ฤารักจะเป็นเพียงสิ่งต้องห้าม1

"ขอทราบแซ่ของแม่นางจะได้ไหม"รอยยิ้มผุดพรายที่มุมปาก

"เรียกข้าว่า หญิงผู้มีสุราให้ดื่มก็พอแล้ว" ใบหน้าฉงนแต่ไม่อาจ เซ้าซี้ต่อความ

ก้อนเงิน ถูกวางไว้บนโต๊ะ

"ข้ามีเรื่องเล่า แม่นางคิดค่าเสียเวลาในการฟังหรือไม่"

อมยิ้ม น้อยๆใบหน้าช่างอ่อนเยาว์อ่อนหวาน งดงามจนเผลอยิ้มตาม

"เรื่องเล่าของท่าน อาจทำข้าสำราญ หรืออาจทำให้ทุกข์ตรมไปกับท่าน ถือว่าท่านจ่ายค่าตอบแทนแก่ข้าแล้ว"เสียงที่เปล่งออกไปหวานราวน้ำผึ้งป่า

"สำราญนับว่าตอบแทนแต่ถ้าทุกข์ตรมเล่า เสพสุขจากความทุกข์ตรมกระทำได้เช่นนั้นหรือ"แววตาฉงนยิ่งแล้ว

"ความทุกข์ตรมของผู้อื่น ทำให้เราหลุดพ้นความทุกข์ตรมเฉกเช่นได้ปลดปลงความทุกข์"คำพูดแม้จะไม่ยี่หระทว่าดวงตากลับหม่นแสงลง

"เช่นนั้นข้าหมดข้อกังขา"

จอมยุทธ์หนุ่ม เลื่อนก้อนเงินส่งให้

"สุราชั้นเลิศของแม่นาง เท่าไหร่ถึงจะพอดับทุกข์"กรีดนิ้วเรียวสวยไปบนไหสุรา ก่อนจะหยุดที่ป้ายชื่อ ..เมามายสมใจไร้ความทุกข์ตรม..หยิบเอาก้อนเงินก่อนจะเลื่อนไหสุราตรงหน้าจอมยุทธ์ผู้พรั่งพร้อมด้วยรูปโฉม

หญิงสาววัยเยาว์รูปร่างอ้อนแอ้นนาม หลานฟางยืนตัวสั่นงันงกด้วยความกลัวด้านหลังพิงชนเข้ากับแผ่นหลังของญาติผู้พี่รุ่นราวคราวเดียวกัน

ในมือของเขามีท่อนไม้ยาวกำไว้แน่น เบื้องหน้ารายล้อมด้วยโจรป่า หมายปล้นชิงทรัพย์

"อย่าเข้ามานะ หลานฟางไม่ต้องกลัวข้าไม่ปล่อยให้เจ้าได้รับอันตราย"

"เจ้าจะบ้าหรือเสี่ยวเหวิน เห็นไหมเจ้ามีอะไรไปต่อกรกับพวกมัน ให้ๆมันไปเถอะ"

"อย่าเชียวนะ ของนั่นเป็นเจ้าที่หามันมาแสนนาน ข้าไม่ยอมให้พวกมันได้ไป"

หันรีหันขว้างฟาดไม้ในมือเข้าใส่โจรป่า แต่จะสู้เขาได้อย่างไรในเมื่อไร้วรยุทธ์จึงถูกรุมทึ้งเหมือนเหยื่อ เสี่ยวเหวินขดตัวกลมเจ็บแสนเจ็บแต่ปากยังไม่หยุดพูด

"พวกเจ้าอย่าได้คิดจะทำอะไรหลานฟางนะ ข้าไม่มีทางยอม"หน้าตาปูดบวม เขียวซ้ำแต่กอดขาโจรไว้แน่น

“เจ้าโง่เสี่ยวเหวินรีบหนีกันเถอะ เจ้าจับพวกมันไว้ทำไม”หลานฟางตะโกนดังๆ

ร่างผึ่งผายกระโดดลงมาจากคาคบไม้ใช้กระบี่ในมือเข้าห่ำหั่นจนโจรป่าล่าถอยไป แต่ก่อนที่โจรป่าจะไป กลับฝากบาดแผลไว้ที่แขนขวาของจอมยุทธผู้มากด้วยรูปโฉมเป็นแผลยาว หลานฟางถลาเข้าหาจอมยุทธ์หนุ่มร่างสูงแทนที่จะเข้าไปดูเสี่ยวเหวินที่นอนร้องโอดโอย

