีแล้ว ที่สำคัญยังมีหน้ามาทำสิ่งนั้นในบ้านของข้าอีก ”

คำด่าของนางทำให้อีกฝ่ายเลิกคิ้วอย่างแปลกใจ

“ แม่นางมาแอบดูข้าเอากับสาวใช้นางนั้นรึ ” คำกล่าวหาที่มีมูลความจริงนั้นทำให้หญิงสาวอึกอัก

“ ขะ... ข้ามิได้ตั้งใจจะแอบดู ข้าเพียงแต่บังเอิญผ่านมาได้ยินและได้เห็นเท่านั้น ” อีกฝ่ายพยักหน้าแล้วยกยิ้มที่มุมปาก

“ ดูอยู่นานแล้วรึ ” นางหน้าแดงก่ำอย่างโมโห

“ เจ้าคิดว่าข้าเป็นคนเช่นไร สตรีใดจะไปอยากแอบดูผู้คนสมสู่กันในสถานที่อันโจ่งแจ้งราวสุนัขที่ติดสัด แล้วก็สวมเสื้อผ้าเสีย อย่าเดินไปเดินมาให้บ้านข้าให้อุจาดตา จากนั้นก็รีบออกไปจากบ้านข้า มิเช่นนั้นข้าจะเรียกให้บ่าวไพร่ออกมาจัดการ และข้าก็จะแจ้งความบัดสีนี้ให้กับสามีของซูจวินอีกด้วย เขาคงไม่ปล่อยเจ้าเอาไว้แน่ ”

“ ซูจวิน ใครกันหรือ ” ชายหนุ่มถาม ชิงเซียนเบิกตากว้างอย่างเหลือเชื่อ

“ เอาเสื้อปิดตรงนั้นก่อน ”

“ ก็ได้ ก็ได้ ” เขารับคำแล้วยิ้มมุมปากขัน ๆ ราวกับมันเป็นเรื่องตลกเหลือเกิน ที่นางทนดูเจ้ามังกรของเขาไม่ได้ ราวกับเป็นเรื่องปกติธรรมที่คนทั่วไปเขาทำกัน

นั่งแก้ผ้าใช้แท่งหยกชี้หน้าคู่สนทนาแบบนั้น !

เมื่อเขาปกปิดส่วนลับเรียบร้อยนางจึงยอมสนทนาต่อ

“ ก็หญิงสาวที่เจ้าสมสู่อย่างไม่รู้จักอายเมื่อครู่นี้อย่างไรเล่า นางเป็นสาวใช้ประจำตัวของข้า นี่เจ้าอย่าบอกนะว่าเจ้ามีอะไรกับนางโดยที่ไม่ได้รู้ชื่อแซ่ด้วยซ้ำ ” เขายักไหล่อย่างไม่ยี่หระ

“ ข้าอาจจะถามหรือไม่ถาม จำไมได้ และหาได้ใช่เรื่องสำคัญไม่ ตอนเอากันสิ่งเดียวที่ต้องรู้คือเอาอย่างไรให้สุขสมที่สุด ก็เท่านั้น ” นางแสยะปากอย่างรังเกียจ แต่เขาก็ยังพูดต่อ

“ เดี๋ยวนะ เมื่อครู่นี้แม่นางบอกว่าเป็นเจ้าของบ้าน ซูจวินเป็นสาวใช้ประจำตัว แสดงว่าแม่นางคงเป็น... ”

“ ใช่ ข้าเป็นลูกสาวของบ้านหลังนี้ คุณหนูชิงเซียน ” นางเชิดหน้าตอบเพื่อต้องการให้อีกฝ่ายตระหนักถึง ที่ต่ำที่สูง ทว่าอีกฝ่ายฉีกยิ้มกว้าง

“ ถ้าเช่นนั้นข้าคงต้องเอ่ยคำว่า สวัสดีน้องสาวกับเจ้าแล้วล่ะ ” ชิงเซียนเบิกตากว้าง อ้าปากหวอ

“ มะ... หมายความว่า... ”

“ หมายความว่า ข้าคือหวังถิงเฟิง บุตรชายผู้เดียวของท่านลุงหวังถิงหลง ผู้เป็นพ่อเลี้ยงของเจ้าอย่างไรเล่า ”