บทที่ 1 สร้อยทับทิม

คุณหญิงชื่นจิต ภริยาพระยารังสรรค์อาจณรงค์ วนารังสรรค์ ว้าวุ่นใจกับสร้อยทับทิมล้อมเพชรที่ท่านพระยารังสรรค์ผู้สามีมอบให้เป็นของขวัญวันแต่งงานนั้นหายไป

คุณหญิงจำได้ว่าเมื่อสองวันก่อนยังสวมสร้อยเส้นนั้นออกงานทำบุญครบรอบอายุ 60 ปีของท่านพระยาสริศักดิ์บิดาพระยารังสรรค์ฯและวันวานยังสวมไปบ้านคุณหญิงพวงครามแล้วทำไมวันนี้จึงหาไม่พบ หล่อนค้นจนทั่วห้องก็ไม่เห็น

“แม่ชั้น มาช่วยฉันหาสร้อยที ฉันเก็บไว้ในลิ้นชักโต๊ะเครื่องแป้งนี่นา ทำไมไม่เห็น แม่ชั้นมาเก็บกวาดพบบ้างรึเปล่า”

นายหญิงของบ้านเอ่ยด้วยน้ำเสียงเป็นกังวลยิ่งนัก แม่ชั้นทาสรับใช้ผู้ซื่อสัตย์ค้อมตัวเล็กน้อยแล้วเดินเข้ามาดึงลิ้นชักล่างออก เปิดกระปุกทองเหลืองสำหรับใส่ของมีค่าอย่างพวก สร้อยคอทองคำ สร้อยเพชร กำไลทอง ต่างหูทองและสร้อยทับทิมของคุณหญิง

มืออวบอูมของบ่าวเปิดทุกกระปุก ดึงลิ้นชักสามชั้นออกดูก็ไม่พบสร้อยเส้นสำคัญของคุณหญิงจึงถอยไปยืนปลายเตียงนอน กวาดสายตาไปรอบๆ ห้อง

“ในลิ้นชักไม่พบเลยเจ้าค่ะ คุณหญิงลืมไว้ที่อื่นรึเปล่าเจ้าคะ”

“ฉันไม่เคยถอดวางทิ้งทั่วนะชั้น แกรู้นิสัยฉันดีไม่ใช่รึ ฉันไม่ใช่คนมักง่ายที่จะทิ้งของเกลื่อนกลาด ยิ่งสร้อยเส้นนั้นฉันรักมากกว่าทุกชิ้น ฉันไม่ลืมไว้ที่ไหนแน่”

คุณหญิงหันมาค้อนพองามซึ่งบ่าววัยไล่เลี่ยกับคุณหญิงยิ้มแหยอย่างขอลุแก่โทษที่พูดทำนองว่าคุณหญิงของบ้านขี้ลืม ชั้นรู้ดีว่าคุณหญิงชื่นจิตเป็นคนเจ้าระเบียบและมีวินัยมากเพียงใด ของใช้ทุกชิ้นเคยวางไว้ที่ใดต้องอยู่ที่นั้น หากมีใครสักคนเคลื่อนย้ายเพียงนิดเดียวคุณหญิงจะรู้ทันที บ่าวไพร่ในบ้านต่างเกรงคุณหญิงเพราะเรื่องระเบียบวินัยจนไม่มีใครกล้าเฉียดเข้าใกล้กลัวทำผิดให้คุณหญิงขุ่นใจ

ทุกซอกมุมในห้องนอนคุณหญิง ถูกค้นจนหมดก็ไม่พบสายสร้อยเส้นงาม คุณหญิงถึงกับถอยไปนั่งบนเตียงไม้สักแกะสลักลายไทยอ่อนช้อย หัวเตียงเป็นไม้ฉลุลายโปร่งไม่มีช่องสำหรับวางของ ไม่เช่นนั้นคุณหญิงรื้อหัวเตียงไปแล้ว

