เริงรัก มาเฟีย

RREP:1 เจอกันอีกครั้ง

เครื่องบินลำใหญ่กำลังบินลัดน่านฟ้ามายังสนามบินสุวรรณภูมิแห่งประเทศไทย สาวน้อยหน้าใสนามว่า ‘โมริ ซึกะ’ กำลังเหม่อมองออกยังนอกหน้าต่างของเครื่องบินลำนี้ ท้องฟ้าและก้อนเมฆสีขาวทำให้หญิงสาววัย 21 ปี เผลอยิ้มออกมาอย่างผ่อนคลาย

โมริเป็นสาวลูกครึ่งไทย-ญี่ปุ่น แม่ของเธอเสียชีวิตไปตั้งแต่เธอยังเด็กมากๆ เธอจึงตามพ่อไปอยู่ญี่ปุ่นตั้งแต่ยังเล็กเหตุผลที่เธอกลับมาที่ประเทศไทยอีกครั้งเพราะเรื่องบางอย่าง พ่อบอกว่าจะให้เธอแต่งงานกับคนที่เธอ’ รัก’

เมื่อคิดถึงเขาคนนั้นร่างบางก็ระบายยิ้มออกมาทันที เธอคอยเฝ้ามองเขามาตลอดผ่านสื่อโซเชียลต่างๆ มาเฟียหนุ่มผู้มีอิทธิพลทางด้านผู้กำกับ เขาคือ ‘เจเจ เฉินหวัง’ ผู้ชายอันเป็นรักแรกของเธอ

อีกด้านของบ้านหลังใหญ่แห่งตระกูลเฉินหวัง เจเจเดินขึ้นไปยังห้องทำงานของบิดาหลังจากที่เขาเพิ่งกลับมาจากงานแต่งของเพื่อนรักอย่างเจษ เหตุเพราะพ่อของเขาเรียกพบโดยกระทันหัน ถึงแม้ว่าในใจของเขาจะไม่อยากพบบิดาผู้บังเกิดเกล้าอยู่มากโขแต่เขาก็มิอาจเลี่ยงกับคำสั่งนั้นได้

“มาเเล้วหรอ”

โจเซฟเอ่ยออกมาทันทีเมื่อเห็นว่าลูกชายเพียงคนเดียวของเขาโผล่หัวมาแล้ว

“พ่อมีอะไรกับผม?”

แววตาไม่สบอารมณ์ของเขาบ่งบอกได้อย่างดีว่ากำลังเอือมระอากับบิดาของตนเองมากแค่ไหน เพราะใจรู้ดีว่าบิดาจะต้องยกเรื่องงานแต่งบ้าๆ นั่นขึ้นมาพูดแน่ เจเจจึงแสดงอารมณ์ไม่พอใจออกมาอย่างเปิดเผย

‘วันนี้แกต้องไปรับหนูโมริที่สนามบิน อาทิตย์หน้าฉันจะจัดงานแต่งให้แกกับน้อง’

โจเซฟเอ่ยออกมา โดยไม่สนใจสายตาคัดค้านของลูกชายตัวดีเลยสักนิด

‘พ่อ!! ผมบอกพ่อแล้วไงว่าผมไม่อยากแต่ง!’

เจเจตะโกนใส่บิดาครั้งที่เท่าไหร่แล้วไม่รู้ เขากับพ่อทะเลาะกันมาจวบจะอาทิตย์แล้วเกี่ยวกับเรื่องแต่งงานบ้าอะไรนี่เขาไม่รู้เหตุผลที่แท้จริงของพ่อเลยด้วยซ้ำว่าทำไมจู่ๆ ถึงอยากให้เขาแต่งงานกับลูกสาวของเพื่อน แถมยังมาเร่งจัดงานแต่งให้มันเร็วขึ้นไปอีก

อาทิตย์หน้าเนี้ยนะ!

บ้าไปแล้ว

‘นี่คือคำสั่งไอ้เจ อีกครึ่งชั่วโมงไปรับน้องที่สนามบิน ถ้าแกไม่ไปแกมีเรื่องกับฉันแน่!’

มาเฟียใหญ่เอ่ยบอกลูกชายน้ำเสียงจริงจัง สองมือหนากำแน่นอย่างโมโห เขาทำอะไรพ่อตัวเองไม่เคยได้เลย พ่อบังคับเขาได้แต่ตัวเท่านั้นเพราะเขามันเป็นคนไม่มีหัวใจ หัวใจของเขามันตายไปพร้อมกับเขาที่เขารักไปนานแล้ว

ร่างสูงเดินออกมาจากห้องทำงานของบิดาด้วยอารมณ์หัวเสียสุดๆ ปกติเจเจเป็นคนที่ค่อนข้างอบอุ่น เขาเคยมีอาการแบบนี่แทบจะนับครั้งได้ จู่ๆ ใจมันก็พลันโมโหผู้หญิงคนนั้นขึ้นมาอีกคน ถ้าเธอไม่เห็นดีเห็นงามกับเรื่องนี้เขาคงไม่ต้องมาตกระกำลำบากหรอกมั้ง เเล้วเธอจะได้รู้ว่าการเข้ามาอยู่ในชีวิตของเขาคือสิ่งที่เธอคิดผิดมากที่สุดในชีวิต!

