3.ถูกใจเด็กคนนี้

หญิงสาวตัวบางใบหน้าไร้เดียงสา ในชุดสีชมพูอ่อนค่อยๆดึงสายรัดชุดออกอย่างมีจริตมายา งานเลี้ยงรับรองที่เตรียมพร้อมเอาไว้ อย่างดี ถูกจัดขึ้น ที่โรงแรมเล็ก ห่างไกล ชายวัยกลางคนหลายคน กินดื่มกินอย่างสนุกสนาน แล้วคลอเคลีย กับสาวน้อยน่าตาน่ารัก ที่เจ้าภาพ จัดหามาให้

ผิวกายขาวดังหิมะ ใบหน้าขาวใส ดวงตากลมโต ที่ทำให้ผู้ชายหลายคนหลงใหล แต่ทำไม เป็นเอก ถึงไม่ได้ ตื่นเต้นแบบนั้นเลย

"ผมขอออกไปสูดอากาศหน่อย "

ชายหนุ่มลุกขึ้นแล้วเปิดประตูออกไป หยิบบุหรี่ออกมาแล้วพ่นควัน ให้ลอยขึ้น โทรศัพท์ส่วนตัวสองเครื่องถูกหยิบขึ้นมา เพียงเครื่องเดียว แล้วกดโทรออก ทันที

สามทุ่มแล้ว และเธอกำลังจะเป่าผม แต่โทรศัพท์ก็สั่นรัวขึ้นมา

"สวัสดีค่ะ " เธอรู้แล้วว่าใคร ดังนั้น การรับสาย จะสนิทสนมก็คงไม่ใช่เรื่องที่ดี

"เป็นทางการดี " เค้ายิ้มออกมา แล้วสูบบุหรี่ อีกครั้ง

"ที่นี่ห้าทุ่มแล้ว " เค้าดูเวลาที่นาฬิกาข้อมือราคาแพงระยับ

"ค่ะ " เธอตอบรับกลับไป แล้วมองหน้าตัวเอง

"คิดถึงกันไหม "

"คุณเอก " เสียงเธอสั่นรัว ชายหนุ่มหัวเราะออกมา

"ทำไมฉันคิดถึงเธอ ไพลิน " เค้ากดวางโทรศัพท์ แล้วดับบุหรี่ นั่นสิ ทำไมเค้าถึงคิดถึงแต่เด็กคนนั้น

ชายหนุ่มล้มตัวลงนอนบนฟูกนอนที่จัดเตรียมเอาไว้ ปฎิเสธการนวดและการดูแลแบบพิเศษสุดจากเจ้าภาพ ด้วยความสุภาพเพื่อไม่ให้เสียน้ำใจกัน ในเมื่อต้นเหตุที่ทำให้เค้า ไม่ต้องการใคร อยู่ที่กรุงเทพ ดังนั้น เค้าก้จะกลับไปจัดการเธอ ที่โน่น ก็เท่านั้นเอง

"ลิน เอกสารของแผนกเซลล์ เสร็จหรือยัง "

มือบางเลื่อนเม้าส์ในมือ แล้วตรวจสอบงานขั้นตอนสุดท้าย ก่อนจะส่งไฟล์ไปให้หัวหน้างานอีกที

"เรียบร้อยค่ะ "

ไฟล์เอกสารโอทีและคอมมิชชั่นของเซลล์ถูกส่งไป ภายในวันนี้ เงินค่าคอมมิชชั่น ก็จะออก ค่าตอบแทนที่บริษัทให้ สูงมากจริงๆ พนักงานแผนกเซลล์ ที่ขายดีขายเก่ง เดือนนึงรับค่าคอมมิชชั่น หลักแสน ดังนั้น รถหรูราคาหลายล้านที่จอดอยู่ ส่วนใหญ่เป็นของพวกนี้ทั้งนั้น ต่างกับสายออฟฟิศธรรมดา ที่ทำงานบวกโอที ก็ยังได้ไม่กี่หมื่น

"ลิน ไปกินข้าวกัน " รุ่นพี่ที่นั่งอยู่ไม่ไกล เรียกเธอ หญิงสาวปิดคอมพิวเตอร์ แล้วหยิบกระเป๋าสตางค์ ของตัวเองมาถือเอาไว้

กระเป๋าคล้องมือใบเล็กราคาพันกว่าบาท เป็นของขวัญชิ้นแรก ในการทำงานทำงานที่นี่ ตอนนี้แถบสีขาวเริ่มจะหมองแล้ว

"ราดหน้าทะเลค่ะ " มือบางใช้บัตรพนักงานจ่ายเงิน แล้วเก็บสลิปลงกระเป๋าสตางค์ ก่อนจะยกถาดอาหาร ไปนั่งกับพี่ๆ

"ลิน มีหนุ่มมอง " พี่ๆแซวเมื่อเห็นหนุ่มหล่อจากแผนกเซลล์มองน้องเล็ก ด้วยความสนใจ

"ไม่หรอกค่ะ ไม่ได้มองลิน "

เธอบอกเสียงเบา ก้มหน้าก้มตา ทานมื้อกลางวันของตัวเอง ตอนนี้ชีวิตของเธอกำลังเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ทั้งท่านประธาน ทั้งเซลล์ที่นั่งจ้องอยู่ไม่วางตา เฮ้อ

พนักงานออฟฟิศหลายคนกำลังทยอยเดินออกมาจากตึก ในช่วงเย็น วันนี้ไม่มีโอที ดังนั้น เธอจึงมีเพื่อนกลับบ้าน การเดินทางกลับบ้าน ในทุกวัน คือการขึ้นรถไฟฟ้า และต่อสองแถวอีกทอด ก็จะถึงที่พักของเธอ

