บทที่4 ทำความรู้จัก
-โรงเรียนนานาชาติ-
“ป๊า…” ดาวศุกร์ที่อยู่ในชุดยูนิฟอร์มกระโปรงลายสก็อต รีบวิ่งเข้ามากอดป๊าของเธอไว้แน่นด้วยความดีใจ
หน้าที่รับส่งเด็กหญิงไปโรงเรียนในทุกๆ วันเลยตกเป็นของบุรินทร์ภัทรไปโดยปริยาย
“แต่งตัวซะหล่อเชียวนะ จะพาลูกไปเที่ยวไหน” ดาวศุกร์ยืนเท้าเอวหรี่สายตามองคนตรงหน้าอย่างจับผิด ปกติก็หล่ออยู่แล้ว แต่วันนี้ป๊าแฟรงก์ดูหล่อกว่าทุกวัน
“มารับศุกร์นั่นแหละ”
“วันนี้จุ๊บลูกหรือยัง”
“ศุกร์นั่นแหละมาจุ๊บป๊าก่อน”
ร่างสูงย่อตัวนั่งลงให้อยู่ในระดับเดียวกับหลานสาว ก่อนจะเอียงแก้มให้หอมเหมือนทุกวัน
“คุณครูคนนั้นต้องชอบป๊าแน่เลย ศุกร์เห็นเขาชอบแอบมองป๊าอยู่บ่อยๆ”
“…..” แฟรงก์ไม่ได้ตอบคำถามของหลานสาว ยกยิ้มมุมปากทักทายคุณครูอนุบาลคนสวยที่เคยมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกันมาก่อน
แต่มันก็เป็นแค่ระยะเวลาสั้นๆ ก่อนที่เขาจะเป็นฝ่ายตีตัวออกห่างขอจบความสัมพันธ์
“วันนี้ศุกร์อยากกินติม พาไปกินติมหน่อยได้มั้ย”
“กินทุกวันไม่เบื่อหรือไง”
“เมื่อวานกินช็อกโกแลต แต่วันนี้จะกินวนิลา”
“ตามใจ แต่ห้ามบอกไอ้แว่นนะ เดี๋ยวเราสองคนจะโดนดุ”
“ศุกร์รู้งาน ไม่บอกอยู่แล้ว คิคิ” เด็กน้อยยกมือขึ้นปิดปากหัวเราะชอบใจอย่างมีจริต ก่อนที่ป๊าจะจูงมือให้เดินมาขึ้นรถที่จอดอยู่
สายตาเหลือบไปเห็นใครอีกคนที่นั่งรออยู่ก่อนหน้านั้น
“แล้วคนนี้ใครอ่ะป๊า?”
ชี้นิ้วไปทางลิชาที่นั่งอยู่เบาะด้านหน้า สีหน้าและท่าทางสดใสก่อนหน้านั้นค่อยๆ เปลี่ยนไป
“คนของป๊าเอง”
“คนของป๊าคือแบบไหน ศุกร์เห็นเปลี่ยนสาวทุกอาทิตย์เลยนะ” เคยเห็นลิชาคนเดียวที่ไหน ก่อนหน้านั้นมีสาวสวยที่มากับป๊าตั้งหลายคน
“เป็นเด็กเป็นเล็กไม่ต้องพูดมากนะศุกร์”
“หนูชื่อดาวศุกร์เป็นลูกป๊าแฟรงก์นะ แล้วพี่ชื่ออะไร”
“พี่ชื่อลิชาค่ะ”
“เป็นแฟนป๊าแฟรงก์เหรอ”
“ไม่ใช่ค่ะ”
“ไม่ใช่แฟนแล้วเป็นอะไร ทำไมถึงมาอยู่กับป๊าหนูได้” หันไปถามชายหนุ่มด้วยน้ำเสียงเอาเรื่อง
เป็นเพราะไม่อยากให้ป๊ามีแฟนแถมยังหวงป๊ามากกว่าใคร ถ้าเธอบอกว่าไม่ชอบคนไหน ป๊าก็จะไม่พามาให้เห็นหน้าอีก
“เขาเป็นแค่พนักงานที่ร้านของป๊าเอง”
“…..”
