จุดเริ่มต้น (60%)

สารวัตรสาวใจหาญสวมถุงมือแล้วเก็บปลอกกระสุนปืนใส่ถุงพลาสติก เพื่อนำไปให้ทางกองพิสูจน์หลักฐานเอาไปตรวจสอบ นำไปสู่การคลี่คลายและไขคดี ก่อนที่ทวิชาจะเดินเคียงคู่กับเพื่อนซี้หันหลังให้กับสถานที่เกิดเหตุ โดยปล่อยให้ลูกน้องเคลียร์พื้นที่กันต่อไป

“ทีนี้ก็จะได้กลับไปซุกตัวในผ้าห่มหนาๆ สักที” น้ำเสียงเรียบเรื่อยทอดออกมาจากริมฝีปากชมพูระเรื่อพลางก้าวขาเรียวไปข้างหน้าอย่างเอื่อยๆ

“นั่นน่ะสิ หนาวจะตายชัก” ไม่พูดเปล่าหากแต่สารวัตรหนุ่มกอดตัวเองแล้วทำท่าสั่นสะท้านเกินจริงประกอบ จนทวิชาอดหัวเราะคิกคักกับความขี้เล่นของเพื่อนหนุ่มไม่ได้

“เมื่อกี้เราชอบท่าแม่สาวฮีโร่มากเลย” เอ่ยปากชมหญิงสาวอย่างจริงจัง แต่แววตากลับเต้นระริกด้วยความขบขัน ซึ่งทวิชาก็รู้ดีว่าเขากำลังล้อเลียนเธออยู่ จึงยกกำปั้นขึ้นทุบที่หัวไหล่กว้างเบาๆ จนไมเคิลระเบิดเสียงหัวเราะออกมาในที่สุด

“บ้า…เราไม่ได้อยากปิดบัญชีด้วยท่านี้สักหน่อย มันก็แค่บังเอิญ” ยื่นหัวไหล่มนไปชนต้นแขนล่ำของคนที่ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดขบขัน ใบหน้างามแดงก่ำด้วยความขัดเขินพร้อมอุบอิบต่อว่า

เพราะชื่นชอบยิมนาสติกซึ่งแตกแขนงมาจากวิชาพลศึกษา ทำให้คนมันสมองเฉียบแหลมอย่างทวิชานำมันมาประยุกษ์เป็นศิลปะการต่อสู้ ทุกครั้งที่เผชิญหน้ากับผู้ร้ายเธอก็มักจะเทคตัวให้ลอยขึ้นกลางอากาศแล้วเอาเท้าฟาดปากคู่ต่อสู้ จนเป็นที่กล่าวขานและร่ำลือไปทั่วทั้งวงการตำรวจ และนำมาซึ่งฉายาสารวัตรสาวเท้าพิฆาต บ้างก็เรียกแม่สาวขาโหดประจำสถานีตำรวจเมืองนวร์ก

สองเพื่อนซี้พูดคุยกันมาตามถนนที่เต็มไปด้วยร่องรอยของความโหดร้าย บ้างก็มีเสียงหัวเราะหยอกล้อดังแว่วออกมา จวบจนกระทั่งเดินมาถึงบริเวณที่จอดรถซึ่งเพิ่งได้รับกุญแจจากลูกน้อง เสียงเหล่านั้นถึงได้เงียบลง ก่อนที่ทั้งสองจะโบกมืออำลาให้แก่กัน แล้วตรงไปยังรถตำรวจของสถานีที่ตนสังกัดอยู่

“คิดจะปลิดชีวิตพี่น้องฉันนับสิบ แล้วจะปัดตูดหนีเหรอสารวัตร?” น้ำเสียงเยือกเย็นชวนให้ขนลุกของหนึ่งในผู้นำของกลุ่มหัวรุนแรงที่เพิ่งก่อเหตุจราจลไปเมื่อสักครู่ ทำให้คนที่กำลังง่วนอยู่กับการไขกุญแจรถกระบะชะงักมือลง คิ้วหนาเป็นปื้นขมวดมุ่น ก่อนจะค่อยๆ ผงกหัวขึ้นแล้วหันไปมองยังต้นเสียง แต่ยังไม่ทันที่ไม่เคิลจะได้ปริปากว่ากระไรก็โดนคนชั่วล็อกคอจากทางด้านหลังและใช้ปืนจี้ที่เอวเสียก่อน

