เร้นรักเมียกาฝาก

บทที่1. ความลับ!!

กลิ่นดอกเดซี่โชยฟุ้ง ผสมกับกลิ่นละอองเกสรของดอกไม้สายพันธุ์อื่นที่ลอยฟุ้งอยู่ในอากาศมันหอมสดชื่นชวนให้ดอมดม แต่เหตุใดเล่า? ผู้หญิงสาวสวยวัยประมาณ23ปีกลับมีสีหน้าเศร้าสร้อย ทั้งๆ ที่นั่งอยู่ท่ามกลางความงดงามของพรรณไม้ต้นฤดูหนาว มัลลิกา บุษยารัก สาวน้อยสุดอาภัพที่นั่งเศร้ากับความจอมปลอมที่บังเอิญได้รู้ เพราะหากไม่ได้ยินคำสนทนาเหล่านั้น ช่วงเวลานี้... น่าจะเป็นช่วงที่เธอควรดีใจที่สุด เมื่อพี่ชายคนโตของบ้านบุษยารัก กำลังเดินทางกลับมา หลังไปเล่าเรียนอยู่ที่ต่างประเทศเสียหลายปี

‘อาม่าอย่ามาบังคับให้ผมต้องทำอะไรที่ผมไม่อยากทำเลยครับ เรื่องยัยเด็กนั่นไร้สาระที่สุด!’

เสียงบ่นแสดงความไม่พอใจอย่างที่สุด ดังออกมาจากปากบุตรชายคนรองของบ้านบุษยารัก พี่ชายอีกคนของเธอ แต่มัลลิกาไม่ได้สนิทสนมด้วยเหมือนดัง ขุนทัพ คนที่เธอเฝ้าคิดถึง เขาคือ จอมทัพ ลูกชายคนรอง แต่กลับเป็นคนที่คุณอาทร กับคุณอารีไว้ใจที่สุด

‘ตาจอม อาม่าแค่อยากให้เราสงสารยัยลิกาบ้าง’ เสียงอาม่า ญาติผู้ใหญ่ที่อายุมากที่สุด และเมตตาต่อเธอมากที่สุดเช่นกันกล่าวท้วง

มัลลิกาเบียดตัวเองกับกำแพงหิน แนบใบหูตั้งใจฟังเสียงสนทนานั่นเธอเองก็อยากรู้เหมือนกัน ทำไม? จอมทัพถึงเกลียดชังเธอ ผิดกับพี่น้องคนอื่นๆ

‘ยัยนั่นมีอะไรให้น่าสงสารครับอาม่า หล่อนแย่งทุกสิ่งที่ผมควรได้ ทั้งๆ ที่ตัวเองเป็นแค่กาฝาก!’

มัลลิกาผงะ รีบยกมือขึ้นอุดปาก เธออยากตะโกนท้วง แต่เมื่อคิดดูดีๆ สิ่งที่จอมทัพพูดออกมาน่าจะเป็นเรื่องจริง เมื่อทุกคนในบุษยารัก ล้วนแต่มีผิวคล้ำ มีตนเองเพียงคนเดียวที่มีผิวขาวเผือด ขนาด มัสยา พี่สาวอีกคนของเธอ หล่อนเองก็มีผิวสีเหมือนกับทุกคน มีเธอคนเดียวที่แตกต่าง เธอเพิ่งรู้ความจริงวันนี้เองว่าตนเองไม่เกี่ยวพันกับทุกคนเลย เธอเป็นแค่กาฝากที่มาอาศัยใบบุญของคนในบุษยารักแค่นั้นเอง

‘บ้านหลังนั้น...ไม่ได้ใหญ่โตอะไรเลย ยังมีเรือนไม้สวยๆ ให้จอมเลือกอีกตั้งหลายหลัง หลังนั้นน่ะ ยกให้ยัยลิกาไปเถอะนะ’

มัลลิกาตั้งใจฟังต่อ เธอรู้สาเหตุแล้วว่าทำไมจอมทัพถึงโกรธเธอนัก!! บ้านปีกไม้ริมลำธารที่เขาชอบไปนอนขลุกที่นั่น นั่นเอง มัลลิกาเพิ่งรู้ คุณอาทรยกให้เธอเสียแล้ว

‘อาม่าก็รู้...บ้านหลังนั้นมีความหมายกับผม...แล้วทำไมคุณพ่อถึงยกให้ยัยนั่นล่ะ!’

ชายหนุ่มตะโกนลั่น! ความโกรธ ความเกลียดเพิ่มขึ้น จนอยากให้มัลลิกา หายไปจากคนทั้งบ้าน เขาเกลียดหล่อน เกลียดการเสแสร้งที่หล่อนแสดงออกให้ทุกคนเห็น...ผู้หญิงคนนั้นแค่แสดงละคร และทำให้ทุกคนสงสาร แต่สำหรับเขา มัลลิกาเป็นแค่...กาฝาก!