Mori Part

ณ สนามบินสุวรรณภูมิ

ฉันเดินลากกระเป๋าล้อเลื่อนออกมาจากประตูบานใหญ่ของสนามบินด้วยหัวใจที่เต้นแรงจนแทบจะทะลุออกมาอยู่แล้ววันนี้เป็นครั้งแรกในรอบเกือบๆ สิบปีที่ฉันจะได้เจอกับเขาอีกครั้ง ผู้ชายที่ฉันฝันถึงมาโดยตลอด เมื่อกี้คุณลุงโทรมาหาฉันแล้วบอกว่าพี่เจเจรอรับฉันอยู่ที่สนามบินแล้ว

‘สะสวัสดีค่ะพี่เจเจ’

ทันทีที่ฉันเห็นเขายืนรออยู่หน้ารถฉันก็ยกมือไหว้ตามขนบธรรมเนียมของประเทศไทยด้วยน้ำเสียงแห่งความตื่นเต้นเเต่เดี๋ยวก่อนนะ…..

ทำไมพี่เขาถึงมองฉันด้วยสายตาแบบนั้นล่ะ

“ยกกระเป๋าขึ้นเองได้ใช่ไหม?”

น้ำเสียงเยือกเย็นเอ่ยออกมา สายตาของเขามองเธอด้วยแววตาไม่พอใจยังไงไม่รู้อะ ฉันไม่ได้ตอลแต่พยักหน้าหงึกๆพี่เขาคงเห็นว่าฉันมีกระเป๋ามาแค่ใบเดียวก็เลยคิดว่าฉันจะยกได้มั้ง ไมาเป็นไรหรอก เดี๋ยวฉันยกเอง เรื่องแค่นี้เอง

ภายในรถ

ตลอดทางที่เดินทางมากับพี่เขา มันมีแต่ความเงียบเท่านั้น! นี่ไม่ใช่อย่างที่ฉันคิดเอาไว้เลย เห็นหน้าตาพี่เขาแล้วฉันไม่กล้าถามอะไรออกไปเลยจริงๆ อาการแบบนี้ฉันแน่ใจแล้วใช่มั้ยที่จะไปแต่งงานกับพี่เขา เขาไม่ได้เกลียดฉันแน่ใช่ไหม?

ฉันหยุดความคิดทุกอย่างเอาไว้เพราะไม่อยากคิดมาก พี่เจเจเปลี่ยนไปมากจริงๆ แต่ก็ช่างเหอะ ตอนนี้ฉันเหนื่อยจากการขึ้นเครื่อง ขอนอนพักเอาแรงก่อนแล้วกัน ฉันตัดสินใจหลับตาลงเพื่อหนีสถานการณ์ที่แสนจะน่าอึดอัดและเพียงไม่นานฉันก็หลับใหลเข้าสู่ห้วงนิทรา

Mori End

JJ Part

คอนโด เจเจ

ผมนั่งมองใบหน้าหวานๆ ของเธอด้วยสายตาเรียบนิ่ง คนตรงหน้าดูหน้าตาใสซื่อราวกับเธอไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้เลย ผมนั่งชั่งใจก่อนว่าจะเอายังไงดี พ่อสั่งให้ผมพาเธอไปที่บ้าน แต่ขอบอกตรงๆ ว่าผมหมั่นไส้พ่อมาก อยากจะเอาคืนพ่อมากจริงๆ ที่บังอาจมาเจ้ากี้เจ้าการชีวิตผม

งั้นผมจะทำตามคำสั่งพ่อ แต่ไม่ทั้งหมดนะ พ่ออยากให้ผมแต่งงานผมก็จะแต่งแค่ตัว แต่ผู้หญิงคนนี้จะไม่มีวันได้ใจผมไปแน่ๆ และวันนี้พ่ออยากให้ผมไปรับเธอหนักหนา ผมก็ไปรับให้แล้วนี่ไง แต่ผมจะไม่พาเธอเข้าบ้านวันนี้หรอกนะ

“ตื่นได้แล้ว”

ผมยื่นหน้าไปใกล้ๆ ใบหน้าใสที่เห็นรอยเลือดฝาดจางๆ ก่อนจะเอ่ยปลุกเธอ กลิ่นน้ำหอมที่เธอฉีดมามันทำให้ผมรู้สึกผ่อนคลายยังไงไม่รู้แฮะ

“พะพี่เจ”

เธอตกใจที่เห็นว่าผมยื่นหน้าเข้าไปใกล้ ท่าทางอันซื่อบื้อของเธอทำไมถึงทำให้ผมรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาก็ไม่รู้!!

“ถึงแล้ว จะลงไม่ลง”

ผมเอ่ยถามเธอ โมริมองไปรอบๆ อย่างสงสัย มันก็หน้าสงสัยอยู่หรอก เพราะผมพาเธอมาที่คอนโดของผมเอง

“นี่ไม่ใช่บ้านพี่นิคะ”

“อืม คอนโดฉันเอง”

“เอ่อ แต่คุณลุงบอกว่า….”

“เธอจะแต่งงานกับฉันหรือจะแต่งกับพ่อฉันกันแน่ เลิกสงสัยแล้วก็ลงไป”

เธอกำลังจะเถียงแต่ผมดักเอาไว้ก่อน ที่ผมพาโมริมาที่นี่เพราะมีเรื่องต้องบอกเธอเอาไว้ก่อน การแต่งงานครั้งนี้จะต้องมีข้อตกลงระหว่างเธอกับผมอย่างชัดเจน เพราะผมไม่ได้อยากแต่งตั้งแต่แรกยังไงล่ะ!

“ค่ะ”

ใบหน้าของนิลินเหมือนมีคำถามมากหมายปรากฎขึ้นมา แต่ใครจะไปสนล่ะ ก็พ่อเล่นโยนเธอมาให้เขาฟรีๆ เขาจะทำยังไงกับเธอก็ได้ไม่ใช่หรอ

JJ End