"ลิน ว่างไหม แวะไปดูรองเท้ากัน พี่อยากได้รองเท้า " รุ่นพี่ชวนลงที่สถานีนี้ เพื่อจะไปห้างสรรพสินค้า

"ได้ค่ะ " รองเท้าของเธอก็ถูกเค้าโยนทิ้งไป แลกกับรองเท้าแตะที่เธอไม่กล้าใส่ เก็บเอาไว้อย่างดี

รองเท้าแฟลตสีครีมคู่ใหม่ ราคาไม่กี่ร้อยบาท เหมาะสมกับสถานะภาพทางการเงิน ของเธอ

"เสียเงินแล้ว สบายใจ " เธอยิ้มกว้าง ก่อนจะแยกย้ายกันกลับบ้าน กว่าจะมาถึงห้องก็เกือบสองทุ่มแล้ว

เบอร์ที่โทรเข้ามา ทำให้เธอถอนหายใจ ก่อนจะรับสาย

"ลิน ขอเงินสักสองพัน " คำแรกที่แม่เอ่ยถึง คือเรื่องเงิน เพียงอย่างเดียว

"มีแค่พันเดียวแม่ " เธอบอกออกไป แบบไม่ต้องคิด สิ้นเดือนเธอโอนไปแล้ว ห้าพัน และกลางเดือน แม่ก็จะขออีกเสมอ

"เออ โอนมาเลย เดี๋ยวกูจะให้เค้าไปกดให้ตอนเช้า "

"จ้ะ แม่ "

ร่างบอบบางล้มตัวลงนอนบนฟูกนอนอันเก่า เธอไม่ได้เสียใจอะไรหรอก มันชินชาแล้ว ความรักความอบอุ่นไม่เคยมี พ่อกับแม่ พูดปาวๆว่า เพราะเธอทะลุยาคุมมาเกิดไม่ได้อยากได้อยากมีอะไร

โทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้ง และเธอก็กดรับสาย

"โอนแล้วแม่ "

"โอนอะไร ฉันยังไม่ได้ขออะไรเลย "

"อุ้ย ขอโทษค่ะ " เธอลุกขึ้นนั่งด้วยความตกใจ ปลายสายที่กำลังนั่งแช่ในอ่างอาบน้ำ ยิ้มออกมา เธอมีปัญหาเรื่องเงิน

"ฉันกลับพรุ่งนี้ วันศุกร์เย็น มาเจอกันได้ไหม "

เค้าไม่ได้ใจร้อน แต่อยากได้เท่านั้นเอง

"ไปเจอทำไมคะ " เธอถามเค้า ออกมา เพื่ออะไร ไปเจอทำไม แล้วทำไมต้องไป

"อยากรู้ก็มา ถึงไม่อยากรู้ ก็ต้องมา " เค้าบอกแบบคนเอาแต่ใจ

"พรุ่งนี้เย็น คนรถจะโทรหา แล้วมารอนะ " เค้าบอกเสียงเบา แล้วกดวางโทรศัพท์ไป

โอ้ย อะไรเนี่ย ไพลิน ถอนหายใจออกมา เธอไปทำอะไรให้เค้า ทำไมเค้าถึงอยากเจอเธอ หน้าตาแบบนี้ เค้าจะมาสนใจหรือไง

มือบางเสริชกูเกิล หาชื่อเค้าทันที

รูปภาพขึ้นมานับสิบๆรูป ชายหนุ่มสุดฮอต นักธุรกิจคนดังและมีหญิงสาวคนสนิทข้างกายหลายคน

เดรสสีครีมกับรองเท้าคู่ใหม่ เรียบร้อยและสวยงาม ในสายตาของเธอ ชุดทำงานที่มีไม่กี่ชุด ทำให้ต้องใส่ซ้ำไปซ้ำมา เธอพยายามจะแต่งตัวให้ดี ในสถานะที่พอเหมาะกับเงินในกระเป๋า และไม่ให้ดูไม่ดี เพราะการแต่งตัวในที่ทำงาน ก็เป็นสิ่งที่สาวๆหลายคน ให้ความสนใจ

วันนั้นทั้งวัน เธอกระวนกระวายใจ รอแต่โทรศัพท์ของเค้า ตลอดวัน จนรู้สึกว่าตัวเอง ไม่มีสมาธิในการทำงาน

"ลิน พรุ่งนี้ ทำโอทีไหม "

"ลินมีธุระค่ะ "

หัวหน้างาน พยักหน้ารับรู้ นี่เป็นครั้งแรกที่ไพลิน ไม่ทำโอที คงมีธุระจริงๆ ค่าโอทีในวันเสาร์ หลักร้อยปลายๆ แต่มันก็มีค่ามากสำหรับเธอ ดังนั้น ถ้าไม่มีธุระจริง ไพลินมาแน่นอน

"วันจันทร์ อยู่โอด้วยนะ "

"ค่ะ ลินจะอยู่ทำงานให้เสร็จเลย "

เบอร์โทรที่ไม่ได้บันทึกไว้ โทรเข้ามา คนที่รออยู่แล้ว ถอนหายใจ แล้วกดรับสาย

"สวัสดีค่ะ "

"สวัสดีครับ คุณ "

เธอรับฟังด้วยสติของตัวเอง แม้จะไม่รู้อะไร แต่ก็ไม่ได้บอกเรื่องนี้กับใคร เธอจะเล่าอะไรให้ใครฟังได้จริงๆหรอ ในเมื่ออีกฝ่าย เป็นท่านประธาน ของเธอ