แต่ทว่ากลับสะดุดชายกระโปรงอ้อมแขนแข็งแรงกอดรัดรอบเอวบาง ตาสบตา บางอย่างในดวงตา สื่อความหมายที่หลานฟางเขิน หลบตาคมก้มหน้าอีกคนลืมแม้กระทั่งปล่อยมือออกจากเอวบาง

"จอมยุทธ์ท่าน ...ปล่อยเอ้ย ...ท่าน ..ข้าขอบคุณที่ช่วย"รอยยิ้มบริสุทธ์ของหลานฟางน่ามองยิ่งนักแต่อีกคนกลับมีใบหน้าเรียบเฉย

"ท่านจอมยุทธ์ท่านแช่อะไร"

"ชื่อแซ่หาสำคัญไม่ตอนนี้สำคัญที่ คนผู้นั้นบาดเจ็บ"ชี้มือไปยังเสี่ยวเหวินที่บัดนี้นอนนิ่ง หลานฟางเหมือนเพิ่งนึกได้ หรือว่าแสร้งทำเป็นนึกได้

"เสี่ยวเหวิน ลุกขึ้น ไม่ได้โดนอะไรเท่าไหร่ดูท่านจอมยุทธ์ถูกคมกระบี่บาดเจ็บเพียงนั้นยังไม่สำออยเช่นเจ้า"

เสียงตวาด เสี่ยวเหวินปรือตามอง เจ็บแสนเจ็บ ข่มความเจ็ยปวดไว้

"จะ..จะเจ้าปลอดภัยดีไหมหลานฟาง"คำพูดหลุดออกจากปากแสนยากเย็น

"ปลอดภัย"หันไปเห็นเลือดสดๆไหลซึมออกมาด้านนอก

รีบเกาะแขนจอมยุทธ์หนุ่มหล่อ

"ท่านจอมยุทธ์ เร่งกลับไปทำแผลที่บ้านของข้า"จอมยุทธ์ไม่พูดเพียงแต่เดินไปพยุงเสี่ยวเหวินให้ลุกขึ้นออกเดินตามหลานฟางไปพร้อมกัน

ผ้าพันแผลสีขาวถูกพันรอบแขน ยาสมานแผล บรรเทาอาการเจ็บปวดได้บ้าง เสี่ยวเหวินใบหน้าปูดบวม เดินกะเผลกเข้ามา ทรุดตัวนั่งข้างเตียง

"ข้าน้อยเสี่ยวเหวิน ขอบคุณท่านจอมยุทธ์ที่ช่วยเหลือ"จอมยุทธ์หนุ่มยิ้ม ก้มหน้ามองมือตัวเอง

"เสี่ยวเหวิน เจ้าไม่ต้องเกรงใจ เห็นผู้ที่ประสบเคาระห์กรรมมีหรือที่ข้าจะไม่ช่วย"หลานฟางยกโจ๊ก เข้ามาข้างในห้อง

"ท่านจอมยุทธ์ ข้าต้มโจ๊กให้ท่านเองกับมือ คิดว่าท่านคงหิวแล้ว" เสี่ยวเหวินมองหลานฟาง ด้วยแววตาภักดีเหมือนสุนัขกับเจ้าของ

"ของข้าเล่า"

"ของเจ้า ข้าให้เสี่ยวจี้นำไปให้ที่ห้องของเจ้าแล้ว"เสี่ยวเหวินลุกขึ้นเดินกลับไปที่ห้องทันที

"ค่อยยังชั่วหรือยังท่านจอมยุทธ์ ไว้ท่านพ่อกลับมาข้าจะขอยา สมานแผลที่มีสรรพคุณเป็นเลิศกว่านี้ มาเพื่อท่าน"

"แม่นางหลานฟางรบกวนเจ้าแล้ว"หลานฟางยิ้มหวาน

"ท่านมีจิตใจคุณธรรมไม่ปล่อยเลยทเมื่อเห็นผู้อื่นประสบเคราะห์กรรมข้านับถือนักไม่รักตัวกลัวตาย ยอมบาดเจ็บเพื่อคนที่ไม่เคยรู้จักรักใคร่"จอมยุทธ์หนุ่มมองหลานฟางแบบค้นคว้า