ตอน 5

“ขอเครื่องดื่มแรงๆ แก้วหนึ่ง คุณเอาด้วยมั้ย” สั่งของตัวเองเสร็จหญิงสาวหันมาถามเขาด้วยความมีน้ำใจในฐานะเจ้าบ้าน

“อืม...” ดีนะเธอไม่ลืมว่าเขามาด้วย จะบ้าตาย มาเพราะความเป็นห่วงแท้ๆ ทำไมต้องห่วงเธอที่มีนัยน์ตาเศร้าๆ คนนี้ด้วยนะ ‘มิจัง’ เขาแอบตั้งชื่อให้เธอ ในเมื่อเธอไม่ยอมบอกชื่อ เขาก็เลยถือโอกาสตั้งให้เองซะเลย

แก้วดรายมาตินีถูกวางลง หญิงสาวยกขึ้นกระดกรวดเดียวหมด สั่งใหม่แก้วที่สองก็หมดอย่างว่องไว ชายหนุ่มข้างๆ มองอย่างตกใจ ถ้าเธอไม่โดนมรสุมรุมทำร้าย ก็คงเจออะไรร้ายๆ มากมาย จึงได้ดื่มอย่างกับจะทำให้ตัวเองเมาตายอย่างนั้น

มิ่งขวัญไม่ใช่คนคอแข็ง เวลาปกติไม่ดื่มด้วยซ้ำ กิจกรรมกับงานค่อนข้าง ต้องดูแลตัวเองมากๆ รวมทั้งใช้สมาธิอยู่ตลอด ไม่อย่างนั้นอาจตายได้ง่ายๆ ที่มาต้องมานั่งดื่ม อยากลืมทุกอย่างที่เกิดขึ้นในห้องนั้นให้เร็วที่สุด ‘ดื่มเพื่อลืม’ หวังว่ามันคงทำให้เธอลืมได้

“น้อง เอามาทั้งขวดเลยก็ได้” เสียงอ้อแอ้สั่งบาร์เดินเดอร์หลังจากดื่มเรียงกันไปสี่แก้วรวด แบบไร้มิกเซอร์ มาตินีเหล้าใสๆถูกยกมาวางทั้งขวด มือบางยกขวดรินลงในแก้วทรงกรวยก้านจับยาวเกือบล้น ไม่ละเมียดรินแบบบาร์เทนเดอร์รินเลยทีเดียว ขนาดนี้ยกดื่มทั้งขวดอาจจะดีกว่า

“พอๆ ผมว่าคุณไม่ไหวแล้วนะ” เขาแย่งขวดดรายมาตินีจากมือเธอ รู้สึกเศร้าแทน อยากเป็นที่ระบายให้กับเธอ มากกว่าเอาไปลงกับเหล้า

“คุณคนแปลกหน้า อย่ายุ่งได้มั้ยฉันอยากเมา คุณไม่รู้หรอกฉันเพิ่งเจออะไรมา” เสียงเริ่มอ้อแอ้เต็มที มองคนหล่อมีหลายหน้า รู้สึกคนหล่อเต็มไปหมด “ดื่มเพื่อลืมความเลวร้ายในชีวิต” มิ่งขวัญโอดครวญด้วยภาษาไทย ที่คนข้างกายฟังไม่รู้เรื่องเพียงแต่เขาจับใจความจากน้ำเสียงไม่ปกติของเธอได้ “ขอบคุณๆ ที่อยู่เป็นเพื่อนคุณคนแปลกหน้า” เธอเลือกที่จะไม่รู้จักเขา เพราะเกรงหัวใจที่แหลกสลายมักง่ายไปชอบเขาแล้วคว้าเขามาดามหัวใจชั่วคราว เพราะเขาช่างหล่อบาดหัวใจ หล่อกว่าแฟนหนุ่มทรยศของเธอหลายร้อยเท่า

มิ่งขวัญคร่ำครวญ พลางกรอกดรายมาติลงคอ อึกแล้วอึกเล่า ไม่ใช้แก้วให้เสียวเวลา สุดท้ายดรายมาตินีลดลงมาครึ่งขวด สาวคออ่อนสั่งเหล้าแรง จึงเริ่มไม่เหมือนเดิม มาพร้อมกับเปลือกปรือ มองภาพทุกภาพเบลอไปหมด