หญิงสาวถอนใจเฮือก...จมอยู่กับความคิดฟุ้งซ่านของตัวเองต่อ...จากนี้ไปเธอควรทำตัวเช่นไร...เมื่อไม่ได้มีความผูกพันกับทุกคนเลย เธอเป็นแค่เด็กที่คุณท่านทั้งหลายอุปการะอุ้มชู...

จอมทัพเบ้ปาก เขามองหล่อนผ่านเลนส์กล้องอยู่หลายนาที ใบหน้าที่เคยยิ้มแย้มตลอดเวลา ตอนนี้กลับเศร้าสลด ผู้หญิงร้อยมายาอย่างหล่อน กำลังแสดงบทอะไรอยู่? ความหมั้นไส้เล็กๆ ในใจ ทำให้ชายหนุ่มขยับก้าว ตรงไปยังทิศทางที่มัลลิกานั่งอยู่

“พอๆ เลิกคิดได้แล้ว...ทำตัวดีๆ ให้สมกับที่ทุกท่านเมตตาเถอะ คิดไปก็ปวดหัวเปล่า มันเปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้หรอก”

มัลลิกาเอ่ยปลุกปลอบตัวเอง...ไม่ว่าความจริงจะเป็นเช่นไร...หากไม่สร้างความเดือดร้อนให้ทุกคน เธอก็ควรทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ เมื่อไม่สามารถเปลี่ยนแปลงปูมหลังของตัวเองได้ และความเมตตาที่ทุกท่านมอบให้ คือของจริง...

ตะกร้าใบน้อยข้างตัว หญิงสาวฉวยมาคล้องไว้ที่เรียวแขน หยัดกายลุกขึ้นยืน ทำท่าทางกระฉับกระเฉง ก่อนจะเดินลงไปในกอดอกเดซี่ เพื่อตัดช่องามๆ ไปจัดตกแต่งแจกัน...เป็นการแสดงความยินดีในรูปแบบที่เธอทำได้ เมื่อค่ำคืนนี้...พี่ชายใจดีของเธอ เขากำลังจะกลับมา

“พี่ขุนรู้มั้ยคะว่าลิกา ไม่ใช่น้องสาวของพี่ขุน”

เสียงรำพันดังเบาๆ ปลายนิ้วแตะกลีบดอกไม้ ปล่อยให้ความคิดฟุ้งซ่านเข้าครอบงำตนเองอีกครั้ง

ใบหน้าคมคายที่เธอแอบฝันถึง มัลลิกาตำหนิตนเองทุกครั้ง หากความคิดพิเรนทร์เช่นนี้เกิดขึ้นในหัวสมองของตัวเอง...มันเป็นความปราบปลื้มประสาสาวรุ่น...เมื่อขุนทัพ เป็นผู้ชายสมบูรณ์แบบ เก่งกาจหาตัวจับยาก แถมยังจิตใจดี อ่อนโยนกับเพศตรงข้ามเรื่อยมา พี่ชายคนโตของบ้านบุษยารัก เป็นที่กล่าวขานตั้งแต่ย่างเข้ารุ่นหนุ่ม ยิ่งขุนทัพสอบติดแพทย์ ได้เดินทางไปศึกษาเฉพาะด้านถึงแดนไกล เขายิ่งเป็นที่กล่าวขานเพิ่มขึ้น สร้างความภาคภูมิใจให้วงสกุลอย่างที่สุด

การกลับมาครั้งนี้ขุนทัพจะเป็นนายแพทย์หนุ่มอนาคตไกล...ดังนั้นทุกคนในบ้านบุษยารักจึงดีใจเป็นพิเศษ เพราะคราวนี้ขุนทัพจะกลับมาประจำอยู่ที่โรงพยาบาลในตัวจังหวัด เป็นนายแพทย์ที่ชื่อเสียงขจรไกล ตั้งแต่ตัวยังมาไม่ถึง

“ฝันหวานอะไรอยู่อีกล่ะ หรือว่ากำลังวางแผนว่าจะประจบพี่ชายฉันยังไง!”

เสียงห้าวๆ ดังอยู่ด้านหลัง มัลลิกาหลุดออกมาจากภวังค์ เธอเสหลบหน้าจอมทัพแบบหวาดกลัวสุดขีด

ธรรมดาเธอก็ขยาดการเข้าใกล้พี่ชายคนนี้มาตลอด แววตาของเขา สกัดการอยากออดอ้อนของเธอเอาไว้...ยิ่งเมื่อรู้ความจริง มัลลิกายิ่งอยากหนีห่าง เมื่อชายหนุ่มชิงชังตนเอง จนไม่อยากแม้แต่จะเฉียดมาใกล้ๆ

“ปะ เปล่านะคะพี่จอม!” หญิงสาวรีบปฏิเสธปากสั่น