“ชั้น นี่ฉันต้องเสียสร้อยทับทิมไปจริงๆ หรือ” คุณหญิงมองรอบๆ ห้องอีกครั้ง

“ไม่ดอกเจ้าค่ะ คุณหญิงต้องเก็บไว้ที่ใดสักแห่งแต่ยังคิดไม่ออก อิฉันจะหาอีกทีเจ้าค่ะ”

“ฉันไม่ได้เก็บที่อื่นดอก ฉันกลับจากบ้านคุณพี่ก็แวะที่ตลาดท้ายบ้าน หล่อนก็ไปเดินด้วยจำไม่ได้รึ” คุณหญิงเอ่ยอย่างขัดใจ

“จำได้เจ้าค่ะ คุณหญิงเลือกผ้าแพรที่ร้านบุญเพ็งเจ้าเดิม เลือกอยู่นาน ได้ผ้าแพรมาสามชิ้นเจ้าค่ะ” ชั้นทวนความทรงจำของตนเองแล้วเงยหน้ายิ้มกับนายหญิง

เสียงทอดถอนใจราวกับจะหมดหวังกับการหาสร้อยเส้นสำคัญ แต่จู่ๆ คุณหญิงก็หันมาจ้องหน้าชั้น

“จริงสิชั้น ที่ร้านเถ้าแก่บุญเพ็ง ฉันเลือกผ้าหลายผืน ไม่ถูกใจสักทีจนถึงสามผืนเกือบสุดท้าย ฉันเลือกให้หล่อนถือไว้ใช่หรือไม่”

“ใช่เจ้าค่ะ”

“สร้อยจะหล่นที่นั่นหรือเปล่า” คุณหญิงชื่นจิตยังไม่มั่นใจกับความคิดของตน ชั้นขมวดคิ้วมุ่นคิดตามนายแต่ก็คิดไม่ออก

“ชั้น ไปที่ร้านบุญเพ็ง บางทีสร้อยอาจหล่นอยู่ที่นั่น”

“ถ้าหล่นอย่างที่คุณหญิงคิด ป่านนี้ไม่อยู่แล้วเจ้าค่ะ คนเข้าออกร้านตลอด หากมีคนพบ ใครจะคืนเจ้าคะ สร้อยงดงามเพียงนั้น ถ้านำขายที่ร้านทอง ได้ราคางามทีเดียวเจ้าค่ะ”

“แม่ชั้น อย่าสู่รู้คิดไปก่อน ตามมาประเดี๋ยวนี้”

นายหญิงจ้องหน้าบ่าว ไม่พอใจกับคำพูดที่คาดการณ์ไปเอง หล่อนเดินตรงไปที่ประตูผลักบานไม้ออกสองข้าง ก้าวเท้าข้ามแม่ธรณีประตูออกไปด้านนอก ชั้นค้อมตัววิ่งตามแทบไม่ทัน

เรือนไม้สักหลังใหญ่แบ่งเป็นห้องนอนพระยารังสรรค์อาจณรงค์กับคุณหญิงชื่นจิต ภริยาใหญ่ของบ้านอยู่ทางด้านขวามือของเรือน ด้านซ้ายเป็นห้องพระ ลึกเข้าไปด้านในเป็นห้องเก็บสมบัติของตระกูลซึ่งส่วนใหญ่เป็นขันทองเหลือง ขันเงินแท้ ขันหินลงยา พาน ดาบและอีกมากมายที่พระยารังสรรค์ฯเก็บสะสมไว้

ห้องติดกันเป็นห้องหนังสือของคุณหญิงถัดไปเป็นห้องเก็บเครื่องแต่งตัวพวกเสื้อผ้าอาภรณ์ เครื่องประดับต่างๆ ยกเว้นเครื่องประดับมีค่า คุณหญิงจะเก็บไว้ในห้องนอน ยากที่ใครจะเข้าไปเชยชมได้ เว้นเสียแต่ว่าคุณหญิงอนุญาตเท่านั้น