“ไอ้ชาติชั่ว มึงยังไม่ตายอีกหรือเนี่ย” ทวิชาได้ยินเสียงหนึ่งแว่วเข้ามากระทบหูจึงเดินย้อนกลับมาหาเพื่อนรัก แล้วก็ต้องเค้นเสียงลอดไรฟันออกมาด้วยความเดือดดาล ดวงตากลมโตวาวโรจน์ หากแต่ในใจกลับเริ่มเต้นผิดจังหวะเมื่อเห็นไมเคิลตกในกำมือของคนชั่ว ที่ไร้ซึ่งความปรานีและโหดเหี้ยมได้อย่างร้ายกาจ

“ถ้ามึงกับเพื่อนมึงยังไม่ตาย แล้วกูจะตายตาหลับได้ยังไง” น้ำเสียงกระด้างติดจะเหี้ยมประกาศกร้าว พร้อมกันนั้นคนชั่วก็ย้ายปลายกระบอกปืนที่จี้อยู่บริเวณเอวมาเป็นขมับซ้ายของไมเคิล จะฆ่าสารวัตรหนุ่มตอนนี้ก็ได้ แต่มันจะยังไม่ทำ เพราะต้องการทรมานแบบช้าๆ ถือเป็นการบีบคั้นหัวใจสารวัตรสาวขาโหด มันสะใจกว่ากันเยอะ

“ปล่อยเพื่อนฉันเดี๋ยวนี้ ถ้าแกไม่อยากถูกยิงไส้แตก” ร่างบางเคลื่อนตัวมายืนจังก้าตรงหน้าคนร้ายพร้อมปืนในมือ ก่อนจะเปล่งน้ำเสียงเฉียบขาดออกคำสั่ง

“แน่ใจเหรอสารวัตร?” ทวิชาหลุดสบถออกมาเมื่อหันไปเบื้องหลังแล้วเห็นชายร่างอ้วนเตี้ยกำลังแสยะยิ้มอย่างเป็นต่อ โมโหให้ตัวเองยิ่งนักที่ไม่ทันระวังหน้าระวังหลัง คิดแต่ว่าจะทำยังไงให้เพื่อนรักรอดพ้นเงื้อมมือของคนชั่ว

“วางปืนลงซะ ถ้าไม่อยากให้เพื่อนมึงตาย!” ชายชั่วออกคำสั่งพร้อมข่มขู่เสียงห้วนจัด

สารวัตรสาวทำทีเป็นย่อตัวลงเพื่อวางปืน ในขณะเดียวกันสองเพื่อนซี้ก็ส่งสัญญาณทางสายตาให้แก่กัน แล้วทันใดนั้นไมเคิลก็จับบิดข้อมือแย่งปืนจากคนที่กำลังยืนล็อกคอเขาอยู่แล้วทุ่มอีกฝ่ายลงพื้นดังอั่ก ส่วนทวิชาก็เอี้ยวตัวพุ่งกระสุนไปยังมือปืนข้างหลังอย่างแม่นยำ ชั่วพริบตาปืนในมือชายหน้าเหี้ยมก็อันตรธานหายไปพร้อมกับเลือดสีแดงฉานไหลรินออกมาแทนที่ มันกุมมือตัวเองและร้องครวญครางโอดโอยไม่ต่างจากลูกพี่ของมันที่โดนไมเคิลอัดซะจนอ่วมอรทัย

“เฮ้ย…ลูกพี่อยู่ทางนี้โว้ย มาช่วยกันหน่อยเร็ว”

เสียงฝีเท้าของชายฉกรรจ์นับสิบชีวิตที่กำลังวิ่งมาทำให้ทวิชากับไมเคิลจำต้องล่าถอยไปก่อน เพราะสองแรงยังไงก็สู้ไม่ไหวอยู่แล้ว หากดันทุรังจะสู้ต่อไปทั้งสองอาจจะไม่ได้มีลมหายใจอยู่ต่อ เพื่อลากคอคนชั่วมารับโทษทัณฑ์ที่พวกมันได้ก่อไว้

เจ้าของร่างบางวิ่งนำหน้าเพื่อนหนุ่มไปทางลานจอดรถอีกด้าน เพื่อตัดฝ่าออกไปสู่ถนนใหญ่ ส่วนไมเคิลก็วิ่งตามหลังห่างออกมาอีกหลายก้าว

ปัง!