ลิชานั่งนิ่งเมื่อรู้สึกได้ว่าดาวศุกร์ดูไม่ค่อยเป็นมิตรกับเธอสักเท่าไหร่
“น้องศุกร์กินขนมมั้ยคะ เดี๋ยวพี่แบ่งให้”
“เอ๊ะ…มันคือขนมอะไรคะ ไม่เห็นจะน่ากินเลย” ใบหน้าจิ้มลิ้มเอียงมองด้วยความสงสัย ขนมอะไรหน้าตาประหลาดแถมยังดูพิลึกไม่เหมือนที่เคยกิน
“เขาเรียกว่าขนมครกค่ะ น้องศุกร์เคยกินไหมคะ”
“เอาครกมาทำขนมได้ด้วยเหรอคะ”
“ไม่ใช่แบบนั้นค่ะ มันทำมาจากแป้งและกะทิ”
“งั้นขอลองชิมหน่อย” หยิบขนมที่ลิชายื่นให้แล้วกินอย่างพิจารณา โดยมีสายตาของแฟรงก์ที่คอยมองสังเกตอยู่ไม่ห่าง
“อร่อยไหมคะ”
“อร่อยดี ไม่เคยกินมาก่อนเลยค่ะ”
“ถ้าอร่อยก็กินเยอะๆ เลยค่ะ พี่ยกให้ทั้งหมดเลย” ลิชาคลี่ยิ้มบางเมื่อรู้ว่าดาวศุกร์เริ่มไว้ใจเธอขึ้นบ้างแล้ว
“…..”
“แล้วเรื่องงานที่หนูขอให้เฮียช่วย…”
แฟรงก์หยุดนิ่งไปชั่วขณะ เหลือบสายตามองหลานสาวที่นอนหลับสนิทผ่านกระจกหลัง เมื่อแน่ใจว่าดาวศุกร์จะไม่รับรู้เรื่องราวพวกนี้จึงตัดสินใจพูดมันออกมา
“อยากได้งานจากฉันขนาดนั้น”
“ถ้าได้ก็ดีค่ะ ชาอยากช่วยที่บ้านแบ่งเบาภาระ”
“งานที่ว่าคือนอนกับฉัน เธอยังอยากจะทำอยู่มั้ย”
“…..” ดวงตากลมโตฉายแววร้อนรนเมื่อชายหนุ่มพูดจบประโยค ไม่คาดคิดมาก่อนว่างานที่ฟ้าใสบอกจะเป็นแบบนี้
“เรียกมาสิจะเอาเท่าไหร่”
“เฮียหมายถึงอะไร?”
“ค่าตัวเธอไง จะเอาเท่าไหร่”
“…..”
“อยากทำงานเหมือนเพื่อนไม่ใช่เหรอ”
“เฮียจะบอกว่าฟ้าใสขาย…” เกิดเป็นความรู้สึกกระอักกระอ่วนอยู่ภายในใจ
“ก็ประมาณนั้น…แต่สบายใจได้ว่าฉันไม่เคยนอนกับเพื่อนเธอ ยัยนั่นไม่มีสิ่งที่ฉันต้องการ”
“แต่นะ…หนูไม่ได้ขายตัวนะ”
“แล้วฉันบอกตอนไหนว่าจะให้เธอไปขายตัว”
“…..”
“เพื่อนเธอนอนกับผู้ชายไปทั่ว ส่วนเธอต้องนอนกับฉันแค่คนเดียว จะเรียกว่าขายตัวได้ยังไง”
“…..”
“เธอเสียตัวให้ฉัน ฉันจ่ายเงินให้เธอ ถือว่าแฟร์กันทั้งคู่”
“…..”
“สนุกดีนะ เธออยากลองกับฉันดูไหมล่ะ”
“…..”
“ให้เวลาไปคิดทบทวน ถ้าตัดสินใจได้เมื่อไหร่ค่อยมาบอกฉัน” เลื่อนฝ่ามือเข้าไปบีบปลายคางมนให้หันหน้ากลับมาสบตา เคลื่อนใบหน้าเข้าใกล้ จูบที่ปากเล็กเบาๆ “แต่อย่าคิดนานนักล่ะ ก่อนที่ฉันจะเปลี่ยนใจ”