“ไปที่โรงแรม” ชายหนุ่มสั่งคนของเขา คนตัวเล็กเพรียวบางน่ารัก ฟุบหลับกับเคาน์เตอร์บาร์เรียบร้อย จึงกระดิกนิ้วเรียกคนติดตาม พาไปโรงแรมที่ตนพัก เขาทิ้งเธออยู่ตรงนี้ไม่ลง ถ้าทิ้งไว้เชื่อว่าคงมีผู้ชายลากไปแน่ เขาสั่งให้ตัวเองปกป้องคุ้มครองเธอ จนกว่าเธอจะหายเมา แล้วส่งเธอกลับบ้านอย่างปลอดภัย

ความเป็นสุภาพบุรุษที่ไม่ค่อยมี จู่ๆ ก็แทรกเข้ามาในหัว ปกติเขาไม่เคยรู้สึกรู้สากับเรื่องพรรค์นี้ ยกเว้นเธอคนนี้เท่านั้น ที่ตนอยากปกป้อง เขารู้ว่าตัวเองไม่ควรแส่ แต่ก็อย่างว่าแส่ไปแล้วจะทำไม

รถยนต์พาชายหนุ่มชาวอาทิตย์อุทัย มาถึงหน้าโรงแรมที่เขามาเมืองไทยมักจะเช็คอินเข้าพักประจำ ประตูรถถูกเปิดร่างสูงก้าวลงจากรถ จากนั้นคนดูแลสอดตัวเข้าไปในรถ เพื่อจะช่วยอุ้มร่างผู้หญิง อยู่ในอาการสะลึมสะลือจากรสชาติเครื่องดื่มที่เทสนุกกับมัน ยังไม่ทันได้ทำอย่างที่ตั้งใจ คนดูแลขวางทันใด

“ไม่ต้อง” เขาร้องห้ามเสียงเข้มเด็ดขาด

“ทิ้งเธอไว้แบบนี้นี่นะครับ” ผู้ดูแลส่วนตัวชายหนุ่มดึงกายหนาออกจากห้องโดยสาร เงยหน้ามองเจ้านายต้องการการสั่งการ

“อย่าแตะต้องเธอ” พูดเสร็จชายหนุ่มปัดไล่ร่างหนาของผู้ดูแลขยับออกห่างรางบอบบางที่แสนหวง จู่ๆ รู้สึกหวงเธอขึ้นมาโดยไม่อยากให้ชายอื่นแตะต้องตัวเธอ แม้ปลายเส้นผมก็ตาม

“ครับเจ้านาย” ชายผู้นั้นโค้งให้เจ้านายในแบบญี่ปุ่นเกรงกลัวอาญา แล้วถอยห่างไปอีกนิด มองเจ้านายอุ้มร่างบอบบางเมามายเดินล่วงหน้าไป แล้วเขาจึงส่งกุญแจรถให้กับพนักงานของโรงแรมนำรถไปจอดยังที่จอด ก้าวตามนายเข้าไปในโรงแรม

“นายกลับห้องไปพักผ่อนเถอะ ฉันจัดการเอง”

“ครับ” ผู้ดูแลไม่กล้าขัดเจ้านายถูกสั่งอย่างไรก็ต้องตามนั้น เขารู้ว่าการดูแลในแบบเจ้านายจะเป็นอย่างไร แต่แม่ตัวบางกลิ่นหอมนั่นสภาพแบบนั้นเจ้านายคงไม่ปรารถนา เพราะนอกจากกลิ่นกายหอมกลิ่นเหล้ายังคละคลุ้งด้วย ผู้ดูแลร่างหนาผละจากไปหลังจากโค้งให้เจ้านายด้วยความเคารพ “อ้อ...พรุ่งนี้เรามีงานแต่เช้านะครับเจ้านาย” เขาหันกลับมาเตือนเจ้านายถึงงานสำคัญที่ถูกมอบหมายจากนายใหญ่เหนือหัวให้มาจัดการกับปัญหา