เสียงปืนที่ดังขึ้นหนึ่งนัดทำให้สารวัตรสาวผ่อนฝีเท้าลง แล้วหันขวับกลับไปมองยังเบื้องหลัง ภาพที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าทำให้แม่สาวขาโหดชาดิกไปทั้งร่าง ช็อคจนแทบลืมหายใจ ดวงตากลมโตเบิกค้าง เมื่อเห็นว่าไมเคิลโดนยิงเข้าที่ต้นขาแล้วร่างใหญ่ทรุดลงไปกองกับพื้น ยังไม่ทันที่เธอจะวิ่งกลับไปช่วยเพื่อนรัก คนชั่วก็กรูเข้ามาประกบร่างของไมเคิลเสียก่อน

“มึงคงยังไม่รู้สินะ ว่าการได้เห็นคนที่เรารักตายไปต่อหน้าต่อตามันเป็นยังไง” ขณะที่ข่มขู่เสียงเย็นยะเยือกนั้นชายหน้าเหี้ยมก็จี้มีดปลายแหลมเข้าที่ลำคอของไมเคิล

“อย่าทำอะไรเพื่อนฉันนะ!” ทวิชาตะโกนก้องพลางทำท่าจะทะยานเข้าไปเล่นงานคนที่ถือมีดอยู่ แต่โดนชายร่างยักษ์สองคนล็อกตัวเอาไว้เสียก่อน

“คุกเข่าอ้อนวอนกูสิสารวัตร ถ้าคนหยิ่งทระนงอย่างมึงกล้าคุกเข่าให้กู กูก็จะกล้าไว้ชีวิตมัน” ยื่นข้อเสนออันแสนอัปยศเพราะรู้ดีว่าสารวัตรสาวรักศักดิ์ศรียิ่งชีพ

“อย่านะนก!” ไมเคิลห้ามช้าไปเสียแล้ว ร่างบางของทวิชาทรุดลงไปคุกเข่าแทบเท้าชายโฉดด้วยสีหน้าเย็นชา แต่ในใจกำลังเดือดปุดๆ จนต้องกำหมัดแนบลำตัว เห็นเลือดไหลออกมาจากต้นขาของเพื่อนรักหญิงสาวก็น้ำตาคลอเบ้า

ยังไม่ทันที่คนชั่วจะได้เชือดไก่ให้ลิงดูตามที่มันต้องการทำเพื่อความสะใจ เสียงไซเรนจากรถตำรวจก็ดังก้องไปทั่วบริเวณลานโล่งเสียก่อน

“เฮ้ย…พ่อมึงมา หลบไปก่อน” ไอ้หัวโจกรีบตะโกนบอกลูกกระจ๊อกทั้งหลายเมื่อได้ยินเสียงรถตำรวจ ทำให้กลุ่มคนชั่วแตกฮือประหนึ่งผึ้งแตกรัง

“ที่มึงคุกเข่าก็เพื่อไม่ให้กูเชือดคอมัน กูก็ไม่ได้เชือดคอมันตามที่ได้ลั่นวาจาไว้ ส่วนนี่คือของแถม” ขาดคำเสียงปืนก็ดังขึ้นอีกหนึ่งนัด

ปัง!

“ไมเคิล!” ทวิชาเบิกตาค้าง ก่อนจะตะโกนเรียกเพื่อนรักเสียงหลง พร้อมวิ่งเข้ามาประคองร่างที่นอนหายใจรวยรินอยู่กับพื้นคอนกรีตไว้แนบอก

“ทำใจดีๆ ไว้นะไมเคิล นกจะพาไปหาหมอ” เมื่อเห็นเลือดสีแดงฉานไหลออกมาจากช่วงอกของไมเคิล ทวิชาก็ละล่ำละลักบอกอีกฝ่ายด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ต้องกลั้นใจอย่างสุดความสามารถที่จะไม่ให้หยาดน้ำตาพรั่งพรูออกมา ความอ่อนแอเป็นสิ่งที่เธอรังเกียจและชิงชังมาโดยตลอด พยายามทุกวิถีทางที่จะหลีกเลี่ยงไม่ให้ตัวเองเผยมันออกมาให้คนอื่นได้รับรู้ แต่มาบัดนี้มันกำลังเข้ามามีอิทธิพลกับจิตใจของเธออย่างมิอาจห้ามได้

“ไม่ต้องหรอกนก” คนรู้ชะตาตัวเองกัดฟันข่มกลั้นความเจ็บปวดที่กำลังแล่นพล่านไปทั้งร่าง ถ้อยคำกระท่อนกระแท่นที่เล็ดลอดออกมาจากริมฝีปากสะท้านไม่ต่างจากเสียงกระซิบ ทำให้ทวิชาไม่อาจกลั้นน้ำตาไว้ได้อีกต่อไป ความหวาดกลัวต่อการสูญเสียกำลังเข้าเล่นงานเธออย่างแสนสาหัส

“ไม่นะไมเคิล อย่าทิ้งนกไป!” ตำรวจทุกนายที่ยืนอยู่ท่ามกลางสถานการณ์อันแสนบีบคั้นความรู้สึกต่างพากันสะเทือนใจ แต่ในที่นี้คงไม่มีใครเจ็บปวดได้มากไปกว่าทวิชาอีกแล้ว จะเป็นตำรวจฝีมือดีไปเพื่ออะไรหากไม่สามารถช่วยชีวิตเพื่อนรักเอาไว้ได้

“เราขอโทษนก เราคงทำตามความต้องการของนกไม่ได้จริงๆ” ไม่เคิลยกปลายนิ้วสั่นเทาขึ้นเกลี่ยหยาดน้ำตาออกจากดวงหน้างาม เขารู้สึกเสียใจอยู่ไม่น้อยที่ทำให้เพื่อนสาวมีน้ำตา ทั้งที่ก็รู้อยู่เต็มอกว่าทวิชาเกลียดน้ำตามากแค่ไหน แต่จะทำอย่างไรได้ เขากับเธอคงจะทำบุญร่วมกันมาไม่มากพอถึงมีวาสนาต่อกันเพียงแค่นี้

“ไหนไมเคิลสัญญาว่าจะดูแลนกแทนพ่อ ไมเคิลสัญญากับนกแล้วนี่” สาวแกร่งผู้มีความอ่อนไหวซ่อนอยู่ในตัวไม่ต่างจากผู้หญิงคนอื่นกระชากเอาคำมั่นสัญญาในก้นบึ้งความทรงจำขึ้นมาทวงถามเพื่อนรัก อย่างไม่รู้ว่าจะทำอะไรได้มากไปกว่านี้ สายตาตัดพ้อต่อว่าที่ทอดมาทำเอาไมเคิลน้ำตาซึม

“เราขอโทษนก เราขอโทษจริงๆ แต่เราไม่ไหวแล้ว” นัยน์ตาสีฟ้ามีแววเสียใจเจือไว้ทั่วทุกอณู ปากที่มีหยดเลือดสีแดงสดไหลรินขยับเอ่ยกับเจ้าของอ้อมกอดแผ่วเบาจนแทบไม่เป็นภาษา

“ไมเคิล ฮือๆๆๆ” ร้องไห้ดังลั่นพร้อมทั้งกอดร่างของเพื่อนรักเอาไว้อย่างแนบแน่น

“อย่าร้องไห้สินก เสียชื่อสารวัตรสาวขาโหดหมด” ทั้งที่เจ็บปางตายแต่สารวัตรหนุ่มขี้เล่นยังไม่วายส่งเสียงขาดเป็นช่วงๆ มากระเซ้าคนที่กำลังร้องไห้เป็นเผาเต่า ทวิชาได้ยินอย่างนั้นก็ยิ่งสะอื้นฮักและร้องไห้เสียงดังหนักกว่าเดิม เพราะเริ่มหวาดกลัวว่าเสียงหยอกล้อแบบนี้จะเพียงแค่ดังก้องในหูและตราตรึงในความรู้สึก แต่ไม่สามารถที่จะเรียกร้องเจ้าของมันกลับคืนมาได้อีก

“เราขอโทษนะนก ระ…เราขอโทษ…” เมื่อวินาทีสุดท้ายของชีวิตมาถึงไมเคิลก็พร่ำกระซิบขอโทษทั้งน้ำตา แม่สาวขาโหดไม่ตอบโต้ว่ากระไรเอาแต่ร้องไห้และส่ายหน้าไปมา

แล้วร่างบางก็ต้องนิ่งขึง ดวงตากลมโตเบิกกว้าง ความหนาวเหน็บเข้าจู่โจมไปทั่วสรรพางค์กาย เพื่อนรักของเธอไม่มีปฏิกิริยาตอบรับใดๆ แล้ว ก่อนที่เสียงร้องไห้โฮจะดังขึ้น

“ไมเคิล ไม่นะไมเคิล ลืมตามาคุยกับนกสิ” ทวิชาเขย่าร่างไร้วิญญาณพร้อมกับร้องไห้ปานปิ่มจะขาดใจ เสียงบาดหัวใจสั่นไหวไปถึงความรู้สึกทำให้ทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์ต่างพากันกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่หยุด บ้างก็เบือนหน้าหนีเพราะไม่อาจทนมองภาพสะเทือนใจต่อไปแม้วินาทีเดียว

ทวิชายังคงกอดร่างของเพื่อนรักร้องไห้อยู่อย่างนั้น จนรถของทางโรงพยาบาลมาถึงก็ไม่ยอมแยกจาก หมวดออร์ลีนและหมวดนีน่าต้องเข้ามาปลุกปลอบและเกลี้ยกล่อมอยู่นาน เธอถึงได้ยอมคลายอ้อมแขนจากร่างไร้วิญญาณ และถอยห่างออกมาให้พยาบาลได้ทำหน้าที่